All Chapters of เมียวิศวะ: Chapter 11 - Chapter 20

EP.10พอกลับขึ้นมาบนห้องได้ฉันก็กระโดดขึ้นโซฟาที่เฮียใช้เป็นที่หลับที่นอนมาตลอดตั้งแต่ฉันมาอยู่ด้วย รีบเปิดอ่านหนังสือการ์ตูนเล่มโปรดทันทีด้วยความตั้งใจครืด~ ครืด~จนกระทั่งผ่านไปครู่ใหญ่เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นเมื่อมีสายเข้าจากเพื่อนสาวอย่างปาล์มมี่ "ว่าไงแม่" สรรพนามใหม่ที่ใช้เรียกเพื่อนผู้กำหนดชีวิตฉัน (แกวันนี้ฉันจะพาไปเปิดหูเปิดตา แต่งตัวสวยๆแล้วลงมารออยู่ล่างคอนโด ให้เวลาหนึ่งชั่วโมงสองทุ่มไปรับ) มันสั่งฉันยิ่งกว่าแม่อีกนะ"ไปที่แบบไหนจะได้แต่งตัวถูก"(ร้านเหล้า) โอเคตรงตัวดี แต่เดี๋ยว! อายุเรายังไม่ถึงเกณฑ์เข้าได้เลยนะ"จะเข้ายังไง"(ฉันมีวิธีแกไม่ต้องเป็นห่วง แต่งตัวสวยๆให้เหมือนแม่เสือสาววัยยี่สิบกว่าก็พอ) สิ่งที่ยัยปาล์มมี่บอกมาฉันเข้าใจแค่นิดเดียวเท่านั้นแต่จะพยายามเข้าใจแล้วกัน"จะไม่โดนจับแน่นะ"(ชะนีอย่าพูดมาก เตรียมตัวให้พร้อมเดี๋ยวไปรับ)"โอเค"หลังจากตอบรับคำเชิญของเพื่อนฉันก็เก็บหนังสือการ์ตูนเรื่องโปรดมาไว้ในห้อง อาบน้ำแต่งตัวและแต่งหน้าโดยการเสิร์จหาตัวอย่างจากพวก Youtuber มือใหม่หัดแต่งก็แบบนี้แหละน่า'แต่งหน้าไปเที่ยวกลางคืน'ใช้เวลาเกือบครึ่งช

EP.12"โอ๊ะๆ นังนั่นมันรู้จักพี่แกด้วยเหรอ" คำพูดของปาล์มมี่ทำฉันต้องรีบหันไปมองและเป็นอย่างที่คิดไว้ คนที่เข้าไปคุยกับเฮียคือยัยเพลง"..." ฉันไม่ได้ตอบคำถามเพื่อนแค่ยืนมองเฮียที่คุยอยู่กับแม่นั่น เขาหันมามองฉันแวบหนึ่งแล้วก็หันกลับไปคุยกับเพลงต่อถึงเฮียจะทำหน้ากระอักกระอ่วนใจแต่ก็เหมือนคนที่เคยคุยและรู้จักกันในระดับหนึ่งอยู่ดี"ดูสายตายัยนั่นที่มองพี่แกสิ แล้วยิ้มแบบนั้นคือคิดว่าตัวเองเป็นนางเองละครเวทีเหรอ""ฉันไปสั่งน้ำนะ"พอเดินไปถึงหน้าเคาน์เตอร์ฉันก็ยืนแทรกกลางระหว่างสองคนนั้นแบบรู้ตัวว่าเสียมารยาทแต่คนมันไม่ชอบใจใครจะทำไม"พี่คะ เอาชามะนาวแก้วนึง""ขอโทษนะใบชา เราคุยกับพี่เขาอยู่" ยัยเพลงหันมาพูดกับฉัน ถ้าให้เดาก็คงไม่รู้ว่าเราทั้งคู่อยู่ในสถานะไหนแล้วเฮียก็คงไม่อยากให้ฉันพูด"เรามาสั่งน้ำ ทำไมไม่ไปคุยที่อื่น" ฉันตอบเสียงเรียบแล้วหันไปมองยับนั่นที่ยืนยิ้มอยู่"พี่ฮ่องเต้ งั้นเราไปนั่งตรงนั้นด้วยกันไหมโต๊ะนั้นว่างพอดี" ยัยเพลงหันไปบอกเฮียแล้วยิ้มให้ฉันหันไปมองเฮียบ้าง เขาไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ ออกมา เฮียมองตอบแล้วก็เลื่อนสายตาไปมองยัยเพลง "พี่รีบไปเรียนครับ"โอโฮ ร้อยวันพันปีไม่เค

EP.14หลังจากที่ปากเก่งบอกเฮียเต้ไปแบบนั้นฉันก็ยังคงนั่งร้องไห้อยู่บนตักของเขาจนตัวเองเผลอหลับไปเพราะความมึนเมา น่าแปลกที่คนบอกไม่รักกันนั่นไม่ผลักไสฉันออกไปสักที หรือกำลังรู้สึกผิดกับคำพูดตัวเองอยู่กันนะร่างปวกเปียกของฉันถูกอุ้มเข้ามาในห้อง ตอนนี้เองที่ฉันเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง เฮียเต้วางฉันลงกับเตียงนุ่มอย่างเบามือ นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาอ่อนโยนกับฉันบ้าง "เฮียนอนห้องเฮียเถอะ ชาจะไปนอนข้างนอกเอง พรุ่งนี้ชาจะไปหาที่อยู่ใหม่แล้ว" ฉันพยายามยันตัวลุกขึ้นขณะที่เฮียเต้ยังคงนั่งอยู่ตรงขอบเตียงเงียบๆไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดมากอะไรขนาดนั้น"ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ" เขาเอ่ยเสียงเรียบไม่ได้หันมามองกันเลยสักนิด"ชาจะไป อยู่แบบนี้เมื่อไหร่จะทำใจได้ล่ะ" พูดจบฉันก็ขยับมานั่งขอบเตียงข้างๆเฮีย ตอนนี้เลิกร้องไห้ไปแล้วแต่รู้สึกแสบตาเหลือเกินพรุ่งนี้มันคงบวมมากแน่ๆแต่โชคดีที่มันเป็นวันหยุดไม่ต้องอายสายตาชาวบ้าน"..." ได้ยินเสียงถอนหายใจของเฮียดังขึ้นอีกครั้ง เขาเองก็คงลำบากใจอยู่ไม่น้อยเพราะครอบครัวของเราค่อนข้างจะสนิทกัน ถ้าต้องหย่าทั้งที่แต่งงานกันไปไม่ถึงครึ่งปีแบบนี้คงดูไม่ดีแน่เรื่องน

EP.16หลายวันมานี้เหมือนจะมีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยระหว่างฉันกับเฮีย เพราะเขาเริ่มทำตัวดีกับฉันมาสักหน่อยอย่างช่วยทำกับข้าวบางมื้อ อยู่ห้องด้วยกันทุกคืนและไม่ออกไปเที่ยว ชวนดูหนัง ชวนเล่นเกมแล้วยังไปส่งเรียนตอนเช้าอีกด้วยคิดในแง่ดีเฮียอาจจะกำลังพยายามปรับตัวเข้าหาฉันอยู่ก็ได้ เพราะการแต่งงานแล้วต้องหย่ากันไปมันก็ไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลย "พวกแกฉันไปเข้าห้องน้ำนะ" ฉันบอกเพื่อนสองคนที่นั่งด้วยกันอยู่ตรงโต๊ะม้าหินอ่อนใต้ตึกสาขาการตลาดของเราระหว่างที่รอเรียนวิชาต่อไปในภาคบ่าย"ชะนี ฝากซื้อน้ำมาให้หน่อย เอาชามะนาว" ฉันพยักหน้าให้เพื่อนแล้วเดินลัดเลาะเพื่อไปยังตึกเรียนรวมจองคณะเพื่อไปเข้าห้องน้ำ แต่ระหว่างทางที่กำลังจะเดินผ่านไปนั้นก็เจอกับยัยเพลงและเพื่อนอีกคนของยัยนั่นพอดี"..." ฉันเดินเลี่ยงมาอีกฝั่งและกำลังจะเดินผ่านไปแต่ยัยนั่นกลับเรียกไว้"ใบชา" เพลงส่งยิ้มมาให้เป็นรอยยิ้มที่ฉันเองก็เดาไม่ออกว่ามันสื่อถึงอะไร"มีอะไรหรือเปล่า""พอดีฉันเห็นว่าเธอสนิทกับพี่ฮ่องเต้ เลยอยากจะรบกวนเธออย่างหนึ่ง"ไม่รู้จริงๆว่าผู้หญิงคนนี้รับรู้เรื่องราวของเราขนาดไหนแต่ถ้าไม่รู้ก็คงเป็นคนที่น่าสงสารค

EP.18หลังจากอาบน้ำแต่งตัวแล้วกลับมานอนอ่านการ์ตูนอยู่บนเตียงได้ไม่ถึงชั่วโมงเฮียก็ทำตัวแปลกๆแล้วขึ้นมานอนบนเตียงกับฉันโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ"หะ...เฮียจะทำอะไร" ฉันรีบถามเมื่อเฮียขยับนั่งพิงหัวเตียงอยู่ข้างๆเหมือนจะปักหลักอยู่ตรงนี้ไปอีกทั้งคืนเพราะเฮียเอาหมอนกับผ้าห่มกลับเข้ามาด้วย"ยืมอ่าน" เฮียตอบเสียงเรียบเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ แถมยังใจดีแบ่งผ้าห่มให้อีกต่างหากทั้งที่ก่อนหน้านี้หวงยิ่งกว่าอะไร"หมายถึงมานอนตรงนี้ทำไม""แล้วทำไม" คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยกับคำถามของฉัน "ไม่ทำไม..." ให้ตายเถอะ ถึงจะแต่งงานกันถูกต้องทุกอย่างแต่ฉันก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้หรอกนะ ตอนนั้นก็แค่หลอกเฮียว่าเรามีอะไรกันด้วยแต่ตอนนี้เฮียเริ่มแปลกไป ทั้งที่ก่อนหน้าผลักไสฉันแทบตาย พอถูกเขาเป็นฝ่ายเข้าหาแบบนี้มันก็แอบหวั่นใจเหมือนกันฉันไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้นนอนอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่เงียบๆ ส่วนเฮียก็อ่านการ์ตูนอีกเล่มจนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงคนร่างสูงก็เริ่มขยับตัวลงนอนบนเตียง"ถ้าเฮียนอนตรงนี้ ชาไปนอนโซฟาก็ได้""ไม่ต้องไป" ดวงตาคมที่เพิ่งปิดสนิทขยับเปิดกว้างอย่างช้าๆแล้วเบือนหน้าหันมามอง"เฮียอยาก