All Chapters of วิวาห์ร้อนซ่อนกลรัก: Chapter 11 - Chapter 20

วันเวลาผ่านไปแต่ละวันอย่างหดหู่และอับจนหนทาง น้ำตาที่เคยไหลรินตอนนี้กลับแห้ง มาถึงตอนนี้พึ่งรู้ว่าครอบครัวอารายานนท์นั้นไร้ซึ่งผู้คนให้ขอความช่วยเหลือ หันหน้าไปพึ่งใครก็มีแต่คนปฏิเสธ จนใกล้วันกำหนดใช้หนี้เข้าไปทุกขณะ ปิติญาดานั้นยังมืดแปดด้าน เงินที่จะเอาไปใช้หนี้ตอนนี้ยังไม่มีสักบาท เมื่อไม่มีทางออก เธอก็วิ่งชนปัญหามันเลยแล้วกัน ปิติญาดาตัดสินใจได้แน่วแน่แล้วว่าจะทำอะไรต่อไป จึงเดินไปหาคนส่งสารที่ยืนล้อมรอบๆ บ้านเธออยู่ เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้ ทำให้ชายชุดดำที่ทำหน้าที่เฝ้ารั้วบ้านของหญิงสาวหันมามอง ก็เห็นว่าเป็นใครก็โค้งศีรษะทักทายให้ “ฉันอยากพบเจ้านายของพวกคุณ นัดให้หน่อย”“ครับผมจะแจ้งให้ท่านทราบ” ชายคนนั้นรับปาก“อืม” หญิงสาวเอ่ยรับสั้นๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน ไม่นานข่าวที่ปิติญาดาต้องการพบเจ้าหนี้ก็ไปถึงหูของศรชัย ซึ่งเรื่องนี้เขาก็ได้จัดแจงเตรียมบุคคลเล่นฉากนี้ไว้เรียบร้อยแล้วเช่นกัน ไม่ถึงชั่วโมงปิติญาดาก็ได้วันเวลาที่จะออกไปพบกับเจ้าหนี้ของเธอ เหมือนจะรู้ว่าหญิงสาวใจร้อน เพราะนัดที่ว่าคือเย็นวันนี้ตอนหนึ่งทุ่มที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งปิติญาดาไปตามนัด หญิงสาวอยากเห็นเ

ร้านที่ทั้งสองคนนัดหมายเป็นร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ร้านแห่งนี้เป็นร้านในความทรงจำของทั้งสองคน เพราะเป็นสถานที่ที่คณินได้พบกับกิ่งดาวเป็นครั้งแรกและขอเธอเป็นคนรักที่นี่ หลังจากวางโทรศัพท์ไปไม่นาน ชายหนุ่มก็มาถึงที่นัดหมาย ซึ่งเห็นหญิงสาวนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เขาถอนหายใจออกมานิดหน่อยก่อนจะส่งยิ้มให้เธอแล้วเดินไปนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม“ทานอะไรมาหรือยังคะคิงส์” เสียงหวานๆ ของกิ่งดาวเอ่ยถามเหมือนปกติที่ทั้งคู่เจอกัน คณินไม่ตอบคำถามของเธอ แต่กลับมองเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างลงตัวตรงหน้า ไล่มาจนถึงลำคอ ผิวขาวเนียนสวยที่เห็นนี่ก็ด้วย กิ่งดาวเป็นหญิงสาวที่สวยคนหนึ่ง คณินเพ่งพินิจมองเหมือนกับพวกเขาทั้งสองคนไม่ใช่คนรู้จักกันมาก่อน จนคนถูกมองที่คบหากันมาหลายปีต้องถามขึ้น“คิงส์...จ้องบัวยังกับไม่ใช่บัวแบบนั้นแหละ” “ขอโทษที อาจเป็นเพราะพักนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันก็ได้มั้งครับ ผมก็เลยอยากมองหน้าบัวให้นานๆหน่อย” ชายหนุ่มส่งยิ้มให้ ซึ่งกิ่งดาวก็ยิ้มตอบให้เช่นกัน คณินมอบเวลาเกือบทั้งหมดให้งานที่รับผิดชอบ แต่ในเวลางานเขามักจะมีกิ่งดาวอยู่ด้วยเสมอ พยายามหาเวลาว่างเพื่อจะออกมาเจอกันตามปร

ในขณะที่ลูกชายกำลังอกหัก มงคลและเพ็ญแขกลับนั่งขบคิดให้รอบคอบถึงแผนการที่จะทำให้ลูกชายตัวดียอมแต่งงานกับ ปิติญาดาว่าที่สะใภ้ที่หมายปอง ถ้าคณินอยู่เมืองไทยบ่อยกว่านี้คงได้พบหน้ากับว่าที่เจ้าสาวไปแล้วก็เป็นได้ แต่เหมือนโชคชะตากำหนดให้พวกเขาเจอหน้ากันเพียงแค่ครั้งเดียว นั่นคือตอนที่คนทั้งสองยังเด็กกันอยู่เท่านั้น หลังจากนั้นก็แทบไม่ได้เจอหน้ากันเลย คลาดกันไปมาตลอด เพราะตั้งแต่เล็กลูกชายเธอก็ไปเรียนที่ต่างประเทศแล้ว พอกลับมาก็เอาแต่ทำงาน ลูกๆ อาจลืมหน้ากันไปบ้าง แต่คนเป็นพ่อแม่ไม่มีทางลืมเรื่องคู่ครองของลูกแน่นอน ถึงแม้คณินจะมีคนรักอยู่ ได้ข่าวว่าคบหากันมาได้หลายปี แต่ก็ไม่เห็นลูกชายเธอจะคิดจริงจังยังไปทำงานที่นั่นที่นี่ตลอด ฝ่ายหญิงเองก็หายหน้าไม่แวะเวียนมาหา บางครั้งจึงอดคิดไม่ได้ว่าลูกชายเธอคงเลิกกับผู้หญิงคนนั้นแล้วก็เป็นได้ แผนการจับลูกชายมาคลุมถุงชนกับว่าที่สะใภ้ที่ปลื้มของมงคลและเพ็ญแขนั้นไม่มีอะไรมาก แต่ถือว่าซับซ้อนในระดับหนึ่ง ซึ่งพวกเขานั้นต้องตกลงกันให้ดี ขืนมีคนใดคนหนึ่งหลุดอะไรออกไปละก็ คณินมีหวังจับได้ไล่ทันแน่นอน“ตกลงตามนี้นะคุณเพ็ญ” มงคลพยักหน้าให้ภรรยา เมื่อเล่าถึงแผนก

“แล้วกำหนดวันใช้เงินให้เจ้าหนี้คือเมื่อไหร่ครับ” ที่ชายหนุ่มถาม เพราะหากมีเวลาพอเขาก็จะพยายามหาเงินมาช่วยใช้หนี้ ได้เท่าไหร่จ่ายไปเท่านั้นก่อน ถึงจะไม่ได้เต็มจำนวนแต่ขอให้เจ้าหนี้เข้าใจว่าเรามีจ่ายให้เขาเท่านี้ ส่วนที่เหลือจะจ่ายให้แน่ๆ เจ้าหนี้เหล่านั้นก็น่าจะเห็นใจอยู่บ้าง “พรุ่งนี้”“พรุ่งนี้!!” คนฟังทวนเวลาอย่างตกใจ คำว่าพรุ่งนี้ดูเหมือนจะปิดทางออกเสียสนิท แล้วอย่างนี้จะแก้ปัญหาของเรื่องไปทางไหนก็ยังคงมืดแปดด้าน “ใช่...แม่จะทำยังไงดีคิงส์ แม่จะช่วยครอบครัวของอาแหม่มกับหนูน้ำมนต์ยังไงดี” เพ็ญแขเฝ้าถามลูกชายสีหน้ายังคงแสดงออกถึงความกังวล แววตาก็ครุ่นคิด สีหน้าแบบนั้นพลอยรวมของคณินเข้าไปด้วยอีกคน ตอนนี้เขาแบกปัญหาของเพื่อนแม่ไว้บนบ่าเข้าให้เสียแล้ว “ใจเย็นๆ ก่อนนะครับแม่” “สามีพึ่งเสียแท้ๆ นี่จะปล่อยให้ลูกไปแต่งงานใช้หนี้กับใครก็ไม่รู้ ถ้าฝ่ายนั้นเป็นคนเลว ทำร้ายหนูน้ำมนต์ขึ้นมา แม่กับอาแหม่มต้องครอมใจแน่ๆ” เพ็ญแขน้ำตาร่วงทันทีที่พูดถึงเรื่องนี้ เพราะเข้าใจหัวอกของคนเป็นแม่ด้วยกัน การแสดงของแม่ยิ่งทำให้ลูกชายกังวลหนักขึ้นไปอีก แต่ก็ยังพยายามพูดให้แม่สบายใจไว้ก่อน “คงไม่ร้ายแรงถึ

และเพื่อไม่เป็นการเสียเวลา เช้านี้ทุกคนในครอบครัวของภูมิภักดีเกียรติจึงมุ่งตรงไปยังบ้านของครอบครัวอารายานนท์ พร้อมด้วยเจ้าหน้าที่เขต ที่มงคลให้คนขับรถไปรับมาตั้งแต่เช้า ซึ่งจะทำหน้าที่ในการจดทะเบียนสมรสระหว่างคณินและปิติญาดานั่นเอง เมื่อมาถึงหน้าประตูบ้านหลังใหญ่ คณินเห็นเหมือนในรูปที่แม่ให้ดู เพราะมีชายชุดดำยืนคุมอยู่หลายคน ถามกันอยู่เป็นนานกว่าจะยอมให้เข้าบ้านส่วนคนที่ไม่รู้อีโหน่ อีเหน่อย่างปิติญาดาก็ถูกผกามาศจับแต่งตัวสวย ด้วยชุดเจ้าสาวรองานแต่งงานแบบไม่ต้องการตั้งแต่เช้า หญิงสาวดูไม่เต็มใจ แต่ก็ไม่พูด ยอมทำตามแม่ไปเหมือนหุ่นยนต์ ผกามาศโอบกอดลูกสาว รู้สึกสงสาร เพราะคนที่ทำให้ลูกไม่ร่าเริงคือคนเป็นพ่อแม่ จึงได้แต่เอ่ยขอโทษ“น้ำมนต์ แม่ขอโทษนะลูก”“แม่…อย่าพูดแบบนี้สิคะ” ปิติญาดาเอ่ยตอบเสียงอู้อี้ ในอ้อมกอดของแม่ น้ำตาเหมือนจะไหลชอบกล “แม่ไม่รู้จะพูดยังไงนี่จ๊ะ แม่ไม่อยากให้เรื่องทุกอย่างจบลงแบบนี้เลย” สองแม่ลูกกอดกันกลม ก่อนที่จะได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง เด็กรับใช้เปิดเข้ามาเพื่อบอกว่ามีแขกมาขอพบ“ได้เวลาแล้วสินะ” ว่าที่เจ้าสาวเอ่ยเสียงเรียบ เดาว่าคนที่มาพบนั่น ต้องเป็นเจ้าหนี้แน่