All Chapters of Finding Love พบรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ส่วนอชินั้นก็กำลังตกตะลึงกับความสวยของเพลงขวัญเช่นกัน ยอมรับว่าเธอสวยเมื่ออยู่ในชุดไทยแบบนี้ สวยกว่าที่เขาคิดไว้มาก แต่ก็มีอีกความคิดแวบเข้ามาในหัวเขาเช่นเดียวกัน คือผู้หญิงสวยๆ แบบนี้ยอมแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่เคยรู้จัก ไม่เคยพบหน้ากันมาก่อนได้ยังไงถ้าไม่ใช่ผู้หญิงหัวอ่อนก็คงมีสาเหตุอื่น เช่นทำตัวเหลวแหลกจนครอบครัวจับใส่ตะกร้าล้างน้ำ เพราะสมัยนี้ผู้หญิงสวยแต่รูปแต่จูบไม่หอมมีออกถมเถไป รับรองได้ว่าหลังงานแต่งงานครั้งนี้จบลง ต่างคนต่างอยู่แน่นอน อชิอยากตกลงอะไรบางอย่างกับเพลงขวัญให้เข้าใจ แต่เขาแทบไม่มีจังหวะได้คุยอะไรกับเธอเลย นั่นเพราะภายในห้องตอนนี้เขากับเธอไม่ได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง ไว้ค่อยหาจังหวะคุยทีหลัง “ดอกไม้ คุณต้องถือไว้แล้วเราจะเดินออกไปข้างนอกด้วยกัน” เอ่ยจบอชิก็ยื่นช่อดอกไม้ให้เพลงขวัญไปถือไว้ “ขอบคุณค่ะ” เสียงหวานเอ่ยรับ ก่อนที่นายพิธีจะเดินเข้ามาบอกให้ทั้งคู่ออกไปข้างนอกได้แล้ว ซึ่งทันทีที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวปรากฏตัว เสียงปรบมือเสียงโห่ร้องก็ดังก้องขึ้นเพื่อต้อนรับ แม้แขกจะพากันแปลกใจว่าทำไมภายในงานแต่งงานถึงไม่มีรูปถ่ายของบ่าวสาวเลยก็ตามที พิธีการเริ่มต้นขึ้นทันที เริ่มต

ในขณะที่อีกคนที่อยู่ในห้องน้ำก็เตรียมตัวที่จะหนีเช่นเดียวกัน ขืนชักช้าไปกว่านี้ก็จะไม่ทันการณ์เอาได้ นั่นทำให้เจ้าสาวคนสวยรีบคว้ากระเป๋าเป้ที่ซ่อนไว้ใต้เคาน์เตอร์ห้องน้ำออกมา สิ่งแรกที่เธอทำคือเปลี่ยนชุด ด้วยการหยิบเสื้อคลุมสีดำกับกางเกงยีนส์ขายาวสีน้ำเงินออกมาจากกระเป๋าเป้ จากนั้นก็จัดการถอดกระโปรงชุดแต่งงานฟูฟ่องแสนสวยออกแล้วยัดมันใส่กระเป๋าเป้แทนที่เสื้อคลุมสีดำกับกางเกงเพราะถ้าทิ้งมันไว้ก็กลัวจะมีคนสงสัย เพลงขวัญรีบสวมกางเกงตามด้วยเสื้อคลุมสีดำทับเสื้อเกาะอกลูกไม้สีขาว ที่คงไม่ค่อยสะดวกนักหากจะใส่เกาะอกแค่ตัวเดียวแบบนี้ จากนั้นก็คว้ารองเท้าผ้าใบพร้อมลุยอย่างดี ที่หาซื้อมากับนรากรซึ่งเธอซ่อนไว้หลังชักโครกออกมาใส่เช่นกัน เวลานี้เพลงขวัญต้องทำตัวเองให้คล่องตัวเข้าไว้ ตรวจเช็กของในกระเป๋าซ้ำอีกครั้ง เพราะในนั้นมีเงินสดและเอกสารส่วนตัวแม้อยากจะเอาของติดตัวไปมากกว่าของในกระเป๋าเป้ใบเล็กตรงหน้า แต่ก็ทำไม่ได้อย่างที่คิดเมื่อทุกอย่างพร้อมเธอก็คว้าสายเป้ขึ้นคล้องกับลำตัวไว้ เปิดหน้าต่างห้องน้ำออกให้กว้างที่สุด แล้วสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ มองลงไปข้างล่างด้วยสายตาอันมุ่งมั่น “สูงเอาเรื่องอยู่เ

“กูจะไปรู้เหรอ” เมื่อหันมาตะคอกตอบลูกน้องเสร็จ ชายคนที่ถูกเรียกว่าพี่ก็หันมาถามแขกไม่ได้รับเชิญอีกครั้ง “แล้วทำไมต้องขึ้นมานั่งบนหลังรถกูด้วย”“คือเราสองคนแค่อยากจะติดรถไปด้วยจ้ะ แต่ถ้าพวกพี่ๆ ไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร เรา...” ยังไม่ทันที่อชิจะได้เอ่ยจบประโยค เสียงของโตชายที่เป็นหัวหน้ากลุ่มก็แทรกขึ้น“แล้วมึงสองคนเห็นอะไรบ้างมั้ย”“ไม่เห็นอะไรเลยจ้ะพี่” คนที่เอ่ยตอบก็ยังคงเป็นอชิอยู่ ส่วน เพลงขวัญนั้นยืนนิ่งอยู่ข้างๆ ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากตอบ แต่ถูกอชิชิงตอบเสียก่อนต่างหาก แต่จะทำตัวก๋ากั่นไม่กลัวอะไรก็อาจผิดวิสัย เวลานี้เธอควรสวมบทบาทเป็นหญิงสาวผู้อ่อนแอเข้าไว้สิ จะได้ดูน่าสงสาร“เห็นหรือไม่เห็น เราก็ฆ่ามันเลยดีกว่ามั้ยพี่ เกิดมันเอาเรื่องของเราไปบอกตำรวจ เราก็จบเห่กันพอดี” ชายอีกคนเสนอ นั่นทำให้เพลงขวัญอดสงสัยไม่ได้ว่าคนกลุ่มนี้ไปทำอะไรมา ถึงได้กลัวเธอเอาเรื่องไปแจ้งกับตำรวจ แต่ดูจากอาวุธที่อยู่ในมือกันครบตอนนี้ก็พอจะเดาได้ไม่ยากว่าคงไม่ใช่เรื่องดีนักอชิเองก็เกิดความสงสัยเช่นเดียวกับเพลงขวัญ รวมไปถึงสงสัยในตัวผู้หญิงข้างๆ นี้ด้วยว่าเธอเป็นคนยังไงกันแน่ หนีออกจากห้องหอเหมือนเขาไม่มีผิด แถม

“ใช่ๆ ขอสักสี่ห้าคนกำลังดี เราจะได้ไม่เหงา” สองเพื่อนรักคุยกันถูกคอและเออออในเรื่องเดียวกัน จิตราส่ายหน้าให้คนทั้งคู่ ก่อนจะหันมายิ้มให้สายปอ ที่วันนี้เป็นแม่งานใหญ่คอยดูแลความเรียบร้อยจนทุกอย่างลุล่วงไปได้ด้วยดี “วันนี้เหนื่อยมั้ยคะคุณสายปอ”“เหนื่อยแต่มีความสุขค่ะ คุณอชิเองก็เหมือนลูกแท้ๆ ของดิฉัน พอเห็นเป็นฝั่งเป็นฝากับหนูไหมแล้วแบบนี้ดิฉันก็ยินดีและสบายใจมาก เพราะมองมุมไหนหนูไหมก็ช่างเหมาะสมกับคุณอชิ”“ขอบคุณมากนะคะที่เอ็นดูลูกไหม”“ค่ะ” สายปอเอ่ยรับ แต่ในใจนั้นกลับคิดตรงกันข้าม เธอแค่รอจังหวะและเวลาที่จะเขี่ยเพลงขวัญออกไปจากเส้นทางชีวิตของอชิเท่านั้นเอง เพราะยังไงสมบัติทุกอย่างของสามารถก็ต้องเป็นของเธอกับลูกเท่านั้น คนอื่นไม่มีสิทธิ์เมื่อยืนให้กำลังลูกๆ ในห้องหอจนพอใจแล้ว ทั้งหมดก็แยกย้ายกันกลับไปพักผ่อน แต่ทันทีที่กลับมาถึงห้องพักแล้วเห็นสายป่านยืนถือมีดจ่อคอหอยตัวเองอยู่ สายปอก็ถึงกับรีบเดินไปปัดมีดออก“แกจะทำอะไร”“หนูไม่ได้จะฆ่าตัวตายหรอกแม่ แค่ซ้อมไว้ฆ่าใครบางคนก็เท่านั้นเอง” สายตาของสายป่านนั้นแสดงออกถึงความเกลียดชังที่มีให้ภรรยาของอชิอย่างไม่ปิดบัง “อย่าทำอะไรบุ่มบ่าม เ

“เงียบๆ สิ” เพลงขวัญหันมาถลึงตาใส่อชิ ก่อนจะค่อยๆ สะบัดมือออกแล้วเดินให้หลังชิดขอบด้านข้างของตัวรถเพื่อไปยังจุดที่มีรอยขาดของผ้าใบ เพราะจุดนั้นแสงจากด้านนอกเล็ดลอดเข้ามาได้ ซึ่งอชิก็มองตามเธอตาไม่กะพริบเช่นเดียวกับที่คิดไม่ถึงว่าเพลงขวัญจะมีไหวพริบแบบนี้ เพลงขวัญเพ่งสายตาอ่านข้อความบนขวดน้ำทีละคำๆแต่จังหวะที่เธออ่านจนรู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหนของประเทศไทย จู่ๆ รถมันก็พุ่งลงเขาราวกับรถไฟเหาะ นั่นทำให้เพลงขวัญเสียการทรงตัว ร่างบอบบาง เซถลาทรงตัวไม่ได้และบนรถตอนนี้ก็ไม่มีที่ให้ยึดเกาะด้วย อชิเห็นท่าไม่ดีจึงหมายจะปรี่เข้าไปคว้าเธอไว้ เพราะถ้าไม่ทำแบบนั้นก็กลัวเพลงขวัญจะเซถลามากระแทกกับอะไรเข้า หัวแตกหรือเจ็บตัวไปมันจะไม่คุ้ม แต่เหมือนคนขับรถจะกลั่นแกล้งเพราะเพียงเสี้ยววินาทีที่อชิจะถึงตัวเพลงขวัญ รถกลับหักเลี้ยวอย่างเร็ว นั่นทำให้จ้อยและเจษฎาพรพลอยสะดุ้งตื่นตามไปด้วย เวลานี้ทั้งสี่คนที่อยู่ท้ายรถดูจะชุลมุน หาที่ยึดเกาะกันจ้าละหวั่น สองคนท้ายรถยึดฝาท้ายไว้ได้ทัน แต่แขกไม่ได้รับเชิญสองคนเวลานี้กลับเสียการทรงตัวต่างไถลไปนอนชิดกับขอบรถอชินอนราบอยู่กับพื้นรถหกล้อส่วนเพลงขวัญนั้นนอนทับเขา