All Chapters of ยัยแก้มกลมของนายวิศวะสุดร้าย ( So & JaoGaem ) : Chapter 81 - Chapter 90

“อ๊ะ”เขาจับขาของเจ้าแก้มให้แยกออกจากกันแล้วแล้วสอดนิ้วเข้ามา จนเจ้าแก้มต้องเกร็งท้องเอาไว้เสียงดูดหน้าอกกับเสียงด้านล่างดังขึ้นแข่งกับเสียงครางของของเจ้าแก้ม“พะ พี่โซ่ พอ” เจ้าแก้มร้องบอกเพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่ไหวแล้ว โซ่เงยหน้าขึ้นมามองเจ้าแก้มที่มองเขาอย่างต้องการแล้วเขาก็ผละออกไปเพื่อถอดชุดพรึบ โซ่ถอดชุดออกหมดอย่างเร็วแล้วนั่นทำให้เจ้าแก้มต้องมองเขาตาค้างผ่านความมืดที่มีแสงกระทบเข้ามาร่างกายกำยำของเขาทำให้เจ้าแก้มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเธอจ้องเขม็งไปที่ส่วนนั้นของโซ่ด้วยความตกตะลึงและไม่ทันได้คิดอะไรนอกจากตะลึงกับส่วนนั้นของโซ่ เขาก็เข้ามาทิ้งตัวนอนทาบทับเธอทันทีช่วงล่างของเขาดันขาเจ้าแก้มให้แยกออกแล้วแทรกตัวเข้ามาที่หว่างขาของเธอมือร้อนของเขาบีบเค้นที่หน้าอกเธออย่างเมามัน เพื่อปลุกเร้าอารมณ์เจ้าแก้มอีกครั้ง ปากร้ายนั่นเข้ามาดูดดึงเต้าทั้งสองสลับกันไปมาอย่างกับกลัวว่ามันจะน้อยใจ เจ้าแก้มระบายความเสียวซ่านด้วยการจับเข้าที่หัวของโซ่แล้วขยุ้มกดให้หน้าเขาจมกับหน้าอกตัวเองอย่างระบายอารมณ์“อ๊ะ เจ็บ” เจ้าแก้มร้องขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรดันเข้ามาในร่างกาย มันแน่นจนเธอรู้

“พี่ไม่ได้เข้าไปด้วยนะ ว่าจะแวะไปหาแม่ที่บ้าน” โซ่บอกกับเธอแล้วนาฬิกาขึ้นมาดูเล็กน้อย เขากะว่าจะเข้าไปพูดคุยกับผู้เป็นแม่เสียหน่อย เพราะเมื่อคืนคนเยอะ และคุณหญิงพิมอรก็มีแขกมากมาย จึงยังไม่ได้อวยพรและให้ของขวัญกับท่านเลย“ค่ะ ขับรถดี ๆ นะคะ ฝากสวัสดีคุณแม่ด้วยค่ะ” เจ้าแก้มพยักหน้ารับและฝากทักทายพ่อแม่ของเขาด้วย“ครับ” โซ่พยักหน้ารับแล้วมองเจ้าแก้มด้วยสายตาละมุนเจ้าแก้มเปิดประตูลงจากรถมาก็มีแม่บ้านมารอรับแต่พอกำลังจะก้าวขาเข้าไปในบ้าน สายตาของเธอก็เหลือบไปมองที่โรงจอดรถเสียก่อน“พี่กราฟพี่กลูมไม่ได้ไปทำงานเหรอคะ?” ขาของเธอหยุดชะงักและรู้ถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไรนัก เพราะเห็นรถของพี่ชายทั้งสองจอดอยู่ จึงถามแม่บ้านทันที“ไม่ค่ะ แต่นั่งรอคุณหนูตั้งแต่เช้าแล้ว” แม่บ้านจึงตอบกลับมา“อึก” นั่นทำให้เจ้าแก้มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก“ขอบคุณค่ะ” เธอยื่นของในมือให้กับแม่บ้านแล้วเอ่ยขอบคุณจากนั้นก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ เรียกความมั่นใจให้กับตัวเองเดินเข้าบ้านไปเจ้าแก้มเดินเจียมตัวเข้ามาในห้องรับแขกทันทีที่เธอก้าวขาเข้ามาก็เจอเข้ากับสายตาดุดันของพี่ชายทั้งสอง“พี่กราฟ พี่กลูม” เธอยิ้มแหย

เพราะก่อนหน้านี้พวกเขาได้ลงวอร์มร่างกายก่อนแข่งไปแล้ว ส่วนพวกที่เจ้าแก้มเห็นนั่นคือไปโชว์แอ็กกับสาว ให้สาว ๆ กรี๊ดกร๊าด เพราะเต็นท์ข้าง ๆ นั้นคือเด็กบัญชีและบริหารนั่นเอง“อ๋อ ค่ะ” เจ้าแก้มพยักหน้าเข้าใจ พร้อมกับยิ้มให้เขาเล็กน้อย“นั่งก่อน” โซ่จึงดึงแขนเธอให้นั่งลง“ขอบคุณค่ะ”“แล้วนี่จะมาดูพี่เหรอ?” เขาถามขึ้นแล้วมองใบหน้าหวานด้วยสายตารักใคร่“ใช่ค่ะ เจ้าแก้มนั่งดูตรงสแตนด์เชียร์นู้น” เจ้าแก้มจึงตอบกลับมาพร้อมกับชี้ไปที่สแตนด์เชียร์ ซึ่งตอนนี้มีคนคับแน่นจนเห็นได้ชัด“เดินมากับใคร?” โซ่มองตามก็เห็นว่าเธอเดินมาไกลมาก เขาจึงถามขึ้นแล้วขมวดคิ้วด้วยความสงสัย“คนเดียวค่ะ” เจ้าแก้มจึงตอบกลับมาอย่างซื่อ ๆ“ต่อไปอย่าไปไหนคนเดียวอีก เข้าใจไหม?” ทำให้โซ่ขมวดคิ้วแล้วดุเธอทันที เขานึกว่าเธอจะมากับกลุ่มเพื่อนของเธอเสียอีก ไม่คิดว่าจะเดินมาคนเดียวแบบนี้“ทำไมเหรอคะ?” เจ้าแก้มที่ถูกดุก็ไม่เข้าใจเป็นอย่างมากว่าเธอนั้นผิดอะไร ทำไมโซ่ถึงต้องดุเธอด้วย“วันนี้คนเยอะ มันไม่ปลอดภัย” โซ่พูดขึ้นด้วยสีหน้าเป็นกังวลเพราะในวันนี้ไม่ได้มีแค่คนในมหาวิทยาลัย คนข้างนอกก็เข้ามาเยอะแยะ เขาจึงไม่ค่อยวางใจนัก ทั้งห่ว

“สวัสดีครับ”“คะ?” เจ้าแก้มหันไปมองหนุ่มหล่อหน้าตาดีในชุดมหาวิทยาลัยอื่นที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาแปลกใจ“ผมเซนนะครับ” อีกฝ่ายจึงรีบแนะนำตัวทันที“ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?” เจ้าแก้มพยักหน้ารับรู้แล้วถามขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ“เอ่อ ผมจะมาขอไลน์คุณน่ะครับ” เซนยื่นโทรศัพท์ในมือมาให้เจ้าแก้ม เพื่อขอช่องทางการติดต่อของเธอตามที่พูด“เอ่อ” นั่นทำให้เจ้าแก้มมีท่าทีอึกอัก ทำตัวไม่ถูกขึ้นมาทันที“ไม่ทราบว่าคุณชื่อ?” เซนทำเป็นไม่เห็นท่าทางลำบากใจของเธอ และทำเป็นถามชื่อ ในตอนแรกที่เขาเห็นเธอก็รู้สึกสนใจเป็นอย่างมาก และมองจนเพื่อนของเขารู้ พร้อมกับเชียร์ให้เขาเข้าหาเธอ“เจ้าแก้ม” เจ้าแก้มยังไม่ทันได้ตอบอะไรไป ก็มีเสียงเรียกเธอดังขึ้นเสียก่อน“พี่โซ่!” เจ้าแก้มหันมองก็เห็นว่าเป็นโซ่นั่นเองที่ยืนหน้านิ่งอยู่ในชุดนักกีฬา“มีอะไรหรือเปล่า?” โซ่เดินเข้ามาแล้วถามขึ้น พร้อมกับปรายตามองไปที่ผู้ชายคนนั้นเล็กน้อยเขากำลังจะมาหาเจ้าแก้ม แต่กลับเห็นเธอยืนคุยกับผู้ชายคนอื่นอยู่ จึงเกิดความไม่พอใจ“คือว่า” เจ้าแก้มกำลังจะอธิบายให้แฟนหนุ่มของเธอฟัง“ผมมาขอไลน์คุณเจ้าแก้มน่ะครับ” แต่เซนกลับพูดขึ้นเสียก่อน ทำให้เธอช

พรึบเขาดึงแขนเธอเข้าไปประชิดตัวเองไว้ จากนั้นก็ดันหลังเธอชนกับกำแพงห้องแล้วฉกจูบลงมา“อื้อออออ” เจ้าแก้มเบิกตากว้างอย่างตกใจแล้วก็เอามือดันไหล่เขาไว้“พะ พี่โซ่” เธอพยายามห้ามเขาที่กำลังซุกไซ้ซอกคอของเธออยู่ในตอนนี้“พี่ขอโทษ” เขาเงยหน้าขึ้นมองเจ้าแก้มด้วยสายตาอ้อนวอน ขอให้เธอหายโกรธเขาซึ่งในตอนนี้เจ้าแก้มไม่ได้โกรธเขามากขนาดนั้นแล้วจึงใจอ่อน“นะครับ” โซ่ทำเสียงออดอ้อน จากนั้นก็มองเธออย่างอ้อนวอน“เจ้าแก้มหายโกรธก็ได้ แต่พี่โซ่อย่าทำแบบนั้นอีกนะคะ”เจ้าแก้มจึงยอมใจอ่อน หายโกรธเขา แต่ก็ยังกำชับไม่ให้เขาพูดแบบนั้นอีก เพราะเธอไม่ชอบจริง ๆ“ครับ” โซ่ตอบรับแล้วยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจโซ่ทำการช้อนตัวเจ้าแก้มขึ้นอุ้มโดยที่เธอยังไม่ทันตั้งตัว“พี่โซ่!!” เจ้าแก้มหวีดร้องด้วยความตกใจแล้วยกมือขึ้นโอบรอบคอโซ่ไว้กันไม่ให้ตัวเองตกโซ่พาเธอเข้ามาในห้องนอนแล้ววางเธอลงบนเตียงอย่างทะนุถนอมหลายวันที่ผ่าน ไม่ได้คุยกับเจ้าแก้มแล้วเขารู้สึกจะคลั่งตาย โซ่สบตามองเจ้าแก้มอย่างลึกซึ้งจนเจ้าแก้มรู้สึกเขินอายฟอดดดด“ขอนะครับ” โซ่โน้มหน้ามาหอมแก้มเธอแล้วกระซิบข้างหูเสียงแหบพร่าเขาค่อย ๆ ทำการโน้มน้าวโลม