Semua Bab Mafiacasanovaนางฟ้าของมาเฟีย: Bab 11 - Bab 20

เรือนร่างนุ่มนิ่มนอนพลิกตัวบนเตียงขนาดคิงไซส์ขาวสะอาด เธอบิดตัวเล็กน้อยหลังจากการหลับไหล แล้วจ้องมองไปรอบ ๆ ห้องด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความฉงนสนเท่ห์ ร่างบางรีบหยัดกายลุกขึ้น กำลังจะใช้เท้าเรียวสวยแตะลงที่พื้นห้องแอดดดดด เธอต้องหยุดชะงักแล้วตวัดสายตามองไปที่ต้นเสียง ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกตะลึง เมื่อปรากฏร่างชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อคมเข้มแฝงความดุดันนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน สวมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนปลดกระดุมจนเผยให้เห็นรอยสักรูปนกฟินิกซ์ที่หน้าอก รวมถึงกล้ามเนื้อที่เรียงกันเป็นลอนบริเวณหน้าท้อง ปลายเท้าหนากำลังเดินตรงมาที่เธอ ด้วยใบหน้าเปื้อนด้วยรอยยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์ "พี่ต้วน!" กอบัวสบถเรียกชื่อของชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงตื่นตระะหนก ระหว่างที่เท้าเรียวของเธอแตะลงที่พื้นแล้วกำลังจะลุกขึ้น แต่ทว่า..."หึ" ตันติกรใช้มือหนาผลักร่างบางล้มลงไปนั่งที่ขอบเตียง"พะ พี่จะทำอะไร...." กอบัวกล่าวถามพร้อมกับกวาดสายตามองไปทั่วอย่างหวาดระแวง เพราะสถานที่แห่งนี้ไม่คุ้นชินเลย"...บัวมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ" แววตาของเธอสั่นระริก เช่นเดียวกับริมฝีปาก ในขณะที่พยายามค้นหาคำตอบว่าเธอมาอยู่ที่แห่งนี้ได้

ภาพสุดท้ายในหัวก่อนที่กอบัวจะสลบไหล เธอมองเห็นใบหน้าที่หล่อเหลากระตุกยกยิ้ม พร้อมกับเสียงครางกระเส่าซ่านอย่างสาสมใจช่วงสายของวันต่อมา..สาวน้อยร่างบางค่อย ๆ ลืมตา พร้อมกับความเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย โดยเฉพาะที่บริเวณช่วงล่างของเธอ ดวงตาโตกลมกวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้องก็พบกับความว่างเปล่าไร้สิ่งมีชีวิตนอกจากเธอ กอบัวเปิดผ้าห่มที่คลุมตัว หยดน้ำตาก็รินออกมาเมื่อเธอเห็นเรือนร่างที่เปลิอยเปล่าแสนจะบอบซ้ำ เธอกัดฟันข่มความเจ็บปวดหยัดกายลุกนั่งเอาหลังพิงหัวเตียง ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูที่พับไว้ที่โต๊ะข้าง ๆ หัวเตียงมาพันรอบกาย ปลายเท้าเรียวสวยลงแตะที่พื้นทั้งสองข้าง ร่างบางลุกขึ้นยืนแต่ทว่า..พรึ่บ! เธอฟุบล้มลงไปที่พื้นราวกับคนไร้เรียวแรง มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาที่ยังคงไหลไม่หยุด เธอขบกรามแน่นต้านทานความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงแล้วค่อย ๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นอีกครั้ง กอบัวก้าวขาเดินอย่างไม่เป็นธรรมชาติเนื่องจากบาดเจ็บตรงส่วนล่างที่โดนกระทำอย่างรุนแรง และป่าเถื่อน ปลายเท้าบางหยุดชะงักแล้วเอื้อมไปเปิดประตูห้องน้ำ ก่อนจะเข้าไปชำระร่างกายที่เปรอะเปื้อนไปด้วยกลิ่นคาวโลกีของปีศาจร้ายใช้เวลานานพอสมควรกว่าที่เจ้าของร่างอรช

"คุณอาครับผมอยากรู้ว่าบัวไปไหนกันแน่..." จอมทัพกล่าวถามคนเป็นพ่อของแฟนสาวด้วยนัยน์ตาที่มีแววกังวลและเป็นห่วงคละเคล้ากันไป"...จนป่านนี้บัวยังไม่กลับมาเลยผมกลัวว่าบัวจะเกิดเรื่อง""ไม่มีอะไรหรอกหน่า" เอกสิทธิ์ทักท้วงขึ้นแต่ซ่อนสีหน้าและแววตามีความหวั่นวิตกอยู่ไม่น้อย"ไม่มีอะไรแบบนั้นเหรอครับ..ถ้างั้นคุณอาก็รู้นะสิว่าบัวไปไหน บอกผมมาเถอะ ผมจะไปรับเธอกลับ...""ไม่ต้อง!" พ่อของแฟนสาวตวาดปฏิเสธทันที "ทำไมล่ะครับ" "เดี๋ยวบัวก็กลับมา" น้ำเสียงแผ่วเบาแฝงสั่นไหว เอกสิทธิ์ก้มหน้าลงแล้วนึกตำหนิตัวเองในใจ จอมทัพเบือนหน้าลอบหายใจด้วยความรู้สึกสงสัย และเป็นห่วงกอบัวเป็นอย่างมาก เพราะคนเป็นพ่อของแฟนสาวไม่ยอมปริปากบอกอะไรเลย ประตูห้องผ่าตัดเปิดออกมา ชายวัยกลางคนรวมถึงชายหนุ่มอายุน้อยต่างลุกขึ้นแล้วก้าวขายาวไปยังคุณหมอเจ้าของคนไข้ที่ทำการผ่าตัด"คุณหมอ ภรรยาผมเป็นยังไงบ้าง" เอกสิทธิ์กล่าวถามคุณหมอด้วยความหวังว่าคนที่อยู่ในห้องจะต้องปลอดภัย"การผ่าตัดเป็นไปด้วยดี เดี๋ยวพยาบาลจะพาคนไข้ไปยังห้องพักฟื้นนะครับ" รอยยิ้มบ่งบอกแสดงความดีใจ และโล่งอกเปื้อนบนใบหน้าชายวัยกลางคนอย่างเห็นได้ชัด "ขอบคุณครับค

"กรี๊ดดดดด ฮึก" หญิงสาวกรีดร้องด้วยความเจ็บ เมื่อเธอได้สัมผัสแท่งเนื้อร้อนที่มีขนาดใหญ่ยาวกระแทกเข้ามาในช่องทางรักอย่างหนักหน่วงและรุนแรง "หุบปาก" ชายหนุ่มบนร่างของเธอตวาดใส่เสียงเข้มระหว่างที่ช่วงล่วงยังขยับไม่หยุด "เบาแรงหน่อยค่ะ กวางเจ็บไปหมดแล้ว" เธอร้องขอความเห็นใจจากมาเฟียหนุ่มที่มีรสนิยมทางเพศแสนซาดิสม์ "ถ้าเธอยังไม่หยุดร้อง ฉันจะเอาจน...." ตันติกรหลุบตาไปยังกลางกายที่ยังเชื่อมต่อกันอยู่"...หุบไม่ลงเลย" คำขู่ของเขาทำให้หญิงสาวหวาดกลัวจนตัวสั่น เธอรีบปิดปากไม่ส่งเสียงออกมาทันที ปึก! ปึก! ปึก! เสียงเนื้อกระทบกันดังไปทั่วห้อง การกระทำที่รุนแรงต่อหญิงสาวมันช่วยให้มาเฟียหนุ่มคลายความตึงเครียดที่มีก่อนหน้าเป็นอย่างดี "~อ่า~" ร่างกำยำของมาเฟียหนุ่มกระตุกรัว ๆ แล้วตอกอัดกระแทกอีกสองสามครั้ง ก็ได้ปลดปล่อยน้ำคาวสีขาวขุ่นเข้าไปที่เกราะป้องกัน ริมฝีปากหนาแสยะยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะถอนท่อนเอ็นยักษ์ที่มีของเหลวสีแดงสดเปรอะเปื้อนไปทั่วลำจากโพลงถ้ำของหญิง มาเฟียหนุ่มลงจากเตียงแล้วดึงถุงยางอนามัยออกแล้วโยนทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูสีขาวนวลมาพันเอวแล้วเดินไปยังห้องน้ำ ทิ้ง

"ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ" มาเฟียหนุ่มบอกกับพิไลด้วยน้ำเสียง และคำพูดที่นอบน้อมกว่าที่พูดกับสามีของเธอ"เรื่องอะไรคะ" ผู้เป็นแม่กล่าวถามด้วยใบหน้าที่สดใส ต่างจากลูกสาวที่ย่นคิ้วเข้าหากันจนเป็นปมจ้องมองมาเฟียหนุ่มด้วยสีหน้าสงสัยแฝงไปด้วยความหวั่นวิตก"เรื่องลูกสาวของคุณ" ริมฝีปากหนายกยิ้มแล้วตวัดสายตาคมกริบไปที่กอบัว."ยัยบัว?..." พิไลหันขวับไปที่กอบัวด้วยสายตาที่เธอมองมักจะอ่อนโยนและรักใคร่ ไม่ว่าลูกสาวจะทำอะไรผิดเธอก็พร้อมที่จะให้อภัยได้เสมอ"...ยัยบัวทำอะไรให้คุณต้วนไม่พอใจหรือเปล่าคะ" แล้วหันมากล่าวถามเจ้านายกำมะลอของลูกสาวอย่างนุ่มนวล"นิดหน่อยครับ" มาเฟียหนุ่มตอบกลับแล้วกระตุกยิ้มให้กอบัวเห็นถึงความเจ้าเล่ห์ของเขา"ยังไงฉันต้องขอโทษแทนยัยบัวด้วยนะคะ" กอบัวรู้สึกไม่ชอบใจที่ผู้เป็นแม่ต้องกล่าวขอโทษแทนเธอทั้ง ๆ ที่ไม่ทำผิดอะไรเลย หญิงสาวหันไปจ้องเขาอย่างน่ารังเกียจ ทำให้มาเฟียหนุ่มจ้องกลับมาดวงตานิ่ง ๆ ดูน่ากลัวขนลุกแปลก ๆ"ผมต้องการให้กอบัวย้ายไปรับใช้ผมที่คอนโด!" ก่อนจะหันมาพูดกับพิไลด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเดือดดาล "หมะ หมายความว่าอะไรคะ..." หญิงวัยกลางคนมีสีหน้าตกใจ"...ให้บัวไป