“ฮึก!” เสียงสะอื้นไห้ที่ดังมาตามสายลมเย็นฉ่ำช่วงเวลาโพล้เพล้ ทำให้เด็กหนุ่มวัยสิบสองปีถึงกับหยุดฝีเท้าของตนเอง ไรขนอ่อนทั้งร่างลุกเกลียวพร้อมกัน“ฮือออ~”ดวงตาสีนิลพยายามมองหาที่มาของเสียง จนกระทั่งเห็นปลายเท้าเรียวเล็กยื่นออกมาจากใต้สไลด์เดอร์กลางสนามเด็กเล่น เขาจึงค่อยๆ เดินเข้าไปดูว่าเจ้าของเสียงนั้นคือใครเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กผิวขาวจัดนั่งก้มหน้ากอดเข่า ร่างกายสั่นเทาหนักจากการสะอึกสะอื้น เด็กหนุ่มเกิดความสงสัยว่าทำไมเด็กตัวเล็กแค่นี้ถึงมานั่งร้องไห้คนเดียว“ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ”“ฮึก! ฮึก!” ใบหน้าจิ้มลิ้มนองน้ำตาเงยมองเจ้าของเสียงนุ่มทุ้มด้วยความตื่นตระหนก เธอพยายามขยับตัวออกห่างคนแปลกหน้า “ยะ…อย่ามายุ่งกับขิมนะ”ท่าทางกลัวคนแปลกหน้าของเด็กน้อยเรียกความเอ็นดูจากเด็กชายได้ไม่ยาก เขาย่อตัวนั่งลงแต่ยังคงเว้นระยะห่างจากเธอ“ให้พี่นั่งเป็นเพื่อนไหม”“…”“พี่มีลูกอมนะ” ว่าจบก็หยิบลูกอมคาราเมลจากกระเป๋าเสื้อส่งให้อีกฝ่าย แววตาสั่นไหวของเด็กหญิงเริ่มคล้อยตามลูกอมในมือของเขา “รับไปสิ พี่มีหลายเม็ดเลย”“ให้จริงเหรอคะ” เธออ้อมแอ้มพร้อมใช้มือเล็กปาดน้ำตาบนพวงแก้ม“ใช่สิ ลูกอมนี้จะทำให้หายเศร้
Terakhir Diperbarui : 2025-03-18 Baca selengkapnya