All Chapters of i’m bad ผมมันเลว SM20+: Chapter 1 - Chapter 10

INTRO ยามตีสามของคืนเดือนดับ ภายในโกดังเก็บของเก่าที่รกร้างและไร้ผู้คนเงียบสงัดราวกับถูกลืมเลือนไปจากโลก หลังจากครอบครัวล้มละลาย เพราะถูกคนใจร้ายโกงเงินจากบริษัทของพ่อ เธอกับแม่ก็กลายเป็นคนไร้ที่พึ่ง ต้องเร่ร่อนหาที่อยู่อาศัยกันตามยถากรรมยิ่งไปกว่านั้น พ่อผู้ที่เคยเป็นเสาหลักของบ้านกลับเลือกจบชีวิตตัวเองหนีปัญหา ทิ้งให้เธอกับแม่ต้องเผชิญความลำบากตามลำพัง…ทว่าความเงียบในค่ำคืนนี้กลับถูกทำลายด้วยเสียงเอะอะโวยวายของใครบางคนร่างผอมบางของเด็กหญิงตัวน้อยนั่งซุกอยู่ในอ้อมอกมารดาตื่นตัวขึ้นจากเสียงรบกวนซึ่งไม่เคยได้ยินมาเป็นเวลานาน ดวงตากลมโตสะท้อนแสงริบหรี่จากภายนอก พลางเงี่ยหูฟังด้วยความสงสัย ใครกันที่กล้ารบกวนความเงียบงันของสถานที่แห่งนี้…“แม่จ๋า…เสียงใครเหรอ?” เด็กหญิงกระซิบถาม ขณะที่ซุกตัวแนบอกมารดา ดวงตาคู่น้อยสอดส่ายไปยังความมืดรอบตัว มันเป็นบรรยากาศที่เธอคุ้นเคยไปเสียแล้ว“ชู่…” ผู้เป็นแม่กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น พลางโยกตัวไปมาเบาๆ ราวกับจะกล่อมให้ลูกสงบลง “นอนนะลูก”“แต่แม่…เสียงมันดัง ใครกันเหรอ?”“แม่ไม่รู้ แต่หนูนอนเถอะนะ พรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว”เด็กหญิงเม้มริมฝีปากแน่น แววตาสุกใสสะ

บทที่ 2 กุญแจสำคัญที่ตามหาผู้เป็นปู่ถอนหายใจ ทั้งเป็นห่วงและสงสารหลานชาย เขายังจำได้ดีถึงวันที่โจฮันนั่งตากฝน และในเมื่อโจฮันเป็นสายเลือดเพียงคนเดียวของลูกชายคนโต หากต้องสูญเสียหลานไปอีกคน คงเป็นเรื่องที่เขาทนไม่ได้“แต่ปู่อยากให้แกระวังตัวหน่อย พวกมันก็น่าจะจับตามองเราอยู่เหมือนกัน”“ครับ”“แล้วเรื่องประชุมจะเอายังไง?” “ให้ผมเข้าประชุมแทนโจก็ได้ พรุ่งนี้ผมต้องเข้าไปที่บริษัทอยู่แล้ว”“งั้นก็ตามที่อาว่าก็แล้วกัน ผมเองก็มีธุระหลายอย่างต้องจัดการ”“ไม่ได้ ยังไงแกก็ต้องเข้าประชุม”“อาก็ประชุมแทนผมได้”“นี่แกจะขัดคำสั่งปู่เหรอโจฮัน”โจฮันถอนหายใจยาว มองหน้าอาของตัวเอง ทั้งสองสบตากันก่อนจะเลิกคิ้วเล็กน้อย เป็นสัญญาณที่รู้กันเฉพาะพวกเขา“โอเคครับปู่” เขาตอบรับ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เตรียมตัวจะออกไป“เดี๋ยวก่อน”เสียงของปู่ทำให้เขาชะงักเล็กน้อย โจฮันหันกลับมา “ครับ?”“ระวังตัวให้ดี ปู่มีแกแค่คนเดียว ไม่อยากเสียแกไปเหมือนพ่อแก”โจฮันยิ้มบางๆ แม้แววตาจะดูอ่อนลงเพียงเสี้ยววินาที “ผมเป็นหลานปู่ ไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอกครับ”“อืม”ปู่พยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปทางมีน ลูกน้องคนสนิทของโจฮันที่เพ

บทที่ 4 ทาสยานรกโจฮันพยักพเยิดไปทางรถของตัวเอง เป็นสัญญาณให้มีนพาหญิงสาวไปขึ้นรถคันนั้นแทน“นายจะพาเธอไปไหนครับ?” มีนเอ่ยถามด้วยความสงสัยโจฮันเหลือบตามอง ก่อนตอบเสียงเรียบ “บ้านสวน” จากนั้นก็ลดเสียงลงต่ำ “แล้วห้ามบอกใคร ถ้าปู่รู้เรื่องนี้… มึงตาย!”มีนกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง ก่อนพยักหน้ารับ “ครับ”เขาจับแขนหญิงสาวเพื่อพยุงลงจากรถ แต่เธอกลับสะบัดตัวขัดขืนสุดแรง ร่างเล็กเริ่มดิ้นรนจนเสียหลักล้มลงกับพื้น ใบหน้าหวาดหวั่นเต็มไปด้วยคราบน้ำตา“อย่าพาฉันไป! ขอร้องล่ะ…” เธอร้องเสียงสั่น พยายามถอยหนีไปให้ไกลจากพวกเขามีนถอนหายใจ พลางขยับเข้าไปคว้าตัวเธอไว้อีกครั้ง “อย่าดิ้นให้มากนัก เธอคิดว่าตัวเองจะหนีได้รึไง!”แต่แทนที่เธอจะยอม หญิงสาวกลับดิ้นแรงขึ้น ร่างเล็กสั่นเทาไปหมด สายตาตื่นตระหนกเหมือนลูกสัตว์ตัวน้อยที่จนมุมโจฮันมองภาพนั้นด้วยแววตาเรียบเฉย ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นชา“ถ้ายังดื้อด้าน ฉันจะเปลี่ยนใจฆ่าเธอทิ้งตรงนี้” เขาก้าวเดินเข้าไปใกล้หญิงสาว ก่อนจะบีบแก้มเธอแน่นจนความรู้สึกเจ็บแล่นเข้ามาแทนที่ความกลัว “ตอนนี้เธอมีหน้าที่เดียวคือคิดให้ออก ว่าเรื่องราวในวันนั้นมันเป็นยังไง แต่ถ้าคิดไม่

บทที่ 6 พยายาม“ยิ่งเธอจำทุกอย่างได้เร็ว เธอก็จะเป็นอิสระเร็วขึ้นเท่านั้น”“ผิงจะพยายามจำให้ได้”แม้ไม่รู้ว่าชายหนุ่มหมายถึงเหตุการณ์ใด ขนมผิงก็เอ่ยรับปาก เธอจะพยายามถึงที่สุด เพื่ออิสระที่รออยู่เบื้องหน้า“ผิง…ขะ ขอ…ยาได้ไหม”“ไม่ได้”คำตอบที่เด็ดขาดทำให้เธอรู้สึกสิ้นหวัง ร่างกายของเธอจะทนรับความทรมานนี้ได้นานแค่ไหนกัน? ไม่มีใครรู้….“หน้าที่ของเธอคือจำทุกอย่างให้ได้เท่านั้น และอย่าลืมว่าเธอไม่มีสิทธิ์ร้องขอสิ่งที่ต้องการ”พูดจบ โจฮันก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ดวงตาคมกริบปรายมองร่างเล็กครู่หนึ่งก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องหลายชั่วโมงก่อน ลูกน้องที่เขาส่งไปเฝ้าตึกร้างโทรมารายงานว่ามีกลุ่มคนจำนวนมากเดินออกมาจากที่นั่น ท่าทางของแต่ละคนเต็มไปด้วยความไม่สบอารมณ์ แต่ที่แปลกคือ…ทุกคนสวมหน้ากากปิดบังใบหน้า“นายจะกลับตอนนี้เลยไหมครับ?” มีนรีบสาวเท้าตามหลังเจ้านาย“อืม เฝ้าให้ดี”“ครับ”“แล้วอย่าให้สิ่งที่เธอร้องขอ จำเอาไว้”“ครับ”“พวกมันใช้ยาเพื่อทำให้เด็กนั่นจำอะไรไม่ได้”“นายรู้ได้ยังไงครับ?”โจฮันจ้องหน้าลูกน้องก่อนจะยื่นปืนให้เขา “ถ้าเธอยังจำอะไรไม่ได้ ก็จัดการซะ”“แต่นายครับ…”“ฉันไม่เลี้

บทที่ 8 หนีไม่พ้นหลายวันต่อมา…ร่างบางในชุดผ้าฝ้ายปักลายสีขาวยังคงนั่งกอดเข่าอยู่ที่มุมเดิม สายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างบานเดียวของห้องนอน สายลมเย็นพัดผ่านเข้ามาอย่างแผ่วเบา ทว่าภาพที่อยู่นอกหน้าต่างกลับไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยสักวัน และนี่ก็เป็นวันที่เจ็ดแล้วที่เธอไม่เห็นหน้าโจฮัน“ทานผลไม้หน่อยนะคะ เพิ่มวิตามิน”เสียงแม่บ้านสาวดังขึ้นพร้อมกับวางจานผลไม้ลงบนโต๊ะข้างเตียง“อย่าลืมทานนะคะ”“ผิงอยากออกไปเดินเล่น… ได้ไหมคะ”หญิงสาวเอ่ยถามเสียงแผ่ว ทว่าก็ไม่ได้คาดหวังคำตอบ เพราะรู้อยู่แล้วว่าต่อให้ขอไป ก็อาจไม่มีใครอนุญาตให้เธอออกไปข้างนอกได้“ขอโทษด้วยนะคะ ฉันเองก็ไม่รู้จะไปถามใครเหมือนกัน”“…ค่ะ”ขนมผิงยกจานผลไม้มาวางบนตักก่อนจะหยิบฝรั่งขึ้นมากัดคำเล็กๆ“ขอบคุณนะคะ ที่ดูแลผิง”“คุณเองก็สู้ๆ นะคะ ตอนนี้อาการคุณดีขึ้นมากแล้ว”คำพูดนั้นทำให้เธอเพิ่งสังเกตตัวเอง ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่อาการอยากยาเหล่านั้นค่อยๆ ลดลงไป จนแทบไม่หลงเหลือ ที่เหลืออยู่ก็เพียงร่างกายที่กำลังฟื้นตัวอย่างช้าๆ“แต่ผิงยังจำอะไรไม่ได้เลย…” เสียงหวานแผ่วลงจนแทบเป็นกระซิบ ก่อนที่ใบหน้าสวยจะก้มลงต่ำ น้ำตารื้นขึ้นมาคลอหน่วยอ