EP.13

EP.13

"เอามาอีก วันนี้ฉันต้องเมา!" 

"ชะนี แกใจเย็นๆนะ มีอะไรไหนเล่ามาก่อนจะได้ปลอบใจถูก"

หลังจากที่ถูกเฮียย่ำยีจิตใจจนป่นปี้และทิ้งให้อยู่คนเดียวในห้อง ฉันก็โทรหาเพื่อนให้ออกมารับเพื่อดื่มให้ลืมเฮีย 

ฉันจะเลิกรักเขาตั้งแต่วันนี้ เวลานี้ และนับตั้งแต่วินาทีนี้ให้ได้!

"แกดื่มไปเยอะแล้วนะชะนี"

"พวกแกก็พาฉันกลับไง ไม่ได้เหรอ..." เคยไหมที่แสดงออกเป็นคนเข้มแข็งอยู่ตลอด จนไม่กล้าร้องไห้ให้ใครเห็น แม้กระทั่งตอนนี้ที่อยากร้องไห้แทบตายแต่ฉันก็ร้องไม่ได้

"ส่งได้แต่แกควรกลับแบบไม่ลำบาก"

"แค่วันเดียวเองฉันขอเมา รู้ไหมว่าวันนี้ฉันเจออะไรมาบ้าง" ตอนนี้ขอบตาฉันร้อนผ่าวแต่ก็ต้องสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อนห้ามตัวเองไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา

"ใครทำอะไรแกเนี่ยชะนี แล้ววันนี้ถ้าตำรวจลงแกจะรอดไหม ฉันไม่ได้ห้ามแกหรอกถ้าอยากเมาแต่แกต้องคิดถึงตัวเองด้วย" ปาล์มมี่พูดเหมือนอยากตำหนิแต่ก็แฝงไปด้วยความเป็นห่วง 

"เจ้าของแหวนวงนั้นเหรอที่ทำแกเจ็บ" ทิวลิปปรายตาลงไปมองแหวนสีเงินที่มีเพชรเม็ดเล็กๆฝังอยู่ 

เจ้าของเหรอ...เขาไม่ใช่เจ้าของมันสักหน่อยและคงไม่อยากเป็นด้วย ทุกสิ่งทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะความตั้งใจของฉันทั้งหมดแต่สำหรับเขาคงคิดว่ามันเป็นความผิดพลาด

"เขาไม่ใช่เจ้าของ เขาแค่สวมให้แบบไม่ตั้งใจ" ฉันตอบแล้วเม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างเจ็บปวด คำว่าไม่รักของเฮียยังคงดังก้องอยู่ในหัว ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าเฮียไม่ได้รักแต่มันก็เจ็บอยู่ดี

"แกช่วยเล่าให้ฟังได้ไหม ในฐานะที่พวกฉันเป็นเพื่อน"

สุดท้ายน้ำตาของฉันมันก็ล้นทะลักออกมาจนได้เมื่อได้ยินคำนั้นจากปากเพื่อน บางทีการมีเพื่อนแต่ไม่ต้องมีแฟนมันคงจะดีซะกว่าถ้าต้องมานั่งร้องไห้แบบนี้

ฉันมองแต่โลกแคบ ๆ ที่คิดว่าจะรักได้แค่เฮียเต้ อยากเป็นเจ้าของ อยากครอบครอง จนลืมไปว่าสิ่งนั้นมันไม่ใช่ของฉันตั้งแต่แรกและมันไม่มีทางเป็นของฉันได้เลยหัวใจของเขามันไม่มีวันยอมให้ฉันเข้าไปอยู่ในนั้น

"ฉันแต่งงานกับผู้ชายคนหนึ่ง แต่ว่าเขาไม่ได้รักฉัน มีแค่ฉันที่รักเขาข้างเดียว" คำบอกเล่าที่ออกจากปากฉันทำเอาเพื่อนสองคนเงียบไป มันคงฟังดูเหลือเชื่อสักหน่อยแต่มันก็เกิดขึ้นแล้วเพราะความบ้าบิ่น "ผู้ชายคนนั้นเขาชอบยัยเพลงด้วย"

ถึงจะเมาแต่ฉันก็รู้ตัวเป็นอย่างดีว่าพูดอะไรออกไป น้ำตาที่ไหลออกมามันก็เกิดจากความเสียใจจริงๆไม่ใช่แค่เมาด้วย

"คนที่แกบอกว่าเป็นพี่นะเหรอ" 

"อืม พวกแกอย่าไปบอกใครนะ เรื่องนี้เราตกลงกันแล้วว่าจะต้องไม่มีใครรู้ อีกอย่าง..." ฉันยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ เมื่อคิดถึงสิ่งที่จะพูดต่อจากนี้ "ฉันคิดว่ามันคงไปไม่รอด สักวันคงต้องแยกทาง"

"แกแน่ใจแล้วเหรอว่าเขาไม่รัก"

"อืม มั่นใจ" เพราะคำคำนั้นเขาเพิ่งจะบอกกับฉันไปไม่ถึงสามชั่วโมงด้วยซ้ำ คำพูดนั้นยังคงดังก้องและชัดเจนอยู่ในสมองของฉันตอนนี้

"งั้นแกก็ต้องตัดใจ ขอโทษนะที่ฉันปลอบใครไม่เป็นเพราะฉันชอบพูดตรงๆมากกว่า ในเมื่อมันทำให้แกเจ็บก็ต้องถอย ไม่ใช่เดินเข้าหา" ปาล์มมี่เป็นคนพูด สีหน้าของมันจริงจังแต่ก็คือความเป็นห่วงอีกรูปแบบหนึ่งที่ฉันสัมผัสได้

ทิวลิปพยักหน้าตามแล้วกอดฉันเพื่อปลอบใจ 

รู้หรอกว่ามันคงไม่ง่ายที่จะทำใจได้วันนี้แต่ยังไงก็ต้องทำให้ได้ ดีกว่าเจ็บไปตลอดชีวิต

เราดื่มกันไปพักใหญ่ก็ต้องรีบกลับเพราะกลัวว่าตำรวจจะลงแบบวันนั้น ซึ่งถ้าเป็นวันนี้ฉันคงไปไม่รอดแน่เพราะเมาจนแทบจะเดินไม่ไหว ถ้าให้กระโดดกำแพงแบบวันนั้นมีหวังไม่ใช่แค่ข้อเท้าพลิกแต่กลายเป็นคอหักตายแทน

'กัญชา!'

เกลียดตัวเองชะมัด ทั้งที่บอกกับตัวเองว่าจะเลิกรักแต่ตอนนี้ก็ยังหลอนเสียงของเฮียอยู่เลย 

"แก ผัวแกมา" 

ทิวลิปสะกิดแขนฉันยิก ๆ ข้างหนึ่งขณะที่อีกข้างเกาะยังปาล์มมี่อยู่เพราะแทบจะเดินไม่ตรง

"ผัวที่ไหน ฉันบอกพวกแกแล้วนี่ว่าจะเลิก"

"ฉันว่าแกคงไม่ได้เลิกหรอก" ปาล์มมี่พูดแล้วหยุดเดิน ฉันจึงเหยียดตัวยืนตรงปรือตามองไปรอบๆเพื่อสิ่งที่พวกมันพูดถึงก่อนที่สายตาอันพร่ามัวของฉันจะเห็นรูปร่างหน้าตาที่คุ้นเคยของใครบางคนยืนอยู่ทางซ้ายมือ

"ไอ้เฮีย!! อึก เจอกันอีกแล้วเหรอ โคตรไม่อยากเจอหน้าเลย!" พึ่งรู้ว่าตัวเองปากเก่งที่สุดก็ตอนเมานี่แหละ 

"ชะนีแกท้าทายมาก" ทิวลิปก้มลงมากระซิบ "ด่าเหี้ยเลยเหรอ ฉันว่ามันได้เลิกจริงๆแน่แม่"

"ทำไมเป็นแบบนี้" เสียงของเฮียดังเข้ามาใกล้ฉันจึงลืมตาขึ้นมาอีกครั้งทั้งที่กำลังห้อยโหนอยู่กับแขนปาล์มมีอยู่

"มันดื่มเยอะค่ะพี่ บอกว่าผัวไม่รัก"ทิวลิปตอบคำถามแทนฉัน 

"ผัวที่ไหน ไม่มีหรอกนี่พี่ชายฉันเอง" 

"มานี่ใบชา" สีหน้าและแววตาของเฮียที่มองฉันมันคล้ายหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย 

"ไม่เป็นไร จะกลับกับเพื่อนไปนอนห้องเพื่อนก็ได้" ฉันตอบแล้วเสยผมตัวเองขึ้นลวกๆเพราะตอนนี้มันปลิวพลิ้วตามลมยามค่ำคืนจนยุงเหยิงเต็มหน้า

"ชะนี เราอยู่หอใน" ปาล์มมี่บอกแล้วก็หันขวับมาอีกครั้งเหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ "แต่มีอีกทางเลือก"

"ที่ไหน" 

"ลุงรหัสแกไง เขาคงเต็มใจ" ไม่รู้ว่ามันตั้งใจให้เฮียหึงหรือเปล่าแต่มันคงไม่รู้หรอกว่าวิธีนี้มันไม่ได้ผล เพราะเฮียไม่มีวันรู้สึกแบบนั้น

คนไม่รักกันมันจะหึงกันได้ยังไง

"อืม ไปนอนกับลุงรหัสก็ได้" ว่าแล้วฉันก็ไพล่มือไปหยิบมือถือจากด้านหลังขึ้นมาเพื่อที่จะเตรียมโทรออกไปหารุ่นพี่สุดหล่อ

"..." รู้สึกเหมือนจะมีใครพ่นลมหายใจออกมาแล้วแขนของฉันก็ถูกกระชากเข้าไปหาด้วยมือใหญ่ของเขาแรงๆจนเซเข้าไปกระแทกกับแผงอกกว้างกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่คุ้นเคย เพราะกลิ่นนี้มันอยู่ในห้องน้ำที่ฉันอาบน้ำทุกวัน "บอกแล้วใช่ไหมว่าให้ทำตัวดีๆ"

"ฝากด้วยนะคะพี่ เอามันไปส่งห้องหน่อย" 

เฮียไม่ได้ตอบอะไร เขาช้อนตัวฉันขึ้นในท่าเจ้าสาวจนต้องรีบตวัดแขนไปโอบรอบลำคอเขาเอาไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองตก

"ไม่เห็นต้องอุ้ม" เกลียดเฮียที่สุดเลย นาทีที่ฉันตั้งใจจะตัดเขาออกจากใจทำไมต้องกลับมาทำดีให้กันด้วย

"แล้วเดินได้ไหมล่ะสภาพแบบนี้"

"ได้"

"..."เฮียเต้ไม่ได้ตอบอะไรเหมือนไม่อยากทะเลาะเขาทำหน้ายุ่งพาฉันไปขึ้นรถแล้วกลับไปคอนโด 

ตลอดทางฉันเอาแต่หลับๆตื่นๆเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ทำให้มึนเมาแต่ก็แสบท้องไปหมด เนื่องจากฉันไม่ได้ทานข้าวก่อนจะมาดื่มหนักแบบนี้

พอมาถึงห้องเฮียก็ไปนั่งอยู่ตรงโซฟาเหมือนใช้ความคิดกับอะไรบางอย่างอยู่ ฉันจึงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของเฮียจนเจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมกับขมวดคิ้ว

"ที่บอกว่าอีกสามเดือน ชาพูดจริงนะ" ตอนนี้ขอบตาของฉันร้อนผ่าวเมื่อคิดถึงอนาคตที่กำลังพูดถึง แต่พอถึงวันนั้นจริงๆมันอาจจะไม่เจ็บแบบนี้ก็ได้ ถ้าเริ่มทำใจตั้งแต่ตอนนี้ "ชาจะเลิกรักเฮียแล้ว ในเมื่อเฮียไม่รักมันจะมีประโยชน์อะไร"

"เมาก็ไปนอนได้แล้ว"

"ยอมรับว่าเมาแต่ที่พูดอยู่นี่รู้ตัว" 

"..."

"ตั้งแต่พรุ่งนี้ชาจะตัดใจจากเฮียแล้วแต่ก่อนจะทำแบบนั้นขอทำอะไรสักอย่างได้ไหม" พอพูดจบฉันก็นั่งลงไปบนท่อนขาแข็งแรงแล้วตวัดแขนกอดเฮียเอาไว้แน่น "ขอชาได้กอดเฮียแบบนี้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวและครั้งสุดท้าย"

ฉันก้มหน้าซบลงกับบ่ากว้างปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาพยายามจะไม่ส่งเสียงสะอื้นออกมาแต่นั่นกลับทำให้ฉันแทบจะหายใจไม่ออก

"ใบชา..." 

"แค่เลิกรักผู้ชายใจร้ายแบบเฮียมันคงไม่ยากนักหรอกพรุ่งนี้จะทำให้ดู..."