All Chapters of สตรีมเมอร์คนนั้นช่วยหยุดยิงมั่วสักที: Chapter 1 - Chapter 10

1กำเนิดนักแม่นปืน ออสการ์ เวอร์มอนต์ คือชื่อชายหนุ่มเจ้าของร่างที่ดวงจิตของกังฟูถูกย้ายมาอยู่ มันก็เหมือนกับหนังหรือนิยายดาษดื่นทั่วไป ที่มีคนตายแล้วฟื้นขึ้นมาในโลกใหม่ แต่ครั้งนี้มันต่างกันตรงที่เขาเพียงนอนหลับไป แล้วตื่นขึ้นมาในยุคดวงดาว สิ่งที่ติดตัวเขามาในตอนนี้มีเพียงความทรงจำ สัญชาตญาณ และบุคลิกภาพแบบเขาคนก่อน ส่วนร่างกายภายนอกและสิ่งของนอกกาย ล้วนแล้วแต่เป็นของออสการ์ แม้จะอยู่ในห้องเช่าขนาดเล็กเนื่องจากพื้นที่อันจำกัดของดาวเคราะห์ที่รองรับผู้คนได้ไม่มาก ยิ่งห้องกว้างก็ยิ่งแพงแบบเดียวกับประเทศฮ่องกง แต่ออสการ์ก็มีหุ่นยนต์รับใช้ประจำบ้าน หลังจากทำความเข้าใจทุกอย่างจากหุ่นยนต์รับใช้ เขาก็พอจะรู้ถึงสถานการณ์ของออสการ์ ร่างนี้เป็นเด็กหนุ่มอายุยี่สิบสองปี เพิ่งเรียนจบปริญญาตรีได้ไม่นาน และถูกบังคับให้ย้ายออกจากหอพักของมหาวิทยาลัย มาอยู่ในห้องเช่าขนาดห้าคูณห้า ที่เล็กจนส่วนครัวแทบจะทำอะไรกินไม่ได้ ก่อนเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ออสการ์เคยอาศัยอยู่กับพ่อ แม่เลี้ยง และน้องชายต่างแม่ แต่เพราะไม่มีความทรงจำของร่างนี้ กังฟ

3แฟนคลับสายเปย์ ณ ห้องควบคุม ฐานทัพ CX178 ห้องโถงขนาดใหญ่สูงสองชั้น หนึ่งในสี่ของผนังถูกปกคลุมไปด้วยจอภาพจำนวนมากที่ฉายภาพของอวกาศในตำแหน่งที่แตกต่างออกไป ในห้องเต็มไปด้วยโต๊ะและเก้าอี้ปฏิบัติงานที่มีเทคโนโลยีล้ำสมัยช่วยในการสั่งการ และรวบรวมข้อมูลแบบเรียลไทม์ พร้อมส่งต่อไปยังผู้มีอำนาจได้ทุกเมื่อ ห้องควบคุมนี้เป็นเหมือนศูนย์กลางที่สำคัญที่สุดหนึ่งในสามแห่งของกองทัพ มีไว้ใช้สำหรับสังเกตการณ์ และสั่งการเหล่าทหารที่ออกไปรบในแนวหน้า รวมถึงทหารที่คอยออกไปบรรเทาและป้องกันภัยพิบัติทางอวกาศ แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับแตกต่างไปจากเมื่อก่อน ด้วยความที่หน่วยป้องกันภัยพิบัติแทบจะไม่จำเป็นอีกต่อไป จึงเกิดการสร้างและโยกย้ายกำลังพลไปยังหน่วยใหม่ที่เรียกว่า หน่วยต่อสู้ในโลกเสมือนจริง “แนวหน้าเป็นยังไงบ้าง” “เงียบสงบดีครับท่านผู้พัน” “อืม” เอสเธอร์ ชายหนุ่มอายุสามสิบปีที่ถูกเรียกว่า ‘ผู้พัน’ เพียงพยักหน้ารับการรายงาน เขามีใบหน้าคมเข้ม กรามเป็นสันรับกับลำคอแกร่งและแขนล่ำเต็มไปด้วยมัดกล้ามที่โผล่พ้นเครื่องแบบชุดทหารกึ่งทางการที่ประดับยศ

5หลอกมาเปย์ เจ้าของช่องถ่ายทอดสดที่ถูกแฟนคลับของสตรีมเมอร์ชื่อดังยกพลเข้ามาส่อง ไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่ากำลังเกิดความโกลาหลขึ้นในช่องของตน เพราะเขามัวแต่ตั้งหน้าตั้งตายิงตุ๊กตาผีหน้าตาน่ากลัวอยู่ มีเพียงคนที่อยู่มานานเท่านั้นที่พอจะช่วยตอบโต้ได้ แต่คอมเมนต์เหล่านั้นก็ถูกดันให้หายไปอย่างรวดเร็ว เพราะข้อความแชตจำนวนมหาศาลของผู้มาใหม่ [ให้ตายเถอะ ยิงให้มันตรงเป้าหน่อย] [นี่ช่องของพี่ชายออเดรย์จริงหรือเปล่า ทำไมเจ้าของช่องถึงเงียบจัง] [พี่ชายเป็นคนเงียบขรึม แต่น้องชายเป็นคนร่าเริง?] [ทำไมไม่ไลฟ์สดทำอาหารแบบน้องชายล่ะ?] [wtf ยิงไม่เป็นก็หัดใช้ศูนย์เล็งบ้างสิวะ] [นี่ตรูกำลังดูช่องบ้าอะไรอยู่เนี่ยยย] Eter โดเนต หมูเด้ง *100 ปุ้ง! ทันใดนั้นเอฟเฟกต์สุดอลังการอย่างหมูเด้งที่วิ่งๆ เด้งๆ ไปทั่วหน้าจอจาก Eter ก็หยุดข้อความทุกอย่างไว้ได้สิบวินาที เพียงพอให้คนโดเนตได้พิมพ์ข้อความที่แสดงอย่างเด่นหราด้วยตัวหนังสือสีทอง [ห้องนี้เป็นห้องสำหรับคลายเครียด ใครไม่พอใจก็ไม่ต้องดู อย่ามาป่วน]

7โลกสยองขวัญ ด่านที่หกสิบนั้นมืดมาก เป็นความมืดที่ต่างจากบรรยากาศขมุกขมัวของด่านตุ๊กตาผี ออสการ์รู้และเห็นจากการดูไลฟ์สดของคนอื่นมาก่อนว่า มันเป็นด่านโลกสยองขวัญ แต่เมื่อใช้แคปซูลเข้ามาเล่น เข้ามาสัมผัสกับบรรยากาศจริงๆ ความรู้สึกของการเป็นผู้เล่นและคนดูนั้นต่างกันลิบลับ ความเย็นและชื้นแฉะของอากาศ ทำให้ผิวรู้สึกเหนอะหนะ ความมืดมิดที่เกิดจากเมฆจำนวนมากบดบังแสงจันทร์จนไม่มีแสงใดๆ ส่องมาถึง ระยะการมองเห็นที่แคบ มองออกไปได้ไกลเพียงห้าสิบเมตร กลิ่นความเค็มและเหม็นคาวที่ล่องลอยอยู่จางๆ รวมถึงเสียงธรรมชาติอันเงียบผิดปกติ ไม่มีแม้แต่หรีดหริ่งเรไร ทำให้อดที่จะขนลุกไม่ได้ แต่เพราะออสการ์มาจากโลกยุคโบราณ มาจากประเทศและจังหวัดที่มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับผีมากมาย หนังผีน่ากลัวๆ ก็ดูมาเยอะ พิธีกรรมแปลกๆ ก็เคยเห็นมากับตัว เล่นบ้านผีสิงในสวนสนุก หรือแม้กระทั่งล่าท้าผีในบ้านร้างกับเพื่อนสมัยมอปลายก็ทำมาหมดแล้ว เพียงสูดลมหายใจทำสมาธิเฮือกหนึ่ง ความขนลุกขนชันก็จางหายไป “นึกว่าจะลืมเราไปซะแล้ว” ลูคัสเอ่ยอย่างเย้าๆ เขายังคงอยู่ในชุดเปลือยอกโชว์กล้ามล่ำๆ ที

9นักวางแผนผู้คุมทุกอย่าง เพราะเลือกรูปแบบการเล่นเป็นแบบผู้เล่นเดี่ยว ออสการ์จึงต้องเริ่มเคลียร์เกมด่านนี้ใหม่ตั้งแต่ต้น พยายามหลบเลี่ยงเหล่าผีกระสือ ผีกระหัง ผีตานี ผีสาวผมยาว และผีอื่นๆ โดยเลือกที่จะจัดการแต่ตัวที่อยู่เดี่ยวๆ ได้สักพัก ออสการ์ก็เดินมาถึงโรงพยาบาลร้าง จุดที่มีปริศนาแรกซ่อนอยู่ เอาเข้าจริง เขาไม่ได้ตั้งใจจะมาเคลียร์เกมหรอก แค่เผลอเดินมาตามความเคยชินเฉยๆ “ฉิบหาย ฝูงผีหน้าปลากระโห้” ออสการ์อุทานเมื่อแง้มประตูเข้าไปส่องดูในห้องห้องหนึ่งของโรงพยาบาล ทำเอารีบงับประตูปิดแทบไม่ทัน เกมนี้จะส่งผีนักบวชหล่อๆ มาให้หน่อยก็ไม่ได้ มีแต่ผีหน้าตาบี้ๆ แบนๆ เหมือนโดนทุบ สุนทรียภาพติดศูนย์ คะแนนความเจริญหูเจริญตาติดลบ ร่างอวตารชายหนุ่มผมยาวสีเงินเดินต่อไปยังโถงทางเดินชั้นหนึ่ง ในมือมีเพียงมีดสั้นและดาวกระจาย เมื่อเจอผีคนไข้ที่น่าจะตายจากอุบัติเหตุ เพราะสภาพร่างกายแทบดูไม่ได้โผล่มา เขาก็จัดการปามีดปักลงไปที่หัวเข่าของผีอย่างแม่นยำ ใช่แล้ว เขายิงปืนไม่เก่ง แต่ปามีดเก่งมากกก ที่เล่นอาชีพนักแม่นปืนก็เพราะมันสะด