All Chapters of วิวาห์ร้อนซ่อนกลรัก: Chapter 21 - Chapter 30

ความรีบร้อนออกจากบ้านตามที่ผู้ใหญ่บอก ทำให้ปิติญาดาไม่ได้หยิบอะไรติดตัวมาเลยสักชิ้น กระเป๋าสตางค์ เงิน โทรศัพท์ เรียกได้ว่ามาแต่ตัวจริงๆ หญิงสาวนั่งนิ่งเหมือนหุ่นยนต์ ทุกอย่างรอบตัวตอนนี้เกิดขึ้นเร็วจนตั้งรับแทบไม่ทัน พ่อพึ่งเสีย เป็นหนี้หลายร้อยล้านและสุดท้ายต้องแต่งงานกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ คิดแบบนั้นน้ำตาของความอัดอั้นก็ร่วงปิติญาดาหันข้างให้คณิน หญิงสาวแอบร้องไห้แต่เขาก็รับรู้ได้เพราะอาการตัวโยนที่แสดงออกให้เห็นเป็นระยะๆ เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาปอยๆ ก่อนจะสูดอากาศเข้าเต็มๆ ปอดให้กำลังใจตัวเอง นั่งรถมาได้สักพักใหญ่ๆ คนหน้านิ่งซึ่งตอนนี้ทำหน้าที่ขับรถถึงกับยิ้มส่ายศีรษะและขำกับตัวเองจ๊อกกกกก!!!เสียงท้องร้องของหญิงสาวที่นั่งหน้าบึ้งในชุดเจ้าสาวกำมะลอข้างๆ ตัว ช่างทำลายบรรยากาศอันอึมครึมลงไปอย่างสิ้นเชิง มือน้อยๆ ยกขึ้นมาลูบท้องที่แบนราบไปมาอย่างน่าสงสาร เธอรู้สึกหิวมาได้สักพักแล้วแต่ข่มตัวเองไว้ สุดท้ายพยาธิในท้องก็ประท้วงทำเอาเธออายแสนอาย ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดี ผู้ชายข้างๆ นี่ก็เถอะ ไม่ใช่พระเอกในนิยายขี่ม้าขาวมาช่วยเธอจากภัยอันตรายสักหน่อย แต่จะว่าไปเขาก็เหมือนอยู่นะ เพราะเ

“จะว่าไปเธอก็ไม่เห็นมีอะไรให้ฉันแตะต้องได้ เสน่ห์รึก็มองไม่เห็น ตัวแห้งๆ ยังกับกุ้งเสียบ นิสัยก็บ้าๆบอๆ เอาเถอะ ไหนๆ ฉันก็หลวมตัวแต่งงานกับเจ้าสาวกำมะลออย่างเธอแล้วนี่ หวังพันธะข้อนี้ของเราจะเป็นแค่ช่วงสั้นๆ” คำพูดดูถูกของคณินทำให้ปิติญาดาควันออกหู เขาหาว่าเธอไม่มีเสน่ห์อย่างนั้นเหรอ ทีตัวเองล่ะมีเสน่ห์ตายเลย สิ่งที่เธอคิดก่อนหน้าขอถอนคำพูดให้หมด ผู้ชายแบบนี้ต่อให้เหลือคนเดียวบนโลก เธอก็ไม่แล “คนอย่างฉันมีเสน่ห์มากพอที่คนอย่างนายจะมองไม่เห็น ชิ จ๊อกกกก” การสนทนาจบลงอีกครั้ง เมื่อเสียงท้องร้องของปิติญาดาดังขึ้น คณินหัวเราะออกมาแบบไม่เก็บไว้อย่างเช่นครั้งแรกที่ได้ยิน คนหิวข้าวหน้าแดงก่ำ ทั้งอาย ทั้งโกรธที่ถูกคนหัวเราะเยาะ ชายหนุ่มเลี้ยวรถเข้าตัวเมืองนครสวรรค์ ก่อนจะไปหยุดลงหน้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งที่เขาเคยแวะมาบ้าง ไกด์จำเป็นพาเธอไปยังร้านอาหารประจำ ขณะนั่งกินข้าวทั้งคู่ก็ตกอยู่ในสายตาหลายสิบคู่ ไม่ต้องบอกก็คงรู้ว่าใครดึงดูดสายตาคนพวกนั้นถ้าไม่ใช่ปิติญาดา ก็เธอเล่นอยู่ในชุดแต่งงานนี่นา เมื่อกินข้าวอิ่ม คณินก็พาเจ้าสาวกำมะลอไปซื้อข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวให้เรียบร้อย พร้อมทั้งให้เธอเ

“ยายน้ำเน่า” คำเรียกครั้งที่สองของคณินที่ห้วนและดังกว่าเดิมทำเอาปิติญาดาสะดุ้งรู้สึกตัว นั่งตัวตรงแด่วกันเลยทีเดียว ก่อนจะกระพริบตาปริบๆ ไล่ความง่วง แต่ก็ยังมึนๆ อยู่ “หลับเป็นตาย จับส่งขายซะดีไหม” “ถึงแล้วเหรอ” คนขี้เซาถามก่อนจะมองไปมารอบๆ อย่างสำรวจ สมองส่วนการตอบโต้ของปิติญาดายังทำงานไม่เต็มที่นัก เธอจึงไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงกับเขาให้สาสม “อืม...ตื่นได้แล้ว” พูดจบเขาก็เดินนำหน้าเธอเข้าไปในบ้าน แต่จังหวะที่ปิติญาดากำลังจะก้าวลงจากรถ ลมแรงๆ มาจากไหนก็ไม่รู้พัดไปมาอยู่รอบๆ ตัวเธอจนต้องหลับหูหลับตา ข้าวของในรถที่น้ำหนักเบาก็ปลิวเต็มไปหมด สักพักก็หยุด ทำเอาคนแปลกถิ่นออกแนวขนลุก เพราะคิดว่าถูกผีหลอกกลางวันแสกๆ เข้าแล้ว จึงรีบขยับตามคณินเข้าไปในบ้าน แต่เท้าของเธอกลับเหยียบการ์ดสีชมพูที่หล่นอยู่บนพื้นเข้าแบบไม่ตั้งใจ“อะไร” ปิติญาดาก้มไปหยิบขึ้นมาถือไว้ ที่หน้าการ์ดมีคำว่า ‘เรียนเชิญ คุณคณิน ภูมิภักดีเกียรติ’ ไม่ต้องบอกก็พอจะรู้ว่าคือการ์ดแต่งงาน ไม่รู้ปลิวมาจากที่ไหน เธอจึงหยิบติดมือเพื่อจะเอาไปคืนให้เจ้าของ ขณะที่เดินเข้าบ้านปิติญาดาก็ขอสำรวจไปด้วย บ้านทั้งหลังถูกออกแบบไว้อย่างสวยงาม ม

“คิดจะทำอะไรต่อไป”“อืม…อย่างแรกที่อยากทำคือหาเงินมาใช้หนี้ให้พ่อนายให้เร็วที่สุด” แม้จะยาก เพราะเงินมากมายแบบนั้นเธอจะหามาได้ยังไงก็ไม่รู้ แต่ปิติญาดาก็ยังหวัง เพราะไม่อยากให้คนอื่นมาดูแลบริษัท แม้คนอื่นที่ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทที่ไว้ใจได้ของพ่อก็ตามที “วิธีหาเงินล่ะ ยังไง” คณินขมวดคิ้วยุ่งถามขึ้น พูดน่ะมันง่ายแต่ทำนะมันยาก ต้องวางแผนให้ดี หนึ่งสองสามสี่ จะเดินไปทางไหน แต่จะว่าไปพ่อแม่เขาไม่เห็นพูดเลยนี่น่าว่าอยากได้เงินคืน แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้บอกปิติญาดาให้รู้เรื่องนี้ ปล่อยให้หญิงสาวทำตามที่ต้องการไปแล้วกัน “ตอนนี้ยังมึนๆ อยู่ ก็เลยยังคิดอะไรดีๆ ไม่ออก”“อืม” คนฟังเอ่ยรับสั้นๆ อย่างเข้าใจ เพราะถ้าเกิดเรื่องกับเขา พ่อเสียชีวิต เจ้าหนี้โผล่มาบอกว่าเป็นหนี้หลายร้อยล้าน ต้องแต่งงานใช้หนี้ แต่สุดท้ายเธอกับเขากลับต้องแต่งงานบังหน้า แต่ละเรื่องที่พบเจอ ถ้าไม่เกิดกับตัวเองใครจะเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง นั่งเงียบอยู่สักพัก ปิติญาดาก็เอ่ยขึ้น“อ้อ…ขอถามอะไรหน่อยสิ” “ว่ามา” ชายหนุ่มวางช้อนลงเพราะเขากินข้าวไข่เจียวหมดจานแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นมองปิติญาดา รอฟังว่าเธอจะถามอะไรอีก “ที่ลำปางขึ้นชื่อเรื่

“อ้อ...ค่ะ น้ำมนต์กับ เอ่อ...พี่คิงส์เราเป็นญาติห่างๆ กัน” ไหนๆ ก็ไหนๆ ปิติญาดาก็ปล่อยเลยตามเลยลอยตามน้ำไปแล้วกัน แต่การเรียกชายหนุ่มว่าพี่อย่างสนิทสนมแบบนั้น สำหรับเธอไม่ชินปากเลยจริงๆ ต่อไปอยู่ต่อหน้าคนอื่นก็คงต้องเรียกแบบนี้ละมั้ง “เหรอครับ ถ้ารู้ เราคงได้ทำความรู้จักกันเร็วกว่านี้ก็เป็นได้” เขตไทยรุกหนักแบบไม่ปกปิด ถึงจะพึ่งพบหน้ากันครั้งแรก แต่ชายหนุ่มนั้นขอปักธง หวังจีบปิติญาดาเต็มที่ เพราะหญิงสาวตรงสเปคเขาไปเสียทุกอย่าง หน้าตาน่ารักสวยเลยก็ว่าได้ ผิวก็สวย หุ่นยังดี เป็นนางแบบได้สบายๆ แถมตาคู่สวยของเธอ ยามที่เขาสบตามองด้วยก็ยิ่งมีเสน่ห์น่าค้นหา “ค่ะ” หญิงสาวเอ่ยรับสั้นๆ ก่อนจะส่งยิ้มแห้งๆ ให้ ถึงจะยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน แต่ใช่ว่าเธอจะไม่เคยมีผู้ชายมาขายขนมจีบ ก็เลยพอจะมองท่าทางและแววตาของเขตไทยออก ส่วนจามรนั้นส่ายหน้าให้เพราะดูท่าเขตไทยจะเอาจริง“แล้วน้องน้ำมนต์มาทำอะไรที่นี่ครับ เที่ยวเหรอ” เขตไทยเอ่ยเรียกปิติญาดาอย่างสนิทสนม ซึ่งคนถูกเรียกก็เหมือนจะขัดอะไรไม่ได้เสียด้วย “เปล่าค่ะ น้ำมนต์มาเรียนรู้งานที่นี่ เผื่อมีอะไรน่าสนใจทำ” สถานการณ์ของเธอตอนนี้ เรื่องเที่ยวไม่มีในสมอ