Semua Bab ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง: Bab 41 - Bab 50

ยูตะพร้อมกับบอดี้การ์ดที่เพิ่มขึ้นมาจากเดิมอีกคน มานั่งเตรียมความพร้อม เพื่อรอพบลูกค้าวีไอพีก่อนหน้านั้นราวครึ่งชั่วโมงภายในห้องอาหาร ระดับท๊อปซีเคร็ทของโรงแรมหรู และแพงที่สุดในโตเกียวมันคือโรงแรมเดียวกันกับที่อิจิโอะพักอยู่ แต่คนละชั้นเท่านั้นเอง...ยูตะแอบมองร่างบางในชุดบอดี้การ์ด ที่ยืนอยู่ห่างออกไปหน่อยเป็นพักๆ อย่างรู้สึกขำปนเอ็นดูคิ้วสวยขมวดเป็นปม...ใครดูก็รู้ว่าเธอกำลังรู้สึกเป็นกังวล...เรื่องไหน....ก็เรื่องอารมณ์ของตัวเองอยู่นี่แหละ เธอกำลังประมวลผลอัตราการเต้นของหัวใจ ว่าเวลานี้ยังคงปกติอยู่ใช่ไหม...พยายามเตือนสติตัวเองเอาไว้..ยิ่งมองเห็นรูปร่างและใบหน้างดงาม...ที่ลอยเด่นมาแต่ไกลด้วยแล้ว...อาจทำให้ภูเขาไฟที่กำลังระอุ ระเบิดขึ้นมาได้..กับชุดที่หล่อนใส่นี่นะสิ..ชุดสีแดงเพลิงร้อนแรงเกาะอกไว้เพียงหมิ่นเหม่ ฟิตรัดรูป สั้นแค่โคนขา แต่งหน้าจัด ผมยาวรวบขึ้นไปเผยให้เห็นต้นคอระหงนวลเนียนขาวผ่อง...ที่สำคัญและเด็ดกว่านั้น..หล่อนเดินดิ่งเข้ามาหายูตะ ในขณะที่เขายืนขึ้นเพื่อต้อนรับ...ไม่ใช่สิ...ตั้งท่าจะหนีดีกว่าเมื่อเห็นลูกตาและสีหน้าและท่าทางของอีกคนเข้าชายหนุ่มรีบหันไปคว้ากล่องของ

อีกสองวันก็จะถึง...วันงานสมาคมนักธุกิจภาคพื้นเอเชีย ที่ยูตะเองก็ได้รับรางวัลในงานนี้เช่นเดียวกัน แต่รางวัลที่ชายหนุ่มได้รับ มันคือรางวัลของนักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรงที่ประสพความสำเร็จ...สามารถพาบริษัทของตัวเองให้เจริญก้าวหน้าไปสู่ภาคพื้นทวีปยุโรปและอเมริกาซึ่งเรื่องนี้ไอโกะเองยังคาดไม่ถึง แต่ก็พลอยดีใจไปเขาด้วยเช่นกันหญิงสาวตื่นเต้น และบ้าเห่อกว่าคนที่ได้รับรางวัลเองเสียอีกแน่ะ....“ฉันต้องไปงานนี้ด้วยใช่ไหมคะยู...ไปยืนสวยๆ รอพ่อกลับมารับรางวัล ท่านคงมาทันนะคะ”“เห็นโทรบอกฉันว่าน่าจะทัน ถึงสนามบินราวทุ่มหนึ่งแล้วตรงมาที่งานก่อน แต่คุณฮินาตะสั่งไว้ว่าถ้าไม่ทันจริงๆ ให้เธอขึ้นไปรับรางวัลแทนได้เลย”“อ๊ะ!..งั้นฉันก็ต้องสวยเป็นพิเศษนะสิคะ...เย็นนี้ทางร้านให้ไปลองชุด...คุณจะไปเป็นเพื่อนฉันไหมคะ...เอาแบบแหวกทั้งข้างบน แหวกทั้งข้างล่างทีเดียวไปเลย”เธอว่า...แล้วพาตัวเองมาหย่อนก้นนั่งบนโต๊ะทำงานของชายหนุ่ม... แต่เมื่อเห็นดวงตาคมที่ทอดมองมาถึงรู้ตัว แล้วรีบเบี่ยงสะโพกหลบมือหนาได้อย่างหวุดหวิด....หัวเราะอย่างดีใจที่ตัวเองเร็วกว่าคนสอนได้..แต่ก็ถูกรวบตัวมากอดและกดจมูกลงบนแก้มนวลได้อยู่ดีเขาเลื่อนเก

ยูตะแทบไม่อยากเชื่อ เมื่อเลื่อนสายตามาดูเวลา บนหน้าจอมือถือ ก่อนสบถในใจว่า...เวร! นี่มันเลยเวลาฤกษ์เซอร์ไพรส์มาแล้วนี่หว่า...อุตสาห์เลือกสถานที่...เวลาเพื่อสร้างบรรยากาศ..พังหมด!...จะโทษใครล่ะทีนี้...ตัวเองนี่แหละ..หรือจะโทษคนที่กำลังนอนหลับตาพริ้มในอ้อมกอดเขาดี…ที่หลับนี่...เพราะเขาจัดหนักไปหน่อย...โทษฐานที่น่ารัก..เขาก้มมองร่างบางในอ้อมแขน เมื่อเธอลืมตาเงยหน้าขึ้นมามองเขาพอดีจุ๊บ!ร่างบางจับไหล่หนา...ยืดตัวขึ้นมาอยู่ในระดับเดียวกัน ยื่นใบหน้าเข้ามาจุ๊บริมฝีปากเขา ผละออกมาแล้วเอ่ยว่า“ขอบคุณสำหรับเซอร์ไพรส์...ฉันประทับใจมากเลยนะคะ”เรียวคิ้วเข้มย่นเข้าหากันงงๆ....เซอร์ไพรส์เหรอ...เซอร์ไพรส์อะไรของเธอวะ...ยังไม่ได้เซอร์ไพรส์อะไรสักหน่อยเลยนะนั่นน่ะเมื่อเห็นยูตะกระพริบตาทำหน้างง แล้วลุกขึ้นนั่ง..ไอโกะจึงลุกตาม..ยกมือเล็กทั้งสองข้างขึ้นแนบแก้มของเขา ตบเบา ๆ แล้วถามว่า“เอ๋...ทำไมคุณทำหน้าแบบนี้คะ”“แบบไหน”“ตาแก่หน้ายับ”ว่าแล้วก็หัวเราะร่วน..จนอยากจะจับมาฟาดก้น...“เดี๋ยวเถอะ!”เขาเอ็ด...ไม่ได้จริงจังอะไรนัก แต่ก็อยากรู้ว่าในสายตาของเธอเขาเป็นยังไง....ก็เพราะคำพูดของเธอนี่แ

เมื่อถึงวันงานสมาคมนักธุกิจภาคพื้นเอเชีย ไอโกะถึงได้รู้ว่าทำไมยูตะถึงต้องการให้เธอใส่ชุดแบบนี้มากระโปรงบานยาวย้วยที่หญิงสาวใส่ มันสามารถปิดบังด้านใน ที่เธอติดปืนพกเล็ก ๆ เอาไว้ได้นี่เอง...ชายหนุ่มกำลังขมักเขม่นกับการแต่งตัวให้หญิงสาว พร้อมกับติดอาวุธให้เธอด้วยตัวเองอย่างตั้งอกตั้งใจ และตั้งสติตัวเองไว้ไม่ให้เขวไปกับของของเธอที่อยู่...ใกล้ตา...ใกล้มือ...และใกล้ปากขนาดนี้..เพราะไม่อยากให้เสียงาน... “ฉันว่าเธออย่าใส่ส้นสูงเลยนะ ใส่ผ้าใบน่าจะดีกว่าคล่องตัวดี”เขาแหงนหน้าขึ้นบอกกับหญิงสาว ขณะกำลังนั่งยองขา ติดปืนบริเวณปลีน่องด้านข้างให้“ก็ได้ค่ะ เพราะถึงใส่รองเท้าสวยแค่ไหนก็ไม่มีใครเห็นอยู่ดี”หญิงสาวเห็นด้วยเพราะไม่ว่าจะทำอะไร ที่ไหน เธอก็ไม่ควรประมาทและไม่อยากให้ชายหนุ่มเป็นห่วงหรืองกังวลใจกับเธอมากนักเขาบอกให้เธอระวังตัว...ไว้ตลอดเวลา อย่างห่างจากเขาไปไหน แม้กระทั่งเวลาเข้าห้องน้ำก็ตามทีบริเวณงานมีทั้งตำรวจ และบอดี้การ์ดของบรรดานักธุรกิจ หรือยากูซ่าทั้งหลาย ที่ได้มาร่วมงานนี้มากมาย แทบไม่รู้ว่าใครเป็นใครแต่ที่เธอจำได้...ก็คือหล่อนคนนั้น อิจิโอะ เธอยืนอยู่ข้างกันกับฮิโรชิ หล่อนโปร

“รอลูกพี่ก่อนดีกว่านะครับคุณไอ..”เหมือนเคย..โกโร่เอ่ยเตือนเจ้านาย...ขณะที่เขาเดินแกมวิ่งตามเธอออกมา...เมื่อเห็นว่าเธอใจร้อน....รีบออกมาจากงานเพื่อจะตามไปช่วยบิดาโดยไม่ยอมรอลูกพี่ของเขา...เพราะความห่วงใยผู้ให้กำเนิด“เรานำหน้าไปก่อน เดี๋ยวฮิบาริก็คงบอกเอง ลูกพี่นายคงตามเรามาทัน หรือว่า...” เธอหันมาเอ่ยกับโกโร่แล้วเว้นคำพูดไว้ในตอนท้าย ขณะเดินเร็ว ๆ แล้วเปลี่ยนป็นวิ่งเหยาะๆ แทน“ครับ ๆ..เรานำไปก่อนเดี๋ยวนี้เลยครับคุณไอ”โกโร่รีบทำตามคำสั่ง เพราะรู้ว่าประโยคสุดท้ายที่เธอจะเอ่ยตามมานั้น คือคำว่าอะไร...ถ้าไม่บอกว่า...นายจะรอลูกพี่นายอยู่ที่นี่ก็ได้....หรือไม่ก็....นายใช่คนของฉันหรือเปล่า...อย่างน้อยถ้าห้ามไม่ได้ ก็ต้องตามไปคุ้มกัน...หากหญิงสาวเป็นอะไรไปแม้เพียงปลายเล็บ เขาอาจมีรูระบายอากาศทั้งตัว...และผู้เป็นคนติดตั้งให้ ก็คงเป็นเจ้านายอีกคนที่ยังอยู่ในงานนั่นเหอะบอดี้การ์ดที่ตามมาทางด้านหลัง...พากันเร่งฝีเท้าและรอทำตามคำสั่งอย่างต่อเนื่อง...ทุกคนรู้หน้าที่โดยไม่ต้องให้หญิงสาวเอ่ยอะไรมากนักทันทีที่ไอโกะและบอดี้การ์ดส่วนหนึ่ง เดินมาถึงลานจอดรถ...ฮิโรชิและลูกน้องของเขา ก็ปรากฏตัวขึ้นมา ข