Semua Bab สยบรักเพลย์บอยตัวร้าย: Bab 1 - Bab 10

ตอนที่ 2 ม่านฟ้าตะลึงกับคำหักล้างของบิดา เอาส่วนไหนมาเทียบการเดินทางในอเมริกากับในกรุงเทพ“โถ่พ่อ การเดินทางในอเมริกา มันเทียบได้กับการเดินทางจากอ้อมน้อยไปกรุงเทพได้ยังไงคะพ่อ ถนนหนทางก็ก่อสร้างตลอดจนเขาทำคลิปล้อเลียนแล้วนะคะ อีกอย่างเจ้าขาอยากอยู่กับเพื่อนบ้างนิคะพ่อ เจ้าขาโตแล้วนะคะ อยากมีชีวิตแบบนักศึกษามหาวิทยาลัยเหมือนคนอื่นๆ บ้าง” ม่านฟ้ายกเรื่องการก่อสร้างถนนขึ้นมาอ้าง และออกมาตรง ๆ เลยว่า เธออยากอยู่กับเพื่อน ๆ ไปไหนมาไหนด้วยกันบ้างตามแบบชีวิตนักศึกษามหาวิทยาลัย“อยู่ที่นี่เจ้าขาจะพาเพื่อนมาบ้านตอนไหนก็ได้ พ่อไม่ห้ามเลยลูก พ่ออนุญาตและจะให้แม่บ้านทำกับข้าวอร่อย ๆ ไว้ให้กินด้วย” ฉัตรเทพคลี่ยิ้มแล้วตักข้าวกินไปพลาง ๆ โดยไม่สนใจเหตุผลของลูกสาว เพราะยังไงเขาก็ไม่ยอมให้คนที่เขารักมากที่สุดออกไปอยู่ไกลสายตาแน่ม่านฟ้าทนไม่ไหว หากพูดอะไรออกไปก็ต้องถูกหักล้างไปซะหมด หญิงสาวลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปนั่งคุกเข่าลงที่พื้นระหว่างพ่อและแม่“นะคะพ่อ แม่ ให้เจ้าขาไปอยู่หอพักนะคะ” ม่านฟ้าพูดออกมาอย่างออดอ้อนแขนเรียวโอบกอดขาพ่ออย่างออดอ้อน แววตาอ้อนวอนของลูกที่มองสบตามาไม่ได้ทำให้ฉัตรเทพใจอ่อนลงง

ตอนที่4เธอจึงเดินขึ้นมาบนอาคารเรียนแล้วดูเลขห้องสำหรับเรียนคาบเช้าพอมาถึงก็กวาดตามองหาที่นั่ง“ตรงนี้มีคนนั่งไหม” หญิงสาวเดินเข้าไปเอ่ยถามกับคนที่นั่งอยู่ข้างโต๊ะที่ว่างม่านฟ้าได้คำตอบเป็นการส่ายหน้า ท่าทางของคนที่เธอถามจะเป็นคนที่ห้าว ๆ และหัวดื้อ สังเกตจากแววตาและบุคลิก“เธอชื่ออะไรเหรอ เราชื่อเจ้าขานะ” ม่านฟ้าเริ่มทำความรู้จักกับเพื่อนร่วมห้องเรียน เพราะเธอเข้ามาเรียนที่นี่โดยที่ไม่รู้จักใครเลยสักคน“เตยหอม ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันไม่รู้จักใครเลย” เตยหอมตอบกลับเสียงเรียบ เธอตวัดสายตามาที่ม่านฟ้าแล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย “เหมือนกันเลย ฉันก็ไม่รู้จักใคร” ม่านฟ้ารู้สึกใจชื้นขึ้นมา เพราะตอนนี้เธอได้เพื่อนใหม่มาหนึ่งคนแล้วหญิงสาวคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าของม่านฟ้าได้ยินเข้าก็หันหน้ามาหา ก่อนจะทักทายขึ้นมา“สวัสดีเจ้าขา เตยหอม ฉันมะปรางนะ ขอทำความรู้จักด้วยคนสิ ฉันก็ยังไม่มีเพื่อนเลย” มะปรางแนะนำตัวและยิ้มเขิน เพราะปกติเธอไม่ค่อยกล้าพูดกับใคร แต่อยากทำความรู้จักทั้งสองคนไว้จึงหันมาคุยด้วย ไม่อย่างนั้นเธอก็คงต้องเรียนแบบที่ไม่มีเพื่อนสักคนแน่ ๆ นั่นจะทำให้เวลามีงานกลุ่มจะต้องแย่แน่“จ้ะมะปราง ยิน

ตอนที่ 6เช้าวันต่อมาม่านฟ้ารีบตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินไปที่ซอยข้าง ๆ ก่อนจะไปมหาวิทยาลัย ตอนที่อยู่บ้านเธอมีแม่บ้านทำอาหารเช้าเอาไว้ให้ แต่พอมาอยู่คนเดียว เธอก็ปรับตัวด้วยการตื่นไวกว่าปกตินิดหน่อย แล้วมาหาอะไรรองท้องก่อนไปเรียน ในซอยมีร้านอาหารเช้าจำนวนมาก จึงไม่มีปัญหาในเรื่องนี้“เป็นไงบ้างจ๊ะ ได้ใช้ชีวิตแบบอิสระหนึ่งวันเต็ม ๆ” เตยหอมเอ่ยถามม่านฟ้าทันที เธอมาถึงมหาวิทยาลัยก่อนใคร“ก็ดีนะ” ม่านฟ้ายักไหล่ตอบอย่างสบายๆ วันแรกยังไม่รู้หรอกเพราะยังตื่นเต้นกับชีวิตอิสระนี้ แต่เธอก็คิดว่าหลังจากนี้ไปก็คงไม่มีอะไร เพราะถ้าขาดเหลือตรงไหน พ่อแม่ก็ต้องให้มาอยู่แล้วหนึ่งเดือนผ่านไปม่านฟ้าได้ใช้ชีวิตในแบบที่ตนเองต้องการมากว่าหนึ่ง เดือนแล้ว กิจวัตรประจำวันไม่ได้มีอะไรที่แตกต่างไปจากเดิม วันจันทร์ถึงศุกร์ก็มีเรียน เสาร์อาทิตย์มีเข้ากลุ่มรับน้องบ้าง ส่วนใหญ่เป็นการแนะนำการใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยและการละลายพฤติกรรมเท่านั้น หนึ่งเดือนที่ผ่านมาเธอยังไม่ได้กลับบ้านเลยสักครั้ง เพราะทั้งเรียนหนักและกิจกรรมเยอะ พ่อแม่ก็เข้าใจและไม่ว่าอะไรเพราะเธอโทรกลับไปที่บ้านบ่อยๆ“ยัยเตย อาจารย์มองแกแล้วนะ”

ตอนที่ 8ม่านฟ้าเดินกอดเอวแม่เข้ามาในบ้าน นั่งลงที่โต๊ะอาหารแล้วคุยกับพ่อแม่อย่างสนุกสนาน พร้อมกับกินอาหารที่แม่ตั้งใจทำไว้ให้“กับข้าวฝีมือแม่อร่อยเหมือนเดิมเลยค่ะ” ม่านฟ้าบอกอย่างเอาใจมารดา แต่รสมือแม่ก็ไม่ตกเลย แม้ว่าท่านจะไม่ค่อยได้ทำกับข้าวแล้วเพราะต้องไปช่วยคุณพ่อทำงาน“กลับมาอยู่บ้านสิ เดี๋ยวแม่ทำให้กินทุกวันเลย” นวลปรางพูดขึ้นยิ้มๆ เธอมีความสุขที่ได้อยู่พร้อมหน้ากันอย่างนี้ ถึงแม้ว่าจะขาดลูกชายคนโตที่ไปทำงานอยู่ที่ต่างประเทศก็ตาม“แม่อะ เจ้าขาต้องไปเรียนนิคะ” ม่านฟ้ายู่หน้าใส่มารดาเพราะสุดท้ายแม่ก็วกกลับมาเรื่องเดิม“ฮ่าๆ” นวลปรางหัวเราะด้วยความเอ็นดู ก่อนจะพูดต่อ“แม่พูดเล่น แม่เข้าใจลูกอยู่แล้ว ไว้วันหลังกลับมาอีกนะ แม่จะทำให้กินอีกนะลูก ให้คนขับรถไปรับมาแล้วกินข้าวเสร็จค่อยกลับไปก็ได้”“ค่ะแม่” ม่านฟ้ายิ้มหวาน แล้วชวนพ่อแม่คุยเรื่องอื่น ๆ ต่อหญิงสาวอยู่ที่บ้านต่ออีกสองวันเพราะเป็นวันหยุดพอดี แล้วกลับไปเรียนตามปกติ ผ่านไปอีกหนึ่งเดือนเธอก็ยิ่งคุ้นชินกับการใช้ชีวิตแบบนี้ จนวันนี้จู่ ๆ เตยหอมพูดขึ้นมา“เปิดหูเปิดตากันหน่อยไหมจ๊ะสาวๆ” เตยหอมเอ่ยขึ้นมาหลังจากเลิกคลาส หน้าตาเจ้าเ

ตอนที่ 10ชายหนุ่มเผลอมองอยู่นานด้วยความลืมตัวว่ามีเพื่อนรักที่คอยจ้องจับผิดอยู่ด้วย จนได้ยินเสียงเพื่อนทักขึ้น“มึงชี้มาเลยว่า คนไหนที่มึงสนใจ” เสียงของแชมป์ดึงสติของอาทิตย์กลับมา ชายหนุ่มรู้ตัวว่าเผลอมองนานเกินไป จนเพื่อน ๆ สังเกตเห็น เขาลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ ก่อนจะหันกลับมามองหน้าเพื่อนด้วยสีหน้าเรียบเฉย“ไม่มี” เขาตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง และหันไปยิ้มให้สาวสวยที่เดินผ่านแล้วมองเขาด้วยแววตายั่วยวน หากไม่มีใบหน้าของรุ่นน้องเข้ามาในหัว เขาคงลุกเดินตามสาวสวยคนนั้นไปแล้ว“กูไม่เชื่อ!” แชมป์สวนกลับทันที “มองตาค้างขนาดนั้นต้องมีสักคนแน่นอนที่มึงกำลังสนใจอยู่”“กูว่าน้องกลุ่มนี้คุ้น ๆ ว่ะ” แบงค์ย่นคิ้วเข้าหากัน เขาพยายามนึกว่าเคยเจอสาว ๆ กลุ่มนี้ที่ไหน แต่ผับนี้ส่วนใหญ่คนที่มาเที่ยวก็จะเป็นนักศึกษาที่มหา’ลัย หรือสามคนนี้เรียนที่เดียวกันกับเขา“จะไม่คุ้นได้ไงวะ ไฟมันเคยมองน้องกลุ่มนี้แหละที่โรงอาหารคณะเราไง แต่มันนานแล้วนะ ประมาณเดือนหนึ่งแล้ว” แชมป์พูดขึ้นอย่างจำได้แม่น เขาถึงได้มั่นใจว่าอาทิตย์กำลังสนใจใครสักคนในกลุ่มนั้น“จริงด้วย กูนึกออกละ” แบงค์คิดออกแล้วก็หันขวับมามองหน้าเพื่อนรักท