All Chapters of ข้ามคืน: Chapter 11 - Chapter 20

รถแล่นเข้าจอดหน้าคณะศิลปศาสตร์ได้หลายนาทีแต่คนขับก็ยังไม่ยอมปลดล็อกให้เสียทีจนพลอยต้องตีเข้าที่แขนล่ำเป็นการเรียกความสนใจ"เปิดสักทีจะได้ไหม""ตอนพี่มาส่ง พลอยก็ควรมีรางวัลให้พี่นะ"เขาพูดก่อนหันมามองใบหน้าหวานอย่างมีเลศนัยแถมยังขยับตัวเบียดเข้ามาใกล้จนใบหน้าเกือบจะชิดกัน"ไม่มีอะไรให้หรอก""นิดหนึ่งสิ"ธันพูดพร้อมทำแก้มข้างหนึ่งป่องเพื่อหวังให้หญิงสาวที่นั่งมาด้วยมอบรอยจูบเป็นรางวัล แต่หญิงสาวก็ยังคงนิ่งและทำท่าทีเป็นมองไปนอกรถ "โถ่ พลอย""หนูไม่ได้ขอให้มาส่งสักหน่อย พี่อุ้มหนูมาชัดๆ ไม่เชื่อไปถามมาร์คเลย อุ้ย"พลอยชะงักเมื่อถูกจ้องด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ของคนที่หันมามองคงเพราะเธอเผลอพูดชื่อมาร์คออกไป ดูเหมือนว่าคนเจ้าเล่ห์เมื่อครู่จะมีอารมณ์โกรธเสียแล้ว "ตอนเย็นจะมารับแล้วกัน""พี่กำลังหงุดหงิดเหรอ?""....""หงุดหงิดเรื่องมาร์คเหรอ? เขาก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีนี่ไม่เห็นจะเข้าใจเลยว่าทำไมพี่ไม่ชอบเขา""อย่าพูดถึงมันให้มากจะได้ไหม...."เขาพูดเสียงอ่อนแต่แฝงไปด้วยความหงุดหงิดก่อนจะยื่นใบหน้าคมเข้ามาใกล้ แล้วทาบริมฝีปากลงมาปิดริมฝีปากชมพูที่ดันพูดไม่เข้าหูเมื่อเห็นเธอมีท่าทางจะขยับหนีแขนล่ำก็

ระหว่างทางที่เขาพาเธอกลับไปส่งอยู่ๆ สายโทรศัพท์ของชายหนุ่มก็ดังขึ้นเขารับมันและมีสีหน้าที่เคร่งเครียดจนหญิงสาวเห็นได้ชัด ก่อนที่เขาจะหักพวงมาลัยรถยนต์แล้วรีบเหยียบคันเร่งมุ่งหน้าไปยังคอนโดของตัวเองหญิงสาวยังคงมีความสับสนใจเนื่องจากเรื่องที่เขาทำแต่ด้วยสีหน้าของเขาทำให้เธอไม่กล้าจะพูดอะไร ตอนนี้เขาพาตัวเธอมายังคอนโดหรูที่คุ้นตาแต่เขาเองก็ยังไม่มีแม้แต่คำพูดหรือคำอธิบายใดๆ ออกจากริมฝีปากนั้น มือหนาก็ยังคงกิ่งรากกิ่งดึงข้อมือเล็กของเธอด้วยความรีบร้อนจนรู้สึกเจ็บไปหมดทั้งคู่มาหยุดที่หน้าห้อง 602 ซึ่งหน้าห้องก็ปรากฏร่างเด็กชายตัวน้อยที่อยู่ในชุดกางเกงยีนสีน้ำเงินเสื้อลายหมีและหมวกหนึ่งใบ ตั้งใจกำลังนั่งชันเข่าก้มหน้านิ่งอยู่กับพื้นหน้าห้อง"ตั้งใจ..."ชายหนุ่มละความสนใจจากหญิงสาวที่มาด้วยแล้วรีบตรงไปหาคนเป็นลูก ตั้งใจเงยหน้าขึ้นมองคนเป็นพ่อด้วยรอยยิ้มแห้งราวกับว่าพยายามฝืนยิ้มออกมาเต็มที คนเป็นพ่อเมื่อเห็นแบบนั้นก็รีบอุ้มลูกขึ้นมาในอ้อมกอดแต่ก็ไม่วายจะเดินกลับมาดึงข้อมือบางให้ตามเขาเข้าไปในห้องชายหนุ่มให้พาลูกชายนั่งบนโซฟาโดยที่มีหญิงสาวนั่งอยู่ใกล้กันด้วยความสับสนและตกใจในสีหน้ากังวลขอ

ระหว่างทางที่ธันกำลังขับรถไปส่งหญิงสาวที่หอพักเขาก็ค่อยแอบมองเธอและตั้งใจทางกระจกมองหลังอยู่ตลอด พลอยกับตั้งใจเลือกจะนั่งด้วยกันที่เบาะหลังตั้งใจเองก็เอาแต่จับมือของพลอยไม่ยอมปล่อยอาจจะเป็นเพราะตอนนี้พลอยคือความสบายใจของเด็กชาย คนเป็นพ่อก็ทำได้แค่ปล่อยให้ตั้งใจทำในสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกดี เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าลูกของเขาคงกำลังเสียใจมากแน่นอน"ตั้งใจปล่อยมือพี่พลอยเถอะถึงหอพี่เขาแล้ว"คนเป็นพ่อเอ่ยขึ้นบอกเพราะเห็นว่าเมื่อจอดรถจนนิ่งสนิทแล้วลูกชายก็ยังไม่มีทีท่าจะยอมปล่อยมือของหญิงสาวคนนั้นเลย พลอยที่เห็นใบหน้าเศร้าของเด็กน้อยก็อดที่จะยกมืออีกข้างขึ้นมาลูบผมเขาเบาๆ เป็นการปลอบโยนเสียไม่ได้"พี่พลอย....""ว่าไง....""ตั้งใจเล่นเกมไม่ชนะพี่พลอย แต่ครั้งนี้ตั้งใจขอได้ไหม?""ตั้งใจอยากขออะไรล่ะ" "คืนนี้ตั้งใจนอนกับพี่พลอยได้ไหม...."ธันถึงกลับตกใจที่อยู่ๆ ลูกชายก็เอ่ยปากขอร้องคนที่เพิ่งรู้จักกันไปแบบนั้นจนเขาต้องหันไปมองดุใส่ลูกชายที่กำลังส่งสายตาออดอ้อนให้กับหญิงสาวอยู่"ตั้งใจพูดอะไร จะไปรบกวนพี่เขาไม่ได้นะ""พี่ธัน ไม่เป็นไร....พลอยเข้าใจ"พลอยนิ่งเงียบมองใบหน้าอ้อนวอนของเด็กน้อยตรงหน้าเพื่

: คลับชายหนุ่มร่างสูงโปร่งนั่งพิงโซฟามองเพื่อนสาวคนโปรดกำลังโยกย้ายส่ายสะโพกท่ามกลางชายหนุ่มนับสิบ และแน่นอนเขาเกิดความขุ่นมัวในจิตใจไม่น้อย แต่เพราะระหว่างเขากับเธอเป็นเพียงแค่คนชั่วคราวทำให้เขาไม่สามารถเข้าไปโวยวายหรือต่อว่าอะไรเธอได้ หญิงสาวรูปร่างราวกับนางแบบหันมองตามสายตาที่จ้องเธออยู่แล้วอดจะอารมณ์เสียจนต้องเดินเข้ามาถามเจ้าตัวไม่ไหว"ทำหน้าบึ้งอะไรนักหนา"ฝ้ายหย่อนตัวลงนั่งข้างบอลเพื่อนนอนคนสนิท ก่อนเธอจะหยิบแก้วเหล้าขึ้นกระดก"ก็มึงเอาแต่ยั่วผู้ชายอยู่นั้น""ก็ปกติของกูปะ กูไม่ใช่พลอยนะ""เออ มึงเทียบกับพลอยไม่ได้หรอก"บอลพูดพร้อมนึกไปถึงผู้หญิงที่คอยจงรักภักดีค่อยตามตื๊อเขาไม่เคยหยุดไม่ว่าตัวเองจะถูกหรือผิด แต่ช่วงนี้มันชั่งน่าใจหายตั้งแต่เขาเห็นเธออยู่กับผู้ชายรุ่นพี่คนนั้น เธอก็ไม่เคยติดต่อเขามาอีกเลย ไม่ว่าตัวเขาจะพยายามทักไปขอคืนดีมากมายแค่ไหน คำตอบมันก็คือความเงียบ "ทำหน้าแบบนั้นคิดถึงมันอยู่หรือไง""ก็เพราะใครละที่ทำให้มันเป็นแบบนี้""โทษกูก็ไม่ถูกมึงระงับความใคร่ของตัวเองไม่ได้เอง"ฝ้ายพูดพร้อมยักคิ้วอย่างกวนประสาทอย่างเคย ผู้หญิงคนนี้ถือเป็นคนที่ไม่คิดอะไรในชีวิตเธ

: คลับ"ฉันบอกแล้วไงว่าจะไม่มา ไม่อยากมา"พลอยโวยวายถึงแม้ตอนนี้ตัวเธอจะนั่งอยู่ในคลับท่ามกลางแสงสีแล้วก็ตาม"โหยยย ยัยพลอยแกควรมาปลดปล่อยไม่ใช่นั่งร้องไห้นอนร้องไห้อยู่แบบนั้น"อิงพูดพร้อมรินเหล้าลงแก้วให้พลอย"แล้วมันไม่มีที่อื่นหรือยังไง ทำไมชอบมาที่นี่จัง""ทำไมแกพูดเหมือนไม่อยากมาร้านพี่ธันทั้งๆ ที่แกก็กิ๊กๆ กันอยู่"อ้อมพูดพร้อมเท้าคางทำหน้าสงสัยเพราะที่อ้อมกับอิงเลือกที่นี่เพราะคิดว่าเพื่อนสาวจะรู้สึกดีถ้าได้เจอธันเจ้าของร้านสุดหล่อ แต่พลอยกับมีท่าทีเบื่อหน่ายไปมากกว่าเดิมเพราะเธอยังไม่อยากคิดเรื่องอะไรในสมอง เมื่อเพื่อนทั้งสองเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของเพื่อนก็ต่างพยายามช่วยกันมองหาธันกันเสียทั่วร้านแต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาทำเอาเพื่อนทั้งสองต้องเริ่มคิดหาวิธีช่วยเพื่อนรักใหม่"ทำไงดีวะอิง? วันนี้เหมือนพี่ธันไม่มาร้านเลย""อ้อมเอ่ยยย ก็บอกแล้วว่าให้เช็กก่อนว่าเขาเข้าร้านไหม รอดูก่อนแล้วกันอาจมาดึกๆ""พวกแกสองคนคิดอะไรกันอยู่ ฉันไม่อยากเจอพี่ธันตอนนี้หรอกนะ"พลอยพูดอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วยกแก้วเหล้าขึ้นกระดก วันนี้ในสมองเธอเจอเรื่องวุ่นวายมามากพอแล้วเธอไม่ต้องการเจอใครหรือทำอะไรทั้งนั้น อ