All Chapters of MY BABY ง้อรักนางฟ้าตัวน้อย: Chapter 11 - Chapter 20

สามเดือนต่อมาใบข้าวตั้งแต่วันนั้น วันที่ฉันได้ให้กำเนิดนางฟ้าตัวน้อยๆ คนหนึ่งขึ้นมาก็ผ่านมาสามเดือนแล้ว เรียกได้ว่าเป็นสามเดือนที่สามารถพิสูจน์ได้เลยว่า ฉันนั้นสามารถเป็นแม่คนได้ดีรึยัง ฉันไม่สามารถตอบได้ว่าดี100%รึยัง แต่ฉันพยายามในทุกๆ วันเพื่อที่จะได้ดูแลเขาให้ดีที่สุด ลูกสาวของฉันมีชื่อว่า เด็กหญิงขวัญข้าว ปัทมกุล ชื่อเล่นชื่อว่า น้องลิต้าค่ะ น้องลิต้าเป็นเด็กน่ารักมากค่ะ ช่วงที่เข้าเดือนที่สามที่เลี้ยงน้องลิต้ามาคือ แกจะไม่ค่อยร้องไห้โยเยเท่าไหร่ ส่วนมากน้องลิต้าจะร้องไห้เฉพาะตอนที่แกหิวนมและตอนที่แกรู้สึกไม่สบายตัวแค่นั้น แต่ในช่วงที่ฉันเลี้ยงน้องลิต้าในตอนแรกคือ ฉันตาดำเป็นหมีแพนด้าเลยค่ะ ช่วงเดือนแรกน้องลิต้าร้องไห้บ่อยมากและต้องตื่นมาให้นมทุกๆ 2-3ชั่วโมง ทำให้ฉันนอนไม่ค่อยเต็มอิ่มเท่าไหร่ แต่ดีที่ช่วงเดือนแรกขนมมาหาฉันทุกวัน ขนมจะมาตั้งแต่ไก่โห่และพี่แทนไทจะมารับกลับช่วงค่ำๆ เลยทำให้ฉันได้มีเวลาพักผ่อนเยอะขึ้นในช่วงกลางวัน แต่ช่วงนี้ขนมกับพี่แทนไทกำลังอยู่ในช่วงเตรียมตัวเป็นเจ้าบ่าวเจ้าสาวกัน เลยทำให้ในช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาแวะมาหาฉันกับลูกเท่าไหร่ ซึ่งฉันก็บอกขนมไปว่าไม่ต้อ

ใบข้าวกริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง“Secret Café ยินดีต้อนรับค่ะ ลูกค้าต้องการรับเป็นเครื่องดื่มหรือเค้กสามารถเลือกได้เลยนะคะ” ทันทีที่ใบข้าวเจ้าของร้านแสนสวยของคาเฟ่แห่งนี้ได้ยินเสียงกระดิ่งที่ห้อยกับประตูร้านเปิดขึ้น ก็ได้ทักทายลูกค้าด้วยประโยคติดปากไป“เอ่อ..เอาเป็นโกโก้หวานน้อยเพิ่มวิปครีมแล้วก็เครปเค้กสตรอว์เบอร์รี่ค่ะ”“ได้ค่ะคุณลูกค้ารอซักครู่นะคะ เชิญลูกค้าเลือกที่นั่งได้เลยค่ะ” ฉันตอบกลับลูกค้าสาวไปพร้อมกับคีย์ข้อมูลลงคอมพิวเตอร์และเดินไปทำเครื่องดื่มให้ลูกค้าทันที“ไผ่จ้ะ เอาเครื่องดื่มแล้วก็เครปเค้กไปเสิร์ฟที่โต๊ะ7 แทนพี่ทีนะจ้ะ”ฉันบอกเด็กพนักงานในร้านให้เอาของไปเสิร์ฟลูกค้าแทนและเดินเข้าไปหลังร้านเพื่อที่จะเตรียมทำเค้กไว้สำหรับขายวันพรุ่งนี้“กอหญ้าเหลือขนมอะไรที่ยังไม่ได้ทำบ้าง”ฉันถามเด็กพนักงานสาวอีกคนที่ทำขนมอยู่ในครัว ตอนนี้ร้านคาเฟ่ของฉันเปิดมาได้ประมาณเกือบหนึ่งปีแล้ว ร้านของฉันมีพนักงานสองคนที่ฉันรับมาเขาเป็นพี่น้องกัน สองคนนี้มาสมัครงานตั้งแต่ไม่ได้เปิดร้านเลยด้วยซ้ำ เพราะก่อนวันเปิดร้านประมาณสามวันก็มีสองพี่น้องนี่แหละที่เดินมาถามว่ารับพนักงานไหม ก็เลยเป็นพนักงานประจำตั้งแต่

ใบข้าวSecret Café“ผมต้องใส่ชุดนี้จริงดิพี่ข้าว” บาริสต้าหนุ่มประจำคาเฟ่แห่งนี้พูดกับเจ้าของร้านด้วยท่าทีเขินๆ ทุกๆเดือนทางร้านจะมีกิจกรรมแต่งชุดตามธีมต่างๆเดือนละหนึ่งครั้ง ส่วนเดือนนี้จับฉลากได้เป็นธีมกระต่าย ซึ่งชุดก็ไม่ได้วาบหวิวหรือโป๊อะไร มีเพียงแค่ชุดพนักงานเสิร์ฟธรรมดาแต่เพิ่มที่คาดผมที่เป็นหูกระต่ายและสร้อยคอที่เป็นกระดิ่งน่ารักๆ “ใช่สิวันนี้ธีมของร้านเราเป็นตรีมกระต่ายนะ พี่ว่าก็น่ารักดีน่ะ ดูสิกอหญ้าใส่แล้วสวยมากเลย” ใบข้าวชี้ไปทางพนักงานสาวสวยที่ตอนนี้อยู่ในชุดเมดน่ารักและมีที่คาดผมหูกกระต่ายขนปุกปุยอยู่บนหัว ปกติกอหญ้าเป็นเด็กน่ารักอยู่แล้วยิ่งแต่งตัวแบบนี้เข้าไปยิ่งทำให้ดูสวยน่ารักปนขี้เล่นนิดๆ “ก็กอหญ้าเป็นผู้หญิงไงพี่ข้าว ส่วนผมเป็นผู้ชายนะให้ผมใส่ชุดพนักงานเสิร์ฟแบบเดิมจะดีกว่า ชุดนี้ผมเขินนะพี่” กอไผ่ที่พยายามขอร้องอ้อนวอนให้ใบข้าวเปลี่ยนใจ“ป่ะๆๆ เราไปทำงานที่เรารักกันเถอะ” ใบข้าวเลือกที่จะเมินคำร้องขอของกอไผ่และดันหลังทั้งสองคนให้ไปเปิดร้านต้อนรับลูกค้าได้แล้ว “คุณแม่ขา คุณแม่ดูนี่สิคะ น่ารักไหม หนูน่ารักมั้ยคะ พี่กอไผ่เอาที่คาดผมอันนี้ให้หนูด้วยค่ะมันน่ารักมาก

ลูคัสห้างสรรพสินค้าตอนนี้เขากลับมาที่ไทยได้ประมาณเกือบสัปดาห์แล้ว ข้าวของเครื่องใช้ตอนที่อยู่ออสเตรเลียเขาไม่ได้เก็บมันมาด้วย ดังนั้นเขาเลยต้องมาเดินซื้อของที่ห้าง วันนี้เป็นวันหยุดของเดรคและเบลคที่นานๆทีจะได้หยุด เลยมีแค่เขาคนเดียวที่ออกมาซื้อของลูคัสที่เดินเลือกซื้อของใช้ได้มาพอสมควรแล้ว ท้องของเขาก็เริ่มที่จะร้องประท้วงออกมา เขาจึงต้องเปลี่ยนเส้นทางไปยังโซนร้านอาหารแทน วันนี้เขาเลือกที่จะกินอาหารญี่ปุ่นแบบห้องส่วนตัว เพราะไม่ชอบความวุ่นวายและมีคนมองตอนที่เขากำลังกิน เขาสั่งอาหารเสร็จก็รออยู่พักใหญ่ก่อนที่อาหารจะทยอยมาเสิร์ฟเขาก็ลงมือกินมันในทันทีใบข้าว“คุณแม่ขา วันนี้คุณแม่พาหนูไปกินปิ้งย่างได้ไหมคะ หนูเห็นในยูทูบวันนี้น่ากินมากๆ เลยค่ะ นะคะคุณแม่” ฉันนั่งอยู่หน้าเคาท์เตอร์ร้านคาเฟเพื่อรอเก็บเงินลูกค้า ก็ได้ยินเสียงลูกสาวตัวน้อยมาทำเสียงอ้อนๆ พร้อมกับยืนเขย่าแขนฉันไปด้วย“หนูอยากกินอะไรลูก ไหนเอามาให้คุณแม่ดูสิคะ”“นี่ค่ะคุณแม่ หนูอยากกินอันนี้” ลิต้ารีบนำโทรศัพท์ ที่เปิดช่องรีวิวอาหาร มาให้ฉันดู“อืม ถ้าคุณแม่พาไปกินแล้วน้องลิต้าจะเป็นเด็กดีมั้ยคะ”“แน่นอนค่ะคุณแม่ หนูจะเป็นเ

“คุณ” แรงสะกิดเบาๆที่แขนของเขา พร้อมกับน้ำเสียงหวานๆของคนข้างกายเรียกให้เขาหันไปมอง“หืมม มีอะไรหรือเปล่า?” “เรื่องที่คุณจะคุยมีแค่นี้ใช่ไหม ฉันจะได้เข้าไปหาลูก ฉันกลัวแกตื่นมาแล้วร้องไห้ที่ไม่เจอฉันแถมอยู่แปลกที่อีก” หญิงสาวพูดไปพลางหันไปมองที่ประตูที่มีลูกนอนอยู่ด้านใน“เดี๋ยวสิคุณ ผมยังมีเรื่องอีกเยอะที่ยังอยากรู้ เรานั่งอยู่แค่ตรงนี้เอง ถ้าลูกตื่นมาแล้วร้องไห้จริงๆเราได้ยินเสียงแน่นอน” เขายังอยากรู้เรื่องของเธอกับลูกสาวของเขาอีกเยอะ แถมมันเยอะจนไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อน“เอ่อ.. กะ…ก็ได้ค่ะ” หญิงสาวหันไปมองประตูอย่างชั่งใจก่อนที่จะตอบตกลง“งั้นเอางี้ ในเมื่อเรื่องของเรามันถลำลึกเกินที่จะกลับไปแก้ไขได้แล้ว เรามาทำความรู้จักกันดีกว่า เพราะเราต้องเจอกันบ่อยขึ้นแน่นอน” ผมเสนอความคิดนี้ออกไป เพราะอย่างน้อยๆก็จะได้รู้จักหรือสนิทกันและกันมากขึ้น“? ทำไมเราต้องเจอกันบ่อยขึ้นละ” เธอทำหน้างงใส่ผม และเลือกที่จะถามผมกลับแทนการแนะนำตัว“มันมีเหตุผลของมันอยู่แล้วละ คนสวย” ต่อไปมันจะไม่ใช่พรหมลิขิตเพราะผมจะเป็นคนลิขิตเหตุการณ์ทั้งหมดให้มันเกิดขึ้นมาเอง“ผมชื่อลูคัส ลูคัส โบลโซเวอร์ ลูกครึ่งอ