My engineer เกียร์ล็อคกาวน์ のすべてのチャプター: チャプター 31 - チャプター 40

การถูกขัดจังหวะกลางคัน มันทำให้ตองเก้ารู้สึกหงุดหงิดใจ เขาได้แต่เบี่ยงองศาหน้าหันไปอีกทาง พลางยกมือหนาขึ้นเสยผมที่ปรกกลางหน้าผาก จากนั้นจึงเลื่อนสายตากลับมามองเพื่อนของตน ก่อนจะถามอีกคนกลับไป“ แล้วอันนาล่ะ มึงจะให้กูทำยังไง?”“ อย่าบอกนะว่า จะให้ฉันแอบอยู่ในรถน่ะ”ฉันแทรกถามคนตรงหน้า ก่อนเสตาไปหาพี่ตีหนึ่ง ซึ่งคล้ายกับกำลังขอความเห็นจากเขา“เป็นไปไม่ได้หรอกอันนา เพราะเราอาจต้องใช้รถรับคนเจ็บไปโรงพยาบาล ”พี่ตีหนึ่งบอกเหตุผล ฉันจึงได้หันไปหาอีกคนทันที“ฉันกลับเท็กซี่เองก็ได้ แล้วนายกับพี่ตีหนึ่งก็ไปช่วยเหลือผู้ที่ได้รับบาดเจ็บ นายไม่ต้องห่วง ฉันดูแลตัวเองได้ ”ฉันช่วยตัดสินใจ ด้วยไม่อยากทำให้อีกฝ่ายต้องมีกังวล เพราะการช่วยเหลือคนที่ได้รับบาดเจ็บนั้น ย่อมสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด“ ไม่!ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้นนะอันนา ”ตองเก้าส่ายหน้า ขณะพูดออกมาเขาก็รั้งร่างของฉัน เข้าไปกอดไว้อีกครั้งเขาทำตัวราวกับคนคลั่งรัก...แต่ไม่ใช่เลยสักนิด...เพราะเราไม่เคยคิดที่จะรักกัน...ถึงแม้จะมีความสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้งแล้วก็ตาม แต่ในจังหวะที่เรายังไม่ทันได้ตัดสินใจทำอะไร ก็มีรายงานจากทางศูนย์ของมูลนิธิดังข

{TONGKAO PART}"อ๊ะ!ฮึก..จุก..."อันนาผวากอดผมไว้ พร้อมกับซุกใบหน้าลงกับซอกคอของผม เพราะคงตั้งตัวไม่ทันนั่นแหละที่ถูกผมทำแบบนั้นกับเธออย่างจงใจแต่ในเมื่อทุกอย่างมันพร้อมขนาดนั้น และของเธอมันก็ดันเสียดสีกับของผมอยู่ด้านบน แล้วใครมันจะไปทนกับอารมณ์ในตอนนั้นได้...ทั้งที่เสื้อผ้าของเราทั้งคู่ก็ยังอยู่ครบนั่นแหละ เพียงแต่มันไม่เป็นทรงตามที่เห็นกัน"จุกแป๊บเดียว เดี๋ยวมันก็เสียวเหมือนทุกครั้ง"ผมกระซิบบอกเธอข้างกกหู และดูเหมือนเจ้าตัวจะขืนเกร็งตัวเองมากจนเกินไป ซึ่งผมรับรู้ได้จากแรงตอดรัดแท่งร้อน ที่อยู่ในร่างกายของเธอตอนนี้"อ๊ะ!อันนา...ผ่อนให้ฉันหน่อยสิ...ซี้ด~เธอรัดฉันแน่นเกินไป"ผมบอกเจ้าตัวขณะเอนร่างไปทางด้านหลัง พลางใช้แขนค้ำยันตัวเองเอาไว้ เพื่อให้เธอจัดการผมได้ถนัดๆ"ขยับสิ...ทำให้ฉัน"เธอพยักหน้ารับ จากนั้นจึงขยับเคลื่อนไหวร่างกายอย่างเร่าร้อน และในตอนนี้ดูเหมือนว่าของเธอจะยิ่งตอดรัดของผมหนักขึ้นมาก จนผมต้องขบเม้มริมฝีปากตัวเองเอาไว้บ่อยครั้ง เพราะผมยังไม่อยากไปถึงจุดหมายปลายทางไปพร้อมกับเธอและเมื่อเห็นว่าเจ้าของร่างบางเริ่มเร่งรัดจังหวะ ขณะนั้นผมจึงถกเสื้อที่เธอใส่พร้อมกับชั้นใน

เรื่องเดียวที่กำลังทำให้อันนารู้สึกไม่พอใจ นั่นก็น่าจะเป็นเรื่องของนัตตี้ ที่มายืนคุยกับผมที่ลานจอดรถของมหาลัยในตอนเช้าเพราะหลังจากที่ผมแยกย้ายกับอันนา แต่เธอได้ย้อนกลับมาเอาโทรศัพท์ที่ลืมไว้ในรถยนต์ จนเห็นผมกับนัตตี้กำลังยืนคุยกันอยู่พอดี และผมเห็นว่ามันไม่ได้มีอะไรที่เป็นสาระสำคัญ ประกอบกับกลัวว่าอันนาจะเข้าเรียนสาย ผมจึงยังไม่ได้เล่าเรื่องราวเหล่านั้นให้เธอฟัง“หากเป็นเรื่องเมื่อเช้านี้ละก้อ พอดีว่านัตตี้เขาจะขอไปเที่ยวกับชมรมของเราด้วยนั่นแหละ แต่ฉันไม่อนุญาตและถือโอกาสย้ำตักเตือนนัตตี้ เกี่ยวกับเรื่องที่เคยทำกับเธอเอาไว้อีกครั้ง หากนัตตี้ไม่ฟังแล้วยังกล้าทำอีกฉันคงไม่ปล่อยยัยนั่นเอาไว้แน่ ถึงแม้เราจะเป็นเพื่อนกันก็ตาม ระหว่างฉันกับนัตตี้เราไม่มีอะไรกันมากกว่าที่เธอเห็น..จบได้มั้ย?”“ไม่ได้!...แล้วก็ไม่จบ! เพราะฉันเห็นยัยนั่นยื่นหน้ายื่นปาก แล้วทำท่าอยากจะกินนายเข้าไปทั้งตัว แถมยังใช้สายตายั่วยวนเชิงชวนให้นายกินเธอด้วยเหมือนกัน...คิดแล้วมันก็น่าหมั่นไส้นายด้วยนั่นแหละ! ”เธอต่อว่าอย่างมีแง่งอนตอนพูด จากนั้นจึงหลุบตาลงต่ำพร้อมกับก้มหน้าลงมองพื้น ผมอยากเอาคืนคนขี้งอนถึงได้ย้อนเธอกล

“ฉันไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทองแบบไอ้เก้ามันนี่ มันอยากได้อะไรมันก็ได้ คนไม่มีเงินก็คงไม่มีใครต้องการ แม้แต่พ่อแม่ฉันยังไม่ต้องการฉันเลย หากฉันมีเงินมากๆ สักวันเขาสองคนอาจจะมาหาฉันบ้าง ”ฟังจากน้ำเสียงของมัน เหมือนต้องการจะเรียกคะแนนสงสารจากอันนา"ไม่เห็นเกี่ยวกับเงินสักหน่อย หากตองเก้าไม่มีเงินแต่ถ้าเขาเป็นคนดี ฉันก็ยังอยากจะคบหา แม้แต่นายก็เหมือนกัน เพราะฉันไม่ได้คบคนที่รูปร่างหน้าตา ไม่ว่าจะจนหรือรวยถ้าคนๆ นั้นฉันอยู่ด้วยแล้วสบายใจ ฉันก็ไม่ลังเลที่จะรับเขาไว้เป็นเพื่อน ฉันว่านายอาจกำลังเข้าใจอะไรผิดแล้วคิดไปเองมากกว่า"คำพูดของอันนาที่แย้งกลับไป ทำให้จากัวร์มองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง...อย่าบอกนะว่ามันกำลังติดใจยัยนี่ของผมเข้าอีกคน“ฉันชักชอบเธอซะแล้วสิอันนา ”กูว่าแล้วไง!“ไอ้เหี้ย! นี่เมียกู แล้วมึงก็ไม่มีสิทธิ์คิดห่าอะไรทั้งนั้น...ไอ้สันดาน”ผมตะโกนใส่หน้าเพราะโมโหมันขึ้นมาอีกรอบ แต่ก่อนที่มันจะได้ตอบโต้ผมกลับ ก็มีเสียงลูกน้องของมันดังขึ้นมาในจังหวะนั้นพอดี“ ลูกพี่...เรียบร้อยแล้วครับ ”จากัวร์ยักไหล่ ก่อนหมุนตัวเดินไปสำรวจความเรียบร้อยทั้งหมด ที่รถของผมด้วยตัวของมันเอง และผมที่กำลั

และเมื่อฉันมาถึงหน้าประตูห้อง ฉันก็ได้ยินเสียงของตองเก้ากับพี่ชาย กำลังยืนถกเถียงกันยกใหญ่ ซึ่งมันก็เกี่ยวข้องกับเรื่องของฉันทั้งนั้น“กูไม่เคยรักน้องสาวของมึง ไม่เคยพิศวาสยัยนั่นเลยสักนิด แค่คิดก็รู้สึกขยะแขยงเต็มที ทุกครั้งที่กูมีอะไรกับน้องมึง กูก็แค่อยากระบายความใคร่ตามประสาผู้ชาย เหมือนที่มึงเคยทำกับพี่สาวของกูไง”ไม่จริง!สิ่งที่ฉันได้ยินทำให้ฉันเจ็บปวดมากกว่าบาดแผลที่เพิ่งจะถูกยิงมานั่นซะอีก คำพูดของตองเก้าทำเอาฉันยืนตัวชาและก้าวขาไม่ออก ได้แต่บอกตัวเองว่านี่คือความฝัน แต่สุดท้ายมันก็คือความจริงวันยังค่ำฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่มันทำท่าไหลออกมาไม่หยุด ด้วยความเจ็บปวดหัวใจที่สุดกับคำพูดเหล่านั้น“ ไอ้สัดเก้า ไอ้สารเลว มึงตาย!...”พลั้ก! พลั้ก!พี่ชายฉันปล่อยหมัดใส่ใบหน้าของตองเก้า แล้วตามไปคร่อมร่างเขาไว้ หลังจากที่ได้ฟังเขาพูดประโยคสุดท้าย ก่อนจะด่าเขากลับไปอีกชุดใหญ่“อันนาไม่เกี่ยวเหี้ยอะไรทั้งนั้น ในเมื่อมึงแค้นกูนักมึงก็มาลงกับกูนี่ แต่มึงไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องน้องสาวกู”พี่อุลลุกออกมาจากตัวของตองเก้า พลางชี้หน้าด่าเขาด้วยความโกรธจนเกินขีดจำกัด ก่อนจะปล่อยหมัดใส่เขาอีกครั้ง