Chapter 4

Chapter 4

"Dito ka lang, Grace. Aasikasuhin ko muna ang mga kailangan dito sa hospital!" sabi ni dad kaya tumango lamang ako.

Hinayaan ko lamang ang babae nasa aking gilid at busy ito sa kaka-text sa kanyang phone hanggang umalis ito.

Pero iba ang kutob ko kaya agad ko kaya sinundan ko ito hanggang nakita ko sila ni Dad nag-uusap at agad ako nakinig.

"Makinig ka, wag na wag mong uulitin Ang magpakita sa aking anak!" madiing sabi nito.

"Why? Ngayon pa ba na patay na ang asawa mo? Miguel, malaya na tayong dalawa!"

Nanlalamig ang buong katawan ko habang nakatayo sa likod ng pader, patuloy na nakikinig sa pag-uusap nina Dad at Marise. Hindi ako makapaniwala sa mga naririnig ko.

"Malaya?" Galit at paninibugho ang nangingibabaw sa boses ni Dad. "Marise, hindi na tayo mga bata. Tapos na ang lahat noon pa."

Pero imbes na matakot o umatras, ngumiti si Marise — isang mapanuksong ngiti na lalong nagpabangon ng galit sa dibdib ko.

"Talaga, Miguel? Kung tapos na, bakit hindi mo ako matanggal sa buhay mo? Bakit hanggang ngayon, ako pa rin ang hinahanap-hanap mo?"

"Kung mahal kita, bakit hindi kita pinili? Bakit nanatili ako kay Helen?" Napalakas na ang boses ni Dad, halatang pilit na kinokontrol ang kanyang emosyon.

Napatigil si Marise, ngunit hindi nawala ang determinasyon sa kanyang mga mata. "Dahil natakot ka. Natakot kang mawala ang perpektong pamilya mo. Pero ngayon, wala na siya, Miguel. Wala nang pumipigil sa atin."

"Marise, tigilan mo na!" madiin na sabi ni Dad. "Hindi kita kailangan. Wala akong balak ipagpatuloy ang kahit ano pa sa atin. At kung may natitira kang respeto sa sarili mo, layuan mo na kami ni Grace."

"Respeto?" Tumawa si Marise, ngunit puno ito ng hinanakit. "Hindi ba't ikaw ang unang nawalan ng respeto, Miguel? Matagal tayong nagsinungaling. Matagal mong niloko si Helen habang ako ang nasa tabi mo."

Nanikip ang dibdib ko sa bawat salitang naririnig ko. Hindi ko alam kung paano tatanggapin ang katotohanang matagal nang may tinatagong kasalanan si Dad. Si Mommy… Niloko siya. At kahit wala na siya, ang kataksilan nila ay patuloy na nagtatangkang sumira sa pamilya namin.

"Alam ko, Grace."

Napasinghap ako. Nalaman niya ba na nandoon ako? Pero hindi. Hindi ako ang tinutukoy ni Marise.

"Alam ni Helen ang lahat," dagdag niya. "Pero pinili niyang magpakatanga at magpatawad. Alam mo kung bakit? Dahil mahal ka niya. Mahal na mahal. At kahit na ako ang nasa mga bisig mo noon, siya pa rin ang mas pinili mong uuwian."

"At wala nang magbabago roon," sagot ni Dad, matigas at puno ng pagsisisi. "Tapos na tayo, Marise. Kung talagang may konsensya ka pa, hayaan mo na kaming magluksa."

Nang marinig ko iyon, hindi ko na napigilan ang pagbagsak ng luha ko. Tumalikod ako at dahan-dahang lumayo, ramdam ang bigat ng katotohanang ngayon ko lang natuklasan.

Sa bawat hakbang, mas lalong tumitindi ang sakit. Hindi ko alam kung paano ko haharapin si Dad pagkatapos nito. Ngunit isang bagay ang sigurado — kailangang malaman ko ang buong katotohanan.

Habang patuloy akong naglalakad, ramdam ko ang panginginig ng aking mga kamay. Hindi ko mapigilan ang pagbagsak ng luha ko. Para bang biglang bumigat ang buong mundo sa aking balikat.

"Pinagtaksilan ni Dad si Mommy..." Paulit-ulit na umuugong sa isip ko ang mga salitang iyon.

Mahal na mahal ni Mommy si Dad. Palagi siyang nandiyan para sa amin. Pinaghandaan niya ang lahat ng pangangailangan namin, palaging inuuna ang pamilya. Pero sa kabila ng lahat, nagawa pa rin siyang lokohin ni Dad.

"Bakit mo nagawang makipag-relasyon sa iba, Dad? Ang sama mo!" Mahina kong bulong habang pinipilit pigilan ang paghikbi.

Pinilit kong huminga nang malalim, pero sa tuwing isasara ko ang aking mga mata, bumabalik ang eksena ng pagtataksil na narinig ko. Si Dad, ang lalaking inakala kong perpekto, ang haligi ng aming tahanan — isa pala siyang taksil.

Naglalakad ako nang walang direksyon, basta mailayo lang ang sarili ko mula sa nakakasuklam na eksena kanina. Ramdam ko ang panlalamig ng hangin, pero hindi iyon sapat para mapawi ang init ng galit at sakit na nararamdaman ko.

"Hindi mo deserve si Mommy, Dad. Hindi mo siya deserve."

Sa kabila ng galit, may isang bahagi ng puso ko na gustong malaman ang lahat. Bakit? Kailan nagsimula? At bakit pinili ni Mommy na manahimik? Alam niya pala ang lahat, pero nanatili siya.

"Para sa akin ba? Para sa pamilya natin?"

Hindi ko alam kung kaya ko pang harapin si Dad matapos ang lahat ng ito. Pero isang bagay ang sigurado — hindi ko basta palalampasin ang nalaman ko. Kailangan kong malaman ang buong katotohanan.

At oras na humarap si Dad sa akin, hindi ko na mapipigilan ang mga tanong na matagal nang kinulong sa aking dibdib.

Pagkarating ko sa labas ng ospital, huminto ako at hinayaang dumaloy ang mga luha ko. Hindi ko alam kung saan ako pupunta o kung sino ang dapat kong lapitan. Gusto kong sumigaw, gusto kong magalit, pero mas nangingibabaw ang sakit at pagkabigo.

Bakit? Bakit kailangang mangyari ito?

Napatingin ako sa kalangitan na tila ba naghahanap ng kasagutan. Pero kahit gaano ko pilitin, walang anumang sagot ang bumaba mula roon.

"Grace!"

Napalingon ako nang marinig ko ang pamilyar na boses ni Dad. Palapit siya sa akin, halatang nag-aalala.

"Anak, anong ginagawa mo rito? Bakit ka umiiyak?" tanong niya habang hawak ang magkabilang balikat ko.

Pilit kong pinahid ang luha ko at umiwas ng tingin. Hindi ko alam kung paano ko siya haharapin matapos ang lahat ng narinig ko. Pero kailangan kong magpakatatag.

"Wala po, Dad," sagot ko, pilit na itinatago ang sakit sa aking boses. "Naisip ko lang po si Mommy."

Bumuntong-hininga si Dad at hinaplos ang aking buhok. "Alam ko, anak. Ako rin. Mahal na mahal ko ang mommy mo."

Sa mga salitang iyon, halos sumabog na ang dibdib ko. Mahal na mahal? Paano niya nasasabing mahal niya si Mommy gayong alam kong may ibang babae siya? Gusto kong isigaw ang lahat ng tanong sa isip ko, pero pinigilan ko ang sarili ko.

Hindi pa ngayon.

"Halika na, anak," yaya niya, inaakay ako pabalik sa loob ng ospital. "Marami pa tayong kailangang ayusin."

Tahimik akong sumunod sa kanya, pero sa loob-loob ko, isang desisyon na ang nabuo. Hindi ko na kayang magkunwaring walang alam. Kailangan kong malaman ang buong katotohanan.

At sa tamang panahon, haharapin ko si Dad. Haharapin ko rin si Marise.

Ayokong mabuhay sa mga kasinungalingan. Kailangan kong marinig ang totoo — kahit gaano pa iyon kasakit.