All Chapters of อุ้มท้องหนีพ่อสามีทรราช : Chapter 1 - Chapter 10

ยามนี้ ในวังหลวงฮ่องเต้ก็หูเบา เหล่าองค์ชายต่างชิงดีชิงเด่น หาคนรักชาติบ้านเมืองอย่างแท้จริงมิได้ ขุนนางฝ่ายบุ๋นล้วนเป็นกังฉิน ราษฎรจะจึงไร้ที่พึ่ง ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งปวดใจสุดท้ายเลยต้องการระบายความอัดแน่นในร่างกายออกมาให้หมด โดยหวังว่าสตรีสักคนจะมอบความสุขให้ได้ หากคืนนี้กับพบว่า หญิงสาวที่อุ่นเตียงด้วยนอกจากยังบริสุทธิ์ นางยังถูกวางยากำหนัด รู้เช่นนี้เลยไม่พอใจ นอกเหนือจากนั้น นางยังไม่รู้จักกลัวความตาย เพราะกล้ากัดใบหน้าเขาจนบาดเจ็บ “บังอาจ เจ้าคิดว่าเป็นผู้ใด ถึงสร้างบาดแผลให้ข้า ฮึ แค่เชลยชั้นต่ำที่ถูกจับป้ายแขวนคอเป็นคณิกา” เชลย!? ยามนี้หลายสิ่งเริ่มปะติดปะต่ออย่างชัดเจน เธอไม่ใช่เจ้าของร่างนี้ เป็นเพียงวิญญาณที่พลัดหลงมา เป่าเหลียนส่ายหน้า ขณะเดียวกันภาพสุดท้ายก่อนจะมาอยู่ในร่างสตรีแสนบอบบาง ย้อนให้เห็น เธอกำลังลงไปช่วยอุบัติเหตุครั้งใหญ่ ที่มีคนเจ็บหลายสิบคน แต่โชคร้ายที่มีรถกระบะที่คนขับเมา แล้วเร่งเครื่องมาด้วยความเร็ว จนเกิดเหตุร้ายแรงซ้ำซ้อน รวมถึงการที่เป่าเหลียนถูกชน แล้วกระเด็นตกไปอยู่ในคลอง จากนั้นทุกอย่างก็ดำมืด กระทั่งเธ

“แม่นางเหลียน” หวังตันเรียกหญิงสาวเช่นนั้น ด้วยชื่อ และไม่ให้ใช้แซ่เดิม ตามความประสงค์ของตงเยี่ยหรง ซี่งนางไม่ได้มีตำแหน่งใดๆ ไม่ได้เป็นแม้กระทั่งสะใภ้ห้า หรือภรรยาของไคซี ผู้ที่แม้หากตายไปแล้วกลับไม่พบศพ ดังนั้นนางก็เป็นเพียง นางบำเรอผู้หนึ่งที่ได้หลับนอนกับตงเยี่ยหรง ทว่าหวังตันผู้นี้ เป็นคนเก่าแก่ของสกุลตง เคยเลี้ยงดูคุณชายหลายคน ร่วมถึงเป็นพี่เลี้ยงวัยเด็กแก่ตงเยี่ยหรงด้วย เขานับถือนางเป็นเสมือนพี่สาวคนหนึ่ง แม้อีกฝ่ายจะปากแข็ง ทั้งแสร้งทำใจร้ายต่อซ่างเป่าเหลียน แต่หากเขาไม่เมตตานาง ไฉนจะให้คนเรียกตัวหวังตัน เพื่อให้พาอีกฝ่ายไปยังเรือนห่างไกลที่เมืองหวางอิน ซ่างเป่าเหลียนหันมามองหวังตัน ยามนี้แม้จะมีความเสียใจอยู่บ้าง แต่ได้สติคืนมาจนครบ ผิดแต่ผู้เป็นเจ้าของร่างปิดกั้นความทรงจำหลายสิ่งเอาไว้ จึงยากที่นางจะล่วงรู้สิ่งต่างๆ ในเวลานี้ ส่วนความทรงจำในภายหลังของโลกคู่ขนาน ก็ยังไม่เปิดเผยต่อนางอย่างเต็มที่ รู้แต่ว่าตนพอมีความสามารถด้านดูแลคนป่วย และบางครานางก็เห็นตนอยู่ท่ามกลางคนเจ็บที่กำลังรอรับการปฐมพยาบาล “เมื่อถึงจุดพักม้าข้างหน้า ข้าจะให้สาวใช้ต้มยาใ

น้องสะใภ้ห้า ค่ายทหารตระกูลตง ณ เมืองเหนี่ยว หูซีเกอผู้ติดตามของแม่ทัพวางสีหน้ายุ่งยากใจ ตั้งแต่สตรีแซ่ซ่างผู้นั้นเดินทางออกจากค่ายทหาร ใครก็เข้าหน้าตงเยี่ยหรงไม่ติด ยามนี้มีของฝากมาจากจวนแม่ทัพส่งมาหนึ่งรถม้าคันใหญ่ ทว่าเขาไม่สนใจดูสักอย่าง แม้แต่จดหมายจากม่ายเนี่ยเฟิงผู้เป็นมารดา เขาก็เพิกเชย เช่นนี้ผู้ติดตามอีกฝ่าย และคอยไกล่เกลี่ยทุกอย่างที่ชื่อ หูซีเกอ พลอยหายใจไม่สะดวก “ไม่ใช่ของฝาก ไม่ใช่จดหมาย แต่เป็นคุณชายสี่... ป่านนี้แล้วยังมาไม่ถึง ค่ายทหารอีกหรือ” หูซีเกอลมแทบจับ อีกครึ่งชั่วยามก็จะเป็นเวลาที่นัดหมายไว้ ตงเยี่ยหรงต้องการพบเจี้ยนจงอย่างเร่งด่วนที่สุด ฝ่ายนั้นกำลังศึกษากลไกลอยู่ที่สำนักศึกษา ห่างออกไปเพียงแค่ห้าสิบลี้ แต่บทจะตามตัวยาก ก็แทบเรียกว่าต้องพลิกแผ่นดิน ยามนี้เขาให้ทหารหน่วยพิเศษไปเชิญตัวมา ทว่าคนอย่างเจี้ยนจงกลับเห็นว่าเป็นเรื่องสนุก หูซีเกอร้อนใจอยู่จนอกแทบระเบิด กระทั่งคนผู้นั้น นั่งรถม้ามาถึงค่ายทหาร เขาก็ยิ้มกว้างรีบออกไปต้อนรับ “คุณชายสี่... บ่าวนึกว่าวันนี้ชะตาจะขาดเสียแล้ว เหตุใดท่านถึงไม่รักษาเวลาสักนิด”

“ช้าก่อนแม่นาง ด้านบนนั้นพวกข้าสั่งแบบแห้ง แต่มีอาการคลื่นไส้ โชคดีที่หลานชายเป็นคนตะกละ หยิบเนื้อน่องเป็ดกัดไปหนึ่งคำ ไม่ทันกลืนลงท้องก็คายทิ้ง” ชายวัยกลางคนบอก ยามนี้เขากำลังลูบหลังหนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่ง ที่ท่าทางอิดโรยอยู่สักหน่อย “ปัญหาไม่ได้อยู่ที่อาหารแล้วละ... แต่เป็นภาชนะที่ใส่บะหมี่ รวมถึงถ้วยน้ำแกงของข้าที่เสี่ยวเหยาต้มให้!” สิ่งที่หญิงสาวประกาศ ทำให้สถานการณ์ที่ตึงเครียดอยู่นั้น มีหลายคนที่เริ่มแสดงพฤติกรรมน่าสงสัยให้เห็น “พี่ทหาร ได้ยินเช่นนี้แล้วพวกท่าน ยังไม่คิดปิดประตู ห้ามคนในออกจากโรงเตี๊ยมอีกหรือ” เสียงของนางทำให้เถ้าแก้โรงเตี๊ยมตื่นตัว พอๆ กับทหารทั้งสามนาย ฝ่ายหวังตันกลับเข้ามาพร้อมกระเป๋าปฐมพยาบาล ส่วนสิงตู้เหยาถูกปล่อยตัว นางจึงไปขอเสื้อผ้าคนงานด้านหลังเปลี่ยนชั่วคราว แล้วเข้ามาเป็นลูกมือของซ่างเป่าเหลียน จากนั้นการช่วยเหลือคนก็เริ่มต้นขึ้น และนี่ดูเหมือนจะเป็นประสบการณ์ครั้งสำคัญของผู้ติดตามซ่างเป่าเหลียน ซึ่งจะส่งผลให้ภายหน้าทุกคน ยอมรับในความสามารถนาง จากนั้น ฉากกั้นก็นำมาวางไว้ โดยที่ซ่างเป่าเหลียนให้สาวใช้ทั้งสองค

เมื่อรถม้าเดินทางมาได้พักใหญ่ หวังตันก็บอกกับซ่างเป่าเหลียน “คืนนี้ คงต้องนอนที่อารามข้างหน้า เป็นสำนักนางชี แม่นางเหลียนสะดวกหรือไม่” เพราะสถานการณ์ที่ไม่สู้ดี ดังนั้นการนอนค้างคืนที่โรงเตี๊ยมดังกล่าว ยิ่งสร้างความยุ่งยากตามมา อีกทั้งคำสั่งตงเยี่ยหรงคือเดินทางไปให้ถึงเมืองหวางอินโดยด่วนที่สุด ทำให้หวังตันเลือกพักที่อื่น “ข้ากินง่าย นอนง่าย ขอให้มีหลังคาคุ้มหัวก็หลับสบาย ส่วนพวกเจ้าก็ดูแลตัวเองให้ดีเถิด” ซ่างเป่าเหลียนบอกหวังตัน และหันไปทางสิงตู้เหยา จากนั้นนางก็สำรวจกระเป๋าปฐมพยาบาลของตน โดยยามนี้นางบอกให้ผู้อื่นเรียกว่า ‘หีบยาเทพธิดา’ ชื่อฟังดูเหมือนยกหางตนเองอยู่บ้าง แต่ทำให้มันไม่ถูกด้อยค่าหรือมองเป็นของประหลาดจนเกินไป ด้วยผู้คนในยุคสมัยนั้น เคารพเทพเซียน และบรรพบุรุษ “บ่าวเห็นไป๋ฮูหยินมองหีบยาเทพธิดาตาเป็นมันเลยเจ้าค่ะ เช่นนี้ เราต้องจ้างหน่วยคุ้มกันมาดูแลด้วยหรือไม่” สิ่งที่สิงตู้เหยากล่าวทำให้หญิงสาวฉุกคิดขึ้นมาได้ นางไม่ควรเปิดเผยตนเองนัก โดยเฉพาะความรู้เรื่องการรักษาคน ซึ่งในตอนจับชีพจรรั่วจิ้งทำให้รู้ว่าฝ่ายนั้นตั้งครรภ์ พออยาก