Lahat ng Kabanata ng หลงรักเจ้าสาวผิดคิว: Kabanata 11 - Kabanata 20

“อะไรมันก็เกิดขึ้นได้นะแก อย่าพึ่งคิดมาก ส่วนเรื่องที่แกแต่งงานกับพี่ปุณณ์ ถ้าแกไม่พูดเราไม่พูดป้าเทียนจะรู้ได้ยังไง เพราะวันๆ ป้าเทียนอยู่แต่ในรีสอร์ต แทบไม่ได้ออกไปไหนมาไหน แถมตอนนี้ยังไปเข้าวัดปฏิบัติธรรมอยู่อีกใช่ไหมอีกอย่างแขกในงานก็มีแต่ฝ่ายพี่ปุณณ์ เพราะฝ่ายพี่ดาวพอรู้ว่าเจ้าสาวล่องหน ก็พากันหายจ้อยเข้ากลีบเมฆไปหมด เรารับรองได้ว่าเรื่องนี้ไม่ถึงหูแม่แกแน่นอน” เพียงดาวร่ายยาวเหยียด “เราก็หวังแบบนั้นเหมือนกัน” ดรินทร์เองก็หวังเช่นกัน เพราะไม่อยากให้แม่รู้เรื่องนี้“ว่าแต่แกเตรียมชุดบิกินี่ไปใส่อวดหุ่นสวยๆ ท้าสายลมแสงแดดของทะเลอันดามันหรือยัง” เพียงดาวเปลี่ยนเรื่อง วกมาถามหาชุดบิกินี่จนได้ “ยัง...เราจะมีเวลาไปเตรียมที่ไหนกันเล่า”“เออใช่ เราลืมไป แต่อุตส่าห์ได้ไปเที่ยวทะเลทั้งที แกกลับไม่มีชุดว่ายน้ำ เหมือนไปไม่ถึงทะเลไงไม่รู้”“ช่างมันเถอะ ถ้าอยากลงทะเลจริงๆ เราค่อยไปหาซื้อเอาที่ภูเก็ตได้” “ก็จริง”“ว่าแต่เราต้องไปเอ่อ...ฮันนีมูนนี่จริงๆ เหรอ ไม่ไปได้ไหมอะ”“ไม่ได้แล้ว ถือซะว่าตามใจคนป่วยนะแก ดึกแล้วนอนเถอะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นมาสดใส” เพียงดาวเอ่ยรวบรัด“นอนไม่หลับนะสิ”“นับแกะไป

เพราะอาหารของโรงแรมนั้นอร่อยมาก โดยเฉพาะอาหารทะเลที่สดและใหม่ หลังกินมื้อเช้าเสร็จทั้งคู่ก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน ประหนึ่งพวกเขาไม่ได้มาด้วยกันแต่อย่างใดแต่ถึงอย่างนั้นความรู้สึกที่เรียกว่ารักของทั้งคู่ ก็ค่อยๆ ก่อตัวและสร้างขึ้นมาอย่างช้าๆ ผิดกับความรู้สึกของบรูคลินที่ร้อนรุ่มเพราะอยากทำความรู้จักเพียงดาว เพราะเธอไม่คิดว่าจะมีความรักจึงไม่ทันระวังตัว แต่ทว่าโลกมันก็กลมแสนกลมเพราะไม่นานเธอก็โคจรมาเจอกับบรูคลินอีกครั้ง“สวัสดีครับคุณเพียงดาว” ประโยคที่ดังขึ้น ทำให้เพียงดาวถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะละสายตาจากงานที่กำลังทำอยู่เพื่อเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง “คุณบรูคลิน”“หวังว่าวันนี้นามบัตรคุณคงไม่หมดอีกนะครับ อ้อ...ถึงจะหมดผมก็พอจะรู้ว่าจะขอได้จากใคร” เอ่ยจบบรูคลินก็มองมายังเลขาส่วนตัวของเพียงดาว ที่เวลานี้ยืนส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มเพราะงานทำให้บรูคลินและเพียงดาวได้โคจรมาเจอกันอีกครั้ง แถมยังคงคอนเซ็ปต์ไม่บังเอิญคงไม่ได้เจอกันอีกด้วย เพราะเมื่อครู่ บรูคลินกำลังจะเดินกลับขึ้นไปทำงาน แต่ทว่าสายตากลับหันมาเห็นเธอเข้าพอดี จึงเดินตรงเข้ามาหาอย่างไม่ลังเล บรูคลินคือเจ้าของโรงแรมสุดหรูที่เพียงดาวต้อ

บรูคลินสัมผัสได้ว่าเพียงดาวนั้นต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เขาเคยรู้จัก เธอพร้อมจะออกห่างเขาเสมอ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องงานเขาคงไม่มีวันได้นั่งคุยหรือชวนเธอไปเดทได้ง่ายๆ แน่ “ตกลงค่ะ”“โอเค...แล้วเจอกันวันเสาร์นี้นะครับ” เพียงดาวยอมที่จะเสียมารยาท เพราะเธอไม่ได้เอ่ยอะไรกับบรูคลินอีก จากนั้นหญิงสาวก็กลับออกไปจากห้องทำงานของชายหนุ่มด้วยอารมณ์ขุ่นมัวเล็กๆ ชักจะไม่ชอบขี้หน้าเขาขึ้นมาทุกที นี่จะหน้าหม้อไปถึงเมื่อไหร่ คิดเหรอว่าเธอจะปลื้มเขา ไม่มีทางเพียงดาวกำลังวางแผนสลัดบรูคลินให้ออกไปจากชีวิต ในเมื่อเขาอยากออกเดทกับเธอ เธอก็จัดให้ได้แต่รับรองเมื่อหมดวัน เขาจะไม่มีวันเอ่ยปากขอเธอเดทอีกเป็นครั้งที่สองแน่ ในขณะที่เพียงดาวกำลังเซ็ง ที่ต้องออกเดทกับบรูคลินทั้งๆ ที่เธอไม่ได้เต็มใจ ดรินทร์ที่มาฮันนีมูนกับปุณณ์อย่างไม่เต็มใจเองก็กำลังเบื่อเต็มที่ จึงหยิบโทรศัพท์ออกมากดหาเพื่อนรักเสียหน่อย“กุ๊กไก่”“ทำไมทำเสียงแบบนั้น ไม่สนุกหรือไง” เพียงดาวเอ่ยถาม แต่ก็พอจะเดาสถานการณ์ทางดรินทร์ได้ไม่ยาก เพราะแค่เธอจะต้องไปออกเดทกับคนที่ไม่ต้องการก็อึดอัดจะแย่แล้ว “ไม่เลยสักนิด”“ว้า! เราก็อุตส่าห์จัดทริปให้ ส

“ไม่เป็นไรค่ะ” ดรินทร์ยิ้มให้ ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นปุณณ์กำลังแกะกุ้งตัวโต จากนั้นเขาก็ตักมันมาวางลงบนจานให้เธอ ปุณณ์ในตอนนี้ช่างดูอ่อนโยนแบบที่เธอนั้นไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน นั่นทำให้ดรินทร์ใจสั่นเพราะความหวั่นไหว ก่อนจะตอกย้ำความจริงว่าเธอก็แค่เจ้าสาวแก้ขัด ปุณณ์ไม่ได้จริงจังเพราะเขาไม่ได้มีใจให้เธอแม้แต่น้อยการดินเนอร์ใต้แสงดาวที่มีเสียงคลื่นคอยขับกล่อมดูไม่ได้อึดอัดอย่างที่ดรินทร์กังวลในตอนแรก ปุณณ์ยังคงคุยสนุกแม้บางครั้งเขาจะดูเงียบไปบ้างก็ตาม และเพราะทั้งคู่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี จึงมีเรื่องให้ถามให้คุยจนเวลานั้นผ่านไปอย่างรวดเร็วจนเทียนที่จุดไว้โดยรอบเริ่มดับ ส่งสัญญาณว่าดินเนอร์ครั้งนี้กำลังจะจบลงแล้วนั่นเองแต่ทว่าเมื่อไม่มีแสงเทียน แสงดาวบนท้องฟ้ากลับสว่างและชัดเจนมากขึ้น ปุณณ์เอ่ยชวนดรินทร์ออกไปเดินเล่นริมชายหาด ซึ่งเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ เพราะโรงแรมมีชายหาดส่วนตัวที่ทอดยาวไปราวๆ หนึ่งกิโลเมตรและยังมีการรักษาความปลอดภัยอย่างดี“ทำอะไรครับ” เพราะจู่ๆ ก็เห็นดรินทร์ก้มลงไป ปุณณ์จึงเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อเดินอ้อมโต๊ะดินเนอร์มาหาเธอ “ลินจะถอดรองเท้านะคะ จะได

“เอ่อ...คุณหิวน้ำไหม ตะโกนโวยวายมาขนาดนั้น เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง”“ก็ดีครับ” บรูคลินเอ่ยรับ ก่อนจะอมยิ้มออกมาเมื่อเห็นเพียงดาวเขินเขาเป็นครั้งแรก ถึงขนาดเปลี่ยนเรื่องถามเขาว่าหิวน้ำไหม แต่เพียงดาวกลับยิ่งระแวงสายตาที่บรูคลินคอยทอดมองจนรู้สึกขนลุกแปลกๆ และเพราะรู้สึกไม่ปลอดภัยเธอจึงพยายามตั้งกำแพงขึ้นมาเพื่อกั้นเขา“คุณว่าผู้หญิงคนนั้นสวยไหมคะ”“คนไหนครับ” บรูคลินมองไปยังทิศทางเดียวกับเพียงดาว เพื่อจะดูว่าเธอนั้นหมายถึงผู้หญิงคนไหน “คนที่ใส่ชุดเดรสรัดรูปสีดำ ม้วนผมเป็นลอน ทาปากสีชมพูนู้ดนั่นไง”“ก็สวย...แต่ไม่ใช่สเปคผม”“แล้วคนนั้นละคะ ใส่ชุดนักศึกษาน่ารักเชียว”“นั่นก็ไม่ใช่”“แต่ทำไมฉันชอบ” เพียงดาวเอ่ยออกมาพร้อมกับสายตาแพรวพราวเจ้าเล่ห์ ทำเอาบรูคลินแอบกลืนน้ำลายเพราะกลัวเธอคิดอะไร“คุณชอบเหรอ”“ค่ะ...ฉันจะบอกความลับให้คุณรู้ไว้อย่าง ว่าฉันเป็น... เลสเบี้ยน”“นี่คุณพูดจริงหรือแค่อำผมกันแน่”“ฉันพูดเรื่องจริง แต่ก็เป็นสิทธิ์ของคุณว่าจะเชื่อไหม วันนี้ฉันสนุกมาก ขอบคุณนะคะคุณบรูคลิน ถ้ามีโอกาสเราคงได้ดิวงานกันอีก หรือถ้าคุณมีน้องสาวก็ระวังฉันไว้หน่อยก็ดี บายค่ะ” ทิ้งระเบิดเสร็จเพียงดาว