“เราดร็อปแล้วปีหน้าค่อยเรียนคณะเดียวกันไหม” อาชิพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง พอถึงเวลาที่ต้องแยกกันเรียนคนละคณะจริง ๆ เขาแทบจะทำใจไม่ได้ เธอกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขา นั่งเรียนข้าง ๆ กันมาตลอด เขาถึงรู้สึกใจหายเมื่อต้องเรียนต่างคณะกันจริง ๆ“ไม่ได้ อย่างอแงสิ เที่ยงมารับเอมไปกินข้าวด้วยนะ”“ไอ้อาชิ เป็นเอามากนะมึง ปล่อยชะเอมเข้าไปได้แล้ว ถ้าชะเอมไปรับน้องสายเดี๋ยวโดนทำโทษนะเว้ย” ภูพูด“ใครกล้าทำเอมกูจะเอาให้จมตีนเลย”“อย่าโหดนักสิ พี่อาชิ ภู เดลก็ไปคณะได้แล้ว เดี๋ยวจะสาย”“อืม เที่ยงมารับนะ รักเอมนะ” อาชิบอกพร้อมใช้มือหนาข้างหนึ่งประคองกรอบหน้าแล้วก้มลงไปประทับริมฝีปากที่แก้มนวล“รักพี่อาชิเหมือนกันค่ะ”“ไปได้แล้วไอ้ชาเย็น เบาหวานกูขึ้นตาแล้วเนี่ย”“ชาเย็นพ่อมึงดิ มึงนำไปก่อนเลยถ้ารีบมาก”“ไปได้แล้วค่ะ ไปพร้อมกันเลยทั้ง 3 คน เอมจะเข้าไปที่จุดรับน้องแล้ว ไปนะ” พูดจบชะเอมก็เขย่งปลายเท้าแล้วจูบไปที่มุมปากของอาชิ แล้วเดินเข้าไปยังจุดรับน้อง อาชิก็ยืนมองจนชะเอมเดินไปจนสุดสายตา“ไปได้แล้วมึง อย่างห่วงมากนักเลย อย่างน้อยคณะแพทย์ฯ ก็ไม่มีรับน้องโหด ๆ นะเว้ย” ภูบอก“อืม ไปกันเถอะ” พูดจบอาชิก็เดิน
Terakhir Diperbarui : 2025-03-30
Masuk
