บทที่ 1 หลักฐานชิ้นสำคัญ

บทที่ 1 หลักฐานชิ้นสำคัญ

หลายปีต่อมา

รูปถ่ายสถานที่เกิดเหตุกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะทำงาน ข้างๆ คือแก้วเหล้าครึ่งแก้วและที่เขี่ยบุหรี่ที่เต็มไปด้วยก้นบุหรี่จนแทบล้น อย่างน้อยก็น่าจะยี่สิบมวน

“ที่เกิดเหตุไม่มีอะไรต้องสงสัยเลยครับนาย ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เราค้นทุกตารางนิ้วแล้วแต่ก็ไม่พบสิ่งแปลกปลอมเลย”

ลูกน้องหนุ่มวางรูปถ่ายที่หยิบขึ้นมาพิจารณาลงที่เดิม ก่อนเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่นั่งเอนตัวอยู่บนเก้าอี้ทำงานสีน้ำตาลตัวใหญ่

ควันบุหรี่สีขุ่นถูกพ่นออกมาคละคลุ้งจนพรางใบหน้าคมเข้มไว้ชั่วขณะ เมื่อควันค่อยๆ จางลง ก็เผยให้เห็นแววตาเด็ดเดี่ยวของชายหนุ่ม แววตาอ่อนโยนของเด็กชายในวันวานที่เติบโตมาพร้อมแรงแค้นที่ขับเคลื่อนชีวิต ถูกแทนที่ด้วยความว่างเปล่า

แม้เวลาจะผ่านไปนานหลายปี แต่ โจฮัน ไม่เคยลดละความพยายามในการตามหาคนร้ายที่ฆ่าพ่อของเขา…

บุหรี่ที่ยังสูบไม่หมดถูกบี้ลงบนที่เขี่ยบุหรี่ เสียงกดดับดัง กรอบ… ก่อนจะถูกทิ้งลงไปกองรวมกับก้นบุหรี่อีกหลายมวนที่ถูกขยี้ทับกันจนแน่น

“กูจะไปที่นั่นคืนนี้” เสียงทุ้มต่ำประกาศชัด

ลูกน้องที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเสียงหนักใจ

“แต่นายครับ… นายไปที่นั่นทุกวันแบบนี้ไม่ได้นะครับ คุณท่านสั่งไว้ว่าให้เข้าบริษัท ไปประชุมแทนท่านพรุ่งนี้”

ควันสีขาวขุ่นถูกพ่นออกทางจมูกอย่างไม่รีบร้อน ร่างสูงยืดตัวลุกขึ้นเต็มความสูง บรรยากาศรอบตัวเย็นเยียบและหนักอึ้ง

เมื่อมาถึงโกดังร้างที่เคยถูกทิ้งไว้ให้เสื่อมโทรมมาหลายปี บัดนี้มันได้กลายเป็นสมบัติของโจฮันโดยสมบูรณ์ หลังจากที่เขากว้านซื้อตึกและโกดังทั้งหมดในละแวกนี้

ร่างสูงก้าวเข้าไปในโกดังอีกครั้ง สายตากวาดมองไปรอบๆ ก่อนจะยกมือขึ้นเพียงครั้งเดียว ไฟก็สว่างวาบขึ้นมาทันที เผยให้เห็นโครงสร้างเก่าคร่ำคร่าและฝุ่นหนาที่ยังคงเกาะตามมุมต่างๆ

“ไม่ต้องเดินตามมา” เสียงทุ้มสั่งเรียบๆ โดยไม่หันกลับไปมอง ก่อนที่เขาจะก้าวลึกเข้าไปยังด้านหลังของโกดัง จุดหมายของเขาชัดเจน หลักฐานบางอย่างที่ควรถูกทิ้งร่องรอยเอาไว้

หลายปีที่ผ่านมา ทุกซอกทุกมุมของโกดังแห่งนี้ถูกพลิกค้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ไม่มีสิ่งใดที่พอจะนำไปสืบสาวหาตัวคนร้ายได้เลย แม้แต่ร่องรอยเพียงเล็กน้อยก็ไม่เคยถูกพบ อย่างไรก็ตาม วันนี้เขาจะลองอีกครั้ง…

โจฮันเดินมาหยุดอยู่หลังโกดัง สายตากวาดมองโดยรอบก่อนจะสะดุดเข้ากับกองเศษซากกระดาษลังเก่าที่กองสุมอยู่มุมหนึ่ง มีทั้งหญ้าและวัชพืชขึ้นปกคลุม เขาหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรหาลูกน้องคนสนิทที่รออยู่ด้านหน้าโกดัง

(ครับ นาย)

“กองเศษลังเก่าๆ นี่พวกมึงหากันหรือยัง?”

(อ๋อ ตรงนั้นพวกผมหาแล้วครับ นาย)

“แน่ใจนะ?”

(ครับ)

“มาหากูหน่อย”

พอสั่งเสร็จ โจฮันก็เดินไปใกล้กองเศษลัง ก่อนจะใช้เท้าเขี่ยดูเผื่อจะเจอหลักฐานอะไร จนสายตาสะดุดเข้ากับรองเท้าเด็กที่ถูกลังทับไว้

และลูกน้องก็มาถึงพอดี “นายให้ผมหาทำอะไรครับ?”

“รื้อออก”

“ครับ”

ลูกน้องลงมือรื้อเศษซากออกจนสามารถดึงรองเท้าข้างนั้นขึ้นมาได้ มันเป็นรองเท้าสีชมพูลายการ์ตูนซีดเก่า แต่ลายบนรองเท้าดูคุ้นตา โจฮันจำได้ว่ามันเคยเป็นลายยอดฮิตสมัยเขายังเป็นเด็ก

เขาหรี่ตามองรองเท้า ก่อนพูดขึ้นเสียงเรียบ “ไหนบอกว่าไม่มีคนอยู่ ทำไมถึงมีรองเท้าเด็ก?”

“พะ พวกผมหาดีแล้วนะครับนาย หรืออาจเป็นของคนเร่ร่อนก็ได้ครับนาย” ลูกน้องพูดเสียงติดขัด พลางก้มหน้ารับความผิดที่สะเพร่าเอง

“เอาไป” เขาส่งรองเท้าให้ลูกน้อง ก่อนจะเดินออกจากโกดัง ขึ้นรถและขับออกไปโดยไม่เอ่ยอะไรอีก

รถหรูแล่นเข้ามาจอดลงหน้าบ้านหลังใหญ่ โจฮันเปิดประตูลงจากรถ ก่อนจะกระชับเสื้อสูทและจัดทรงผมให้เรียบร้อย เขาสูดลมหายใจลึกหนึ่งครั้งแล้วจึงก้าวเข้าไปด้านใน

“ปู่”

“โจ มาพอดีเลยลูก มานี่มา”

เสียงอบอุ่นดังขึ้นจากโถงด้านใน พร้อมกับสายตาใจดีที่มองมาราวกับเขายังเป็นเด็กชายตัวเล็กๆ ไม่เปลี่ยนแปลง โจฮันยิ้มบาง ก่อนเดินเข้าไปหาปู่ด้วยความคิดถึง

“วันนี้ทำอะไรครับ หอมกรุ่นตั้งแต่เดินเข้ามาเลย”

“เค้กกล้วยหอมสิ ปู่ว่าจะให้คนไปตามเราอยู่พอดี”

“อ๋อครับ” โจฮันพยักหน้ารับ พลางมองสำรวจเค้กกล้วยหอมบนโต๊ะอย่างรู้ทัน “แล้วนี่ดื้อหรือเปล่า ผมบอกว่ายังไงครับ?”

“คนแก่อยู่เฉยๆ มันน่าเบื่อ ลุกขึ้นมาทำอะไรเล่นแก้เบื่อบ้างก็ดี” ปู่ตอบยิ้มๆ มือยังคงหยิบจับอะไรบางอย่างไม่หยุด

โจฮันถอนหายใจนิดๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

“ครับ”

ยังไม่ทันที่บทสนทนาจะดำเนินต่อ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“อ้าว โจ!”

โจฮันหันขวับไปตามเสียงทันที ก่อนจะเห็นใบหน้าคุ้นเคยของอีกคน

“อา สวัสดีครับ”

“หวัดดีลูก”

“อามานานแล้วเหรอครับ?” เขาถามพลางเดินเข้าไปใกล้ ขณะที่ในใจเริ่มคิดว่าการพบกันครั้งนี้อาจไม่ได้เป็นแค่เรื่องบังเอิญ

“มาไม่นาน ก็ปู่เราโทรเรียกอามากินขนม อากินไปหลายชิ้ยจนพุงกางแล้วเนี่ย โจมาก็ดี รับช่วงต่อจากอาหน่อย ไม่ไหว…อิ่ม” อาเขาพูดพลางส่ายหน้าอย่างยิ้มๆ

“หึหึ ได้ครับ”

ทั้งสามคนนั่งคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่น บทสนทนาไหลลื่นไปเรื่อยๆ จนเมื่อเห็นจังหวะเหมาะ โจฮันจึงเอ่ยถึงเรื่องที่ติดค้างในใจมาตลอดหลายปี

“วันนี้ผมไปโกดังมาครับ”

ปู่เงยหน้าขึ้นทันที “นี่ไปอีกแล้วเหรอ? ปู่บอกให้ไอ้มีนมันบอกแกแล้วไม่ใช่หรือไง ว่าพรุ่งนี้มีประชุมแต่เช้า”

“ทราบครับ มีนบอกแล้ว แต่ผมอยากไปหาหลักฐาน…เผื่อจะเจออะไร”

อาที่นั่งฟังอยู่ถอนหายใจเบาๆ “อาเข้าใจนะว่าโจแค้นมาก แต่อาว่าเราหาหลักฐานไม่เจอหรอก เราก็หาๆ กันมาตั้งหลายปีแล้ว”

โจฮันสบตากับอานิ่ง ก่อนพูดช้าๆ “แต่วันนี้ผมเจอรองเท้าเด็กผู้หญิง”

ปู่ที่กำลังยกแก้วชาขึ้นจิบชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะ

“แล้วยังไง?”

สีหน้าและน้ำเสียงของปู่แฝงแววสนใจ นานแล้วที่เขาไม่ได้ยินอะไรแบบนี้ เพราะทุกครั้งที่คุยกันเรื่องนี้ คำตอบที่ได้มักเป็นแค่ 'ไม่เจออะไรเลย'

โจฮันนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ผมยังไม่แน่ใจว่ามันจะใช้เป็นหลักฐานสำคัญได้ไหม” แววตาของเขาวาวโรจน์ราวกับมีเปลวไฟสุมอยู่ข้างใน

“แต่ต่อให้ต้องรออีกหลายปี หรือรอจนผมแก่ตัวลง…ผมก็ยังยืนยันคำเดิม ว่าจะไม่มีวันวางมือจากเรื่องนี้”

——————————————

ฝากคอมเมนต์ด้วยนะคะ ❤️