บททั้งหมดของ หวนคืนครานี้ไม่เป็นแล้วสตรีโง่งม: บทที่ 41 - บทที่ 50

หลายวันผ่านไปเย่ม่านรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในยามสายของวันที่เจ็ด นางสบสายตาเข้ากับดวงตาของพระสวามีที่นั่งอยู่ไม่ไกล เย่ม่านพลันยิ้มกว้างออกมาด้วยความยินดี"อื้ออี้!"น้ำเสียงที่เปล่งออกมากลับอู้อี้ไม่เป็นคำ เย่ม่านรู้สึกลำคอของนางแห้งผากเป็นผุยผง ดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว"อั่นอี้""ท่านหมอ พระชายารองฟื้นแล้ว"กงหนิงหลงเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงติดเย็นชา สายตาที่เขามองเย่ม่านราวกับมองตัวไร้ประโยชน์ท่านหมอเดินเข้ามาตรวจจับชีพจร และแตะที่บริเวณเส้นเสียงของลำคอ เขายังสั่งให้หญิงสาวอ้าปากเพื่อตรวจสอบดูด้วย ท่านหมอใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งจึงเดินเข้ามารายงานอาการของเย่ม่านด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก"พระชายารองถูกพิษร้ายแรงมาก พิษชนิดนี้มีฤทธิ์กัดกร่อนอวัยวะภายใน แม้ว่าจะขับพิษออกมาหมดแล้ว และสามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้ แต่ลำคอไล่ลงมาถึงกระเพาะอาหารเสียหายหนักมาก ทำให้เส้นเสียงเสียหาย พระชายารองจึงไม่สามารถเปล่งเสียงได้เหมือนคนปกติ และกระเพาะอาหารเองก็ทำงานไม่เหมือนเดิม ต่อไปนี้พระชายารองจึงเสวยได้เพียงอาหารอ่อนเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ"

กงหนิงหลงมองตามเย่ปิงปิงที่เดินจากไปด้วยเสียดาย ตั้งแต่งานเลี้ยงวันเกิดครานั้น เขาก็รู้สึกแสนเสียดายในตัวเย่ปิงปิงนัก หากวันนั้นไม่มีเสด็จอาเข้ามายุ่ง เขาคงได้เย่ปิงปิงมาไว้ข้างกายแล้ว คงไม่ใช่เย่ม่าน สตรีที่มีจิตใจอำมหิตไม่สมกับใบหน้าที่อ่อนหวานของนาง"เสียดายนางหรือ""พ่ะย่ะค่ะ"โจวซูเหวินมองตาเขียวใส่กงหนิงหลง "หึ! จะมาเสียดายนางเอาตอนนี้ก็ไม่ทันเสียแล้วล่ะ ตอนนี้นางมีความสุขในฐานะพระชายาในชินอ๋องไปแล้ว""ลูกรู้พ่ะย่ะค่ะ""ไม่รู้ว่าไป๋กุ้ยเฟยมันล่วงรู้แผนการของเราหรือไม่ ถึงได้มาเรียกตัวนางได้ถูกเวลานัก ว่าแต่เรื่องของพระชายารองของลูกจัดการอย่างไร แล้วลี่หลินเล่า""ลูกจะรอให้อาการของเย่ม่านดีขึ้นมากกว่านี้ก่อน แล้วจึงจะส่งตัวนางไปยังอารามหลวง ส่วนลี่หลินเพราะความผิดของนางจึงได้ย้ายให้นางไปอยู่เรือนหลังเล็กพ่ะย่ะค่ะ""ลี่หลินคงแค้นใจที่เสียลูกไป แต่อย่างไรนางก็เป็นเพียงสาวใช้อุ่นเตียง ทำร้ายเชื้อพระวงศ์มีโทษตาย หากเจ้าจะไว้ชีวิตนางก็อย่าให้เรื่องนี้แพร่งพรายออกไปได้ ถ้าเสด็จพ่อทรงทราบคงจะตำหนิที่เจ้าไม่มีความเป็นธรรม ต

"เป็นอย่างไรบ้างอาหรงน้องพี่""ถุย! คนหยาบช้าเช่นเจ้าไม่ใช่พี่ของข้า""ข้าเองก็ไม่ได้อยากนับเจ้าเป็นน้องหรอก หากไม่ใช่เพราะเลือดในกายอีกครึ่งมันเป็นของเสด็จพ่อแล้วล่ะก็ ข้าคงตัดศีรษะของเจ้าไปแล้ว"กงซ่างเหว่ยตวาดเสียงกร้าว เขาจ้องมองคนที่เคยเรียกว่าน้องชายด้วยความรู้สึกผิดหวังผิดหวังที่ไว้ใจคนผิด หากไม่ได้จดหมายจากเย่ปิงปิงว่าวังหลวงอาจจะเกิดเรื่องวุ่นวาย เขาคงไม่รีบขี่ม้าเร็วจากแดนเหนือที่ถูกคนเถื่อนรุกราน ตรงกลับมาที่เมืองหลวงโดยไม่พักหรอก ยิ่งได้รู้ว่าแท้จริงแล้วเหตุการณ์ที่ชายแดนใต้ เจ้าเมืองต้าอู๋เป็นคนของกงเฟยหรง เขาก็คงยังไม่ตาสว่าง แต่ที่น่าตกใจที่สุดก็คือกงเฟยหรงเดินได้!!จบจากเรื่องนี้เขาคงต้องขอบคุณเย่ปิงปิงเสียแล้ว..."ฆ่าข้าซะเลยสิ ข้าแพ้เจ้าแล้วนี่""ความตายสำหรับเจ้ามันน้อยไปนัก""หึ! แต่ถึงเจ้ามาตอนนี้ก็ช้าไปแล้วล่ะ ถึงเจ้าจะช่วยเสด็จพี่ได้ แต่สตรีที่เจ้าแอบรักนั้นได้เซ่นสังเวยให้กับฉากงิ้วของข้าไปแล้วล่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า""อะไรนะ! เจ้าทำอะไรปิงปิง"กงซ่างเหว่ยถลาเข้ามาเหยียบหน้าอกของ

"หม่อมฉันมีสายข่าวที่เชื่อถือได้เพคะ หากไป๋กุ้ยเฟยไม่เชื่อจะทรงส่งคนไปสืบก็ได้นะเพคะ ในทุก ๆ วันฮองเฮาจะเป็นคนลงไปควบคุมพระกระยาหารของฮ่องเต้ มันอาจจะไม่แปลก แต่ถ้าทุกครั้งฮองเฮาจะสั่งให้คนออกไปก่อนที่พระนางจะนำพระกระยาหารไปให้ฮ่องเต้ทรงเสวย นี่มันไม่แปลกหรือเพคะ ฉวยโอกาสที่ไล่ทุกคนออกไปแล้ว ฮองเฮาก็ลอบใส่ยาพิษลงไปในพระกระยาหาร หากเรื่องนี้ถูกจับได้ก็แค่หาคนมารับผิดซะก็สิ้นเรื่อง เพราะไม่มีผู้ใดเห็นว่าเป็นฝีมือของฮองเฮา"ไป๋มู่ตานนิ่งคิดไปชั่วครู่ เรื่องที่เย่ปิงปิงพูดขึ้นมานั้นถูกต้องทั้งหมด เพราะเคยมีครั้งหนึ่งที่นางทำโจ๊กรังนกไปถวายฮ่องเต้ แต่กลับถูกฮองเฮาสั่งให้คนยกกลับมา โดยแจ้งว่าวันนี้ฮองเฮาทรงทำพระกะยาหารถวายฮ่องเต้แล้ว หากนางอยากจะทำอาหารมามอบให้กับฮ่องเต้ ให้ทำเป็นมื้ออื่นแทนที่ไม่ใช่มื้อเช้า"ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าจะให้ข้าเป็นคนเปิดโปงฮองเฮาใช่หรือไม่""เพคะ เรื่องนี้คงต้องรบกวนไป๋กุ้ยเฟยแล้ว ยิ่งมีหลักฐานอยู่ที่ตัวฮองเฮาด้วยก็จะยิ่งดิ้นไม่หลุด เมื่อนั้นฮ่องเต้จะเป็นผู้ตัดสินโทษฮองเฮาเองเพคะ""ฝ่าบาททรงรู้ด้วยหรือ?"แค่เรื่องที่ฮอง

"ม่านเอ๋อร์ สาวใช้นางนี้ใช่คนที่ทำร้ายเจ้าหรือไม่"เย่ปิงปิงจำได้ว่าเย่ม่านไม่ได้เขียนบอกว่านางเดินไม่ได้ และดูจากที่รอยช้ำที่ท่อนขาคงจะเพิ่งเกิดได้ไม่นาน"อื้อ ๆ"เย่ม่านน้ำตาซึมแล้วพยักหน้าระรัว เป็นสาวใช้ผู้นั้นที่ลงมือทุบตีนาง"ดี! เจากงกงนำตัวสาวใช้นางนี้ไปขังที่คุกหลวง ข้าจะทูลขอฝ่าบาทไต่สวนเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ส่วนม่านเอ๋อร์ ข้าจะพานางกลับจวนชินอ๋องด้วย ผู้ใดกล้าเข้ามาขัดขวางหรือไม่""เรื่องนี้เป็นเรื่องของวังบูรพา พระชายาไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายนะพ่ะย่ะค่ะ"หลี่กงกงพลันได้สติ เขารีบเอ่ยแย้งทันที สายตาก็เอาแต่มองบานประตูว่าเมื่อไหร่องค์รัชทายาทจะเสด็จกลับมาเสียที"สภาพของน้องสาวข้าเป็นเช่นนี้ยังคิดว่าข้าจะเชื่อใจองค์รัชทายาทได้อีกหรือ ก่อนแต่งงานบอกรักนางนักหนา แต่เวลานี้กลับละเลยจนนางมีสภาพแย่ยิ่งกว่าขอทาน ข้าที่เป็นพี่สาวไม่ยอมเป็นอันขาด และเรื่องนี้ข้าจะกราบทูลฮ่องเต้ ให้พระองค์ให้ความเป็นธรรมแก่ตระกูลเย่ของข้า""พระชายา เรื่องนี้...""พอได้แล้วหลี่กงกง เรื่องนี้ให้คนที่มีอำนาจมาพูดคุยกัน เจ้าเป็นแค