Lahat ng Kabanata ng รักร้าย ลูกชายมาเฟีย (อาชิ..My Hero): Kabanata 21 - Kabanata 30

“อุ้ย ! ขอโทษค่ะพี่ชะเอม” ขณะที่ชะเอมเดินเข้าห้องน้ำ ก็เกิดเดินชนกับนักเรียนรุ่นน้องม.5 จนเธอเซเกือบล้ม ดีที่จับยึดขอบอ่างล้างหน้าไว้ทัน จริง ๆ ต้องเรียกว่ารุ่นน้องคนนี้ตั้งใจเดินชนเสียมากกว่า“ไม่เป็นไร” ชะเอมตอบพลางเบี่ยงตัวหลบไปอีกทาง แต่เธอก็ยังเดินมาขวางทาง“จริง ๆ ก็รุ่นเดียวกัน เคทจะไปเรียกว่าพี่ชะเอมทำไม”“จริงเหรอดาว” เคทแสร้งทำเป็นไม่อยากจะเชื่อ“จริงสิ เพราะอยากอยู่ใกล้ผู้ชายจนตัวสั่นเลยพยายามสอบพาสชั้นขึ้นมา แล้วก็สมใจอยาก” ดาวเอ่ยบอกพลางเหยียดยิ้มร้าย“ขอทางด้วย” ชะเอมบอกพร้อมทั้งพยายามจะเดินผ่าน 2 คนนี้ไปให้ได้“โธ่ ๆ จะรีบไปไหนล่ะ อยู่คุยกันก่อนสิ” เคทพูด“พวกเธอต้องการอะไร” ชะเอมถามเสียงเรียบ“ก็ไม่ต้องการอะไร แค่หมั่นไส้ ทำมาเป็นเด็กเรียนใสซื่อ ที่แท้ก็แรดหลบใน แอบกินเพื่อนตัวเอง” เคทเอ่ยว่าอย่างหาเรื่อง“เอมว่าเราไม่เคยรู้จักกันเป็นการส่วนตัว พวกเธอก็ไม่ควรมาวิพากษ์วิจารณ์คนอื่นในทางเสีย ๆ หาย ๆ แบบที่พวกเธอกำลังทำอยู่ โอ๊ย !” ชะเอมพูดตอบโต้ก่อนจะร้องเพราะถูกเคทกระชากผมจนหน้าหงาย“ทำมาพูดดีแต่ก็ไม่ได้ดูดีสักนิด เลิกยุ่งกับพี่อาชิซะ ! พี่อาชิเป็นของฉัน” เค‍ทบอกพร้อมทั

“ชะเอมไปด้วยกันสิ ไปหัดยิงปืน เผื่อไอ้อาชิมีกิ๊ก ชะเอมจะได้จัดการยิงมันเลยไง” เดลพูดติดตลกเพื่อให้ชะเอมรู้สึกดีขึ้น แต่เหมือนมันจะไม่ได้ผล“ถ้าพี่อาชิจะมีคนอื่นจริง ๆ เอมคงไม่ไปไล่ยิงเขาหรอก เอมจะเดินออกไปจากชีวิตเขาเอง เอมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ” พูดจบเธอก็ลุกออกไปทันที“มึงอะชอบทำเสียงเย็นชา” เดลเอ่ยว่าอาชิทันทีที่ชะเอมออกไปนอกร้าน“ก็มันชิน เฮ้อ !” อาชิลุกเดินออกนอกร้านตามชะเอมไปชะเอมชะงักไปเล็กน้อยเมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วเจออาชิยืนรออยู่“พี่ขอโทษ” อาชิดึงชะเอมเข้าหาตัวแล้วดันเธอชิดติดกำแพง ลำแขนแกร่งค้ำยันกักตัวเธอไว้“พี่อาชิจะมาขอโทษเอมเรื่องอะไร” เมื่อไม่สามารถออกจากการเกาะกุมของเขาได้ เธอจำต้องเผชิญหน้ากับเขา“ขอโทษที่ทำเสียงเย็นชาใส่เอม”“เอมชินแล้ว”“ถ้าชินแล้วทำไมต้องงอน”“เอมไม่ได้งอน”“แต่พี่ว่าเอมงอน”“เอ๊ะ ! พี่อาชินี่ เอมบอกว่าไม่ได้งอนไงคะ”“ต่อไปจะไม่ทำเย็นชาใส่เอมอีกแล้ว แต่ถ้าพี่ลืมตัวทำเย็นชาใส่เอมอีก พี่ยอมให้เอมทำโทษพี่ได้”“ทำโทษ ? ทำโทษยังไงคะ”“ก็แล้วแต่เอมเลย พี่ตามใจเอม”“แล้วแต่เอมจริง ๆ นะ”“อืม แล้วแต่เอมเลย”“จำคำพูดของพี่อาชิไว้ให้ดีนะ”“ครับ” พูดจบเขาก

“ผมจะช่วยเอมจัดกระเป๋าเองครับ แล้วคืนนี้ให้เอมไปค้างที่บ้านผมได้ไหมครับ คือ... คือพรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแต่เช้าน่ะครับ...” ยังไม่ทันที่อาชิจะบอกเหตุผลจนจบ คุณยายก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน“ได้สิ ยายอนุญาต ชะเอมไม่อยากไปเหรอลูก นั่งก้มหน้านิ่งเลย”“ยะ... อยากไปค่ะ”“งั้นก็รีบขึ้นไปจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า แล้วก็อย่าเสียงดังมากนะลูก ยายจะสวด‍มนต์ แล้วอาชิก็อย่าลืมป้องกันด้วยนะ”“คะ... คุณยาย คุณยายพูดอะไรเนี่ย”“ยายผ่านช่วงวัยของชะเอมมาแล้วนะลูก ยายเข้าใจ รักกันยายไม่ว่า แต่ก็ต้องรู้จักป้องกันรู้ไหมลูก”“ค่ะคุณยาย” ชะเอมรับคำเสียงอ่อน ต่างกับอาชิที่รับคำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“ครับคุณยาย”“ยายไปจริง ๆ ละ ไม่อยากอยู่ขัดจังหวะ” พูดจบคุณยายก็ยิ้มกริ่มลุกเดินออกไป“คุณยาย ~”“เรารีบขึ้นไปจัดกันดีกว่านะ” อาชิกอดรั้งชะเอมเข้ามาประชิดตัว“ค่ะ เราขึ้นไปจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋ากันดีกว่า”“พี่อาชิ ไหนบอกจะช่วยเอมจัดกระเป๋าไงคะ” ชะเอมเอ่ยว่าเมื่อเขาเอาแต่ซุกไซ้ซอกคอหอม มือไม้ก็อยู่ไม่สุขลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของเธอ“พี่บอกว่าจะขึ้นมาจัด ไม่ได้บอกว่าจะมาช่วยเอมจัดกระเป๋าสักหน่อย”“แต่พี่อาชิก็บอกคุณยายว่าจะขึ้นม

“อาเดย์ครับ นี่ชะเอม แฟนของอาชิ”“สวัสดีค่ะ”“ปีนี้พาแฟนมาด้วย แต่หน้าคุ้น ๆ นะ เหมือนอาเดย์เคยเห็น”“ก็ชะเอม เด็กผู้หญิงที่อาชิเคยช่วยจากเด็กเกเรไงคะ” พรพระพายเอ่ยบอก“อ๋อ ที่อาชิบ่นกับอาเดย์ว่ารำคาญ ชอบคอยตามอาชิน่ะเหรอ”“นั่นมันเมื่อก่อนครับ ตอนนี้ไอ้อาชิเป็นฝ่ายตามติดชะเอมแล้วครับ” เดลว่า“รู้ดีนักนะมึง” อาชิว่า และนั่นก็เรียกเสียงหัวเราะให้กับทุกคนได้ไม่น้อย“กลับไปคุยกันที่โรงแรมดีกว่าค่ะ เดินทางมาเหนื่อย ๆ จะได้พักผ่อนกัน” ยูมิพูด“ไปครับทุกคน” เดย์พูด“กฤษณ์ ให้พนักงานมายกกระเป๋าของทุกคนขึ้นไปไว้บนห้องพักที่เตรียมไว้ ชะเอมพักกับอาชิใช่ไหม”“ครับอาเดย์”“ภูกับเดลพักด้วยกันเหมือนเดิมนะ ส่วนอาชิ อาเดย์เปิดอีกห้องให้แล้วกัน กฤษณ์ไปจัดการเปิดห้องพักอีกห้อง แล้วแยกกระเป๋ายกขึ้นไปไว้ตามห้องได้เลย”“ครับคุณเดย์” กฤษณ์ก้มหัวรับคำสั่ง“พี่ชะเอมขา ไปว่ายน้ำกับเอวา เอริน น้องไนท์ไหมคะ” เอวาเดินเข้ามาถาม“เอ่อ...” ชะเอมหันไปมองหน้าอาชิ“ไปสิ ไปกันหมดทุกคนนี่แหละ ไอ้ดล ไอ้ภู ไปว่ายน้ำเปล่าวะ”“ไปดิ” ภูตอบพร้อมทั้งมองหน้าเอริน“กูก็ไป” เดลตอบ“อธิไปว่ายน้ำด้วย”“งั้นก็ขึ้นไปเปลี่ยนชุด แล้วไป

“ทำไมยิ่งนับวันยิ่งหวงยิ่งหึง ไม่อยากให้ใครมองเอมเลย” อาชิกอดชะเอมจากทางด้านหลัง กดจมูกหอมดมที่ลำคอระหงของเธอ มือก็ลูบไล้หน้าท้องแบนราบของเธอ เธอก็อิงตัวพิงอกแกร่งของเขา“เอมก็หวงพี่อาชิเหมือนกัน”“ตอนนั้นไม่น่าปากดีให้เอมเรียนหมอเลย น่าจะยอมให้เรียนวิศวะฯ เสียก็ดี เราจะได้ไม่ต้องห่างกัน”“ก็ห่างกันแค่ตอนเรียนเอง”“แต่เราเรียนห้องเดียวกัน นั่งข้างกันมา 10 ปีแล้วนะ แล้วจู่ ๆ ก็จะไม่ได้นั่งเรียนด้วยกัน แล้วคณะแพทย์ฯ กับวิศวะฯ ก็อยู่ห่างกันคนละฟากเลย พี่รักเอม รักเอมมากขึ้นทุกวัน ไม่อยากอยู่ห่างเอมสักวินาทีเดียว” อาชิวางคางลงบนไหล่มน เอ่ยบอกเสียงอ่อน เมื่อนึกถึงคณะแพทยศาสตร์กับวิศวกรรมศาสตร์ที่อยู่คนละฝั่งของมหาวิทยาลัย คณะแพทยศาสตร์จะอยู่ติดกับโรงพยาบาล ส่วนคณะวิศวกรรมศาสตร์จะอยู่ฝั่งตรงข้ามอันไกลโพ้น ถ้าให้เดินก็ต้องมีขาลากกันบ้าง“เอมก็รักพี่อาชิค่ะ รักมานานแล้วด้วย” ร่างบางหันมาเผชิญหน้า ยกมือกอดรั้งลำคอแกร่งลงมาเอ่ยบอกเสียงหวาน ร่างแกร่งยกยิ้มแล้วก้มลงประกบปากอวบอิ่มทันที“ขึ้นไหม พี่ต้องการเอมอีกแล้ว นะครับ ชะเอมสุดที่รักของพี่อาชิ” เขาเอ่ยบอกหลังจากที่ปล่อยปากเธอให้เป็นอิสระ“ทำไม