Semua Bab ชาตินี้ ข้าไม่ขอรัก!: Bab 211 - Bab 220

จั่วเจี้ยนลุกขึ้นส่งผ้าเช็ดตัวให้ซื่อจื่อและยังเอาชุดทหารของตนเองให้จูชางหลางผลัดเปลี่ยน คนสองคนรูปร่างสูงใหญ่ไม่แตกต่างกัน จูชางหลางจึงใส่เสื้อผ้าของจั่วเจี้ยนได้พอดีตัวยิ่งนักเมื่ออยู่กันเพียงลำพังจั่วเจี้ยนจึงตัวตามสบายดุจสหายผู้หนึ่ง เขารินชาร้อนให้ซื่อจื่ออย่างคล่องแคล่วคิ้วหนาเลิกขึ้นสูงมองผู

นอนต่อจนตะวันสายโด่งหยางอี้หงจึงลืมตาตื่น นางบิดขี้เกียจทั้งยังหาวหวอด ทว่าเมื่อหันไปมองรอบ ๆ ก็ต้องตกใจจนเด้งตัวตื่นขึ้นมาไร้เงาของซื่อจื่ออยู่ข้างกายของนางแล้ว ไม่รู้ว่าซื่อจื่อตื่นตั้งแต่ยามใด และยังไม่ปลุกนางเพื่อรับโทษที่ปีนขึ้นมานอนที่เตียงของซื่อจื่ออีกด้วยหยางอี้หงรู้สึกร้อนรน ใจไม่สงบ รีบ

หยางอี้หงยังรู้สึกว่าขาดบางสิ่งบางอย่าง นางพิเคราะห์อยู่ชั่วครู่ก็พบว่าที่แท้จริงแล้วยังขาดภาพของตนนั้นเอง นางหวังที่จะได้อยู่เคียงข้างเขาทว่าเมื่อคิดดูแล้ว ยังไม่ได้รับอนุญาตจากซื่อจื่อเกรงว่าเขาจะขุ่นเคืองนางอีก นางไม่กล้าแม้แต่จะให้ตนเองอยู่ในกระดาษแผ่นเดียวกันกับเขา นางจึงดึงกระดาษเปล่าแผ่นหนึ่

หยางอี้หงรู้สึกผิดทั้งกรุ่นโกรธที่ซื่อจื่อดูจะไร้เหตุผลจนเกินไป วันนี้นางเอาแต่คิดถึงเขาทั้งวัน เมื่อเห็นหน้าจึงดีใจยิ่งนัก แต่เมื่อเขากลับมาถึงก็เอาแต่ตำหนินาง มิหนำซ้ำยังถูกซื่อจื่อซัดอาวุธลับใส่อีก ถ้าหากว่านางไม่คุ้นเคยกับการที่เขาทำเช่นนี้นางคงตายไปแล้วนี่เขาคิดสังหารนางจริงหรือ จั่วเจี้ยนนั้

หลังจากพิชิตศึกได้สำเร็จ จูชางหลางสังหารแม่ทัพศัตรูแล้วสั่งให้คนเสียบศีรษะไว้ที่ปลายไม้แหลม ทหารโห่ร้องกึกก้องในชัยชนะ เสบียงของศัตรูยังถูกเพลิงไหม้ไม่หมด ทัพแตกพ่ายหนีไปคนละทิศละทางจูชางหลางสั่งให้ทหารของเขาค้นค่ายของศัตรูจนทั่วที่ต้องเผาก็ให้จุดไฟเผา ของมีค่าและอาวุธรวมทั้งเสบียงกองใหญ่ก็ให้ขนกลั