EP.12

EP.12

"โอ๊ะๆ นังนั่นมันรู้จักพี่แกด้วยเหรอ" คำพูดของปาล์มมี่ทำฉันต้องรีบหันไปมองและเป็นอย่างที่คิดไว้ คนที่เข้าไปคุยกับเฮียคือยัยเพลง

"..." ฉันไม่ได้ตอบคำถามเพื่อนแค่ยืนมองเฮียที่คุยอยู่กับแม่นั่น เขาหันมามองฉันแวบหนึ่งแล้วก็หันกลับไปคุยกับเพลงต่อถึงเฮียจะทำหน้ากระอักกระอ่วนใจแต่ก็เหมือนคนที่เคยคุยและรู้จักกันในระดับหนึ่งอยู่ดี

"ดูสายตายัยนั่นที่มองพี่แกสิ แล้วยิ้มแบบนั้นคือคิดว่าตัวเองเป็นนางเองละครเวทีเหรอ"

"ฉันไปสั่งน้ำนะ"

พอเดินไปถึงหน้าเคาน์เตอร์ฉันก็ยืนแทรกกลางระหว่างสองคนนั้นแบบรู้ตัวว่าเสียมารยาทแต่คนมันไม่ชอบใจใครจะทำไม

"พี่คะ เอาชามะนาวแก้วนึง"

"ขอโทษนะใบชา เราคุยกับพี่เขาอยู่" ยัยเพลงหันมาพูดกับฉัน ถ้าให้เดาก็คงไม่รู้ว่าเราทั้งคู่อยู่ในสถานะไหนแล้วเฮียก็คงไม่อยากให้ฉันพูด

"เรามาสั่งน้ำ ทำไมไม่ไปคุยที่อื่น" ฉันตอบเสียงเรียบแล้วหันไปมองยับนั่นที่ยืนยิ้มอยู่

"พี่ฮ่องเต้ งั้นเราไปนั่งตรงนั้นด้วยกันไหมโต๊ะนั้นว่างพอดี" ยัยเพลงหันไปบอกเฮียแล้วยิ้มให้

ฉันหันไปมองเฮียบ้าง เขาไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ ออกมา เฮียมองตอบแล้วก็เลื่อนสายตาไปมองยัยเพลง "พี่รีบไปเรียนครับ"

โอโฮ ร้อยวันพันปีไม่เคยได้ยินเฮียพูดแบบนี้กับฉันสักครั้งแต่กับยัยเพลงสุภาพออนโยนเหลือเกิน

บอกตามตรงมันโคตรเจ็บเลยถึงแม้ว่าเฮียจะปฏิเสธมันก็เถอะแต่แค่นี้ก็เหมือนฉันมีค่าน้อยกว่ายัยนั่นแล้ว ที่เฮียปฏิเสธไปคงไม่ใช่เพราะฉันหรอกแต่เพราะรีบไปเรียนอย่างที่บอกจริงๆ

"งั้นถ้าว่างตอบแชทเพลงบ้างนะคะ"

"..." เฮียไม่ได้ตอบ เขายิ้มนิดๆ แล้วรับกาแฟจากพนักงานก่อนจะมองฉันที่ยืนมองพนักงานอยู่ ถึงจะยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้แต่ก็เหมือนไม่มีตัวตน "เธอจะเอาร่มไว้ใช้ไหม"

"..." ฉันหันไปมองร่มในมือของเขาแล้วรับมันมาถือไว้ "ขอบคุณนะ"

"ฉันเคยได้ยินพี่ฮ่องเต้เล่าให้ฟังว่ามีน้องข้างบ้านสอบคณะเดียวกับฉัน เป็นเธอหรอกเหรอ" ทันทีที่เฮียเดินออกไปยัยเพลงก็เริ่มหันมาสนใจฉันต่อ

จากที่เรียนด้วยกันมาเกือบเดือนและได้เห็นกิริยาท่าทาง คำพูดคำจาของผู้หญิงคนนี้ มองภายนอกแบบผิวเผินก็ไม่ได้มีพิษมีภัยอะไร แต่ความรู้สึกลึกๆฉันกลับมองว่ามันมีความร้ายกาจซ่อนอยู่ในรอยยิ้มและสายตาที่ส่งมาให้

แบบที่เพื่อนสองคนของฉันเคยพูดว่าผู้หญิงคนนี้ต่อหน้าและลับหลังเราเป็นคนละคนกัน ก็ไม่ต่างอะไรกับการใส่หน้ากากเจ้าหญิงเข้าหาเราแต่เบื้องหลังน่ากากนั่นฉันคงตัดสินไม่ได้ว่าเป็นคนดีหรือคนเลว จนกว่าวันหนึ่งเธอจะเผยท่าแท้ออกมาวันนั้นคงได้รู้

เพราะฉะนั้น ฉันก็จะทำแบบที่เธอทำบ้างเธอเองก็จะไม่รู้เหมือนกันว่าฉันคิดอะไรอยู่

"ใช่ ฉันเอง" พอเอื้อมมือไปรับแก้วจากพนักงานก็จ่ายเงินพร้อมกับหันมายิ้มให้ยัยเพลง "แล้วตอนนี้เขาไม่บอกเหรอว่าเราไม่ได้อยู่ข้างบ้านกันแล้ว"

"ไม่นะ เดี๋ยวนี้เขาไม่ค่อยพูดถึงเธอเลย"

"ออ" เจ็บโว้ย แต่ฉันต้องไม่แสดงออกให้ยัยนี่เห็นว่าแพ้เด็ดขาด เร็วเท่าความคิดฉันก็ส่งยิ้มให้ยัยเพลงอีกครั้ง "คงเพราะบางเรื่องมันเล่าให้คนนอกฟังไม่ได้ล่ะมั้ง เฮียเลยไม่พูดถึง"

"ไม่พูดถึงหรือไม่อยากพูดถึง"

"ไม่รู้สินะ ฉันไม่ใช่เฮียเต้" พูดจบฉันก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันที 

ตอนนี้ฉันกับยัยนั่นคงเปิดตัวเป็นศัตรูกันไปแล้วเรียบร้อย ถึงฉันจะไม่เปิดเผยว่ามีสถานะไหนกับเฮียแต่ผู้หญิงด้วยกันก็คงดูออก 

หลังจากเลิกเรียนฉันก็มีนัดกับรุ่นพี่ไปซื้อหนังสือด้วยกันต่อ ยังโดนเพื่อนสองคนนั้นแซวไม่เลิกเรื่องฉันกับพี่นอร์ธเพราะคิดว่าเราแอบคุยกันอยู่ 

"มันมีหลายเล่ม เราไม่ต้องแย่งกันแล้วนะ" ฉันพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มรีบเลื่อนมือไปหยิบหนังสือบนชั้นวางมาถือไว้เพื่อเอาไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์

"..." รุ่นพี่ยิ้มแล้วเดินตามมา แต่ฉันเพิ่งเห็นว่าเขาเดินมาตัวเปล่าไม่หยิบหนังสือมาเลยสักเล่ม

"แล้วรุ่นพี่ไม่ซื้อเหรอ" 

"ไม่ ฉันเปลี่ยนใจแล้วว่าจะยืมเธออ่าน ไม่อยากเสียเงินซื้อ" คนร่างสูงยิ้มแล้วเดินผ่านไปยืนรออยู่นอกร้าน 

เหตุผลที่ฟังดูขี้งกที่สุดเลย! แต่ก็เป็นความคิดที่ดีสำหรับพวกชอบอ่านแต่ไม่ชอบสะสม ซึ่งฉันไม่ใช่ การมีไว้ในครอบครองมันอุ่นใจกว่าการยืมของคนอื่นมาอ่านแล้วสุดท้ายต้องเอาคืนเจ้าของ

พอจ่ายเงินหน้าเคาน์เตอร์เสร็จเราก็ออกมาจากร้าน รุ่นพี่พามาเลี้ยงข้าวต่อแล้วจึงกลับไปส่งที่คอนโด ดูเหมือนเราจะสนิทกันมากขึ้นนับจากวันแรกที่ได้คุยกัน ถึงแม้ตอนนั้นมันจะเป็นการเริ่มต้นที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่เพราะแย่งหนังสือกัน 

แต่ตอนนี้กลับมองว่าผู้ชายคนนี้ช่างใจดีกับฉันเหลือเกิน และถ้าฉันไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไป ยังไงก็ดูออกว่าเขากำลังรู้สึกดีๆกับฉันอยู่

เมื่อกลับมาถึงคอนโดก็เห็นเฮียนอนเล่นมือถืออยู่ตรงโซฟาที่เดิม คำถามที่ฉันเก็บไว้เมื่อตอนกลางวันเลยมีโอกาสได้ถามมันออกไปก่อนที่จะลืมเพราะทีแรกคิดว่าเขาจะไม่อยู่ซะอีก

"เฮียถามไรหน่อยดิ"

"อะไร" เจ้าของใบหน้าคมคายหันมามอบฉันที่กำลังหย่อนตัวนั่งลงตรงปลายเท้า

"เพลงเป็นชู้เฮียเหรอ"

"..." เฮียเต้ตวัดสายตากลับมามองฉันอีกครั้งแล้วก็เบือนหน้าหนี "พูดอะไรให้มันน่ารักๆหน่อย"

"แบบไหนที่เรียกน่ารัก แบบน้องเพลงของเฮียเหรอ"

"..." ดูท่าจะไปสะกิดโดนจุดดำในใจเข้าจริงๆถึงได้ทำเงียบแบบนี้ 

"เฮียรู้จักกับยัยนั่นตอนไหน"

"จะไปทำอะไรก็ไปทำได้ไหม ฉันไม่อยากคุย" ที่บ่ายเบี่ยงแบบนี้เฮียคงคิดว่าจะทำอะไรก็ได้ใช่ไหม "เลิกถามเรื่องนี้ด้วย"

"ทำไมจะถามไม่ได้ล่ะ ในเมื่อสามีชากำลังจะมีชู้"

"ฉันไปทำแบบนั้นตอนไหน แล้วเธอ...เธอไปกับผู้ชายคนอื่นทุกวันมันไม่แย่ไปกว่าฉันอีกเหรอ" อยู่ ๆ เฮียก็ทำเสียงดังแล้วลุกขึ้นเดินหนีไปทางระเบียง

แล้วพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ฉันไปกับผู้ชายก็จริงแต่ไม่ได้มีอะไรสักนิดเดียว อีกอย่างเฮียไม่เคยจะสนใจฉันด้วยซ้ำฉันจะทำอะไรเฮียไม่เห็นจะอยากรู้

"ชาไม่ได้มีอะไรปิดบังเลยสักอย่าง เขาก็แค่รุ่นพี่ที่คณะแล้วยังเป็นลุงรหัสด้วย!" ฉันเพิ่งจะได้รู้เรื่องนี้มาเมื่ออาทิตย์ก่อนนี้เองเพราะแอบสืบจากรหัสมา อันที่จริงตอนนี้ยังไม่จบรับน้องทำให้ยังไม่ได้เปิดสายรหัสแต่เพราะความอยากรู้อยากเห็นของเด็กปีหนึ่งแบบฉันถึงได้รู้ก่อนใคร

แต่ไม่ได้บอกให้พี่นอร์ธรู้หรอกว่าฉันรู้เรื่องนี้แล้ว เพราะส่วนใหญ่แล้วพวกรุ่นพี่จะไม่ให้ปีหนึ่งรู้เพราะจะหมดสนุกเวลาแอบเอาของมาให้

"แล้วยังไง เธอไม่รู้สถานะตัวเองเหรอว่าควรอยู่แบบไหน คนแต่งงานแล้วไปกับผู้ชายมันเหมาะไหม" เฮียเต้ทำสีหน้าไม่พอใจออกมาแต่สุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นเฉยชาแบบเดิม "อย่าทำตัวให้พ่อแม่ฉันต้องผิดหวังเพราะมีลูกสะใภ้แย่ๆ"

มันก็ชินอยู่หรอกที่เคยได้ยินเฮียพูดอะไรแรงๆไม่ถนอมน้ำใจกันแบบนี้ แต่ความเคยชินไม่ได้แปลว่าเราจะไม่เจ็บปวดเลย

"แล้วเฮียล่ะ บริสุทธิ์ใจเรื่องของยัยเพลงเหรอ ดูก็รู้ว่าเฮียเห็นมันสำคัญกว่าเมียตัวเองอีก!"

"..." คนที่ถูกต่อว่ายืนเงียบ การที่เขาไม่แก้ตัวแปลว่าสิ่งที่ฉันพูดมันคือความจริงทั้งหมด!

"ถ้าเฮียอยากหย่า ชาขอเวลาอีกไม่เกินสามเดือน ชาจะไปบอกกับพ่อแม่เฮียเองว่าชามีคนอื่น" ถ้าเป็นตอนนี้มันคงเร็วเกินไป พ่อแม่ฉันคงอายคนอื่นแย่

"พูดบ้าๆอะไรของเธอรู้ตัวบ้างไหมว่ามันดูงี่เง่า"

"ไม่ได้บ้า ไม่ได้งี่เง่า ชาพูดจริงๆ"

"กลับไปทบทวนตัวเองใหม่เถอะใบชา ถึงตอนนี้ฉันจะไม่ได้รักเธอแต่ก็ไม่ได้อยากทำให้เธอดูแย่ในสายตาคนอื่น" พูดจบเขาก็เดินหนีฉันไปอีกรอบและครั้งนี้เขาออกไปจากห้องไม่ให้ฉันได้ตามไปกวนใจอีก

ตอนนี้ฉันไม่อยากโทษใครเลยนอกจากตัวเอง เพราะความคิดโง่ๆในวันนั้นถึงทำให้ตัวเองมาโดนเฮียทำร้ายจิตใจแบบนี้

ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก หันหลังจากระเบียงเดินเข้ามาในห้องนอน คำว่า 'ไม่ได้รัก'ของเฮียทำไมมันถึงได้ดังชัดเจนกว่าคำอื่นที่เขาพูดมาทั้งหมดเลยนะ แค่ประโยคเดียวนั่นก็เจ็บไปทั้งหัวใจแล้วเฮียจะรู้บ้างไหม