Semua Bab อุ้มท้องหนีพ่อสามีทรราช : Bab 11 - Bab 20

เข้าหาลูกสะใภ้ และหลังจากได้กินอาหารพอไม่ให้หิวเกินไป ซ่างเป่าเหลียนก็ได้พักสงบสติอารมณ์ นางไม่อยากพบผู้ใดเลย แต่ก็นั่นแหละ ได้มีสาวใช้ในค่ายผู้หนึ่งมาก่อนกวน สิงตู้เหยาคือคนที่มาปรากฏตัว พร้อมท่าทางที่ไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่ อีกฝ่ายเรียกว่าจับตาดูซ่างเป่าหยวนตั้งแต่ถูกต้อนมาที่ค่ายเมืองเหนี่ยว โดยอยู่ในฐานะเชลย ทว่าพอถูกจับแต่งตัว แต่งหน้า นางก็งดงามจนผู้ใดพบเห็นก็ริษยา ซึ่งหนึ่งนั้นก็คือสิงตู้เหยา “เห็นว่าท่านคงอยากกินของหวาน ข้าเลยแอบนำของว่างมาให้ มีขนมถั่วกวน แล้วก็ลูกผลับแห้ง” สิงตู้เหยาประสงค์ดีเช่นนั้นหรือ ความจริงก็คือไม่เลย นางอยากมาเห็นสภาพซ่างเป่าเหลียนด้วยตาของตนมากกว่า ว่าเป็นที่โปรดปราณของตงเยี่ยหรงจริงหรือไม่ ด้วยนานแล้วที่เขาไม่เรียกหาใครให้มาปรนนิบัติ และส่วนมากหลังจากอุ่นเตียงด้วยกันแล้ว ก็มักจะถูกส่งตัวไปที่อื่น ไม่ก็หายสาบสูญ หาตัวไม่พบอีก ทว่าซ่างเป่าเหลียนผู้นี้ กลับได้มาพักผ่อนในกระโจมส่วนตัว ด้วยเหตุนี้คนงานอย่างสิงตู้เหยาจึงได้เงินค่าจ้างเล็กๆ น้อยๆ จากคณิกาคนอื่นในค่ายฯ ให้มาสืบเรื่องราว ดวงตากลมโตมองคนงานหญิง ก

“พวกท่านขวางทางรถนายหญิงข้า นับว่าถูกต้องแล้วหรือ” สิงตู้เหยาออกไปยืนหน้าด้านรถม้า สาวใช้ผ่านความตายมาหลายหน อายุน้อยก็จริง แต่นางติดตามกองทัพมาตั้งแต่ห้าขวบ ไฉนจะเกรงกลัวสิ่งใดง่ายๆ สมแล้วที่ตงเยี่ยหรงคัดเลือกมา โดยที่นางก็สมัครใจด้วย “แม่นางน้อย บอกให้นายหญิงของเจ้ามอบตัวเสียดีๆ” “มอบตัว!” สิงตู้เหยาโมโหจริงๆ แล้ว “ถูกต้อง คนงานหญิงที่โรงเตี๊ยมเสียชีวิต เช่นนี้นายหญิงของเจ้า ย่อมเป็นคนวางยา พยายามฆ่าทุกคน” นายทหารผู้นั้นกล่าวด้วยเสียงจริงจัง สิงตู้เหยากำหมัดแน่น อยากช่วยนายหญิงตน ทว่าไม่ทันได้ทำสิ่งใด ซ่างเป่าเหลียนก็ก้าวลงจากรถม้า “มีเรื่องใดเยี่ยงนั้นหรือ” ซ่างเป่าเหลียนถาม และฝ่ายทหารเตรียมพุ่งเข้ามาจับตัวนาง “จับตัวนักโทษ อย่าให้นางหลบหนีไปได้!” เสียงเข้มดังขึ้น ทว่าเป็นตอนนั้นที่ หวังตันต้องขัดขวาง เพื่อรักษาเกียรติของซ่างเป่าเหลียน และสายตาโจวซ่งก็มองนาง เป็นการสื่อสาร ที่เรียกได้ว่าเฉพาะพวกที่ถูกฝึกฝนเท่านั้นจึงจะเข้าใจได้ “เจ้ารู้ใช่ไหมอาซ่งว่าต้องทำอย่างไรบ้าง” “ป้าหวัง ข้าถูกฝึก

เมื่ออยู่ในพื้นที่ส่วนตัว หวังตันนั้นไม่ค่อยสบายใจ นางเห็นว่าสิ่งต่างๆ ไม่ถูกต้อง ราวกับมีคนจงใจ อยากให้ซ่างเป่าเหลียนมีโทษสถานหนัก นอกจากนั้นทั้งไป๋ฉู กับรั่วจิ้ง สองคนนี้หากเป็นไปได้ก็ควรอยู่ให้ห่างๆ “อาเหลียน สถานการณ์ไม่ดีนัก แต่อย่ากังวล บ้านเมืองย่อมมีกฎหมาย อีกอย่างภายใต้การดูแลของท่านแม่ทัพ ตัวท่านย่อมปลอดภัย” “ข้าแค่ทำหน้าที่ของราษฎรที่ดีคนหนึ่ง การช่วยเหลือคนครัวผู้นั้นด้วยความบริสุทธิ์ การที่นางเสียชีวิตย่อมมีเงื่อนงำ” ซ่างเป่าเหลียนย่อมมั่นใจว่า คนครัวปลอดภัยจากน้ำมันสกัด แต่อาจถูกทำร้ายด้วยวิธีอื่นจนสิ้นชีวิต อีกอย่างนางไม่ทันได้เห็นศพ จึงวิเคราะห์สิ่งใดยังไม่ได้มากกว่านี้ “อาซ่งกำลังสืบเรื่องพวกนี้ คาดว่าไม่นานคงได้คำตอบ ถึงอย่างนั้นทั้งไป๋ฉู และรั่วจิ้ง ทั้งคู่ต่างประสงค์ร้ายต่อท่าน” “เรื่องนั้นข้าก็ห่วง และเท่าที่พอจะสังเกตจากน้ำเสียง และสีหน้ารองเจ้าเมืองไป๋ และความห่วงใยของรั่วจิ้งที่มีต่อเขา อย่างไรย่อมเชื่อได้ว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์เกินพี่สะใภ้กับน้องสามี” หวังตันพยักหน้าตาม ก่อนเอ่ยต่อ “ที่โรงเตี๊ย

เจ้าสาวของพ่อสามี ในยามเช้าของวันที่ท้องฟ้ามีเมฆหนาตา ซ่างเป่าเหลียนแต่งชุดเจ้าสาวงดงาม นางไม่คาดคิดว่าตนจะได้เป็นสตรีของไคซี และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นบุตรของตงเยี่ยหรง บุรุษที่ยิ่งใหญ่ ทั้งมากด้วยอำนาจ ซึ่งภายหน้ากลายเป็นทรราช เพราะทำการโค่นบัลลังก์ฮ่องเต้ที่อ่อนแอ ก่อนเปลี่ยนแผ่นดินใหม่ และฝ่ายนางก็เพียงแต่เป็นที่ถูกใจของไคซี และเขาปรารถนาให้นางได้ผูกปมผมและใช้ชีวิตร่วมกัน เรื่องนี้นับว่ารวดเร็วสักหน่อย ด้วยทั้งคู่จะกล่าวไปแล้วก็พบกันเพียงแค่ไม่กี่เดือน แต่การได้พบกันกับอีกฝ่าย ล้วนเป็นการถูกจัดฉาก ทว่าสตรีที่อยู่เรือนนอก แม้อ่านออกเขียนได้ ฝึกวิชาต่าง ๆ พอสมควร กระนั้นนางก็ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของบุรุษ โดยเฉพาะคนผู้นั้นร่วมมือกับบิดา และก็คนที่มีอำนาจเป็นรองแก่แค่เจียงอ๋อง (ฮ่องเต้) “ข้าคือสตรีที่คุณชาย ต้องการจริงๆ หรือ... ข้านั้นเป็นเพียงลูกอนุ อีกทั้งอยู่เรือนนอกเท่านั้น แม้อ่านออกเขียนได้ หากไม่เป็นที่โปรดปราณของบิดา อีกอย่าง... การแต่งงานครั้งนี้ ผู้ใหญ่ฝ่ายท่านก็มิได้สนับสนุน” อย่างไรก็ตามนางก็มีหูตากว้างไกลอยู่บ้าง สกุลตงรับใช้บ้านเมืองมานาน ตงเ

คืนสู่โลกคู่ขนาน หญิงสาวตกใจอยู่มาก และมั่นใจว่าหลับไปเพียงชั่วประเดี๋ยวเดียว ทว่าตอนนี้ฟ้าสว่างแล้ว ภายในห้องมีกลิ่นแปลกๆ ซึ่งแม้จะเจือจางลงไปมาก แต่เป็นกลิ่นของน้ำมันสกัดที่เคยปรากฏในโรงเตี๊ยมที่จุดพักม้า รวมถึงร่องรอยการต่อสู้ และคราบเลือด ดวงตากลมโตกวาดมองรอบๆ ตัว และรู้ในทันทีว่า หวังตันหายตัวไป ยามนี้ มีทหารสองยืนอยู่เหนือร่างนาง มองมาที่ซ่างเป่าเหลียนด้วยสายตาดุดันก่อนบอกให้นางเดินตามพวกเขาไป “พวกท่านจะพาข้าไปที่ใด” “ใต้เท้าไป๋ ต้องการสอบสวนเจ้าโดนด่วน” “ได้ แต่แม่บ้านของข้าเล่า” ภาพและเสียงสุดท้าย ที่จำได้หวังตันได้รับอันตราย และคงบาดเจ็บไม่น้อย“ถูกจับไปขังคุก นางมีความผิด ในการลบหลู่เบื้องสูง” “ช้าก่อน ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่พวกท่านทั้งสองกล่าว” “ฮ่าๆ ๆ นางหวัง ใช้ป้ายลดโทษโดยไม่ได้รับอนุญาต ทั้งที่เจ้าก่อคดีร้ายแรง และไม่ได้เป็นขุนนาง หรือคนในราชวงศ์ แค่ชาวบ้านทั่วไป ไฉนจะมีสิทธิ์พิเศษใช้ป้ายสำคัญได้ เช่นนี้พวกเจ้าก็แค่ลักขโมยของผู้อื่นมา แล้วแอบอ้างเพื่อหาทางหลบหนี” “เป็นการเข้าใจผิด อย่างไรปล่อยคน