“เราดร็อปแล้วปีหน้าค่อยเรียนคณะเดียวกันไหม” อาชิพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง พอถึงเวลาที่ต้องแยกกันเรียนคนละคณะจริง ๆ เขาแทบจะทำใจไม่ได้ เธอกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขา นั่งเรียนข้าง ๆ กันมาตลอด เขาถึงรู้สึกใจหายเมื่อต้องเรียนต่างคณะกันจริง ๆ“ไม่ได้ อย่างอแงสิ เที่ยงมารับเอมไปกินข้าวด้วยนะ”“ไอ้อาชิ เป็นเอามากนะมึง ปล่อยชะเอมเข้าไปได้แล้ว ถ้าชะเอมไปรับน้องสายเดี๋ยวโดนทำโทษนะเว้ย” ภูพูด“ใครกล้าทำเอมกูจะเอาให้จมตีนเลย”“อย่าโหดนักสิ พี่อาชิ ภู เดลก็ไปคณะได้แล้ว เดี๋ยวจะสาย”“อืม เที่ยงมารับนะ รักเอมนะ” อาชิบอกพร้อมใช้มือหนาข้างหนึ่งประคองกรอบหน้าแล้วก้มลงไปประทับริมฝีปากที่แก้มนวล“รักพี่อาชิเหมือนกันค่ะ”“ไปได้แล้วไอ้ชาเย็น เบาหวานกูขึ้นตาแล้วเนี่ย”“ชาเย็นพ่อมึงดิ มึงนำไปก่อนเลยถ้ารีบมาก”“ไปได้แล้วค่ะ ไปพร้อมกันเลยทั้ง 3 คน เอมจะเข้าไปที่จุดรับน้องแล้ว ไปนะ” พูดจบชะเอมก็เขย่งปลายเท้าแล้วจูบไปที่มุมปากของอาชิ แล้วเดินเข้าไปยังจุดรับน้อง อาชิก็ยืนมองจนชะเอมเดินไปจนสุดสายตา“ไปได้แล้วมึง อย่างห่วงมากนักเลย อย่างน้อยคณะแพทย์ฯ ก็ไม่มีรับน้องโหด ๆ นะเว้ย” ภูบอก“อืม ไปกันเถอะ” พูดจบอาชิก็เดิน
“ไอ้อาชิ มึงจะไปรับเอมที่คณะเหรอวะ” เดลถามเมื่อรับน้องเสร็จแล้ว กำลังยืนล้างหน้าที่เลอะสีเลอะแป้งกันอยู่ในห้องน้ำของคณะวิศวกรรมศาสตร์“ก็เออสิวะ”“กู 2 คนไปด้วย” ภูพูด“มึง 2 คนกลับไปเหอะ กูไปคนเดียวได้”“กูอยากไปส่องสาวคณะแพทย์” เดลบอก“รับน้องเหนื่อยจะตายห่ายังมีอารมณ์ไปส่องสาวอีกนะมึง”“เผื่อจะได้มีแฟนเป็นหมอเหมือนมึงบ้างไง จริงไหมไอ้ภู”“เรื่องของมึง”“ไอ้นี่ !” เดลขยิบตาให้ภู“เออ ๆ ส่องก็ส่องวะ” ภูตอบเออออตามเดลไป“จะไปก็รีบ ๆ เลย กูไม่อยากให้เอมรอ” อาชิใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับหน้า แล้วเดินตรงไปที่รถสปอร์ตคันหรูของเขา“มึงว่าจะมีเรื่องเปล่าวะถ้าไอ้อาชิเจอไอ้สายฟ้า” เดลพูดด้วยความกังวล“ก็รีบไปสิ จะรออะไรล่ะ ไอ้อาชิมันยิ่งใจร้อนอยู่ อย่างน้อยมึงกับกูก็ยังพอ จะยั้งมันได้บ้าง” ภูบอกพร้อมทั้งเดินไปที่รถยนต์คันหรูของเดลแล้วรีบขับตามอาชิไปทันที“มึงแน่ใจ กูเห็นมันโมโหทีไรไม่เคยมีใครเอามันอยู่สักที”“เอมไง ถ้ามีเอมมันก็ใจเย็นลง เพราะมันไม่อยากให้เอมร้องไห้เวลาที่มันเจ็บตัว”“ก็ภาวนาให้มันเป็นแบบนั้นแล้วกัน” เดลพูดด้วยความหนักใจ“จบไป 1 วัน เหนื่อยเหมือนกันนะ แต่ก็สนุก” พลอยพูด หลังจากนั่ง
“มึงอย่าหวังว่าจะแย่งเอมไปจากกูได้... ไปเอม” อาชิผลักอกสายฟ้าอย่างแรง“มึงก็คอยดู ว่ากูจะทำได้ไหม” สายฟ้ายังคงพูดอย่างท้าทาย“พะ... พลอย แบม เอมกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน” อาชิลากชะเอมไปที่รถสปอร์ตคันหรูของเขาทันที ชะเอมยังไม่ลืมที่จะเอ่ยคำลาเพื่อนใหม่ พลอย แบมก็โบกมือลาด้วยความงุนงง“โธ่เว้ย ! ทำไมเอมไม่บอกพี่ว่าไอ้สายฟ้ามันเรียนหมอเหมือนเอม” สองมือหนาทุบไปที่พวงมาลัยรถด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน เขาแทบจะควบคุมสติตนเองไม่อยู่เมื่อเห็นหน้าสายฟ้า“เอมก็พึ่งรู้วันนี้ แล้วเอมก็ตั้งใจจะบอกพี่อาชิอยู่แล้ว”“เอมแน่ใจเหรอว่าเอมตั้งใจจะบอกพี่จริง ๆ แล้วทำไมเอมไม่บอกพี่ตั้งแต่ที่โทร.หาพี่เมื่อตอนกลางวัน” เขาตวัดหางตามามองเธอ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก“ถ้าเอมบอกตั้งแต่ตอนนั้น พี่อาชิก็จะต้องโมโหจนคุมตัวเองไม่อยู่ เอมก็เลยจะบอกพี่อาชิตอนเย็นทีเดียว พี่อาชิโกรธเอมเหรอ”“เปล่า พี่แค่ไม่ไว้ใจมัน” เขาตอบโดยไม่มองหน้าเธอ“แต่พี่อาชิก็ต้องไว้ใจเอมสิ”“...” อาชิไม่ตอบอะไรเธออีก เขาเงียบตลอดทาง ชะเอมจึงต้องนิ่งเงียบไปด้วยเพราะกลัวว่าถ้ายิ่งพูดอะไรออกไป เขาอาจจะยิ่งโมโห“พี่อาชิ” ชะเอมเอ่ยเรียกเมื่อเขาข
“คุณยาย สวัสดีครับ” อาชิเดินเข้ามาในบ้านของชะเอมที่ตอนนี้เขาสามารถเข้านอกออกในได้เหมือนกับเป็นเจ้าของบ้านคนหนึ่ง“ไหว้พระเถอะลูก” คุณยายนุ่งขาวห่มขาวกำลังเตรียมของใส่ตะกร้าใบย่อม“ชะเอมล่ะครับ”“บอกว่าปวดหัวเลยขึ้นห้องไปอาบน้ำนอนแล้ว สงสัยจะรับน้องเหนื่อย”“คืนนี้ผมขอนอนค้างกับชะเอมนะครับ”“ดีเลย ยายจะออกไปค้างที่วัดพอดี ชะเอมจะได้มีอาชิอยู่เป็นเพื่อน นั่น นิดเตรียมของเสร็จพอดี ยายไปก่อนนะ”“ครับ สวัสดีครับ” คุณยายเดินออกไปขึ้นรถโดยมีนิดตามไปคอยดูแล“นอนแล้วเหรอครับ” อาชิหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงนอนที่มีร่างบางนอนหันหลัง แล้วก้มลงไปหอมแก้มนวล“...” 'ทีแบบนี้ทำมาทำเสียงอ่อนเสียงหวาน'“ทำไมวันนี้นอนเร็ว รับน้องเหนื่อยหรือไง หืม ?”“...” 'ก็เพราะตัวเองนั่นแหละ'“วันนี้คุณยายไปนอนค้างที่วัด เลยให้พี่อาชิมาอยู่เป็นเพื่อนเอม”“...” 'ชิ ! ทำมาบอกว่าคุณยายให้มาอยู่เป็นเพื่อน ตัวเองมานอนเองเหอะ ทำมาอ้าง'“หิวข้าวจังเลย หิวจนปวดท้องแล้ว”“...” 'ใจแข็งไว้ชะเอม อย่าไปยอม'“โอ๊ยยยย ปวดท้อง พี่อาชิหิวข้าวจนปวดท้องจะตายอยู่แล้วครับ”“...” 'มารยาเก่ง'“เฮ้อ ! เมียไม่รัก เมียไม่สนใจ”“...” ชะเอมลุกขึ้นมาน
ชะเอมเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เพราะกลัวจะหัวเราะออกมากับท่าทางของเขาที่ดูจะเป็นเอามาก“พี่ก็นึกว่าเอมจะหนีพี่ไปมหาลัยแล้วเสียอีก รอพี่แต่งตัวแป๊บนะ เดี๋ยวพี่ลงมากินด้วย” เขาเข้าไปโอบกอดแล้วหอมแก้มนวลฟอดใหญ่ ก่อนจะมองอาหารบนโต๊ะอาหาร ถึงเธอจะไม่ยอมพูดกับเขาแต่เธอก็ยังทำอาหารเช้าให้เขาหลังจากรับประทานอาหารเช้าที่ชะเอมเป็นคนทำจนเขาขับรถมาส่งเธอถึงหน้าตึกคณะแพทยศาสตร์ เธอก็ยังคงมีท่าทีเฉยเมย ไม่ยอมพูดกับเขา“วันนี้รับน้องรวม แล้วเจอกันที่กองสันทนาการนะ” พอเขาพูดจบเธอก็เปิดประตูลงจากรถไปทันทีคณะวิศวกรรมศาสตร์“เชี่ย ! อย่างกับซอมบี้ มึงไปทำอะไรมาวะไอ้ชาเย็น” เดลพูดขึ้นเมื่อเห็นสภาพอาชิที่กำลังเดินเข้ามาหาพวกเขา“ชาเย็นพ่อมึงดิ”“เป็นไรวะ อย่าบอกนะว่าทะเลาะกับชะเอม” ภูถาม“ก็ไม่เชิง แค่กูเผลอตะคอกเอม เอมเลยไม่ยอมพูดกับกู”“มึงก็เป็นซะแบบนี้ เรื่องเมื่อวานไม่ใช่ความผิดของชะเอมเลยนะเว้ย แต่มึงกลับไปตะคอกชะเอม แล้วนี่มึงได้ไปส่งชะเอมที่คณะหรือเปล่า” ภูพูด“ก็ไปส่งก่อนมานี่แหละ”“อย่าบอกนะว่าที่ตามึงบวมเพราะนอนร้องไห้ทั้งคืนเรื่องที่เมียงอนไม่คุยด้วย” เดลว่า“...”“เฮ้อ ! ไอ้ชาเย็นกู ชะเอมทำ
“นี่ ! ปล่อยชะเอมนะ” เสียงร้องของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น“ไม่ปล่อย จะทำไม จะขี้แย ร้องไห้ไปฟ้องครูเหรอ ยัยเด็กขี้ฟ้อง ฮ่า ๆ ๆ ๆ พวกมึงดูดิวะ ร้องไห้อีกแล้ว ฮ่า ๆ ๆ” เด็กผู้ชายตัวอ้วนกำลังดึงผมเปียของเด็กหญิงตัวเล็กชะเอมเป็นเด็กนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 เป็นเด็กไม่ค่อยพูด ชอบเก็บตัวเงียบ มักจะโดนเด็กผู้ชายตัวอ้วนแกล้งเป็นประจำ เพราะเธอชอบร้องไห้ ยิ่งเธอร้องก็ยิ่งโดนแกล้ง พอเธอไปฟ้องคุณครู เด็กผู้ชายก็จะโดนลงโทษ ยิ่งกับเด็กคนนี้ที่แกล้งเธอเหมือนกับจะแก้แค้นที่เธอทำให้คุณครูเชิญผู้ปกครองมาเด็กผู้ชายอ้วนคนนี้เป็นนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 เป็นเด็กเกเร ชอบกลั่นแกล้งคนอื่นเป็นประจำ“ชะเอมไปทำอะไรให้ ทำไมต้องแกล้งชะเอม”“ไม่ได้ทำ แต่แกล้งเธอแล้วสนุกดี ยัยขี้แย ร้องไห้ขี้มูกโป่งไปฟ้องครู”“ช่วยด้วย ช่วยชะเอมด้วย ฮือ ๆ ๆ ๆ ปล่อยชะเอมนะ ฮือ ๆ ๆ ๆ” ชะเอมร้องให้คนช่วยเสียงดัง พร้อมทั้งร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่อถูกดึงผมเปียแรงขึ้น“ไอ้อ้วน !” เสียงของเด็กผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น“มึงว่าใครอ้วน เป็นแค่รุ่นน้องอย่ามาปากดีกับรุ่นพี่”“ก็มึงนั่นแหละ ไอ้อ้วน รุ่นพี่แบบนี้กูไม่นับหรอก ปล่อยน้องเขาเล
ชะเอม พรรณวรท บุตรสาวคนเดียวของศัลยแพทย์มือหนึ่ง ศาสตราจารย์ดอกเตอร์อรรถพันธ์กับดอกเตอร์พันธวรรณ ผู้เชี่ยวชาญด้านเคมีบำบัด ตอนนี้ทั้งคู่เป็นอาจารย์กิตติมศักดิ์ประจำอยู่ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งมหานครนิวยอร์ก ประเทศสหรัฐอเมริกาชะเอมอยู่ที่ประเทศไทยกับคุณยายที่มักจะใช้เวลาว่างทำขนม โดยเฉพาะขนมไทย และมีพี่เลี้ยงสาวคือนิดคอยดูแลอย่างใกล้ชิดชะเอมเป็นเด็กฉลาด สอบได้ที่ 1 และคะแนนเต็ม 100 ทุกรายวิชา เธอเป็นเด็กร่าเริง มองโลกในแง่ดีจนถึงขั้นดีเกินไป แต่เธอเป็นเด็กขี้แย อ่อนแอ และไม่สู้คน เธอจึงมักถูกกลั่นแกล้งเป็นประจำ“พี่อาชิขา ช่วยชะเอมด้วย” ชะเอมร้องลั่นเมื่อโดนเพื่อนในห้องแกล้งดึงผมหางม้า“ยัยขี้แย ร้องหาคนช่วยใหญ่เลยว่ะ” บอม เพื่อนผู้ชายในห้องที่ชอบแกล้งชะเอมและเพื่อน ๆ ในห้องเป็นประจำ“ปล่อยชะเอมนะ อย่าดึงผมชะเอม”“ไหนดูซิ วันนี้ใส่กางเกงในสีอะไร” บอมพูดพร้อมทั้งยื่นมือจะไปเปิดกระโปรงนักเรียนของชะเอม“กรี๊ดดดด อย่าเปิดนะ โอ๊ย !” ชะเอมดิ้นรนสุดแรงจนเสียหลักล้มลงไปกับพื้นพลั่ก !“โอ๊ย !” บอมล้มหน้าคะมำไปกับพื้นเมื่อถูกฝ่าเท้าของอาชิถีบเข้าไปเต็มแรง“เฮ้ย ! พี่อาชิมา กูไปก่อนละ” จูโน่
ห้อง ม.6/1อาชิ ภู เดล ชะเอม ทั้ง 4 คนเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน เหตุผลที่ชะเอมเป็นผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่มก็เพราะเธอตามติดอาชิตลอด แต่เพื่อนผู้หญิงคนอื่น ๆ ไม่กล้าเข้ามารวมกลุ่มด้วยก็เพราะความเย็นชา และสายตาดุ ๆ ของอาชิ มีเพียงชะเอมเท่านั้นที่ทนได้ เพราะความเคยชินกับการกระทำและคำพูดของอาชิที่เขาเป็นแบบนี้มาตลอด“เมื่อวานคุณยายทำช่อม่วง เอมเอามาให้เดล ภู แล้วก็พี่อาชิกินด้วย” ชะเอมเปิดกล่องช่อม่วงออกแล้วยื่นไปวางบนโต๊ะตรงหน้าเพื่อนชะเอมมักจะมีขนมฝีมือคุณยายมาฝากเพื่อนแทบทุกวัน เพราะคุณยายของชะเอมชอบทำขนมเป็นชีวิตจิตใจ“สวยจนไม่กล้ากินเลย” เดลพูดพร้อมทั้งหยิบช่อม่วงขึ้นพลิกดูไปมา“หากินยากมากเลยนะ” ภูบอกพร้อมทั้งหยิบช่อม่วงใส่ปาก“อร่อยว่ะ” เดลบอกพร้อมทั้งหยิบช่อม่วงใส่ปากอีกชิ้น“อื้ม... อร่อย โชคดีของพวกเรานะ ได้กินขนมอร่อย ๆ ฝีมือคุณยายชะเอมทุกวันเลย แล้วชะเอมล่ะทำเป็นไหม” ภูถาม“หึ ทำไม่เป็นสักอย่าง กินเป็นอย่างเดียว พี่อาชิไม่กินเหรอ อร่อยนะ” ชะเอมหยิบขนมยื่นไปตรงปากของอาชิ“ฉันเบื่อ กินฝีมือคุณยายเธอทุกวัน... กูขึ้นห้องละ” อาชิบอกพลางผลักมือของชะเอมออก แล้วลุกเดินขึ้นอาคารเรีย
ชะเอมเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เพราะกลัวจะหัวเราะออกมากับท่าทางของเขาที่ดูจะเป็นเอามาก“พี่ก็นึกว่าเอมจะหนีพี่ไปมหาลัยแล้วเสียอีก รอพี่แต่งตัวแป๊บนะ เดี๋ยวพี่ลงมากินด้วย” เขาเข้าไปโอบกอดแล้วหอมแก้มนวลฟอดใหญ่ ก่อนจะมองอาหารบนโต๊ะอาหาร ถึงเธอจะไม่ยอมพูดกับเขาแต่เธอก็ยังทำอาหารเช้าให้เขาหลังจากรับประทานอาหารเช้าที่ชะเอมเป็นคนทำจนเขาขับรถมาส่งเธอถึงหน้าตึกคณะแพทยศาสตร์ เธอก็ยังคงมีท่าทีเฉยเมย ไม่ยอมพูดกับเขา“วันนี้รับน้องรวม แล้วเจอกันที่กองสันทนาการนะ” พอเขาพูดจบเธอก็เปิดประตูลงจากรถไปทันทีคณะวิศวกรรมศาสตร์“เชี่ย ! อย่างกับซอมบี้ มึงไปทำอะไรมาวะไอ้ชาเย็น” เดลพูดขึ้นเมื่อเห็นสภาพอาชิที่กำลังเดินเข้ามาหาพวกเขา“ชาเย็นพ่อมึงดิ”“เป็นไรวะ อย่าบอกนะว่าทะเลาะกับชะเอม” ภูถาม“ก็ไม่เชิง แค่กูเผลอตะคอกเอม เอมเลยไม่ยอมพูดกับกู”“มึงก็เป็นซะแบบนี้ เรื่องเมื่อวานไม่ใช่ความผิดของชะเอมเลยนะเว้ย แต่มึงกลับไปตะคอกชะเอม แล้วนี่มึงได้ไปส่งชะเอมที่คณะหรือเปล่า” ภูพูด“ก็ไปส่งก่อนมานี่แหละ”“อย่าบอกนะว่าที่ตามึงบวมเพราะนอนร้องไห้ทั้งคืนเรื่องที่เมียงอนไม่คุยด้วย” เดลว่า“...”“เฮ้อ ! ไอ้ชาเย็นกู ชะเอมทำ
“คุณยาย สวัสดีครับ” อาชิเดินเข้ามาในบ้านของชะเอมที่ตอนนี้เขาสามารถเข้านอกออกในได้เหมือนกับเป็นเจ้าของบ้านคนหนึ่ง“ไหว้พระเถอะลูก” คุณยายนุ่งขาวห่มขาวกำลังเตรียมของใส่ตะกร้าใบย่อม“ชะเอมล่ะครับ”“บอกว่าปวดหัวเลยขึ้นห้องไปอาบน้ำนอนแล้ว สงสัยจะรับน้องเหนื่อย”“คืนนี้ผมขอนอนค้างกับชะเอมนะครับ”“ดีเลย ยายจะออกไปค้างที่วัดพอดี ชะเอมจะได้มีอาชิอยู่เป็นเพื่อน นั่น นิดเตรียมของเสร็จพอดี ยายไปก่อนนะ”“ครับ สวัสดีครับ” คุณยายเดินออกไปขึ้นรถโดยมีนิดตามไปคอยดูแล“นอนแล้วเหรอครับ” อาชิหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงนอนที่มีร่างบางนอนหันหลัง แล้วก้มลงไปหอมแก้มนวล“...” 'ทีแบบนี้ทำมาทำเสียงอ่อนเสียงหวาน'“ทำไมวันนี้นอนเร็ว รับน้องเหนื่อยหรือไง หืม ?”“...” 'ก็เพราะตัวเองนั่นแหละ'“วันนี้คุณยายไปนอนค้างที่วัด เลยให้พี่อาชิมาอยู่เป็นเพื่อนเอม”“...” 'ชิ ! ทำมาบอกว่าคุณยายให้มาอยู่เป็นเพื่อน ตัวเองมานอนเองเหอะ ทำมาอ้าง'“หิวข้าวจังเลย หิวจนปวดท้องแล้ว”“...” 'ใจแข็งไว้ชะเอม อย่าไปยอม'“โอ๊ยยยย ปวดท้อง พี่อาชิหิวข้าวจนปวดท้องจะตายอยู่แล้วครับ”“...” 'มารยาเก่ง'“เฮ้อ ! เมียไม่รัก เมียไม่สนใจ”“...” ชะเอมลุกขึ้นมาน
“มึงอย่าหวังว่าจะแย่งเอมไปจากกูได้... ไปเอม” อาชิผลักอกสายฟ้าอย่างแรง“มึงก็คอยดู ว่ากูจะทำได้ไหม” สายฟ้ายังคงพูดอย่างท้าทาย“พะ... พลอย แบม เอมกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน” อาชิลากชะเอมไปที่รถสปอร์ตคันหรูของเขาทันที ชะเอมยังไม่ลืมที่จะเอ่ยคำลาเพื่อนใหม่ พลอย แบมก็โบกมือลาด้วยความงุนงง“โธ่เว้ย ! ทำไมเอมไม่บอกพี่ว่าไอ้สายฟ้ามันเรียนหมอเหมือนเอม” สองมือหนาทุบไปที่พวงมาลัยรถด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน เขาแทบจะควบคุมสติตนเองไม่อยู่เมื่อเห็นหน้าสายฟ้า“เอมก็พึ่งรู้วันนี้ แล้วเอมก็ตั้งใจจะบอกพี่อาชิอยู่แล้ว”“เอมแน่ใจเหรอว่าเอมตั้งใจจะบอกพี่จริง ๆ แล้วทำไมเอมไม่บอกพี่ตั้งแต่ที่โทร.หาพี่เมื่อตอนกลางวัน” เขาตวัดหางตามามองเธอ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก“ถ้าเอมบอกตั้งแต่ตอนนั้น พี่อาชิก็จะต้องโมโหจนคุมตัวเองไม่อยู่ เอมก็เลยจะบอกพี่อาชิตอนเย็นทีเดียว พี่อาชิโกรธเอมเหรอ”“เปล่า พี่แค่ไม่ไว้ใจมัน” เขาตอบโดยไม่มองหน้าเธอ“แต่พี่อาชิก็ต้องไว้ใจเอมสิ”“...” อาชิไม่ตอบอะไรเธออีก เขาเงียบตลอดทาง ชะเอมจึงต้องนิ่งเงียบไปด้วยเพราะกลัวว่าถ้ายิ่งพูดอะไรออกไป เขาอาจจะยิ่งโมโห“พี่อาชิ” ชะเอมเอ่ยเรียกเมื่อเขาข
“ไอ้อาชิ มึงจะไปรับเอมที่คณะเหรอวะ” เดลถามเมื่อรับน้องเสร็จแล้ว กำลังยืนล้างหน้าที่เลอะสีเลอะแป้งกันอยู่ในห้องน้ำของคณะวิศวกรรมศาสตร์“ก็เออสิวะ”“กู 2 คนไปด้วย” ภูพูด“มึง 2 คนกลับไปเหอะ กูไปคนเดียวได้”“กูอยากไปส่องสาวคณะแพทย์” เดลบอก“รับน้องเหนื่อยจะตายห่ายังมีอารมณ์ไปส่องสาวอีกนะมึง”“เผื่อจะได้มีแฟนเป็นหมอเหมือนมึงบ้างไง จริงไหมไอ้ภู”“เรื่องของมึง”“ไอ้นี่ !” เดลขยิบตาให้ภู“เออ ๆ ส่องก็ส่องวะ” ภูตอบเออออตามเดลไป“จะไปก็รีบ ๆ เลย กูไม่อยากให้เอมรอ” อาชิใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับหน้า แล้วเดินตรงไปที่รถสปอร์ตคันหรูของเขา“มึงว่าจะมีเรื่องเปล่าวะถ้าไอ้อาชิเจอไอ้สายฟ้า” เดลพูดด้วยความกังวล“ก็รีบไปสิ จะรออะไรล่ะ ไอ้อาชิมันยิ่งใจร้อนอยู่ อย่างน้อยมึงกับกูก็ยังพอ จะยั้งมันได้บ้าง” ภูบอกพร้อมทั้งเดินไปที่รถยนต์คันหรูของเดลแล้วรีบขับตามอาชิไปทันที“มึงแน่ใจ กูเห็นมันโมโหทีไรไม่เคยมีใครเอามันอยู่สักที”“เอมไง ถ้ามีเอมมันก็ใจเย็นลง เพราะมันไม่อยากให้เอมร้องไห้เวลาที่มันเจ็บตัว”“ก็ภาวนาให้มันเป็นแบบนั้นแล้วกัน” เดลพูดด้วยความหนักใจ“จบไป 1 วัน เหนื่อยเหมือนกันนะ แต่ก็สนุก” พลอยพูด หลังจากนั่ง
“เราดร็อปแล้วปีหน้าค่อยเรียนคณะเดียวกันไหม” อาชิพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง พอถึงเวลาที่ต้องแยกกันเรียนคนละคณะจริง ๆ เขาแทบจะทำใจไม่ได้ เธอกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขา นั่งเรียนข้าง ๆ กันมาตลอด เขาถึงรู้สึกใจหายเมื่อต้องเรียนต่างคณะกันจริง ๆ“ไม่ได้ อย่างอแงสิ เที่ยงมารับเอมไปกินข้าวด้วยนะ”“ไอ้อาชิ เป็นเอามากนะมึง ปล่อยชะเอมเข้าไปได้แล้ว ถ้าชะเอมไปรับน้องสายเดี๋ยวโดนทำโทษนะเว้ย” ภูพูด“ใครกล้าทำเอมกูจะเอาให้จมตีนเลย”“อย่าโหดนักสิ พี่อาชิ ภู เดลก็ไปคณะได้แล้ว เดี๋ยวจะสาย”“อืม เที่ยงมารับนะ รักเอมนะ” อาชิบอกพร้อมใช้มือหนาข้างหนึ่งประคองกรอบหน้าแล้วก้มลงไปประทับริมฝีปากที่แก้มนวล“รักพี่อาชิเหมือนกันค่ะ”“ไปได้แล้วไอ้ชาเย็น เบาหวานกูขึ้นตาแล้วเนี่ย”“ชาเย็นพ่อมึงดิ มึงนำไปก่อนเลยถ้ารีบมาก”“ไปได้แล้วค่ะ ไปพร้อมกันเลยทั้ง 3 คน เอมจะเข้าไปที่จุดรับน้องแล้ว ไปนะ” พูดจบชะเอมก็เขย่งปลายเท้าแล้วจูบไปที่มุมปากของอาชิ แล้วเดินเข้าไปยังจุดรับน้อง อาชิก็ยืนมองจนชะเอมเดินไปจนสุดสายตา“ไปได้แล้วมึง อย่างห่วงมากนักเลย อย่างน้อยคณะแพทย์ฯ ก็ไม่มีรับน้องโหด ๆ นะเว้ย” ภูบอก“อืม ไปกันเถอะ” พูดจบอาชิก็เดิน
“คุณหนูแต่งตัวอยู่บนห้องค่ะ” นิดพี่เลี้ยงของชะเอมเอ่ยบอก เมื่ออาชิมารับชะเอมไปมหาวิทยาลัยแต่เช้าตรู่ในวันเปิดเรียนวันแรก“ครับ ผมขึ้นไปหาชะเอมบนห้องนะครับ” พูดจบเขาก็เดินขึ้นไปหาชะเอมบนห้องทันที“พี่อาชิ มาแต่เช้าเลย” ชะเอมเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอเขานั่งอยู่บนเตียงนอนของเธอ“มาช่วยเมียแต่งตัว” เขานั่งมองร่างบางที่เดินออกมาจากห้องน้ำที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันรอบกาย เนินอกขาวผ่องนวลเนียนตาถูกดันพ้นผ้าเช็ดตัวออกมาเกือบครึ่งเต้า พูดจบเขาก็เดินเข้าไปกอดร่างบาง แล้วกดจูบไปที่บ่านวล“เมียอะไรกันคะ” ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อถูกเขาเรียกว่าเมีย“ก็เมียคนนี้ไง” มือหนาเลื่อนเข้าไปตามรอยแยกของผ้าเช็ดตัว แล้วลูบไล้หน้าท้องแบนราบ“เอมไปแต่งตัวก่อน” ร่างบางเบี่ยงตัวหลบ แต่เขาก็ดึงรั้งเธอเข้ามากอดประชิดอกแกร่ง“เดี๋ยวค่อยแต่ง ขอรับน้องก่อน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า จูบไล้ตั้งแต่ท้ายทอยลงมายังแผ่นหลังขาวนวลเนียนเขาจับเธอพลิกตัวให้หันหน้ามาหา แล้วช้อนสะโพกกลมกลึงขึ้นอุ้ม สองมือเล็กตวัดโอบรอบลำคอแกร่ง เรียวขาเล็กเกี่ยวรัดเอวสอบไว้อัตโนมัติ เขาอุ้มเธอมานั่งบนเตียงโดยที่เธอยังคงนั่งคร่อมอยู่บนตักแ
“ทำไมยิ่งนับวันยิ่งหวงยิ่งหึง ไม่อยากให้ใครมองเอมเลย” อาชิกอดชะเอมจากทางด้านหลัง กดจมูกหอมดมที่ลำคอระหงของเธอ มือก็ลูบไล้หน้าท้องแบนราบของเธอ เธอก็อิงตัวพิงอกแกร่งของเขา“เอมก็หวงพี่อาชิเหมือนกัน”“ตอนนั้นไม่น่าปากดีให้เอมเรียนหมอเลย น่าจะยอมให้เรียนวิศวะฯ เสียก็ดี เราจะได้ไม่ต้องห่างกัน”“ก็ห่างกันแค่ตอนเรียนเอง”“แต่เราเรียนห้องเดียวกัน นั่งข้างกันมา 10 ปีแล้วนะ แล้วจู่ ๆ ก็จะไม่ได้นั่งเรียนด้วยกัน แล้วคณะแพทย์ฯ กับวิศวะฯ ก็อยู่ห่างกันคนละฟากเลย พี่รักเอม รักเอมมากขึ้นทุกวัน ไม่อยากอยู่ห่างเอมสักวินาทีเดียว” อาชิวางคางลงบนไหล่มน เอ่ยบอกเสียงอ่อน เมื่อนึกถึงคณะแพทยศาสตร์กับวิศวกรรมศาสตร์ที่อยู่คนละฝั่งของมหาวิทยาลัย คณะแพทยศาสตร์จะอยู่ติดกับโรงพยาบาล ส่วนคณะวิศวกรรมศาสตร์จะอยู่ฝั่งตรงข้ามอันไกลโพ้น ถ้าให้เดินก็ต้องมีขาลากกันบ้าง“เอมก็รักพี่อาชิค่ะ รักมานานแล้วด้วย” ร่างบางหันมาเผชิญหน้า ยกมือกอดรั้งลำคอแกร่งลงมาเอ่ยบอกเสียงหวาน ร่างแกร่งยกยิ้มแล้วก้มลงประกบปากอวบอิ่มทันที“ขึ้นไหม พี่ต้องการเอมอีกแล้ว นะครับ ชะเอมสุดที่รักของพี่อาชิ” เขาเอ่ยบอกหลังจากที่ปล่อยปากเธอให้เป็นอิสระ“ทำไม
“เชี่ยภู นี่นมเด็กอายุ 14 จริงดิ” เดลพูดขึ้นเมื่อเอวากับเอรินถอดชุดคลุมออกเหลือเพียงร่างกายที่ห่อหุ้มด้วยชุดว่ายน้ำทูพีซแบบน่ารัก ๆ สีหวาน แต่ด้วยหน้าอกที่ดูอวบใหญ่กว่าเด็กในวัยเดียวกันจึงทำให้เป็นจุดสนใจ“มึงก็ดูแม่สิ” ภูปรายตาให้เดลหันไปมองพรพระพายที่อยู่ในชุดว่ายน้ำวันพีซสีชมพูลายดอกไม้ที่กำลังโพสท่าให้แทนไทถ่ายรูปอยู่อีกมุม“ได้แม่มาเยอะนี่เอง ถ้าโตกว่านี้จะขนาดไหนวะเนี่ย” เดลบอก“พี่ภูกับพี่เดลไม่ลงไปว่ายน้ำเหรอครับ” อธิเอ่ยถาม“พี่รออาชิกับชะเอมก่อนน่ะ” ภูตอบ“จะว่าไปทำไมยังไม่ลงมากันอีกวะ หรือไอ้อาชิมันจัดเอมอีกแล้ว” เดลว่าป้าบ !“เชี่ยชิ ตบซะหัวกูสั่นเลย” เดลลูบหัวตนเองป้อย ๆ เมื่อโดนฝ่ามืออาชิเข้าไปอย่างจัง“จัดพ่อมึงดิ” อาชิว่า“อธิก็ไม่บอกพี่เดลบ้างเลยว่าอาชิมันกำลังเดินมา” “บอกไม่ทันครับ เรื่องนี้อธิจะไม่ยุ่ง อธิไปว่ายน้ำดีกว่า” อธิตั้งท่าแล้ววิ่งกระโดดลงสระว่ายน้ำไปทันทีตู้ม !“อธิ !” เอวาดุอธิเสียงดังลั่น เพราะกระโดดลงไปตรงที่เอวากับเอรินกำลังเล่นน้ำจนน้ำกระจายเต็มหน้าเธอ“แบร่ ! จ้างให้ก็จับไม่ได้” อธิแลบลิ้นให้เอวาก่อนจะว่ายน้ำหนีไปจนเอวาต้องว่ายน้ำตาม“ทะเลาะกันอีก
“อาเดย์ครับ นี่ชะเอม แฟนของอาชิ”“สวัสดีค่ะ”“ปีนี้พาแฟนมาด้วย แต่หน้าคุ้น ๆ นะ เหมือนอาเดย์เคยเห็น”“ก็ชะเอม เด็กผู้หญิงที่อาชิเคยช่วยจากเด็กเกเรไงคะ” พรพระพายเอ่ยบอก“อ๋อ ที่อาชิบ่นกับอาเดย์ว่ารำคาญ ชอบคอยตามอาชิน่ะเหรอ”“นั่นมันเมื่อก่อนครับ ตอนนี้ไอ้อาชิเป็นฝ่ายตามติดชะเอมแล้วครับ” เดลว่า“รู้ดีนักนะมึง” อาชิว่า และนั่นก็เรียกเสียงหัวเราะให้กับทุกคนได้ไม่น้อย“กลับไปคุยกันที่โรงแรมดีกว่าค่ะ เดินทางมาเหนื่อย ๆ จะได้พักผ่อนกัน” ยูมิพูด“ไปครับทุกคน” เดย์พูด“กฤษณ์ ให้พนักงานมายกกระเป๋าของทุกคนขึ้นไปไว้บนห้องพักที่เตรียมไว้ ชะเอมพักกับอาชิใช่ไหม”“ครับอาเดย์”“ภูกับเดลพักด้วยกันเหมือนเดิมนะ ส่วนอาชิ อาเดย์เปิดอีกห้องให้แล้วกัน กฤษณ์ไปจัดการเปิดห้องพักอีกห้อง แล้วแยกกระเป๋ายกขึ้นไปไว้ตามห้องได้เลย”“ครับคุณเดย์” กฤษณ์ก้มหัวรับคำสั่ง“พี่ชะเอมขา ไปว่ายน้ำกับเอวา เอริน น้องไนท์ไหมคะ” เอวาเดินเข้ามาถาม“เอ่อ...” ชะเอมหันไปมองหน้าอาชิ“ไปสิ ไปกันหมดทุกคนนี่แหละ ไอ้ดล ไอ้ภู ไปว่ายน้ำเปล่าวะ”“ไปดิ” ภูตอบพร้อมทั้งมองหน้าเอริน“กูก็ไป” เดลตอบ“อธิไปว่ายน้ำด้วย”“งั้นก็ขึ้นไปเปลี่ยนชุด แล้วไป