บทที่ 5 สิ่งที่ต้องการ

บทที่ 5 สิ่งที่ต้องการ

กลางดึก

แสงจากหน้าจอโทรศัพท์ส่องสะท้อนใบหน้าของโจฮันขณะที่เขาจ้องข้อความบนหน้าจออย่างจดจ่อ นิ้วโป้งเลื่อนขึ้นลงเป็นจังหวะ ชายหนุ่มกำลังรอใครบางคน… คนที่เขาไม่เคยเห็นหน้าและไม่เคยรู้จักมาก่อนส่งข้อความกลับมา

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์

“ผมเองครับนาย ขออนุญาตเข้าไปครับ”

สิ้นเสียง ประตูก็ถูกผลักเปิดออกกว้าง มีนก้าวเข้ามา ค้อมศีรษะเล็กน้อยก่อนยื่นไอแพดไปให้เจ้านาย โจฮันรับมันมา เปิดดูคลิปที่บ้านสวนด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เย็นชา ราวกับกำลังพิจารณาภาพตรงหน้าอย่างไร้ความรู้สึก ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ผลตรวจดีเอ็นเอเธอตรงกับหลักฐานที่พบในที่เกิดเหตุครับ” มีนรายงานเสียงราบเรียบ “เธอชื่อฉัตรฑริกา หรือขนมผิง ลูกสาวคุณนคร… เอ่อ เคยเป็นคู่ค้าเก่าของเราครับ นาย”

“แล้วไงต่อ”

“ครอบครัวคุณนครถูกฟ้องล้มละลายเมื่อหลายปีก่อน ตัวเขาเองก็… ฆ่าตัวตาย ส่วนภรรยาและลูกหายสาบสูญ”

มีนว่าพลางกดเปิดไฟล์รูปภาพจากกล้องวงจรปิด รูปถ่ายของหญิงวัยกลางคนและเด็กสาวถูกขยายขึ้นบนหน้าจอ

“นี่ครับ” เขาชี้ไปที่ภาพ “กล้องตัวนี้อยู่ห่างจากโกดังร้างประมาณสิบกิโล เท่าที่ดูจากเทปบันทึก สองแม่ลูกเดินผ่านจุดนี้อยู่บ่อยๆ และผมมั่นใจว่าต้องเป็นคุณฉัตรฑริกากับแม่เธออย่างแน่นอน”

โจฮันเงียบไปครู่หนึ่ง เขาเพียงแค่เอื้อมมือไปคว้าปืนบนโต๊ะทำงาน ก่อนลุกขึ้นเดินอ้อมไปด้านหน้าโต๊ะ พิงสะโพกกับขอบโต๊ะทำงานด้วยท่าทีสบายๆ สายตาจับจ้องกระบอกปืนในมือราวกับใช้ความคิด ก่อนขึ้นลำกล้องแล้วเล็งไปที่ลูกน้องหนุ่ม

“พาหมอไปที่บ้านสวน จัดการเด็กนั่นให้เรียบร้อย”

“ครับ”

วันต่อมา ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่คุ้นตาถูกปกคลุมด้วยความเงียบงัน มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาของขนมผิงที่ยังคงระบายออกมาอย่างเชื่องช้าและโรยรา

“ขอยาให้ผิง… ได้โปรด”

เธอร้องขอเสียงแผ่ว ทว่าไม่มีเสียงตอบกลับมา มีเพียงความเงียบงันที่โอบล้อมรอบตัว แต่ถึงอย่างนั้น ความหวังของเธอยังไม่ดับลง

ทันใดนั้น ประตูก็ถูกผลักเปิดออก เสียงบานประตูกระทบกับผนังก้องกังวาน แสงจากด้านนอกสาดเข้ามาจนเธอต้องยกมือขึ้นป้องดวงตาจากแสง

“จัดการเธอให้เรียบร้อยก่อนที่คุณโจฮันจะมาถึง”

“ค่ะ คุณมีน”

“ทะ ทำอะไรน่ะ! ปล่อยนะ!”

“อย่าดิ้น และอย่าขัดขืน ยิ่งเธอต่อต้าน เธอจะยิ่งเจ็บตัว!”

หญิงสาวพยายามดิ้นรน แต่แรงของเธอนั้นอ่อนล้าเกินไป แม่บ้านสาวจึงเข้ามาประคองร่างเธอ พาเดินไปยังห้องน้ำโดยไม่ให้เธอมีโอกาสขัดขืน

มือเรียวค่อยๆ ปลดเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นออก เผยให้เห็นผิวขาวที่เต็มไปด้วยร่องรอยฟกช้ำกระจายอยู่ทั่วร่างกาย

“เจ็บไหมคะ?” เสียงอ่อนโยนเอ่ยถาม ราวกับต้องการปลอบประโลม ทว่าในแววตากลับเต็มไปด้วยความเวทนา

ขนมผิงไม่ตอบ ได้แต่เม้มปากแน่นเมื่อสายน้ำเย็นเฉียบราดลงบนตัว น้ำหนักของมันราวกับใบมีดคมกริบที่บาดลงบนผิว ความเย็นซึมลึกเข้าไปถึงกระดูก จนร่างกายสั่นสะท้าน ความเจ็บปวดพวยพุ่งขึ้นมาจนเธอเผลอแสดงออกทางสีหน้า แม้พยายามข่มกลั้นเพียงใดก็ไม่อาจต้านทานได้

“จะ…เจ็บ…” ร่างบางทรุดลงนั่งกับพื้นห้องน้ำ กอดตัวเองไว้แน่น ความเย็นเฉียบของสายน้ำที่กระทบผิวทำให้ลมหายใจเธอแผ่วเบาลงเรื่อยๆ ดวงตาที่พร่าเลือนเปี่ยมไปด้วยความทรมาน “ผิงขอร้อง… ขอมันให้ผิงเถอะนะ…”

เธอเอ่ยเสียงสั่น พลางเงยหน้ามองแม่บ้านสาวด้วยแววตาเว้าวอน

“คุณต้องเลิกให้ได้นะคะ”

เสียงตอบกลับมาอย่างหนักแน่น ทว่าก็แฝงไปด้วยความเวทนา ขนมผิงเม้มปากแน่น เธอรู้ดีว่าคำขอของเธอไร้ประโยชน์

“ขอมันให้ผิง…”

เธอกระซิบแผ่ว ดวงตาสั่นระริก รู้ทั้งรู้ว่าคำร้องขอของเธอจะถูกปฏิเสธ แต่ความอยากก็เกาะกินจิตใจจนเธอไม่อาจหยุดตัวเองได้

ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง ร่างกายเธอสะอาดขึ้น เสื้อผ้าชุดใหม่ถูกสวมทับแทนสิ่งที่ขาดหลุดรุ่ย ใบหน้าที่เคยซูบซีดเผยให้เห็นโครงหน้าสวยอย่างชัดเจนกว่าเดิม ทว่าความหวาดระแวงในแววตายังคงอยู่

เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นใกล้เข้ามา ขนมผิงสะดุ้ง เธอสะบัดมือแม่บ้านออกก่อนถอยกรูดไปยังมุมห้อง ด้วยร่างกายสั่นเทาจนควบคุมไม่ได้

“หมอจะตรวจเธอ ดูแลให้ดี”

เสียงเย็นเยียบของมีนกดลงมาในอากาศ เขาก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าเธอ ก่อนจะย่อตัวลง กระซิบเสียงเรียบข้างหู

“ถ้าเธอไม่ให้ความร่วมมือ… เธออาจจะเจ็บตัวมากกว่านี้ก็ได้”

ขนมผิงเม้มริมฝีปากแน่น ยิ่งไม่กล้าเงยหน้าสบตา แต่ก็รับรู้ได้ถึงแรงกดดันจากสายตาดุดันของเขา

เมื่อมีนก้าวออกจากห้องไป หมอและผู้ช่วยก็เข้ามาแทนที่ ขนมผิงยังคงต่อต้าน เธอดิ้นรนจนวินาทีสุดท้าย แต่สุดท้ายก็ไร้ผล เข็มฉีดยาจิ้มลงบนแขน และยาเริ่มออกฤทธิ์ เปลือกตาเธอหนักอึ้ง สติเลือนรางก่อนที่ทุกอย่างจะจมดิ่งลงสู่ความมืดมิด

“อาการของเธอเป็นยังไงบ้าง?” มีนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด สายตาจับจ้องไปยังหมอที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“เบื้องต้น เรายังพบสารเสพติดในร่างกายของคนไข้ครับ การให้เธอเลิกแบบหักดิบแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย และผลข้างเคียงจากอาการอยากยาอาจรุนแรงมาก”

“แล้วต้องทำยังไง”

“ต้องมีคนคอยดูแลเธออย่างใกล้ชิดครับ พยายามหาอะไรให้เธอทำเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ และหมอจะให้ยาเพื่อช่วยลดอาการลง”

มีนเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามสิ่งที่เขากังวลมากที่สุด

“หมอคิดว่า… ถ้าเธอหายดีแล้ว เธอจะจำเรื่องราวเมื่อหลายปีก่อนได้ไหม?”

หมอถอนหายใจเบาๆ พลางส่ายหน้าเล็กน้อย

“ตอบยากครับ สารเสพติดทำลายระบบประสาทส่วนกลาง ไม่แน่ว่าเธออาจจำได้บางส่วน… แต่ต้องผ่านการบำบัดอย่างต่อเนื่อง และต้องทานยาที่หมอให้จนครบ”

“เรายังมีหวังใช่ไหม?”

“ยังพอมีครับ คุณมีน”

“ครับ…”

“แต่อย่างที่บอก ต้องดูแลเธออย่างใกล้ชิด อาการอยากยาจะเกิดขึ้นบ่อยกว่าเดิม หากควบคุมไม่ได้จริงๆ หมอจะให้ยานอนหลับช่วยครับ”

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณมากครับหมอ” มีนตอบรับ แม้สีหน้ายังเคร่งเครียด แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความหวังริบหรี่ที่ยังคงเหลืออยู่

ไม่นานนัก โจฮันก็มาถึง สีหน้าของเขาบ่งบอกถึงความไม่สบอารมณ์อย่างชัดเจน แม้ไม่อาจแน่ใจว่าอะไรเป็นต้นเหตุของความขุ่นมัวในใจ แต่เมื่อก้าวเข้ามาในห้อง เขาก็ปรับสีหน้าให้เรียบนิ่งตามเดิม

เสียงลากเก้าอี้ดังขึ้น ทำให้ร่างบางที่กำลังหลับใหลสะดุ้งเล็กน้อยตามสัญชาตญาณ ความหวาดระแวงยังคงหลงเหลืออยู่ในภวังค์ของเธอ

“เธอเพิ่งหลับไปครับนาย หมอให้ยานอนหลับเพราะอาการอยากยาของเธอรุนแรงขึ้น”

“แล้วไง?”

“เรายังพอมีหวังครับนาย หากเธอรักษาหาย บางทีเธออาจจะจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้”

“อืม”

ร่างสูงทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ดวงตาคมจับจ้องหญิงสาวในชุดเดรสสีขาวตัวใหม่ไม่วางตา

“อีกกี่นาทีเธอจะฟื้น?”

“เอ่อ…น่าจะอีกสักพักนะครับ”

“สามสิบนาที”

“ครับ?”

“กูมีเวลาแค่สามสิบนาที”

“ครับนาย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น มีนจึงรีบเดินเข้าไปปลุกหญิงสาว เขาเขย่าร่างเธอเบาๆ แล้วประคองใบหน้าพลางสั่นไปมาเล็กน้อย จนกระทั่งเปลือกตาคู่นั้นค่อยๆ เปิดขึ้น แม้ยังเต็มไปด้วยความงัวเงียก็ตาม

“อื้อ~ ทะ ทำอะไร จะทำอะไร” ริมฝีปากที่เริ่มมีเลือดฝาดขยับเปล่งเสียงถามคนตรงหน้า ก่อนที่สายตาจะโฟกัสชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่

มีนพยักพเยิดหน้าไปทางเจ้านายของเขา แล้วออกแรงดันตัวหญิงสาว ซึ่งขนมผิงก็รู้งาน เธอจึงค่อยๆ คลานเข้าไปจนหยุดนั่งอยู่ตรงหน้าในระยะใกล้ชิดกัน กลิ่นบุหรี่ที่ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศทำให้เธอเวียนหัว ทั้งยังพะอืดพะอมจนอยากจะอ้วกออกมา ทว่าใบหน้าที่เริ่มแดงซ่านกลับถูกปลายนิ้วเรียวเชยขึ้นจนได้สบตากับเขาตรงๆ

“ขนมผิง ฉัตรฑริกา…”

“คะ คุณ….”

“สิ่งเดียวที่ฉันต้องการจากเธอ…” เขาค่อยๆ ใช้นิ้วโป้งไล้ผิวแก้มนวลของเธออย่างอ่อนโยน และมองสำรวจใบหน้าที่ไร้สิ่งสกปรก “คือเธอต้องจำให้ได้ ว่าเหตุการณ์ในวันนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง!”

“แล้วคุณจะปล่อยผิงใช่ไหม…”

“หึหึ ใช่”

สองมือกอดขาเขาไว้แน่น ใบหน้าสวยแนบลงกับต้นขาเขา รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าที่เริ่มมีความหวัง

“ผิงจะพยายาม จะพยายามจำให้ได้…”

—————————————

น้อนนน สงสาร 🥹