LOGINShare
บทที่ 19
Last Updated:
2025-03-27 16:00:51
Related chapters
หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 20
“พี่ปุณณ์ พี่ปุณณ์ค่ะ”“ครับ” เสียงเรียกของดรินทร์ทำให้ปุณณ์ที่เผลอหลับบนโซฟาข้างเตียงคนไข้สะดุ้งรู้สึกตัว ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาดรินทร์ทันที “ลินอยากเข้าห้องน้ำค่ะ” คนป่วยที่นอนไม่หลับเพราะอยากกเข้าห้องน้ำเอ่ยบอก “พี่พาไปครับ” เอ่ยจบปุณณ์ก็เข้ามาพยุงดรินทร์แล้วพาเธอไปยังห้องน้ำ พร้อมกำชับว่าหากเกิดอะไรขึ้นก็ตะโกนเรียกเขาได้ตลอดเวลาดรินทร์พยักหน้ารับรู้ อันที่จริงเธออยากลุกมาเข้าห้องน้ำด้วยตัวเอง แต่กลับฝืนอาการป่วยไม่ไหวจึงเพราะยังมึนๆ อยู่ นั่นทำให้เธอต้องเอ่ยขอความช่วยเหลือจากปุณณ์ ทั้งๆ ที่ไม่อยากรบกวนเพราะเห็นเขาหลับอยู่ปุณณ์ยืนรอดรินทร์อยู่หน้าห้องน้ำ ก่อนจะก้มมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือที่ตอนนี้เข็มสั้นชี้มาที่เลขห้าขณะที่เข็มยาวอยู่ที่เลยเก้า ไม่นานดรินทร์ก็เปิดประตูออกมา ก็ยื่นมือยาวๆ ไปช่วยถือขวดน้ำเกลือให้เธอทันที“พี่ถือให้”“ขอบคุณค่ะ” ดรินทร์เอ่ยรับอย่างไม่งอแง เพราะรู้สภาพของตัวเองดีว่าเวลานี้คงต้องขอความช่วยเหลือ ดีกว่าปากแข็งทั้งๆ ที่สังขารไม่ได้เอื้ออำนวย เพราะยังต้องเดินไปเดินมาพร้อมสายน้ำเกลือ “เป็นไงบ้าง” เมื่อเห็นว่าดรินทร์ขึ้นไปนั่งบนเตียงเรียบร้อยแล้ว เสียงทุ้มที
Last Updated : 2025-03-27หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 21
“ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยรับ ก่อนจะกลับไปนั่งจิบกาแฟต่อ ซึ่งเป็นจังหวะที่แม่บ้านเข็นอาหารเช้ามาเสิร์ฟให้ดรินทร์พอดี กับข้าวคนป่วยก็จะดูจืดๆ เหมือนโรงพยาบาลทั่วๆ ไป นั่นจึงทำให้ดรินทร์ไม่ค่อยเจริญอาหารสักเท่าไหร่“กินแค่นี้จะหายได้ยังไง”“ไม่อร่อยนี่คะ”“ไหนพี่ชิมหน่อย” “อุ๊ย!” ดรินทร์อุทานออกมา เมื่อจู่ๆ ปุณณ์ก็คว้าช้อนไปจากมือเธอ แล้วตักอาหารบนถาดเข้าปากเพื่อชิมรสชาติ ก่อนจะนิ่วหน้าบ่งบอกถึงความไม่ถูกปากอีกคนแต่สิ่งที่ทำให้ดรินทร์หน้าแดงก่ำขึ้นมาคือการที่ปุณณ์ใช้ช้อนคันเดียวกับเธอ มันทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ ที่เขาไม่รังเกียจมัน แถมยังรู้สึกเหมือนถูกเขา...จูบ“ไม่อร่อยจริงด้วย งั้นเดี๋ยวพี่ลงไปสั่งข้าวต้มปลาที่ร้านอาหารข้างล่างโรงพยาบาลให้” เอ่ยจบปุณณ์ก็ออกไปทันที ไม่เปิดโอกาสให้ ดรินทร์ได้แย้งแต่อย่างใด“คนอะไร เดาอารมณ์ยากจริง” แม้จะบ่นออกไปแบบนั้น แต่ ดรินทร์กลับไม่ได้รู้สึกอึดอัดกับการได้อยู่ใกล้ชิดกับปุณณ์อย่างในตอนแรกๆ เธอยังคงจำความรู้สึกตอนที่เขาอุ้มเธอมาส่งโรงพยาบาลได้ว่าเธอนั้นอบอุ่นมากแค่ไหน ใบหน้าที่ปุณณ์แสดงออกว่ากำลังเป็นห่วงเธอยังติดอยู่ในความรู้สึกของดรินทร์เขาดูอ่อนโยนกว่า
Last Updated : 2025-03-27หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 22
“ใช่ค่ะ พอดีเจนรู้มาจากเพื่อนๆ ว่าบริษัทของคุณเพียงดาวจัดงานออแกไนซ์ได้เยี่ยมมาก เจนเลยเจาะจงมาที่นี่เพื่อขอใช้บริการโดยเฉพาะ”“ขอบคุณมากค่ะ ที่เล็งเห็นว่าออแกไนซ์เล็กๆ ของเพียงดาวมีคุณภาพพอที่จะรับใช้ได้” เพียงดาวยิ้มรับคำชมนั้นอย่างจริงใจเช่นกัน เพราะทุกคำชมมันคือผลตอบรับว่าเธอและลูกน้องทุกคนเต็มที่กับงานทุกอย่างเสมอ ไม่ว่าจะเป็นงานเล็กๆ หรืองานใหญ่ระดับชาติ “อีกอย่างที่เจนประทับใจคือเจ้าของบริษัทที่สวยด้วยฮะ”“อ๋อค่ะ...แล้วคุณเจนอยากให้ทางเราจัดงานวันไหนคะ” แม้จะถูกชมซึ่งหน้าแต่เพียงดาวก็ยังคงไม่เสียสมาธิ เพราะพร้อมจะคุยเรื่องงานได้ทันทีเช่นกัน “วันที่ยี่สิบนี้ค่ะ”“ยี่สิบนี่เหรอคะ” ถามย้ำเสร็จก็หันไปมองปฏิทิน เพราะนับดูแล้วจากวันนี้ไปจนถึงวันที่ยี่สิบก็เหลือเวลาอีกแค่หกวันก็เท่านั้นเอง “ทำไมฮะ เวลากระชั้นชิดไปอย่างนั้นเหรอ”“มากค่ะ เพียงดาวเกรงว่าทางเราจะเตรียมงานไม่ทัน” เพียงดาวเอ่ยบอกไปตามตรง นั่นเพราะไม่อยากตั้งความหวังให้ลูกค้าว่าต้องได้ “งั้นไม่เป็นไร เจนขยับวันออกไปให้คุณเพียงดาวได้ คุณเพียงดาวสะดวกวันไหนบอกเจนมาได้เลยค่ะ”“เอ่อ...รบกวนคุณเจนระบุวันมาดีกว่านะคะ”“อืม...ข
Last Updated : 2025-03-27หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 23
“ฮะ”“ฉันรู้สึกไม่โอเคสักเท่าไหร่กับการที่คุณทำแบบนี้” เวลานี้ต่อให้ต้องเสียลูกค้าเพียงดาวก็ยอม และเธอยังทิ้งระยะห่างออกไปด้วยการใช้สรรพนามแทนตัวเองว่าฉัน เพื่อบ่งบอกว่ากำลังไม่ปลื้มกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น “แบบไหนคะ” แม้จะรู้แต่เจนนิสก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ ลึกๆ ก็สงสารเพียงดาวไม่น้อย เพราะเธอคงอึดอัดใจแย่“คุณก็น่าจะรู้ว่าแบบไหน”“คุณเพียงดาวรู้แล้วอย่างนั้นเหรอคะ ว่าเจนคิดยังไงกับคุณ”“ค่ะ...ฉันว่าฉันพอจะรู้”“ดีจัง...แล้วแบบนี้คุณเพียงดาวพอจะเปิดใจให้เจนได้ไหมคะ เราจะได้ทำความรู้จักกันได้มากขึ้น” แทนที่จะถอยเพราะเพียงดาวไม่เล่นด้วย เจนนิสกลับตื้อต่อก็เพื่อต้องการฆ่าเวลาให้บรูคลินมาถึงร้านนั่นเอง “ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีฉันมีแฟนแล้ว”“เจนไม่เชื่อฮะ”“ไม่เชื่อก็ต้องเชี่อค่ะ เพราะคนรักของฉันเดินมานั่นแล้ว” เพียงดาวส่งยิ้มให้เจนนิส ก่อนจะโบกไม้โบกมือไปยังบรูคลิน ซึ่งชายหนุ่มเองก็ตั้งใจเดินเข้ามาในร้านอาหารตั้งแต่แรกแล้ว นั่นเพราะ เจนนิสรายงานตลอดว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่“ที่รักคะ ทางนี้ค่ะ” เอ่ยเรียกแบบหวานหยดเสร็จ เพียงดาวกลับไม่รอให้บรูคลินเดินตรงมาหา เพราะเธอลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาเข
Last Updated : 2025-03-27หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 24
เมื่ออาการป่วยเพราะอาหารเป็นพิษดีขึ้นมากแล้ว คู่ฮันนีมูนแบบมัดมือชกอย่างปุณณ์และดรินทร์ก็เดินทางกลับกรุงเทพฯ อย่างสวัสดิภาพ ทันทีที่มาถึงบ้าน ปรียาก็ตรงเข้าไปถามไถ่อาการของดรินทร์ด้วยความเป็นห่วง แวบหนึ่งเธอแอบสังเกตเห็นแววตาเอื้ออาทรที่ลูกชายส่งมาให้ดรินทร์ก็รู้สึกดีอย่างที่สุด แม้จะผิดหวังและเสียหน้าเพราะดาวจรัส แต่อย่างน้อยสวรรค์ก็ส่งดรินทร์มาให้“เป็นยังไงบ้างปุณณ์”“เป็นยังไงบ้างคืออะไรครับคุณแม่” ลูกชายคนเดียวของปรียาถามกลับมาอย่างไม่เข้าใจ “เอ้า! ก็ไปฮันนีมูนกับน้องมาทั้งที ไม่มีอะไรกลับมาฝากแม่บ้างเลยเหรอ”“อ๋อ...ถ้าของฝากอยู่ในรถครับ เดี๋ยวผมไปหยิบมาให้”“แม่ไม่ได้หมายถึงของ แม่หมายถึงหลาน” ในที่สุดปรียาก็ต้องเฉลยออกไป ว่าของฝากที่พูดถึงนั้นคืออะไรกันแน่ “คุณแม่ครับ ผมกับลินเราก็แค่แต่งงานกันแค่ในนามเท่านั้นเอง ผมจะไปฝืนใจทำเรื่องแบบนั้นกับลินได้ยังไง” พูดไปแล้วก็ทำให้ปุณณ์นึกขึ้นได้ว่าไม่ควรพูดประโยคอะไรแบบนี้ออกไป เพราะอาจขัดใจผู้เป็นแม่จนโรคหัวใจกำเริบ แต่เพราะปรียาลืมตัวว่ากำลังเล่นบทคนป่วยหนักอยู่ เธอจึงไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา “โถ่พ่อลูกชายคนดีของแม่ เอาเถอะๆ วันพระ
Last Updated : 2025-03-27หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 25
“เป็นอะไร นั่งเหม่อเชียว”“มีเรื่องในใจให้คิดนิดหน่อย”“เรื่องอะไร เล่าได้นะ เราพร้อมรับฟัง”“คือ...” เพียงดาวอ้ำอึ้งนิดหน่อย เพราะไม่รู้จะเริ่มเล่าจากจุดไหนก่อนดี แต่สุดท้ายก็เริ่มพูดเริ่มระบายความรู้สึกของตัวเธอเองออกมา โดยหลักๆ คือเธอไม่เข้าใจว่าทำไมถึงทั้งชอบและไม่ชอบบรูคลิน เขาดูเจ้าชู้ไก่แจ้ แต่มองอีกทีก็มีเสน่ห์ ถ้าเธอชอบเขา เขาคงได้หลงตัวเองอีกแน่ๆ ว่ามีผู้หญิงมาชอบที่สำคัญคือเธอยังไม่อยากมีแฟน ยังอยากทำงานเก็บเงินสร้างเนื้อสร้างตัวให้ฐานะมั่นคงกว่านี้อีกสักหน่อย ค่อยคิดเรื่องอื่น “อะไรคือนิยามความมั่นคงของแก” ดรินทร์เอ่ยถามถึงนิยามความมั่นคงในชีวิตของเพียงดาว“ก็มีบ้าน มีรถ มีเงินสดในบัญชีเยอะหน่อย”“แกก็มีครบหมดแล้วนี่ แถมยังมีบริษัทเป็นของตัวเองด้วย มั่นคงกว่านี้ก็ตอหม้อทางรถไฟแล้วมั้ง”“แต่เราว่า...” ยังไม่ทันที่เพียงดาวจะได้เอ่ยอะไรออกมา ดรินทร์ก็แทรกขึ้นเพราะอยากพูดให้เพื่อนได้คิด“บางครั้งความรักก็ไม่จำเป็นต้องรอจนพร้อมเพอร์เฟคไปเสียทุกสิ่งอย่างก็ได้แก ขืนรอถึงขนาดนั้นมดลูกแกได้ฝ่อกันหมดพอดีสิ หรือไม่ผู้ชายที่หมายตาก็พากันหายจ้อยไปมีลูกมีเมียกันหมดแล้ว แกจะเอาแบบนั้นเ
Last Updated : 2025-03-27หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 26
การถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยจากเพียงดาว ทำให้บรูคลินกลับมาคิดทบทวนว่าเขาจริงจังกับความรู้สึกครั้งนี้มากแค่ไหน เขาพร้อมจะปล่อยเพียงดาวไปหรือหยุดทุกอย่างไว้เพียงแค่นี้และคำตอบที่บรูคบินได้คือไปต่อ แต่เพราะงานที่กำลังทำอยู่ยุ่งแสนยุ่ง เนื่องจากกำลังมีโปรเจคที่ร่วมทุนกับลูกค้าต่างชาติ เขาจึงยังไม่มีเวลาปลีกตัวไปจัดการเรื่องนี้ แม้ทุกอย่างมันจะคอยกวนใจมากก็ตามส่วนเพียงดาวก็กล้าๆ กลัวๆ ที่จะง้องอนชายหนุ่ม จึงทิ้งระยะเวลาเพื่อทดสอบความรู้สึกของตัวเองเช่นกัน ว่าหากผ่านไปสักหนึ่งอาทิตย์หรือมากกว่านี้ เธอจะยังคงอยากตามง้อบรูคลินอยู่อีกไหม“ถ้าใช่ต่อให้นานแค่ไหนมันก็ใช่นั่นแหละ” เพียงดาวเอ่ยบอกตัวเอง เธอเหมือนเจ้าสาวที่กลัวฝนไม่มีผิด อยากมีความรักแต่อีกใจก็กลัว จึงเกิดความสับสนอย่างเห็นได้ชัดส่วนดรินทร์เองก็กำลังสับสน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังใจแข็ง เพราะไม่ต้องการให้อีกฝ่ายผิดสังเกต โดยดรินทร์บอกกับทุกคนว่าเธอจะกลับบ้านที่ปากช่อง แม้จะอยากรั้งตัวเธอให้อยู่ที่นี่ด้วยกันทุกวัน แต่สุดท้ายปรียาก็ทำไม่ลง นั่นเพราะไม่อาจเห
Last Updated : 2025-03-31หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 27
“ไว้เจอกันครับ” เอ่ยจบชายหนุ่มก็เดินตรงไปยังรถที่จอดอยู่ โดยมีดรินทร์เดินมาส่ง กระทั่งรถของปุณณ์เคลื่อนตัวออกไปแล้วเธอจึงหมุนตัวกลับการมาของปุณณ์ทำให้ดรินทร์หวั่นไหว ยิ่งเขาพูดหรือทำดีด้วยแม้จะเพียงเล็กน้อย กลับยิ่งทำให้เธอรู้สึกประหม่าและใจสั่นอยู่เสมอขณะขับรถกลับเข้ากรุงเทพฯ ปุณณ์เองก็พยายามใช้เวลากับตัวเอง เพื่อคิดและไตร่ตรองกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ว่าเขานั้นเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่าที่จะรักดรินทร์ เพราะเวลาของเขามันน้อยลงไปทุกที เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ก็ทำให้ปุณณ์เกิดความลังเลเพราะคิดไม่ตกต่างฝ่ายต่างปล่อยให้เวลาเป็นตัวพิสูจน์ กระทั่งผ่านมาเกือบหนึ่งอาทิตย์ที่ดรินทร์ไม่ได้ติดต่อหาปุณณ์ ทั้งคู่ไม่แม้แต่จะส่งไลน์หากันเลยด้วยซ้ำ แต่ความคิดถึงที่มีให้อีกฝ่ายนั้นกลับทวีคูณมากขึ้นตามวันและเวลาที่ห่างกัน จึงส่งผลให้ใครบางคนมาปรากฏตัวขึ้นที่หน้าห้องทำงานของดรินทร์ที่ปากช่องแบบไม่มีปี่ไม่ขลุ่ยมาก่อน“พี่ปุณณ์” ดรินทร์อุทานออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะรีบเดินออกมาหาชายหนุ่ม เธอรู้สึกแปลกๆ ที่เห็นเขาตอนน
Last Updated : 2025-04-01
Latest chapter
หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 27
“ไว้เจอกันครับ” เอ่ยจบชายหนุ่มก็เดินตรงไปยังรถที่จอดอยู่ โดยมีดรินทร์เดินมาส่ง กระทั่งรถของปุณณ์เคลื่อนตัวออกไปแล้วเธอจึงหมุนตัวกลับการมาของปุณณ์ทำให้ดรินทร์หวั่นไหว ยิ่งเขาพูดหรือทำดีด้วยแม้จะเพียงเล็กน้อย กลับยิ่งทำให้เธอรู้สึกประหม่าและใจสั่นอยู่เสมอขณะขับรถกลับเข้ากรุงเทพฯ ปุณณ์เองก็พยายามใช้เวลากับตัวเอง เพื่อคิดและไตร่ตรองกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ว่าเขานั้นเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่าที่จะรักดรินทร์ เพราะเวลาของเขามันน้อยลงไปทุกที เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ก็ทำให้ปุณณ์เกิดความลังเลเพราะคิดไม่ตกต่างฝ่ายต่างปล่อยให้เวลาเป็นตัวพิสูจน์ กระทั่งผ่านมาเกือบหนึ่งอาทิตย์ที่ดรินทร์ไม่ได้ติดต่อหาปุณณ์ ทั้งคู่ไม่แม้แต่จะส่งไลน์หากันเลยด้วยซ้ำ แต่ความคิดถึงที่มีให้อีกฝ่ายนั้นกลับทวีคูณมากขึ้นตามวันและเวลาที่ห่างกัน จึงส่งผลให้ใครบางคนมาปรากฏตัวขึ้นที่หน้าห้องทำงานของดรินทร์ที่ปากช่องแบบไม่มีปี่ไม่ขลุ่ยมาก่อน“พี่ปุณณ์” ดรินทร์อุทานออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะรีบเดินออกมาหาชายหนุ่ม เธอรู้สึกแปลกๆ ที่เห็นเขาตอนน
หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 26
การถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยจากเพียงดาว ทำให้บรูคลินกลับมาคิดทบทวนว่าเขาจริงจังกับความรู้สึกครั้งนี้มากแค่ไหน เขาพร้อมจะปล่อยเพียงดาวไปหรือหยุดทุกอย่างไว้เพียงแค่นี้และคำตอบที่บรูคบินได้คือไปต่อ แต่เพราะงานที่กำลังทำอยู่ยุ่งแสนยุ่ง เนื่องจากกำลังมีโปรเจคที่ร่วมทุนกับลูกค้าต่างชาติ เขาจึงยังไม่มีเวลาปลีกตัวไปจัดการเรื่องนี้ แม้ทุกอย่างมันจะคอยกวนใจมากก็ตามส่วนเพียงดาวก็กล้าๆ กลัวๆ ที่จะง้องอนชายหนุ่ม จึงทิ้งระยะเวลาเพื่อทดสอบความรู้สึกของตัวเองเช่นกัน ว่าหากผ่านไปสักหนึ่งอาทิตย์หรือมากกว่านี้ เธอจะยังคงอยากตามง้อบรูคลินอยู่อีกไหม“ถ้าใช่ต่อให้นานแค่ไหนมันก็ใช่นั่นแหละ” เพียงดาวเอ่ยบอกตัวเอง เธอเหมือนเจ้าสาวที่กลัวฝนไม่มีผิด อยากมีความรักแต่อีกใจก็กลัว จึงเกิดความสับสนอย่างเห็นได้ชัดส่วนดรินทร์เองก็กำลังสับสน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังใจแข็ง เพราะไม่ต้องการให้อีกฝ่ายผิดสังเกต โดยดรินทร์บอกกับทุกคนว่าเธอจะกลับบ้านที่ปากช่อง แม้จะอยากรั้งตัวเธอให้อยู่ที่นี่ด้วยกันทุกวัน แต่สุดท้ายปรียาก็ทำไม่ลง นั่นเพราะไม่อาจเห
หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 25
“เป็นอะไร นั่งเหม่อเชียว”“มีเรื่องในใจให้คิดนิดหน่อย”“เรื่องอะไร เล่าได้นะ เราพร้อมรับฟัง”“คือ...” เพียงดาวอ้ำอึ้งนิดหน่อย เพราะไม่รู้จะเริ่มเล่าจากจุดไหนก่อนดี แต่สุดท้ายก็เริ่มพูดเริ่มระบายความรู้สึกของตัวเธอเองออกมา โดยหลักๆ คือเธอไม่เข้าใจว่าทำไมถึงทั้งชอบและไม่ชอบบรูคลิน เขาดูเจ้าชู้ไก่แจ้ แต่มองอีกทีก็มีเสน่ห์ ถ้าเธอชอบเขา เขาคงได้หลงตัวเองอีกแน่ๆ ว่ามีผู้หญิงมาชอบที่สำคัญคือเธอยังไม่อยากมีแฟน ยังอยากทำงานเก็บเงินสร้างเนื้อสร้างตัวให้ฐานะมั่นคงกว่านี้อีกสักหน่อย ค่อยคิดเรื่องอื่น “อะไรคือนิยามความมั่นคงของแก” ดรินทร์เอ่ยถามถึงนิยามความมั่นคงในชีวิตของเพียงดาว“ก็มีบ้าน มีรถ มีเงินสดในบัญชีเยอะหน่อย”“แกก็มีครบหมดแล้วนี่ แถมยังมีบริษัทเป็นของตัวเองด้วย มั่นคงกว่านี้ก็ตอหม้อทางรถไฟแล้วมั้ง”“แต่เราว่า...” ยังไม่ทันที่เพียงดาวจะได้เอ่ยอะไรออกมา ดรินทร์ก็แทรกขึ้นเพราะอยากพูดให้เพื่อนได้คิด“บางครั้งความรักก็ไม่จำเป็นต้องรอจนพร้อมเพอร์เฟคไปเสียทุกสิ่งอย่างก็ได้แก ขืนรอถึงขนาดนั้นมดลูกแกได้ฝ่อกันหมดพอดีสิ หรือไม่ผู้ชายที่หมายตาก็พากันหายจ้อยไปมีลูกมีเมียกันหมดแล้ว แกจะเอาแบบนั้นเ
หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 24
เมื่ออาการป่วยเพราะอาหารเป็นพิษดีขึ้นมากแล้ว คู่ฮันนีมูนแบบมัดมือชกอย่างปุณณ์และดรินทร์ก็เดินทางกลับกรุงเทพฯ อย่างสวัสดิภาพ ทันทีที่มาถึงบ้าน ปรียาก็ตรงเข้าไปถามไถ่อาการของดรินทร์ด้วยความเป็นห่วง แวบหนึ่งเธอแอบสังเกตเห็นแววตาเอื้ออาทรที่ลูกชายส่งมาให้ดรินทร์ก็รู้สึกดีอย่างที่สุด แม้จะผิดหวังและเสียหน้าเพราะดาวจรัส แต่อย่างน้อยสวรรค์ก็ส่งดรินทร์มาให้“เป็นยังไงบ้างปุณณ์”“เป็นยังไงบ้างคืออะไรครับคุณแม่” ลูกชายคนเดียวของปรียาถามกลับมาอย่างไม่เข้าใจ “เอ้า! ก็ไปฮันนีมูนกับน้องมาทั้งที ไม่มีอะไรกลับมาฝากแม่บ้างเลยเหรอ”“อ๋อ...ถ้าของฝากอยู่ในรถครับ เดี๋ยวผมไปหยิบมาให้”“แม่ไม่ได้หมายถึงของ แม่หมายถึงหลาน” ในที่สุดปรียาก็ต้องเฉลยออกไป ว่าของฝากที่พูดถึงนั้นคืออะไรกันแน่ “คุณแม่ครับ ผมกับลินเราก็แค่แต่งงานกันแค่ในนามเท่านั้นเอง ผมจะไปฝืนใจทำเรื่องแบบนั้นกับลินได้ยังไง” พูดไปแล้วก็ทำให้ปุณณ์นึกขึ้นได้ว่าไม่ควรพูดประโยคอะไรแบบนี้ออกไป เพราะอาจขัดใจผู้เป็นแม่จนโรคหัวใจกำเริบ แต่เพราะปรียาลืมตัวว่ากำลังเล่นบทคนป่วยหนักอยู่ เธอจึงไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา “โถ่พ่อลูกชายคนดีของแม่ เอาเถอะๆ วันพระ
หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 23
“ฮะ”“ฉันรู้สึกไม่โอเคสักเท่าไหร่กับการที่คุณทำแบบนี้” เวลานี้ต่อให้ต้องเสียลูกค้าเพียงดาวก็ยอม และเธอยังทิ้งระยะห่างออกไปด้วยการใช้สรรพนามแทนตัวเองว่าฉัน เพื่อบ่งบอกว่ากำลังไม่ปลื้มกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น “แบบไหนคะ” แม้จะรู้แต่เจนนิสก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ ลึกๆ ก็สงสารเพียงดาวไม่น้อย เพราะเธอคงอึดอัดใจแย่“คุณก็น่าจะรู้ว่าแบบไหน”“คุณเพียงดาวรู้แล้วอย่างนั้นเหรอคะ ว่าเจนคิดยังไงกับคุณ”“ค่ะ...ฉันว่าฉันพอจะรู้”“ดีจัง...แล้วแบบนี้คุณเพียงดาวพอจะเปิดใจให้เจนได้ไหมคะ เราจะได้ทำความรู้จักกันได้มากขึ้น” แทนที่จะถอยเพราะเพียงดาวไม่เล่นด้วย เจนนิสกลับตื้อต่อก็เพื่อต้องการฆ่าเวลาให้บรูคลินมาถึงร้านนั่นเอง “ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีฉันมีแฟนแล้ว”“เจนไม่เชื่อฮะ”“ไม่เชื่อก็ต้องเชี่อค่ะ เพราะคนรักของฉันเดินมานั่นแล้ว” เพียงดาวส่งยิ้มให้เจนนิส ก่อนจะโบกไม้โบกมือไปยังบรูคลิน ซึ่งชายหนุ่มเองก็ตั้งใจเดินเข้ามาในร้านอาหารตั้งแต่แรกแล้ว นั่นเพราะ เจนนิสรายงานตลอดว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่“ที่รักคะ ทางนี้ค่ะ” เอ่ยเรียกแบบหวานหยดเสร็จ เพียงดาวกลับไม่รอให้บรูคลินเดินตรงมาหา เพราะเธอลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาเข
หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 22
“ใช่ค่ะ พอดีเจนรู้มาจากเพื่อนๆ ว่าบริษัทของคุณเพียงดาวจัดงานออแกไนซ์ได้เยี่ยมมาก เจนเลยเจาะจงมาที่นี่เพื่อขอใช้บริการโดยเฉพาะ”“ขอบคุณมากค่ะ ที่เล็งเห็นว่าออแกไนซ์เล็กๆ ของเพียงดาวมีคุณภาพพอที่จะรับใช้ได้” เพียงดาวยิ้มรับคำชมนั้นอย่างจริงใจเช่นกัน เพราะทุกคำชมมันคือผลตอบรับว่าเธอและลูกน้องทุกคนเต็มที่กับงานทุกอย่างเสมอ ไม่ว่าจะเป็นงานเล็กๆ หรืองานใหญ่ระดับชาติ “อีกอย่างที่เจนประทับใจคือเจ้าของบริษัทที่สวยด้วยฮะ”“อ๋อค่ะ...แล้วคุณเจนอยากให้ทางเราจัดงานวันไหนคะ” แม้จะถูกชมซึ่งหน้าแต่เพียงดาวก็ยังคงไม่เสียสมาธิ เพราะพร้อมจะคุยเรื่องงานได้ทันทีเช่นกัน “วันที่ยี่สิบนี้ค่ะ”“ยี่สิบนี่เหรอคะ” ถามย้ำเสร็จก็หันไปมองปฏิทิน เพราะนับดูแล้วจากวันนี้ไปจนถึงวันที่ยี่สิบก็เหลือเวลาอีกแค่หกวันก็เท่านั้นเอง “ทำไมฮะ เวลากระชั้นชิดไปอย่างนั้นเหรอ”“มากค่ะ เพียงดาวเกรงว่าทางเราจะเตรียมงานไม่ทัน” เพียงดาวเอ่ยบอกไปตามตรง นั่นเพราะไม่อยากตั้งความหวังให้ลูกค้าว่าต้องได้ “งั้นไม่เป็นไร เจนขยับวันออกไปให้คุณเพียงดาวได้ คุณเพียงดาวสะดวกวันไหนบอกเจนมาได้เลยค่ะ”“เอ่อ...รบกวนคุณเจนระบุวันมาดีกว่านะคะ”“อืม...ข
หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 21
“ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยรับ ก่อนจะกลับไปนั่งจิบกาแฟต่อ ซึ่งเป็นจังหวะที่แม่บ้านเข็นอาหารเช้ามาเสิร์ฟให้ดรินทร์พอดี กับข้าวคนป่วยก็จะดูจืดๆ เหมือนโรงพยาบาลทั่วๆ ไป นั่นจึงทำให้ดรินทร์ไม่ค่อยเจริญอาหารสักเท่าไหร่“กินแค่นี้จะหายได้ยังไง”“ไม่อร่อยนี่คะ”“ไหนพี่ชิมหน่อย” “อุ๊ย!” ดรินทร์อุทานออกมา เมื่อจู่ๆ ปุณณ์ก็คว้าช้อนไปจากมือเธอ แล้วตักอาหารบนถาดเข้าปากเพื่อชิมรสชาติ ก่อนจะนิ่วหน้าบ่งบอกถึงความไม่ถูกปากอีกคนแต่สิ่งที่ทำให้ดรินทร์หน้าแดงก่ำขึ้นมาคือการที่ปุณณ์ใช้ช้อนคันเดียวกับเธอ มันทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ ที่เขาไม่รังเกียจมัน แถมยังรู้สึกเหมือนถูกเขา...จูบ“ไม่อร่อยจริงด้วย งั้นเดี๋ยวพี่ลงไปสั่งข้าวต้มปลาที่ร้านอาหารข้างล่างโรงพยาบาลให้” เอ่ยจบปุณณ์ก็ออกไปทันที ไม่เปิดโอกาสให้ ดรินทร์ได้แย้งแต่อย่างใด“คนอะไร เดาอารมณ์ยากจริง” แม้จะบ่นออกไปแบบนั้น แต่ ดรินทร์กลับไม่ได้รู้สึกอึดอัดกับการได้อยู่ใกล้ชิดกับปุณณ์อย่างในตอนแรกๆ เธอยังคงจำความรู้สึกตอนที่เขาอุ้มเธอมาส่งโรงพยาบาลได้ว่าเธอนั้นอบอุ่นมากแค่ไหน ใบหน้าที่ปุณณ์แสดงออกว่ากำลังเป็นห่วงเธอยังติดอยู่ในความรู้สึกของดรินทร์เขาดูอ่อนโยนกว่า
หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 20
“พี่ปุณณ์ พี่ปุณณ์ค่ะ”“ครับ” เสียงเรียกของดรินทร์ทำให้ปุณณ์ที่เผลอหลับบนโซฟาข้างเตียงคนไข้สะดุ้งรู้สึกตัว ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาดรินทร์ทันที “ลินอยากเข้าห้องน้ำค่ะ” คนป่วยที่นอนไม่หลับเพราะอยากกเข้าห้องน้ำเอ่ยบอก “พี่พาไปครับ” เอ่ยจบปุณณ์ก็เข้ามาพยุงดรินทร์แล้วพาเธอไปยังห้องน้ำ พร้อมกำชับว่าหากเกิดอะไรขึ้นก็ตะโกนเรียกเขาได้ตลอดเวลาดรินทร์พยักหน้ารับรู้ อันที่จริงเธออยากลุกมาเข้าห้องน้ำด้วยตัวเอง แต่กลับฝืนอาการป่วยไม่ไหวจึงเพราะยังมึนๆ อยู่ นั่นทำให้เธอต้องเอ่ยขอความช่วยเหลือจากปุณณ์ ทั้งๆ ที่ไม่อยากรบกวนเพราะเห็นเขาหลับอยู่ปุณณ์ยืนรอดรินทร์อยู่หน้าห้องน้ำ ก่อนจะก้มมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือที่ตอนนี้เข็มสั้นชี้มาที่เลขห้าขณะที่เข็มยาวอยู่ที่เลยเก้า ไม่นานดรินทร์ก็เปิดประตูออกมา ก็ยื่นมือยาวๆ ไปช่วยถือขวดน้ำเกลือให้เธอทันที“พี่ถือให้”“ขอบคุณค่ะ” ดรินทร์เอ่ยรับอย่างไม่งอแง เพราะรู้สภาพของตัวเองดีว่าเวลานี้คงต้องขอความช่วยเหลือ ดีกว่าปากแข็งทั้งๆ ที่สังขารไม่ได้เอื้ออำนวย เพราะยังต้องเดินไปเดินมาพร้อมสายน้ำเกลือ “เป็นไงบ้าง” เมื่อเห็นว่าดรินทร์ขึ้นไปนั่งบนเตียงเรียบร้อยแล้ว เสียงทุ้มที
หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 19
“เอ่อ...คุณหิวน้ำไหม ตะโกนโวยวายมาขนาดนั้น เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง”“ก็ดีครับ” บรูคลินเอ่ยรับ ก่อนจะอมยิ้มออกมาเมื่อเห็นเพียงดาวเขินเขาเป็นครั้งแรก ถึงขนาดเปลี่ยนเรื่องถามเขาว่าหิวน้ำไหม แต่เพียงดาวกลับยิ่งระแวงสายตาที่บรูคลินคอยทอดมองจนรู้สึกขนลุกแปลกๆ และเพราะรู้สึกไม่ปลอดภัยเธอจึงพยายามตั้งกำแพงขึ้นมาเพื่อกั้นเขา“คุณว่าผู้หญิงคนนั้นสวยไหมคะ”“คนไหนครับ” บรูคลินมองไปยังทิศทางเดียวกับเพียงดาว เพื่อจะดูว่าเธอนั้นหมายถึงผู้หญิงคนไหน “คนที่ใส่ชุดเดรสรัดรูปสีดำ ม้วนผมเป็นลอน ทาปากสีชมพูนู้ดนั่นไง”“ก็สวย...แต่ไม่ใช่สเปคผม”“แล้วคนนั้นละคะ ใส่ชุดนักศึกษาน่ารักเชียว”“นั่นก็ไม่ใช่”“แต่ทำไมฉันชอบ” เพียงดาวเอ่ยออกมาพร้อมกับสายตาแพรวพราวเจ้าเล่ห์ ทำเอาบรูคลินแอบกลืนน้ำลายเพราะกลัวเธอคิดอะไร“คุณชอบเหรอ”“ค่ะ...ฉันจะบอกความลับให้คุณรู้ไว้อย่าง ว่าฉันเป็น... เลสเบี้ยน”“นี่คุณพูดจริงหรือแค่อำผมกันแน่”“ฉันพูดเรื่องจริง แต่ก็เป็นสิทธิ์ของคุณว่าจะเชื่อไหม วันนี้ฉันสนุกมาก ขอบคุณนะคะคุณบรูคลิน ถ้ามีโอกาสเราคงได้ดิวงานกันอีก หรือถ้าคุณมีน้องสาวก็ระวังฉันไว้หน่อยก็ดี บายค่ะ” ทิ้งระเบิดเสร็จเพียงดาว
