All Chapters of MY BABY ง้อรักนางฟ้าตัวน้อย: Chapter 21 - Chapter 30

ใบข้าวฉันเปิดประตูเข้ามาก็เห็นน้องลิต้ากำลังนั่งร้องไห้อยู่บนเตียง น้องลิต้าคงจะกลัวเพราะว่าตื่นขึ้นมาแปลกที่แถมยังไม่เจอฉันอีก ฉันจึงพุ่งตัวเข้าไปหาน้องลิต้าที่เตียงทันที"โอ๋ๆๆ หยุดร้องได้แล้วนะคะลิต้า คุณแม่อยู่นี่ไงคะ หยุดร้องได้แล้วนะคนเก่งของแม่” ทันทีที่น้องลิต้าเห็นฉันก็พุ่งเข้ามากอดแล้วซบหน้าลงที่คอฉันทันที ฉันรู้สึกถึงความเปียกชื้นจากน้ำตาของน้องลิต้าที่ร้องไห้ออกมา"ฮืออออ ฮืออออ คุณแม่ขา เราอยู่ที่ไหนกันหรอคะ ทำไมหนูตื่นมาถึงไม่เจอคุณแม่เลยละคะ ฮึก หนูนึกว่าจะไม่ได้เจอคุณแม่อีกแล้ว” น้องลิต้าถามฉันด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอีกระลอกหนึ่ง"โอ๋ๆ หยุดร้องก่อนเร็วค่ะ คุณแม่ไม่ได้หายไปไหนเลยนะคะ คุณแม่เห็นว่าน้องลิต้าง่วง คุณแม่เลยให้น้องลิต้านอนไงคะ ส่วนคุณแม่ออกไปอยู่นอกไงคะลูกขา หนูหยุดร้องได้แล้วนะคะ ถ้าหนูหยุดร้องเดี๋ยววันนี้คุณแม่จะพาหนูไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านที่หนูอยากกินดีไหม หืมมม” ฉันพูดไปพลางเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่เลอะอยู่บนใบหน้าของลูก ลูกสาวของฉันต้องหลอกล่อด้วยของกินเท่านั้นแหละค่ะถึงจะยอมน้องลิต้าที่ได้ยินฉันพูดว่าจะพาไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านให้ต

หลังจากที่พวกเราทั้งสามคนขับรถออกมาจากคอนโดได้สักพักก็มาติดแหง็กอยู่บนถนนระหว่างทางที่กำลังจะไปร้านก๋วยเตี๋ยวที่น้องลิต้าอยากจะกิน รถบนถนนไม่มีท่าทีว่าจะขยับเขยื้อนเลยสักนิดมาประมาณยี่สิบนาทีแล้ว ลูคัสตอนนี้รู้สึกหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยเพราะปกติเขาจะไม่ค่อยออกมาใช้ถนนในช่วงเวลานี้เพราะมันรู้สึกทำให้เขาเสียเวลาชีวิตกับการที่ต้องนั่งรออยู่บนรถเฉยๆ แต่ก็หัวเสียได้ไม่นานแค่หันไปเห็นน้องลิต้าที่กำลังนั่งมองเขาตาแป๋วอยู่อารมณ์หัวร้อนก็หายไปในทันที "คุณลุงขา เมื่อไหร่เราจะไปถึงร้านก๋วยเตี๋ยวคะ ตอนนี้หนูหิวแล้วค่ะ" ลิต้าที่นั่งมองลูคัสอยู่ก็เอ่ยถามเขาทันที เพราะรู้สึกว่าตัวเองนั่งอยู่บนตักของแม่นานมากแล้ว ท้องน้อยๆก็เริ่มประท้วงออกมาจึงทำให้ลิต้าเริ่มที่จะงอแงใส่ลูคัส"หนูหิวหรอคะลูก หิวมากไหมคะ ตอนนี้บนรถของคุณพ่อไม่มีขนมเลย หนูทนอีกหน่อยนะคะเดี๋ยวถ้าเราหลุดออกจากรถติดตรงนี้ เดี๋ยวคุณพ่อจะรีบพาหนูไปกินก๋วยเตี๋ยวทันทีเลยนะคะ โอเคไหมลูก" ลูคัสได้ยินน้องลิต้าบ่นหิวก็มองไปทั่วรถของตัวเองซึ่งไม่พบอะไรเลย แม้กระทั่งขวดน้ำสักขวดบนรถเขาก็ไม่เคยจะมี ต่อไปนี้ต้องมีขนมกับน้ำติดรถไว้อย่างละแพ็คแล้วแหละ เข

ใบข้าว"คุณแม่ขา คุณพ่อจะมาหาเราอีกไหมคะ" น้องลิต้าเอ่ยถามฉันที่กำลังมัดผมให้แกอยู่หน้ากระจกตอนนี้"หืมม น้องลิต้าอยากจะเจอคุณพ่ออีกหรอคะลูก" "ไม่ใช่สักหน่อยค่ะ หนูไม่ได้อยากเจอคุณพ่ออีกสักหน่อย หนูแค่ถามหาเฉยๆค่ะ" ท่าทางกับคำพูดของน้องลิต้ามันช่างสวนทางกันเหลือเกิน แกคงสนุกที่ได้อยู่กับคุณพ่อของตัวเองหรือเปล่านะ แต่ฉันก็งงว่าทำไมตอนที่น้องลิต้าอยู่กับเขาถึงไม่ยอมเรียกเขาว่า 'คุณพ่อ' แต่เรียกว่า 'คุณลุง' แทน"หรอคะ แม่ก็นึกว่าหนูอยากเจอคุณพ่อเขาอีก งั้นคุณแม่ขอถามอะไรหนูหน่อยได้ไหมคะลูก" ฉันมัดผมให้น้องลิต้าเสร็จแล้วก็ไปนั่งลงตรงหน้าของน้องลิต้าเพื่อให้เราทั้งสองคนได้สบตากัน"คุณแม่จะถามอะไรหนูหรอคะ?" ตากลมโตแก้มขาวๆเหมือนซาลาเปาเอียงคอถามฉันกลับ "ทำไมหนูถึงเรียกคุณพ่อว่าคุณลุงเหรอคะ" ฉันสงสัยตั้งแต่เมื่อวานแต่ก็ไม่ได้ถามน้องลิต้าให้หายสงสัย เพราะกลับร้านมาก็วุ่นวายช่วยงานเด็กในร้านจนมืดค่ำบวกกับความเหนื่อยล้ามาทั้งวัน เลยทำให้ฉันที่หัวถึงหมอนปุ๊บก็หลับไปในทันที"อืมมมม ก็คุณพ่อไม่รักเราสองคนนี่น่า หนูเลยเรียกคุณพ่อว่า 'คุณลุง' แทนไงคะคุณแม่" คำตอบที่ไร้เดียงสาของน้องลิต้า ทำให้ฉันร

ลูคัสตอนนี้ผมนั่งจ้องหน้ากับมันอยู่ ไอ้ผู้ชายที่นั่งอยู่กับลูกและเมียของผมในตอนแรก หลังจากที่มันไล่ให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่น่าจะเป็นเพื่อนของเมียผม พาเมียผมกับลูกขึ้นไปบนบ้านมันก็มานั่งโซฟาตรงที่เมียผมนั่งก่อนจะนั่งมองหน้าผมอยู่อย่างนั้นโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา คิดว่ามองเป็นอยู่คนเดียวหรือไง มองมามองกลับไม่โกงเว้ย"นายครับ ให้ผมจัดการเลยไหมครับ" เดรคและเบลคผู้อยู่ในเหตุการณ์ ก่อนเอ่ยถามลูคัสว่าให้จัดการผู้ชายตรงหน้าที่เอาแต่มองหน้าหาเรื่องลูคัสเลยไหม"ไม่ต้อง พวกมึงไปนั่งที่อื่นก่อนเถอะ เดี๋ยวตรงนี้กูจัดการเอง" ทั้งสองก้มหัวให้ลูคัสก่อนจะพากันไปนั่งโต๊ะว่างๆที่ไม่ห่างจากโต๊ะของลูคัสเพื่อรอดูสถานการณ์"หึ" "มึงต้องการอะไร?" ลูคัสที่เป็นฝ่ายหมดความอดทนก่อนจึงเอ่ยถามฝ่ายตรงข้ามทันที เพราะมันเอาแต่จ้องหน้าเขานานนับ10นาทีได้ ไม่ปริปากอะไรออกมาสักคำ ได้ยินก็แต่เสียงหัวเราะของมันพร้อมกับเหยียดยิ้มมุมปาก"มึงนั่นแหละที่ต้องการอะไรกันแน่" แทนไทไม่ยอมตอบคำถามที่ลูคัสถาม และถามกลับแทนพร้อมกับสีหน้ากวนๆให้อีกฝ่ายหัวร้อน ปัง!!!!"มึงจะหาเรื่องกูหรอห้ะ!" ลูคัสฟาดฝ่ามือลงที่โต๊ะอย่างเสียงดังเพื่อระบายคว

แกร๊กใบข้าวเดินมาเปิดประตูห้องของน้องลิต้าให้ลูคัสเข้าไปเอาน้องลิต้านอนที่เตียง โดยที่ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันเพราะกลัวว่าจะเสียงดังทำให้ลูกตื่นลูคัสที่ไปส่งลูกสาวเข้าห้องนอนเสร็จแล้วก็แอบสำรวจห้องนอนก่อนเล็กน้อย ห้องนอนของน้องลิต้านั้นเป็นโทนสีชมพูทั้งห้องไม่เว้นแม้แต่พื้นกระเบื้อง โอเค เขาเก็บข้อมูลลงสมองเรียบร้อยเพื่อเอาไว้ไปสั่งต่อเติมห้องที่บ้านใหญ่ไว้ให้ลูก เมื่อสำรวจครบเรียบร้อยแล้วเขาก็เดินออกจากห้องลูกและปิดประตูด้วยความเบามือ"อ้าวคุณยังอยู่อีกหรอ ผมนึกว่าคุณจะไปแล้วซ่ะ" แทนที่ประโยคนี้จะเป็นของใบข้าวที่เป็นเจ้าของบ้าน แต่กลับเป็นเขาเองที่ถามประโยคนี้ใส่เธอ"นี่บ้านของฉันค่ะ คุณนั้นแหละเมื่อไหร่จะกลับ" เธอที่ยืนรอเขาอยู่หน้าห้องน้องลิต้า ก็รีบถามเขาทันทีเพราะเขาอยู่ที่นี่นานเกินไปแล้ว สงสัยจะว่างมาก"นี่ก็บ้านเมียของผมไง ลูกเมียผมอยู่ไหนผมก็อยู่ที่นั่นแหละ""เจ้าของบ้านนี้ไม่มีสามีค่ะ เชิญคุณกลับไปได้แล้ว ไม่มีงานมีการทำหรือไง ถึงจะมาคลุกอยู่นี่ทั้งวัน" พูดเสร็จใบข้าวก็ผายมือไปทางบันไดเชิงไล่เขาทางอ้อม ถึงเธอจะอยากไล่ตรงๆก็เถอะ"ผมหิวอ่ะ ทำกับข้าวให้กินหน่อยสิ" ต้องหน้าด้าน