บทที่ 13

เพราะอาหารของโรงแรมนั้นอร่อยมาก โดยเฉพาะอาหารทะเลที่สดและใหม่ หลังกินมื้อเช้าเสร็จทั้งคู่ก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน ประหนึ่งพวกเขาไม่ได้มาด้วยกันแต่อย่างใด

แต่ถึงอย่างนั้นความรู้สึกที่เรียกว่ารักของทั้งคู่ ก็ค่อยๆ ก่อตัวและสร้างขึ้นมาอย่างช้าๆ ผิดกับความรู้สึกของบรูคลินที่ร้อนรุ่มเพราะอยากทำความรู้จักเพียงดาว เพราะเธอไม่คิดว่าจะมีความรักจึงไม่ทันระวังตัว แต่ทว่าโลกมันก็กลมแสนกลมเพราะไม่นานเธอก็โคจรมาเจอกับบรูคลินอีกครั้ง

“สวัสดีครับคุณเพียงดาว” ประโยคที่ดังขึ้น ทำให้เพียงดาวถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะละสายตาจากงานที่กำลังทำอยู่เพื่อเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง

“คุณบรูคลิน”

“หวังว่าวันนี้นามบัตรคุณคงไม่หมดอีกนะครับ อ้อ...ถึงจะหมดผมก็พอจะรู้ว่าจะขอได้จากใคร” เอ่ยจบบรูคลินก็มองมายังเลขาส่วนตัวของเพียงดาว ที่เวลานี้ยืนส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม

เพราะงานทำให้บรูคลินและเพียงดาวได้โคจรมาเจอกันอีกครั้ง แถมยังคงคอนเซ็ปต์ไม่บังเอิญคงไม่ได้เจอกันอีกด้วย เพราะเมื่อครู่ บรูคลินกำลังจะเดินกลับขึ้นไปทำงาน แต่ทว่าสายตากลับหันมาเห็นเธอเข้าพอดี จึงเดินตรงเข้ามาหาอย่างไม่ลังเล

บรูคลินคือเจ้าของโรงแรมสุดหรูที่เพียงดาวต้อ