Chapter 6

Chapter 6

Andrew POV

"Fuck! Fuck! Fuck!" Sigaw ko habang binabato ang baso sa pader, tumalsik ang bubog sa sahig. "Hanapin ninyo ang babaeng kasiping ko noon!"

Nagmamadaling nagkalasan ang mga tauhan ko, nanginginig sa takot sa bawat galit na bitaw ng mga salita ko. Pero isang tao lang ang naglakas-loob na magsalita — si Liam, ang matagal ko nang kaibigan.

"Tol Andrew, relax!" Mariin niyang sabi, pero alam kong pilit lang ang kalma niya. "Isipin mo na lang. Just one night stand lang 'yun!"

"One night stand? Putangina, Liam!" Dumagundong ang tinig ko, bumalot sa buong silid. "Hindi ito basta one night stand lang! She took something from me!"

Nanggigigil akong sinuntok ang mesa, umalingawngaw ang tunog ng solidong tama ng kamao ko. Ramdam ko ang kirot pero wala na akong pakialam.

"Isang black book, Liam." Tumitig ako ng diretso sa mga mata niya, mabigat ang bawat salita. "Yun ang importante sa akin. Sa atin. Sa buong organisasyon."

Natahimik siya. Alam niyang hindi lang basta libro ‘yon. Laman niyon ang mga pangalan, transaksyon, sikreto — lahat ng maaaring magpatumba sa amin kung mapupunta sa maling mga kamay.

"Kung nasa kanya pa rin ang black book na ‘yon, delikado tayo," bulong ko, puno ng paninindak. "Kaya hanapin niyo siya. Wala akong pakialam kung saan, kung paano. Gusto ko siyang makita. At gusto ko ang libro ko pabalik."

Isang malamig na katahimikan ang bumalot sa paligid. Pero sa mga mata ko, isang bagay lang ang malinaw — walang makakatakas sa galit ko. Hindi siya. Hindi kahit sino.

"Alam mo ba kung anong mangyayari kapag napunta ‘yon sa maling mga kamay, Liam?" Mariin kong tanong, ang mga mata ko'y nanlilisik sa galit.

"Tangina, Andrew." Napailing si Liam, pero kita ko ang bahagyang pag-aalala sa mga mata niya. "Bakit mo ba dinala ‘yung black book na ‘yon? Alam mong delikado!"

"Akala ko safe," sagot ko nang madiin, halos bumubulong sa inis. "Walang sinuman ang dapat may alam. Wala siyang dapat mapansin. Pero nagkamali ako."

Naalala ko pa ang gabing ‘yon — ang halimuyak ng alak sa hangin, ang nakakabighaning mga mata niya, at ang pagkalimot ko sa lahat ng alituntunin. Isang gabi ng kahinaan na ngayon ay binabayaran ko.

"Anong pangalan niya?" Tumuwid si Liam, pero nanatiling nakabantay sa galaw ko.

"Hindi ko alam." Dinurog ng mga salita kong ‘yon ang natitira pang tiyaga ko. "Hindi ko man lang natanong. Wala akong pakialam noon. Pero ngayon..." Napakuyom ako ng kamao. "Siya lang ang may hawak ng ikababagsak natin."

Humakbang ako palapit kay Liam, anino ko’y bumalot sa kanya.

"Hanapin mo siya, Liam," malamig kong utos. "Wala akong pakialam kung sino ang kailangan mong kausapin. I don't care how much it costs. I want her. I want my book."

At kung hindi nila siya mahahanap...

"At kung malaman kong may ibang nakakaalam tungkol dito—" Tumigil ako sa pagsasalita, pero sapat na ang titig ko para maintindihan niya ang banta. "Alam mo na ang gagawin."

Tahimik na tumango si Liam, pero kita ko ang tension sa katawan niya. Alam niyang hindi ako magbibiro pagdating sa ganitong bagay.

"Go."

Walang sinayang na segundo si Liam. Sa isang iglap, nawala na siya sa pintuan.

Ngayon, ako na lang ang natira sa madilim na silid. Ang tanging naririnig ay ang mabigat kong paghinga at ang pag-echo ng galit na bumabalot sa akin.

"Hindi ka makakatakas," bulong ko, mga mata’y nagbabaga sa determinasyon. "I’ll find you. And when I do... you’ll wish you never touched what’s mine."

Pagkaalis ni Liam, agad akong lumabas at nagtungo sa aking kotse. Galit pa rin ang umaalimpuyo sa dibdib ko, at tanging ang dagundong ng makina ang nagsilbing tunog sa katahimikan ng gabi. Pinatakbo ko nang mabilis ang sasakyan, walang pakialam kung anong nasa daan.

Pero sa isang iglap, isang itim na kotse ang biglang sumulpot mula sa kanto. Naramdaman ko ang kaba sa dibdib ko, pero huli na — Bang!

Isang malakas na pagbangga ang yumanig sa akin. Napapikit ako sa lakas ng impact, at ilang segundo akong nanatiling nakahawak nang mahigpit sa manibela. Sumingaw ang usok mula sa makina, at ang amoy ng nasusunog na goma ay pumuno sa hangin.

"Tangina!" Mabilis akong nagmulat, sinusuri ang sarili ko. May bahagyang kirot sa balikat ko, pero wala akong malubhang pinsala. Sa labas ng windshield, kita ko ang wasak na unahan ng kotseng bumangga sa akin.

Bumaba ako, nangingibabaw pa rin ang sakit sa katawan ko. Nilapitan ko ang kabilang sasakyan, ang mga ilaw nito'y patay na, at walang anumang galaw mula sa loob. Dumilim ang ekspresyon ko.

"Shit," bulong ko, sinuri ang loob ng kotse. Hindi ko matukoy kung buhay o patay ang nasa loob, pero wala na akong oras para mag-aksaya.

Agad akong naglabas ng cellphone at tumawag. "Kayo na ang bahala rito. Linisin n’yo ang lahat. Walang dapat matira."

"Yes, boss," mabilis na tugon ng nasa kabilang linya.

Isang tingin pa ang ibinigay ko sa kotseng basag-basag, pero wala akong pakialam. Hindi ko kayang maipit sa ganitong sitwasyon, lalo na’t may mas malalaking bagay akong kailangang ayusin.

Umatras ako, bumalik sa kotse ko, at mabilis na pinaandar ito. Kahit may gasgas at sira, tumakbo pa rin ito.

Sa likod ko, iniwan ko ang eksena ng salpukan — isang trahedyang siguradong tatakpan ng pera at impluwensiya. Walang makakaalam. Walang makakahanap ng bakas.

Pero sa ilalim ng lahat ng ito, may bumabagabag sa akin. Sino ang nasa loob ng kotseng ‘yon? At bakit parang may mali?

Hindi ko alam. Pero isa lang ang sigurado.

Wala akong oras para mag-alala.