UNLIKELY FATE의 모든 챕터: 챕터 1 - 챕터 10

Chapter 1 Grace POV Isang malakas na tugtog mula sa DJ ng bar ang pumuno sa buong lugar. Andito ako ngayon, hinahayaang lamunin ng ingay at ilaw ang sakit na bumabalot sa akin. Nakangiti ako nang lihim, pero sa likod ng ngiting 'yon ay isang pusong durog at sugatan. Sino ba namang mag-aakala na sa kabila ng aking pagiging edukada at maayos na babae, ako'y pagtataksilan ng lalaking buong akala ko ay akin? "Woooo!" sigaw ko habang umiindak sa musika. Hindi ko na inalintana ang mga matang nakatutok sa akin — mga lalaking may halatang pagnanasa sa kanilang tingin. Pero wala akong pakialam. Ngayon, ako ang bida. Ako ang reyna ng gabing ito. "Sige, gumiling ka pa, Grace!" bulong ko sa aking sarili habang tumatawa ng wala sa sarili. Nararamdaman ko ang kiliti ng alak na dumadaloy sa aking sistema, binabalot ako ng kapangahasang matagal kong kinulong. Lahat ng kirot, galit, at panghihinayang ay isinayaw ko sa saliw ng musika. Sa gabing ito, wala akong pinoproblema. Walang iniiyakan

Chapter 3 Five years Habang abala ako sa pag-asikaso sa aking pasyente ay siyang naman tumunog ang aking phone. Isa akong kilalang Doctor sa hospital na pinagtatrabahuan ko na pagmamay-ari ng aking Ina. "Hello!" "H-Hello, Grace! Ang mommy mo naaksidente!" sabi sa kabilang linya Nalaglag ang phone ko mula sa aking kamay, at agad akong napaluhod. Pakiramdam ko’y biglang huminto ang mundo ko. "H-Hindi... Hindi maaari," bulong ko sa sarili ko, habang nanginginig ang aking mga kamay. "Doktora, ayos lang po ba kayo?" tanong ng isa sa mga nurse na napansin ang aking biglaang panghihina. Agad kong pinulot ang cellphone at muling isinandal sa aking tainga. "Nasaan siya? Anong nangyari?" tanong ko, pilit na pinipigilan ang paghikbi. "Nasa St. Luke's siya dinala. Tila nabangga ang sasakyan niya. Kailangan mo nang pumunta, Grace," sagot ng nasa kabilang linya, halatang nag-aalala rin. Walang inaksayang oras, agad akong tumayo at kinuha ang aking coat. Hindi ko alintana ang mga

Chapter 5 Pagkatapos naming maasikaso ang lahat para sa katawan ni Mommy, halos wala akong maalala sa naging proseso. Para bang lahat ay lumipas nang wala akong nararamdaman, tulala at manhid. Hanggang sa makauwi na kami sa mansion, doon ko lang tuluyang naramdaman ang bigat ng pagkawala niya. Tahimik akong bumaba ng sasakyan at sinundan si Dad papasok. Walang bumati sa amin. Ang mga kasambahay ay tahimik na nagbigay ng respeto, ramdam ang lungkot na bumalot sa buong bahay. Ang mga itim na kurtina at bulaklak sa bawat sulok ay nagsisilbing paalala na wala na si Mommy. Pagpasok ko sa loob, bumungad agad sa akin ang malalaking larawan ni Mommy na inilagay sa may sala. Doon, nakangiti siya — ang ngiting puno ng pagmamahal at kasiyahan. Parang kahit kailan, hindi siya nakaranas ng sakit. "Mommy..." Mahinang bulong ko habang unti-unting bumagsak ang mga luha ko. Hindi ko napansin si Dad na naupo na sa isang gilid, tulala rin at walang kibo. Ang bigat ng katahimikan sa pagitan nam

Chapter 7Bumubulwak pa rin ang galit sa dibdib ko habang binabagtas ang kalsada. Kahit pa may mga gasgas at sira ang sasakyan ko, wala akong pakialam. Ang mahalaga ngayon ay ang makuha ang black book na ‘yon bago pa mahulog sa maling mga kamay.Hindi ako basta CEO lang. Ako si Andrew Dela Vegas, at ang pangalan ko ay may bigat sa mundong ginagalawan ko. Pero isang maling hakbang lang, at lahat ng itinayo ko ay maaaring gumuho.Napakuyom ako ng kamao. Ang babaeng ‘yon — kung sino man siya — ay naglaho na parang bula matapos ang gabing ‘yon. Paano niya nakuha ang libro? Sinadya ba niya o isa lang siyang biktima ng maling pagkakataon?Hindi. Walang ganung pagkakataon. Sa mundo ko, walang nagkakataon. Lahat ng bagay ay may dahilan.Nag-vibrate ang cellphone ko, at agad ko itong sinagot."Boss," boses ni Liam sa kabilang linya. "May nahanap kami. CCTV footage sa hotel. Hindi klaro, pero may babaeng lumabas ng kwarto mo matapos kang umalis.""Send it to me."Ilang segundo lang, natanggap k

Chapter 9 Lumipas ang isang linggo at tuluyan na naming inilibing si Mom. Sa gitna ng mga puting bulaklak at tahimik na panalangin, ibinaba ang kanyang kabaong sa huling hantungan. Isang eksenang kailanman ay hindi ko inakalang kakaharapin ko nang ganito kabilis. Tahimik ang lahat. Tanging mga hikbi at paminsang sisinghot ang maririnig. Nakatayo ako sa tabi ni Dad, ngunit ni hindi ko maramdaman ang kanyang presensya. Parang magkaibang mundo kami — ako, na punong-puno ng hinanakit, at siya, na tila ba pilit na itinatago ang sariling emosyon. "Paalam, Mom," bulong ko, habang unti-unting tumulo ang mga luha ko. Nang matapos ang seremonya, isa-isa nang nagpaalam ang mga nakikiramay. Ngunit ako, nanatili pa rin sa tabi ng puntod ni Mom. Pakiramdam ko, kung aalis ako roon, mas lalo kong mararamdaman ang kawalan niya. "Grace," mahinang tawag ni Dad. "Uwi na tayo." Tumingin ako sa kanya. Wala siyang emosyon sa mukha. Hindi ko alam kung dahil ba sa pagod o may ibang bumabagabag sa k