EP.10

EP.10

พอกลับขึ้นมาบนห้องได้ฉันก็กระโดดขึ้นโซฟาที่เฮียใช้เป็นที่หลับที่นอนมาตลอดตั้งแต่ฉันมาอยู่ด้วย รีบเปิดอ่านหนังสือการ์ตูนเล่มโปรดทันทีด้วยความตั้งใจ

ครืด~ ครืด~

จนกระทั่งผ่านไปครู่ใหญ่เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นเมื่อมีสายเข้าจากเพื่อนสาวอย่างปาล์มมี่ 

"ว่าไงแม่" สรรพนามใหม่ที่ใช้เรียกเพื่อนผู้กำหนดชีวิตฉัน 

(แกวันนี้ฉันจะพาไปเปิดหูเปิดตา แต่งตัวสวยๆแล้วลงมารออยู่ล่างคอนโด ให้เวลาหนึ่งชั่วโมงสองทุ่มไปรับ) มันสั่งฉันยิ่งกว่าแม่อีกนะ

"ไปที่แบบไหนจะได้แต่งตัวถูก"

(ร้านเหล้า) โอเคตรงตัวดี แต่เดี๋ยว! อายุเรายังไม่ถึงเกณฑ์เข้าได้เลยนะ

"จะเข้ายังไง"

(ฉันมีวิธีแกไม่ต้องเป็นห่วง แต่งตัวสวยๆให้เหมือนแม่เสือสาววัยยี่สิบกว่าก็พอ) สิ่งที่ยัยปาล์มมี่บอกมาฉันเข้าใจแค่นิดเดียวเท่านั้นแต่จะพยายามเข้าใจแล้วกัน

"จะไม่โดนจับแน่นะ"

(ชะนีอย่าพูดมาก เตรียมตัวให้พร้อมเดี๋ยวไปรับ)

"โอเค"

หลังจากตอบรับคำเชิญของเพื่อนฉันก็เก็บหนังสือการ์ตูนเรื่องโปรดมาไว้ในห้อง อาบน้ำแต่งตัวและแต่งหน้าโดยการเสิร์จหาตัวอย่างจากพวก Youtuber มือใหม่หัดแต่งก็แบบนี้แหละน่า

'แต่งหน้าไปเที่ยวกลางคืน'

ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงก็เสร็จเรียบร้อย ลงไปรอเพื่อนล่างหอไม่นานพวกมันก็มารับ

"ซ้อนสามค่ะ เอ้าชะนีมาซ้อน" ยัยทิวลิปตบเบาะด้านหลังให้ฉันจึงรีบกระโดดซ้อนท้ายไป โชคดีที่เลือกใส่กางเกงยีนมากับเสื้อตัวสั้นแบบโชว์เอวบางนิดๆมา 

"เพื่อนกูจะไม่ตกแน่นะกระเทย เหลียวหลังดูมันหน่อย" ขอบคุณยัยปาล์มมี่ที่เป็นห่วงเพราะตอนนี้ตัวฉันหดลีบเหลือแค่สองนิ้วอยู่แนบท้ายเพื่อนสาวสองร่างกายกำยำทั้งคู่

เรามาถึงยัยทิวลิปก็ไปคุยกับรุ่นพี่ที่รู้จักให้พาเข้าร้าน จากนั้นก็มานั่งโต๊ะด้านในสุดซึ่งอยู่ชั้นล่าง ร้านนี้จะมีดาดฟ้าอีกชั้น

หลังจากสั่งเครื่องดื่มมากันแล้วพวกนั้นก็ดื่มกันอย่างกับหิวกระหาย อันที่จริงฉันก็เคยดื่มมาอยู่หรอกแต่ไม่เคยมาในที่แบบนี้เลยสักครั้ง มันเลยรู้สึกตื่นเต้นไปอีกแบบ

"ชะนีลุกมาแดนซ์ค่ะ" ปาล์มมี่ลากฉันออกมาขยับตัวตรงโซนที่มีคนยืนอยู่ค่อนข้างเยอะพอสมควร 

พวกนี้บอกว่าถ้าตำรวจลงเมื่อไหร่ให้เดินไปตรงห้องน้ำ ในห้องน้ำหญิงจะมีกำแพงข้ามออกไปด้านนอกซึ่งเป็นฝั่งหลังร้านเหล้าอีกร้านหนึ่งเป็นที่โล่งๆไม่มีอะไรอันตราย

เราดื่มกันไปพักใหญ่ฉันก็ขอตัวออกมาห้องน้ำเดินลัดเลาะผู้คนที่ตอนนี้เริ่มหนาตา คงเพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุดจึงทำให้นักศึกษาพากันมาเที่ยวเพราะไม่ต้องตื่นเช้าไปเรียน

"เฮีย!" โลกกลมหรือพรหมลิขิตกันนะ ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอเฮียที่นี่ ตอนนี้เหมือนเขาเพิ่งจะไปห้องน้ำกลับมา เลยสวนกันตรงทางเดินพอดี

"มาทำอะไรนี่วะ" เฮียเต้ทำสีหน้าตกใจสุดขีด ก็แหงละคงไม่คิดว่าฉันจะมายืนอยู่ที่นี่ได้หรอกเพราะอายุยังไม่ถึงเลย

"มาตามเฮียกลับมั้ง"

"กลับห้องไปเลย" แหม เฮียเป็นห่วงหรือเปล่าเนี่ยหรือว่านัดสาวไว้กลัวฉันมาเจอ

"กลับด้วยกันสิ" ทีตัวเองยังเที่ยวได้เลยเกือบทุกวันด้วยปล่อยให้เมียนอนเหงาๆอยู่ห้องคนเดียว 

"อย่ามาทำตัวน่ารำคาญ" เฮียพูดแล้วเลื่อนสายตามองชุดที่ฉันใส่ มันก็แค่กางเกงยีนขายาวแต่งโซ่ด้านข้างโชว์ผิวเนียนตรงช่วงเอวลงไปถึงขา "แต่งตัวอะไรไม่อายคนเหรอ"

"อายทำไมคนมีของดี เบื่อแล้วไม่คุยด้วยดีกว่า คนอะไรไม่รู้ไม่คิดจะชมเชยคนอื่นบ้าง!" มีแต่พูดให้เสียความมั่นใจ ทั้งทีฉันก็ไม่ได้ตกเทรนด์ไปกว่าคนอื่นซักนิด ขนาดเพื่อนยังบอกว่าแซ่บเลยเถอะ!

คิดได้ดังนั้นก็สะบัดผมใส่เฮียเต้แล้วเดินหันหลังออกมาทันที แต่ไม่ทันได้ก้าวขาเดินไปข้างหน้าเสียงเฮียก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"เดี๋ยว" 

"อะไรอีก" 

"มายังไง" 

"มากับเพื่อน มอเตอร์ไซค์" ฉันตอบเสียงเรียบเพราะยังงอนเฮียอยู่ถึงรู้ว่าจะไม่ถูกง้อก็เถอะ 

"อืม กลับดีๆแล้วกัน" 

ก็นึกว่าจะชวนกลับด้วยซะอีก ใจร้ายชะมัดเลย

ในสายตาเฮียเต้ฉันคงไม่สำคัญจริงๆ นั่นแหละต่อให้เปลี่ยนตัวเองให้สวยยังไงเขาก็ชอบผู้หญิงคนอื่นอยู่ดี นั่นคงเพราะในสายตาของเขาไม่เคยเห็นฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งเลย

"อืม" ฉันตอบแค่นั้นก็เป็นฝ่ายหันหลังให้ ทั้งที่ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนเพราะฉันมัวแต่คอยมองเฮียเดินจากไปอยู่ตลอด 

มันก็ไม่ได้เจ็บขนาดนั้นนี่ งั้นถ้าให้เลิกรัดเขามันก็คงจะไม่ถึงตายหรอกใช่ไหม

พอทำธุระเสร็จเรียบร้อยฉันก็เดินกลับมาที่โต๊ะ ยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาดื่มอย่างกับคนอกหักจนเพื่อนสงสัย

"เป็นอะไรของแกชะนี"

"เปล่า" เปล่าที่แปลว่ามีมากมายแต่อธิบายให้ใครฟังไม่ได้

"แกคิดว่าฉันโง่หรือไงชะนี ถ้าคิดจะเป็นเพื่อนกันแกก็ห้ามปิดบังแม้กระทั่งความรู้สึกแกตอนนี้" ปาล์มมี่มองฉันพร้อมกับขมวดคิ้วยุ่งใส่ 

"คือฉัน..." มันเป็นเรื่องที่อธิบายยากด้วยสิ จะบอกว่าฉันแต่งงานแล้วแต่คนที่แต่งกันเขาไม่รักแถมยังมีซัมติงบางอย่างกับคนที่เพื่อนไม่ชอบขี้หน้าแบบนั้นเหรอ 

"ใช่คนที่เอาแหวนวงนั้นให้ไหม" ฉันก้มมองนิ้วนางข้างซ้ายของตัวเองที่มีแหวานสีเงินและเพชรเม็ดเล็กๆฝังอยู่ ทำไมตอนนี้ของมีค่ามันถึงได้ดูไร้ค่าแบบนี้นะ

"อืม"

"ถ้ามันเป็นเรื่องยากที่จะเล่า แกก็อย่าเล่าเลย" ทิวลิปวางมือบนบ่าเล็กของฉันแล้วยิ้มแบบนางเอกในละคร 

"มาดื่มดีกว่า เอาให้เมาจนลืมเรื่องนั้นไปเลย" มันลืมได้ที่ไหนกันล่ะ กลับห้องไปก็ต้องเจอกัน

ตอนนี้ฉันเริ่มจะสับสนตัวเองแล้วสิ อาจจะเพราะมีเพื่อนที่ทำให้ต้องเปิดหูเปิดตาหรือเพราะเจอกับความเฉยชาของเฮียเต้ที่มันมากกว่าเมื่อก่อนกันนะ

เรานั่งดื่มกันไปจนเวลาถึงเที่ยงคืนก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายด้านนอกดังขึ้น

"พ่อมึงมาแล้ว!! วิ่ง!" เสียงปาล์มมีส่งสัญญาณฉันก็รีบวิ่งไปห้องน้ำทันที เรานัดกันไว้ว่าถ้าโดดลงจากตรงนั้นไปแล้วให้ไปเจอกันตรงหน้า'ร้านบลาบลาบาร์'ซึ่งอยู่ด้านหลังร้านนี้และอยู่ตรงปากซอยพอดี

ฉันมองดูกำแพงในห้องน้ำนั้นแล้วจึงรีบเหยียบกระถางต้นไม้ตกแต่งขนาดใหญ่อย่างไม่รอช้าให้พ่อมาตาม กระโดดขึ้นกำแพงและโดดลงไปอีกฝั่งอย่างเร่งรีบจนไม่ทันได้มองเบื้องล่าง

ตุบ!

"โอ๊ย!" ไหนกระเทยมันบอกฉันว่าเป็นพื้นเรียบ ๆไงแล้วไม่บอกว่ามันเป็นพื้นกรวดก้อนใหญ่ๆ เต็มไปหมดด้วยเล่า โชคดีที่ฉันเอาแขนลงตามสัญชาตญาณ

ถ้าเป็นหน้าล่ะก็ตอนนี้คงได้เสียโฉมแน่

"เป็นอะไรไหม" เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นขณะที่ฉันยังคงนอนโอดโอยอยู่บนพื้นพอเงยหน้าขึ้นไปมองก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเดิม "ใบชา"

"ระ...รุ่นพี่!" 

"เธอมานอนเล่นตรงนี้ทำไม" นอนเล่นอะไรเล่าเขาดูไม่ออกเหรอว่าตกกำแพง! ตอนนี้แขนฉันถลอกจนเลือดซึมแล้วด้วย ฮือ ๆ

"มาเที่ยวค่ะแล้วตำรวจลง รุ่นพี่ล่ะมาทำอะไรตรงนี้" คำถามของฉันได้รับคำตอบจากสิ่งที่อยู่ในมือของเขานั่นคือบุหรี่ที่ยังเหลืออีกครึ่งมวนและมีไฟสีแดงส้มติดอยู่

"แขนเธอ" เขาไม่ได้ตอบคำถามฉันแต่โยนบุหรี่ในมือทิ้ง ใช้เท้าเหยียบมันจนจมดิน ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงมาแล้วจับแขนฉันเข้าไปดู "ไหวไหม"

"ไหว แค่นี้ไม่เป็นไรหรอกค่ะ" ฉันยิ้มแล้วดึงแขนตัวเองกลับมา พยายามหยัดตัวลุกขึ้นเพื่อที่จะตามไปหาเพื่อนแต่กลับเสียหลักล้มลงอีกรอบเพราะเจ็บที่ข้อเท้าเหมือนมันถูกแทง อย่าบอกนะว่าข้อเท้าพลิกอีก

พอพี่นอร์ธเห็นแบบนั้นจึงเข้ามาประคองฉันแล้วช้อนตัวขึ้นไปอุ้ม การกระทำของเขาทำฉันตกใจไม่น้อยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ในเมื่อตัวเองบาดเจ็บไม่เป็นท่าแบบนี้

"ไม่คิดเลยว่าจะมีผู้หญิงแบบนี้อยู่บนโลกด้วย"