All Chapters of หวนคืนครานี้ไม่เป็นแล้วสตรีโง่งม: Chapter 11 - Chapter 20

เขาที่ยึดมั่นในบุญคุณที่เย่ปิงปิงเคยมอบให้นั้น จะไม่ใช้โอกาสนี้เล่นงานศัตรูของนางได้อย่างไรเล่ากงซ่างเหว่ยที่เดินออกมาจากห้องทรงอักษรผุดยิ้มที่ริมฝีปาก เขาคิดว่าคืนนี้คงจะต้องไปเยือนเรือนเสวี่ยเสียหน่อยแล้ว เพื่อไปแจ้งข่าวและขอรับรางวัลจากเย่ปิงปิงด้วย“มีสิ่งใดที่ท่านพี่พอใจหรือขอรับ”กงเฟยหรงที่นั่งอยู่บนรถเข็นเอ่ยถามพี่ชายต่างมารดา เขาสังเกตว่ากงซ่างเหว่ยดูอารมณ์ดีกว่าทุกครา ทั้งเมื่อกี้เขายังเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของพี่ชายผู้นี้ด้วย“แค่มีเรื่องสนุกนิดหน่อยนะ นี่เจ้าจะกลับจวนเลยหรือไม่”“ใช่แล้วขอรับ คนเช่นข้ามิกล้าออกไปปรากฏตัวที่ใดหรอกขอรับ”สีหน้าของกงเฟยหรงดูเศร้าหมองลงกงซ่างเหว่ยรีบเข้ามาตบไหล่น้องชาย “อย่าได้คิดเช่นนั้น ในแผ่นดินนี้จะมีผู้ใดที่ฉลาดเช่นเจ้าอีก ทุกแผนการออกรบที่ทำให้ชนะศึกได้ก็มาจากกลยุทธ์ของเจ้าทั้งนั้น หากผู้ใดกล้าพูดจาดูแคลนเจ้า ข้าจะตัดลิ้นมันให้สิ้น จะได้ไม่ต้องเปล่งวาจาสุนัขออกมาให้ระคายหูของเจ้าได้อีก”“ฮ่ะฮ่ะ ขอบคุณขอรับท่านพี่ ข้าขอตัวก่อนนะขอรับ”กงเฟยหรงพลันหลุดขำกับท่าทางที่จริงจังของกงซ่างเหว่ย เขาจากไปโดยมีขันทีข้างกายช่วยเข็นรถเข็นให้เขาด้วย เมื

“คุณหนูรองเย่ม่าน ประพฤติตัวเหมาะสมตรงตามสตรีของชนชั้นสูง มีหน้าตางดงามหมดจด มารยาทเรียบร้อยอ่อนหวาน ขอมอบราชโองการสมรสพระราชทานระหว่างองค์รัชทายาทกงหนิงหลง นับแต่นี้อีกหนึ่งเดือนให้คุณหนูรองเย่ม่านแต่งเข้ามาเป็นพระชายารองในองค์รัชทายาท จบราชโองการ!!”“อะไรนะ!!”ดวงหน้าของเย่ม่านซีดเผือดด้วยความตกใจ นี่มัน...เหตุใดถึงเป็นพระชายารอง นางควรจะเป็นพระชายาเอกสิ“คุณหนูรองรับราชโองการด้วย”น้ำเสียงติดดุแสดงความไม่พอใจของขันที ทำให้เย่ม่านได้สติ นางมิอาจจะขัดราชโองการได้“หม่อมฉันเย่ม่านรับราชโองการ ขอฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี หมื่น หมื่นปีเพคะ”มืออันสั่นเทายืนออกไปรับราชโองการที่เปรียบเสมือนกับของร้อนที่นางไม่ปรารถนา เย่ม่านกัดริมฝีปากแน่นเพื่อข่มกลั้นโทสะในใจ แววตาของนางแดงก่ำด้วยความอัดอั้นตันใจในเวลาเดียวกันนั้น เย่ม่านได้หันไปสบตากับเย่ปิงปิง นางเห็นรอยยิ้มมุมปากนั้นที่เยาะหยันนางอย่างชัดเจน แววตาของเย่ม่านแข็งกร้าวด้วยความโกรธแค้น‘เป็นนังเย่ปิงปิงสินะ ข้าไม่มีวันยอมให้เจ้าได้เสวยสุขหรอก ข้าขอสาบานว่าจะต้องทำให้เจ้าต้องตกอยู่ในโคลนตมไปตลอดชีวิต ไม่มีวันที่จะสามารถจะเงยหน้าได้อีกต่อไป!

“เจ้า...งดงามมากปิงเอ๋อร์”กงหนิงหลงเอ่ยชมหญิงงามตรงหน้า สีหน้าของเขาเคลิบเคลิ้มกับความงามของนาง“ขอบพระทัยเพคะ” เย่ปิงปิงเอ่ยตอบตามมารยาทเย่ม่านที่ยืนอยู่ข้าง ๆ นั้นรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ วันนี้นางตั้งใจสวมอาภรณ์สีขาวเพื่อให้แตกต่างกับเย่ปิงปิงที่มักสวมอาภรณ์สีแดง แต่นางกลับคิดผิด สีขาวของนางกลับดูจืดชืด เมื่อเทียบกับสีชมพูที่ดูอ่อนหวานและสดใสของเย่ปิงปิงเย่ม่านที่แต่งกายด้วยอาภรณ์สีขาว กลับถูกความอ่อนหวานงดงามของปิงปิงเอ๋อร์กลบทับจนมิด นางได้แต่ฮึดฮัดในใจ“ม่านเอ๋อร์ เจ้ารีบเชิญองค์รัชทายาทเข้าไปข้างในเถิด”“เจ้าค่ะ”ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เย่ม่านรู้สึกขอบคุณเย่ปิงปิง นางรีบเข้ามาแทรกกลางระหว่างคนทั้งคู่เย่ปิงปิงลอบถอนหายใจออกมาด้วยความอึดอัด นางรู้สึกอึดอัดเวลาที่อยู่ใกล้กับกงหนิงหลง แม้จะไม่ได้รักเขาแล้ว แต่บางครั้งก็ยังรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจจวิ้นอ๋องได้เสด็จมาเยือนที่งานเลี้ยงด้วย เย่ปิงปิงที่เพิ่งได้พบกับจวิ้นอ๋องเป็นครั้งแรก อดจะรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ ในแววตาของนางมีความเสียใจซุกซ่อนอยู่“ถวายพระพรจวิ้นอ๋องเพคะ”“ยินดีกับอายุครบสิบแปดปีด้วยนะคุณหนูใหญ่เย่”กงเฟยหรงแย้มยิ้มอย่

“คุณหนู!!”ซีซีหน้าซีดเผือดด้วยความตื่นตระหนก กิริยาเช่นนี้ไม่สมควรเลยจริง ๆ แค่เรื่องที่บุรุษผู้นี้มาส่งคุณหนูถึงในห้องนอนก็ถือว่ามากเกินไปแล้วหากมีใครมาเห็นเข้าคงได้นินทาคุณหนูของนางจนสนุกปากเป็นแน่“เจ้าไปเอาน้ำแข็งมา”“แต่...”ซีซีลังเล นางไม่อยากปล่อยให้ทั้งสองอยู่กันตามลำพังภายในห้องนอนเลยจริง ๆ“ข้าไม่ทำอะไรคุณหนูของเจ้าหรอก แต่ถ้าเจ้ายังไม่รีบไปเอาน้ำแข็งมา นางได้ตายจริง ๆ แน่”“เจ้าค่ะ ๆ บ่าวจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ”ซีซีเห็นเย่ปิงปิงบิดกายไปมาด้วยความทรมาน นางก็ไม่กล้าชักช้าอีกต่อไป ร่างเล็กรีบวิ่งไปยังห้องครัวเพื่อไปเอาน้ำแข็งที่ถูกเก็บไว้เป็นอย่างดีมาที่นี่“อื้อ...ร้อน อ่า...”สติของเย่ปิงปิงเริ่มพร่าเลือน นางเริ่มดึงทึ้งเสื้อผ้าของตัวเองให้หลุดลุ่ย ความร้อนขุมหนึ่งที่แล่นพล่านไปทั่วร่างกายของนาง โดยเฉพาะตรงส่วนนั้นมันช่างทรมานเหลือเกิน“อดทนหน่อยปิงปิง”กงซ่างเหว่ยกัดฟันแน่นจนสันกรามขึ้นเป็นรอยนูนชัดเจน ใบหน้าคมของเขาเคร่งเครียดและร้อนใจกับอาการที่ย่ำแย่ของเย่ปิงปิง“อื้อ...ข้าร้อน ข้าไม่ไหวแล้ว”มือเล็กพยายามเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเอง กงซ่างเหว่ยไม่มีทางเลือกจึงอุ้มเย่

เย่ปิงปิงเองก็คิดว่าเป็นฝีมือของกงหนิงหลง นางกำหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ ดวงตาทั้งสองข้างวาววับราวกับราชสีห์ที่จ้องจะเล่นงานเหยื่องานเลี้ยงคืนนั้นจบลงด้วยดี โดยไป๋อิงฮวาที่ออกมาก่อนบอกแก่ทุกคนว่าเย่ปิงปิงไม่ค่อยสบาย จึงได้เสียมารยาทกลับไปนอนพักที่เรือน เย่ตงจื่อเองก็ไม่ได้ว่ากล่าวอะไร เพราะก่อนหน้านี้คนสนิทได้มาแจ้งข่าวเรื่องที่ท่านหมอไปที่เรือนเสวี่ยของเย่ปิงปิงแล้วจวนชินอ๋องภายในห้องหนังสือ บรรยากาศเป็นไปด้วยความอึดอัด เมื่อผู้เป็นเจ้าของรู้สึกโกรธจนคิ้วกระบี่ขมวดมุ่นด้วยความไม่พอใจ“ทูลชินอ๋อง ยากำหนัดขององค์รัชทายาทได้ถูกจำกัดไปหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยคิดว่าต้องมือที่มองไม่เห็นลอบเล่นงานคุณหนูใหญ่โดยที่เราไม่รู้พ่ะย่ะค่ะ”เสวี่ยไป๋เอ่ยรายงานตามตรง เขารู้สึกเหมือนตอนนี้กำลังยืนอยู่บนหน้าผาที่พร้อมจะตกลงไปได้ทุกเมื่อ“ไม่มีอะไรผิดสังเกตเลยหรือ”“ไม่มีเลยพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยลอบตรวจสอบอาหาร และน้ำชาหมดแล้ว”“แล้วเหตุใดปิงปิงถึงถูกวางยากำหนัดได้เล่า”“เรื่องนี้...”“ไปสืบมาอย่างละเอียด ข้าจะต้องรู้ให้ได้ว่าผู้ใดลอบเล่นงานปิงปิงของข้ากันแน่”“พ่ะย่ะค่ะ”เสวี่ยไป๋เดินถอยหลัง กำลังจะ