All Chapters of My engineer เกียร์ล็อคกาวน์: Chapter 41 - Chapter 50

{TONGKAO PART}ผมเห็นอันนาจากทางด้านหลัง ตั้งแต่เธอลงมาจากรถกับผู้ชายคนนั้น ซึ่งต้นไทรได้บอกผมว่าไอ้หมอนั่น มันเป็นเพื่อนเก่าอยู่ข้างบ้านของอันนามีชื่อว่านะโม และกำลังเรียนหมออยู่ที่อเมริกาแต่จากสายตาที่มันใช้มองอันนา ผู้ชายทุกคนย่อมรู้ดีว่ามันไม่ใช่สายตาของเพื่อนที่มองกันทำไมทุกอย่างมันถึงได้ดูยุ่งยากไปหมด...ตั้งแต่อันนาได้รู้ความจริงในวันนั้น เราสองคนไม่เคยคุยกันเพราะเธอตัดการสื่อสารกับผมทุกช่องทาง แม้แต่หางตาเธอยังไม่แล ถึงแม้ผมอยากจะอธิบายทุกอย่างให้เธอฟัง แต่มันก็ยังไม่มีโอกาสแบบนั้น ผมได้แต่เฝ้าคิดถึงเธอด้วยความทรมานจิตใจเจ็บปวดกับทุกสิ่งที่เคยทำกับเธอเอาไว้ แล้วตอนนี้ยังมีผู้ชายที่ชื่อนะโมโผล่เข้ามาด้วยอีกคน พอเห็นสายตาของหมอนั่นผมก็แทบจะทนไม่ไหว ได้แต่จำใจฝืนทนหลังจากที่พระให้พรเสร็จเรียบร้อย เราทุกคนต่างพากันทยอยลงมาจากหอฉันท์ ผมได้แต่จ้องมองอันนากับผู้ชายคนนั้นด้วยความรู้สึกไม่พอใจ โดยเฉพาะตอนที่เห็นมันโน้มหน้าเข้าไปกระซิบกับเธอในระยะใกล้ไอ้ฉิบหาย!....ใกล้จนแทบจะกินหูเมียกูได้อยู่แล้วไหม...ถ้าไม่ติดว่าเป็นในวัด...ผมจะซัดให้จมตีนแม่งตรงนี้เลย!...“เก้า...นั่นอันนา...แต

“ อันนา...” ผมเรียกชื่อเจ้าของร่างบาง ขณะชันตัวลุกขึ้นนั่ง“ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น นายกำลังป่วยพรุ่งนี้หายก็กลับบ้านไปซะ แล้วอย่ามาที่นี่อีก ” อันนาพูดจาตัดบัวไม่เหลือใย แต่ภายในดวงตาคู่หวานผมรู้ว่าเธอไม่ได้คิดอย่างนั้น“ฉันไม่ได้คิดกับเธอ เหมือนที่ฉันพูดกับไอ้อุลนั่นเลยนะ ตอนนั้นฉันเพียงแต่อยากทำให้ไอ้อุลมันเจ็บปวดเหมือนที่มันเคยทำไว้ ฉันเคยเห็นเอวาร้องไห้ทุกวัน เพราะเสียใจที่ไอ้อุลมันแอบปันใจไปมีคนอื่น เอวาคิดฆ่าตัวตายตลอดเวลา ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหล ทนไม่ได้จนต้องหนีไปอยู่ต่างประเทศ ถ้าเธอเป็นฉันเธอจะทำยังไง ไหนบอกมาสิอันนา..”อันนาเบือนหน้าหนีผมไปอีกทาง ก่อนหันมามองผมอีกครั้ง“นายก็เลยอยากให้ฉัน เป็นแบบนั้นบ้างสินะ นายใจร้ายไม่ต่างจากพี่อุลเลยสักนิด"“ตอนแรกฉันก็คิดว่าจะแก้แค้น แต่เมื่อได้ใกล้ชิดเธอทีไรมันกลับทำให้ฉันลืมทุกอย่าง ลืมกระทั่งสิ่งที่ตั้งใจจะทำกับเธอ แล้วเผลอใจไปรักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ อันนา...เธอช่วยให้โอกาสฉันได้แก้ตัวใหม่กับเธออีกครั้งได้ไหม? ”พูดจบผมก็เดินเข้าไปหา แต่ทว่าเจ้าตัวกลับเดินถอยหลัง พลางส่ายหน้าร้องไห้ ผมจึงรวบเอวบางเข้ามากอดไว้แนบกาย“ ฉันจะไม่

เราสองคนคุยกันถึงเรื่องทั่วไปมากมาย จนมาถึงเรื่องที่ฉันตั้งใจจะถามเขา...“อีกเดือนกว่าๆ มหาลัยของฉันก็จะปิดเทอมแล้วนะ ฉันอยากไปเที่ยวหานายที่อเมริกาบ้างน่ะ แล้วถ้าฉันไปนายพอจะมีเวลาว่างพาฉันเที่ยวที่นั่นบ้างได้ไหม?""ได้อยู่แล้วสิ...ไม่เห็นต้องทำหน้าเกรงใจแบบนั้นเลยนี่""ก็เราปิดเทอมไม่ตรงกัน ถึงตอนนั้นนายก็คงจะเรียนหนักมาก..งั้นฉันเปลี่ยนใจไม่ไปแล้วดีกว่า ”"เวลาของฉันทั้งหมดเป็นของเธอ...อันนา""..!!!.."ฉันเบิกตากว้างพร้อมกับอ้าปากค้าง เมื่อได้ฟังคำพูดของผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันเพราะตั้งแต่นะโมเปิดเผยความรู้สึกที่มีให้ฉัน คำพูดของเขาก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปพอๆ กับสายตาแต่เชื่อไหมละว่า...คำพูดคำจาและสายตา ที่มองฉันมาอย่างลึกซึ้งของอีกฝ่าย กลับไม่เคยทำให้หัวใจของฉันหวั่นไหว ซึ่งไม่เหมือนกับคำพูดและสายตาของใครบางคน ทั้งที่คำพูดเหล่านั้นมันไม่ใช่ของจริง“ตอนแรกฉันก็คิดว่าจะแก้แค้น แต่เมื่อได้ใกล้ชิดเธอทีไรมันกลับทำให้ฉันลืมทุกอย่าง ลืมกระทั่งสิ่งที่ตั้งใจจะทำกับเธอ แล้วเผลอใจไปรักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ อันนา...เธอช่วยให้โอกาสฉันได้แก้ตัวใหม่กับเธออีกครั้งได้ไหม? ”ตอนนี้คำพูดของตอ

เราสองคนช่วยกันพยุงตองเก้าให้นอนราบไปกับพื้นรถทางด้านหลัง และนะโมยังจับดูชีพจรของตองเก้าอย่างตั้งอกตั้งใจ โดยที่เราสองคนแทบไม่ได้พูดอะไรกันเลยนะโมเปิดกระเป๋าร่วมยาแล้วล้วงเอาผ้าก๊อต มาปิดปากแผลให้ตองเก้าที่ด้านหน้า จากนั้นเราจึงช่วยกันพลิกร่างหนาเพื่อทำแผลให้เขาที่ด้านหลังเจ้าตัวทำหน้าแหยทุกครั้งนั่นแหละแต่ทว่ากลับไม่มีเสียงร้อง ผิดกับฉันที่มีน้ำตาไหลนองออกมา โดยไม่มีทีท่าว่ามันจะหยุดไหลได้สักทีเมื่อปฐมพยายาบาลเบื้องต้นให้คนเจ็บเสร็จสรรพ ฉันจึงแจ้งทางศูนย์กลับไปว่า เราได้นำตองเก้าขึ้นรถกู้ชีพของเขาไปส่งโรงพยาบาลให้เอง โดยสั่งการให้ศูนย์ช่วยประสานกับทางโรงพยาบาลว่าให้เตรียมทุกอย่างไว้รอพอได้ยินเสียงฉัน พี่อุลจึงขึ้นความถี่เรียกขาน ทั้งอย่างนั้นเวลานี้ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะพูดอะไรกับใครทั้งนั้น อะไรจะเกิดขึ้นก็ช่างมันฉันไม่แคร์ เพราะฉันสนแค่คนที่อยู่ในอ้อมแขนของฉันในตอนนี้เท่านั้นเองนะโมให้ฉันเอาผ้าสะอาดที่มีในกระเป๋า กดทับบาดแผลของตองเก้าเอาไว้อีกชั้น เพื่อกันไม่ให้เลือดไหลออกมามาก จากนั้นเขาจึงใช้ผ้าด้ายดิบผืนใหญ่ที่มีไว้สำหรับห่อคนตาย แต่มันยังไม่ผ่านไช้งาน มาห่มให้ตองเก้าเพราะเราไ

ฉันหยุดยืนอยู่หน้าห้องพิเศษของตองเก้าพลางสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ก่อนหันไปมองหน้าของนะโมเพื่อขอกำลังใจนะโมพยักหน้าให้พร้อมกับยกมือขึ้นเคาะประตูห้องเชิงต้องการขออนุญาตคนที่อยู่ด้านใน แต่ฉันยังไม่ทันได้เปิดประตูเข้าไป เมื่อคนที่อยู่ด้านในกลับเป็นฝ่ายเปิดออกให้เอง“อันนา!...อันนามาแล้วค่ะแม่”เอวาร้องลั่นราวกับดีใจนักหนาเมื่อเห็นว่าเป็นฉัน ก่อนหันไปบอกคนเป็นมารดาที่นั่งอยู่บนโซฟาพร้อมกับบิดาของเธอเรายกมือขึ้นไหว้พวกท่านพร้อมกัน และเมื่อเห็นว่าท่านรับไหว้ฉันกับนะโมจึงเดินตามหลังเอวาไปนั่งด้วยกันที่โซฟา แต่ทว่า..อยู่คนละฝั่ง และฉันเป็นคนที่ได้นั่งอยู่ตรงกลางทุกคนในครอบครัวของตองเก้ารู้เรื่องราวของนะโมทุกอย่าง โดยผ่านการบอกเล่าจากฉันเมื่อสามวันที่ผ่านมา"เราใช่ไหมที่มีชื่อว่านะโม?..."แม่ของเอวาเลื่อนสายมาที่นะโมตอนถาม เพราะเมื่อสามวันก่อนตอนที่พวกเราอยู่โรงพยาบาล พวกท่านยังไม่ทันได้สังเกตใคร นอกฉันกับคนเป็นลูกชายของท่านเท่านั้น"ครับ.." นะโมตอบกลับสั้นๆ พอได้ยินอย่างนั้นท่านจึงได้พูดกับเขาในประโยคต่อไปอีกว่า"ครอบครัวของเราขอขอบใจเธอมากนะ ที่ได้ช่วยชีวิตลูกชายของเราไว้ แล้วยังพาเขามา