All Chapters of Finding Love พบรัก: Chapter 1 - Chapter 10

ดึกสงัดของค่ำคืนเดือนแรม ร่างบอบบางกำลังนอนกระสับกระส่ายไปมาอยู่บนเตียง สีหน้าของเธอแม้จะหลับอยู่แต่ก็บ่งบอกได้ถึงความหวาดกลัวคิ้วสวยได้รูปขมวดเข้าหากันจนแทบจะผูกเป็นโบ เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นตามไรผมจนเปียกชื้นไปทั้งหน้า แม้ตอนนี้อุณหภูมิในห้องนอนจะถูกตั้งไว้ที่ยี่สิบห้าองศาก็ตามที เสียงหายใจหอบเหนื่อยดังขึ้นให้ได้ยินเป็นระยะๆ มือเรียวขย้ำขยี้ผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่ พร้อมกับขาที่ยกสูงแล้วปัดป่ายไปมาราวกับว่าในความฝันเวลานี้เธอนั้นกำลังต่อสู้อยู่กับใคร แล้วจู่ๆ ร่างบอบบางก็มีเหตุให้ลุกพรวดพราดขึ้นจากเตียงนุ่ม เปลี่ยนจากท่านอนมาเป็นท่ายืนพร้อมตั้งการ์ดเตรียมพร้อม “ตายเสียเถอะไอ้งูบ้า” แม้จะงัวเงียแถมเวลานี้ดวงตาก็ยังไม่ลืมเสียด้วยซ้ำ อาการของเธอนั้นช่างคล้ายกับคนละเมอ แต่เสียงที่เปล่งออกมานั้นกลับฟังชัด ก่อนจะกระทืบหมอนข้างอันโปรดสุดแรงเสียหลายครั้ง เพราะคิดว่าหมอนนั่นคืองูยักษ์สีแดงที่เลื้อยไล่ตามหลังเธอมาไม่ห่าง กระทั่งพอใจก็ล้มตัวลงนอนราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นใบหน้าสวยหวานพริ้มเพราะกำลังฝันดี ฝันว่าเธอกำลังนั่งเล่นอยู่ริมน้ำตกที่ไหนสักแห่ง แต่นั่นก็เพียงไม่นาน เพราะจู่ๆ

“ฉันไม่เข้าใจ ทำไมพ่อกับแม่ถึงทำกับฉันแบบนี้” พึมพำไปเพลงขวัญก็ร้องไห้ไปด้วย เธอร้องไห้หนักมากจนตาบวมทั้งสองข้างแถมวันนี้ก็ยังขอลางานกะทันหันแล้วขับรถมุ่งหน้ามาหานรากรที่คอนโดมิเนียมเพื่อปรับทุกข์“ใจเย็นๆ ก่อนนะแกนะ เอ้านี่...ทิชชู” เอ่ยจบนรากรก็ยื่นทิชชูให้ เธอเองก็ช็อกไม่น้อยที่จู่ๆ เพื่อนมาหาพร้อมกับบอกว่าถูกผู้ใหญ่จับคลุมถุงชน ต้องแต่งงานในอีกไม่ช้านี้แล้ว จากที่ง่วงๆ เธอถึงกับตื่นทันที“ขอบใจ” ทันทีที่รับมา เพลงขวัญก็ใช้งานทันที ปู๊ดดดดเสียงสั่งน้ำมูกยาวเป็นจังหวะ ก่อนที่เพลงขวัญจะรีบเช็ดแล้วโยนกระดาษลงในถังขยะขนาดย่อม ที่เวลานี้เต็มไปด้วยทิชชูที่เปียกทั้งน้ำตา น้ำมูก“แกนี่ก็ฝันแม่น ทำไมไม่ฝันถึงหวยบ้าง จะได้ขอ” นรากรตั้งใจเปลี่ยนอารมณ์เพื่อนสนิท ด้วยการเอ่ยเรื่องนี้ในแนวติดตลก“พูดถึงฝัน เมื่อคืนเราก็ฝันเห็นงูยักษ์สีแดงตัวนั้นอีกแล้ว ขนาดฆ่าจนตายไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ สุดท้ายมันก็ฉกเราจนได้”“ถึงบอกตั้งแต่แรกแล้วไงว่าแกจะได้เจอเนื้อคู่” คนข้างๆ ยักคิ้วให้ แม้วิธีการเจอมันจะมัดมือชกจากผู้ใหญ่ไปบ้าง แต่กลับมีอะไรบางอย่างบอกนรากรว่าเนื้อคู่ของเพลงขวัญคือคนดีคนหนึ่ง ไม่อย่างนั้นพ

“อะไรกัน เอ็งกำลังจะแต่งงานมีเมียเป็นตัวเป็นตนนะโว้ย ทำไมถึงอยากหนี” ก่อสกุลถามทั้งๆ ที่ก็พอจะรู้คำตอบว่าคืออะไร “ถ้าแต่งกับคนที่ข้ารักข้าจะไม่ว่า นี่เธอเป็นใครข้าก็ยังไม่เคยเห็นหน้า”“เออ...ลืมไปว่าครั้งที่แล้วที่บอกนัดกันไปกินข้าวเธอไม่มา เพราะไม่สบาย”“อุตส่าห์ถ่อสังขารจากเขาใหญ่ไปถึงกรุงเทพหวังได้เจอหน้า แต่ที่ไหนได้ หึหึ…” คำพูดประชดประชันของอชิทำให้คนฟังส่ายหน้าให้ นั่นเพราะรู้ว่าเพื่อนเองก็ไม่ได้เต็มใจจะไป“เอาน่ะ อย่างน้อยๆ ทั้งคุณลุง ทั้งบ้านฝ่ายหญิงก็ต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันไม่ใช่เหรอว่าเธอหน้าตาสวย ไม่ได้พิการหรืออะไรนี่”“พ่อแม่ที่ไหนจะบอกว่าลูกตัวเองไม่สวย คือถ้าไม่พิการก็คงเหลวแหลกจนถูกจับใส่ตะกร้าล้างน้ำให้มาแต่งงานกับข้าแบบนี้ไง” อชิ มองในแง่ลบ นั่นเพราะมันหมดยุคจับคลุมถุงชนแล้วในตอนนี้ ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าจะเจอเข้ากับตัวเอง มิหนำซ้ำฝ่ายหญิงเองก็เหมือนจะเต็มอกเต็มใจแต่งงานอีกด้วย ถ้าไม่เป็นอย่างที่เขาพูดก็แปลกเกินคนไปแล้ว “เอ็งก็มองโลกในแง่ร้ายเกินไป ว่าที่เจ้าสาวของเอ็งเธออาจเป็นลูกที่ดี หัวอ่อน เชื่อฟังคำสั่งสอนของพ่อแม่ ให้ทำอะไรก็ทำก็ได้”“ไม่มีเสียหรอก เพราะเท่าที

“นังลูกโง่ เรื่องง่ายๆ แค่นี้ก็ทำไม่ได้” สายปอใช้นิ้วชี้ดีดหน้าผากลูกสาวที่เวลานี้นั่งอยู่ปลายเตียงนอนเสียเต็มแรง นั่นทำให้สายป่านยิ่งกดดันและเสียใจที่ไม่สามารถทำตามที่แม่บอกได้เมื่อคืนเธอหวังเต็มเปี่ยมว่าตื่นมาเช้านี้จะได้ข่าวดีว่าลูกสาวคนเดียวทำงานได้สำเร็จ แต่มันกลับไม่ได้เป็นอย่างที่คิด “ก็คุณอชิเขาไม่ได้รักหนู”“แกมันโง่เองต่างหาก ไปยืนแก้ผ้าต่อหน้าผู้ชายแบบนั้นแล้วแท้ๆ แต่กลับทำให้เขามีอะไรด้วยไม่ได้ เสียแรงที่ฉันบอก” นั่นเพราะสายปอเคยทำแบบนี้มาก่อน และมันก็สำเร็จเสียทุกครั้งไป“แม่”“แล้วแบบนี้จะทำยังไง อีกไม่กี่วันคุณอชิก็จะแต่งงานแล้ว”“ก็ไม่ทำไง” สายป่านตอบอ้อมๆ แอ้มๆ บางครั้งเธอก็ใสซื่อแต่ที่เป็นอยู่ตอนนี้เพียงเพราะผู้เป็นแม่สอนสั่งก็เท่านั้น“ตอบโง่ๆ”“แม่นั่นแหละอยากทำอะไร ทุกวันนี้เงินที่คุณลุงให้ใช้ก็มากพอแล้ว แม่ยังอยากจะได้…” คุณลุงที่สายป่านเอ่ยคือสามีใหม่ของแม่ คือพ่อของอชินั่นเอง ชีวิตตอนนี้ของเธอ แม่แล้วก็พี่ชายนั้นสุขสบายกว่าแต่ก่อนมากมายนัก แม่ไม่ต้องตื่นแต่เช้าออกไปขายของ พี่ชายก็มีเงินมีรถให้ใช้ไม่ขาดมือ ส่วนเธอก็ได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง ที่ค่าเทอ

“เอาน่ะ ช่างแต่งหน้าเขาต้องโบกเครื่องสำอางกลบความโทรมของหนังหน้าเราได้สิ”“ก็จริง แต่ยังไงก็นอนเอาแรงไว้ก่อนไม่ดีกว่าเหรอ เพราะพรุ่งนี้…” ยังไม่ทันที่นรากรจะได้เอ่ยจบประโยคว่าพรุ่งนี้เพลงขวัญต้องรับแขกจนเหนื่อยมากแน่ๆ ว่าที่เจ้าสาวก็เอ่ยแทรกขึ้น “เราไหว ไปเดินเล่นกัน”“ไปก็ไป” นรากรพาตัวเองขึ้นมาจากเตียงนอนนุ่มๆ อย่างยากลำบาก ก่อนจะส่ายหน้าไล่ความง่วงแล้วเดินตามเพลงขวัญออกไปจากห้องพักที่เตรียมไว้ให้สำหรับเจ้าสาวของวันพรุ่งนี้เพราะความที่เวลานี้ดึกมากแล้ว พนักงานภายในรีสอร์ตก็น้อยตามไปด้วย พนักงานตอนนี้ส่วนใหญ่เป็นกะกลางคืนที่ไม่เคยเห็นหน้าเพลงขวัญมาก่อน ทำให้ไม่มีใครทันสังเกตว่าผู้หญิงหนึ่งในสองคนที่เดินผ่านหน้าล็อบบี้ไปนั้นคือว่าที่นายหญิงของที่นี่“ดึกแล้วแถวนี้ก็มืดมากด้วย เรากลับกันดีกว่านะไหม” นรากรเกี่ยวแขนเพลงขวัญไว้แน่น มองซ้ายมองขวาหน้าตาเลิ่กลั่กตอนกลางวันรีสอร์ตก็สวยดีอยู่หรอก แต่ทำไมตกกลางคืนแล้วถึงได้ดูวังเวงชอบกล อีกอย่างเธอรู้สึกเหมือนมีใครหรืออะไรมองอยู่ในมุมมืดสักแห่ง คิดแล้วก็ขนลุก “ขอเดินสำรวจอีกหน่อย”“สำรวจอะไร”“ก็…” คนถูกถามอึกๆ อักๆ ก่อนจะหาทางเอาตัวรอดให้ตั