Semua Bab รักร้าย ลูกชายมาเฟีย (อาชิ..My Hero): Bab 11 - Bab 20

“ได้ยินว่าพ่อแม่ของชะเอมเป็นหมอทั้งคู่เลยเหรอ” พรพระพายเอ่ยถามขึ้นเมื่อถูกแทนไทสะกิดอยู่หลายรอบ“ใช่ค่ะ”“แล้วเป็นหมออยู่ที่ไหนล่ะ” แทนไทถาม“พ่อกับแม่เอมเป็นหมอประจำอยู่ที่นิวยอร์กค่ะ แล้วก็เป็นอาจารย์พิเศษให้กับมหาวิทยาลัยที่นั่นด้วยค่ะ”“พ่อแม่เป็นหมอทั้งคู่ แล้วชะเอมอยากเป็นหมอด้วยหรือเปล่า” พรพระพายถาม“เอมอยากเป็นหมอเหมือนกับพ่อแม่ค่ะ”“แล้วภูกับเดลล่ะ อยากเรียนต่ออะไร” แทนไทพูด“วิศวะฯ ครับ แต่ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเป็นการบินหรือยานยนต์” ภูตอบ“ผมก็วิศวะฯ ครับ” เดลตอบ“แล้วอาชิล่ะลูก” แทนไทถาม“วิศวะฯ เหมือนกันครับ”“วันนี้พวกผมก็ให้ชะเอมมาติวเข้มให้เลยครับ กลัวจะสอบไม่ติด” เดลบอก“ชะเอมคงเรียนเก่งมากถึงได้มาติวให้กับสามหนุ่ม” พรพระพายพูด“เก่งมากครับ สอบได้คะแนนเต็มทุกวิชา แล้วก็ทุกปีด้วยนะครับ” เดล บอก“พี่อาชิก็เก่งค่ะ พูดได้ตั้ง 4 ภาษา เอมยังพูดได้แค่ไทยกับอังกฤษเอง แล้วก็ภาษาญี่ปุ่นนิดหน่อย”“ถ้าเรื่องภาษาคงเก่งเหมือนแม่พาย เพราะแม่พายก็พูดได้ 4 ภาษา ลูก ๆ เลยพูดได้ 4 ภาษากันทุกคน” แทนไทหันไปส่งยิ้มหวานให้พรพระพาย“เห็นถั่วลันเตาผัดกุ้งแล้วคิดถึงอาเดย์จังเลยค่ะ แล้วก็ทำให้

“ชะเอม ขอเรานั่งด้วยนะ ชะเอมกำลังทำอะไรอยู่” สายฟ้าเดินขึ้นไปนั่งบนสแตนด์เชียร์ข้าง ๆ ชะเอมที่นั่งหันหลังให้กับสนามบาสเกตบอล ส่วนสายฟ้านั่งหันหน้าไปทางสนามบาสเกตบอล“ทำสรุปวิชาเคมีน่ะ”“เราขอดูหน่อยสิ”“ชะเอมเก่งอะ ดูเข้าใจง่าย ถ้าเสร็จแล้วเราขอยืมไปถ่ายเอกสารบ้างสิ”“ได้สิ เดี๋ยวเอมถ่ายเอกสารเผื่อสายฟ้าเอง เพราะยังไงก็ต้องถ่ายให้พี่อาชิ ภู แล้วก็เดลอยู่แล้ว ถ้าเสร็จแล้วชะเอมจะเอาไปให้นะ”“ดีจังที่มีชะเอมเป็นเพื่อน”“สายฟ้าก็เป็นเพื่อนเอมไง”“แค่เพื่อนเองเหรอ 3 ปีแล้วนะ ไม่ใจอ่อนบ้างเลยเหรอ ชะเอมอยู่เฉย ๆ นะ มีอะไรติดที่ผม เราเอาออกให้” สายฟ้าค่อย ๆ หยิบเศษใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมาบนผมของชะเอมออก“เฮ้ย ! อะไรวะ” สายฟ้ามองหน้าอาชิอย่างเอาเรื่องที่อาชิจงใจปาลูกบาส เกตบอลใส่หัวเขา พร้อมทั้งลงไปปะทะอกแกร่งกับอาชิ“ก็ไม่ไง” อาชิจ้องหน้าอย่างเอาเรื่องเช่นกันพร้อมทั้งกระชากคอเสื้อของสายฟ้า“ไอ้อาชิใจเย็น ๆ” ภูรีบเข้ามาห้ามก่อนที่จะบานปลายไปมากกว่านี้ ส่วนเดลก็เข้าไปกันสายฟ้าไม่ให้พุ่งเข้าใส่อาชิ“หึง ? หรือว่าหวงก้าง ? ที่กูคุยกับชะเอม” สายฟ้าสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของเดลแล้วเดินเข้าไปเผชิญหน้าอ

“ชะเอม... ไม่จริงใช่ไหม เราชอบชะเอมมาตั้งแต่ม.4 เรารอชะเอมมา 3 ปีแล้วนะ ไหนชะเอมบอกเราว่ายังไม่พร้อมจะมีแฟน แล้วนี่มันอะไร” สายฟ้าชะงักลงไปทันที เขามีสีหน้าที่ผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด“เอมขอโทษ แต่เอมชอบพี่อาชิมา 10 ปีแล้ว ที่เอมบอกสายฟ้าไปแบบนั้นเพราะเอมไม่รู้ว่าจะปฏิเสธสายฟ้ายังไง เอมคิดว่าถ้าเวลาผ่านไปสายฟ้าจะเลิกชอบเอม แล้วคิดกับเอมแค่เพื่อน” พอชะเอมพูดจบ สายฟ้าก็นิ่งอึ้งไป เขารู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าลงกลางใจ“ชัดแล้วนะ แล้วต่อจากนี้ไปอย่าเข้าใกล้แฟนกู”“โอเค วันนี้กูยอมแพ้ แต่มึงจำไว้ว่าสักวันกูจะทำให้ชะเอมรักกู” สายฟ้าเดินจากไปด้วยความผิดหวัง“ไอ้สายฟ้า !”“เอมอยากกลับบ้านแล้ว” ชะเอมรีบเข้ามาดึงแขนของอาชิไว้เมื่อเห็นเขาตั้งท่าจะตามไปเอาเรื่องสายฟ้า“เออ กูว่ามึงพาชะเอมไปส่งบ้านเหอะ จะ 5 โมงเย็นละ เดี๋ยวคุณยายจะเป็นห่วง” ภูบอก“อืม ขอบใจมึง 2 คนมากนะที่มาช่วยกู”“เรื่องเล็กน่า ก็เราเพื่อนกัน มีอะไรก็ต้องช่วยกันสิวะ” เดลพูดพร้อมทั้งเข้าไปกอดคออาชิกับภู“เอมกอดด้วย” ชะเอมตั้งท่าจะเข้าไปกอด แต่อาชิก็ยื่นมือมาดันหน้าผากของเธอไว้“ไม่ต้อง ถ้าอยากกอด กอดพี่ได้คนเดียว”“ไอ้ขี้หวง กับเพื่อนยั

ชะเอมยกมือเล็กขึ้นมาปิดเต้าอวบ อาชิก็รวบมือเล็กทั้ง 2 ข้างของชะเอมยึดไว้เหนือศีรษะ เพื่อปลดปล่อยสองเต้าอวบให้เป็นอิสระ พลางดันแยกขาเรียวเล็กให้แยกออกแล้วแทรกตัวเข้าไปกลางหว่างขา แล้วก้มลงไปจูบที่ซอกคอหอมไล่ลงมายังสองเต้าอวบ ยอดปทุมถันสีชมพูระเรื่อชูชัน ก่อนจะส่งปลายลิ้นร้อนดูดกลืนขบเม้มอาชิใช้เวลาอยู่กับสองเต้าอวบอยู่นานพอสมควรก่อนจะเลื่อนตัวลงมาให้ใบหน้าคมอยู่ระดับเดียวกับใจกลางความเป็นสาว“พะ... พี่อาชิจะทำอะไร” สองมือเล็กยกมาปิดดอกไม้งามไว้ไม่ให้เขาได้เชยชม“เอามือออก”“แต่...”“เอาออก” เขาบอกอีกครั้งก่อนจะจับสองมือเล็กไปวางไว้บนที่นอนข้างลำตัวอาชิก้มลงไปจูบที่ขาอ่อนด้านในก่อนจะยกเรียวขาเล็กทั้ง 2 ข้างตั้งชันขึ้น เขาเงยหน้ามองใบหน้าหวานที่เป็นสีแดงระเรื่อ ชะเอมผงกศีรษะขึ้นมาทำให้สบตาอา‍ชิพอดี ยิ่งทำให้ใบหน้าหวานร้อนผ่าวขึ้นกว่าเดิม จำต้องเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอายอาชิมองกลีบดอกไม้งามสีชมพูระเรื่อที่อวดสายตาอยู่ตรงหน้า ก่อนจะแหวกกลีบเนื้อออกแล้วส่งลิ้นร้อนปาดเลีย ร่างบางเกร็งสั่นสะท้านด้วยความเสียวซ่าน“อื้อออ... พะ... พี่อาชิขา... อ๊า”ลิ้นร้อนปาดเลียดูดกินน้ำหวานสีใสอย่างละเมี

ชะเอมรู้สึกตัวตื่นในตอนเช้าของวันถัดมา ความทรงจำเรื่องเมื่อคืนก็หลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย ใบหน้าหวานก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีทันใดเธอตั้งตัวไม่ติด ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไร สัมผัสอุ่นร้อนบนริมฝีปาก ร่องรอยอันบอบช้ำตรงใจกลางความเป็นสาว ยังคงหลงเหลือเอาไว้ตอกย้ำว่าเมื่อคืนนั้น... เขาทำอะไรกับเธอบ้างทุกอย่างที่เกิดขึ้น ทุกอย่างที่ได้ฟัง ล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้น“คิดอะไรอยู่” เสียงของเขาทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์“เออ...” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ดวงตาหลุบต่ำลง ร่างกายก็ค่อย ๆ มุดลงใต้ผ้าห่มผืนหนานุ่ม“เป็นอะไร ออกมา เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกกันพอดี” เขากระชากผ้าห่มให้ออกพ้นตัวเธอ จนเผยให้เห็นร่างอรชรอันเปลือยเปล่า“ว้าย ! พี่อาชิ เอาผ้าห่มมาให้เอม”“บอกมาก่อนว่าเป็นอะไร”“เอม... เอมอาย” เธอตอบด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา“หึ อายทำไม พี่เห็นหมดแล้ว แล้วมันก็เป็นของพี่ทั้งหมด”“พี่อาชิ !”“ตรงนี้ของพี่” พูดจบเขาก็จูบไปที่ริมฝีปากบาง“ตรงนี้ของพี่” พูดจบเขาก็จูบไปที่แก้มนวลข้างซ้าย“ตรงนี้ของพี่” พูดจบเขาก็จูบไปที่แก้มนวลข้างขวา“ตรงนี้ของพี่” พูดจบเขาก็จูบไปที่หน้าผากมน“ตรงนี้ก็ของพี่” พูดจบมือหนาก็คว