KITE ZONE 4 | วีรกรรม

วันต่อมา…

เพลงขิมกำลังนั่งอยู่ต่อหน้าผู้จัดการคลับหน้าตาสะสวย ซึ่งในคราแรกรู้สึกประหม่าที่ต้องเผชิญหน้าตามลำพัง แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มสดใสอันแสนเป็นมิตรของเธอก็รู้สึกใจชื้น

“ต้องการทำเป็นพาร์ตไทม์หรือทำเต็มเวลาเลยคะ”

“ทำเต็มเวลาค่ะ”

“จะทำไหวเหรอคะ อยู่ปีสี่คงเรียนหนักน่าดูเลย”

ด้วยกลัวว่าถ้าไม่ตอบว่าไหว อีกฝ่ายอาจจะไม่รับเธอเข้าทำงาน “ขิมทำไหวค่ะ”

“ไม่ต้องกลัวว่าพี่จะไม่รับเราเข้าทำงานหรอก พี่รับอยู่แล้ว”

“ขอโทษค่ะ”

“ไม่ใช่เรื่องที่ต้องซีเรียสขนาดนั้น” พันดาวคลี่ยิ้มให้หญิงสาวอายุน้อยกว่าอย่างใจดี “เอาเป็นว่าพี่รับเพลงขิมเข้าทำงานนะ ส่วนเรื่องการทำงานพี่จะให้น้ำมนต์ช่วยแนะนำเรา แต่ถ้ามีตรงไหนที่คิดว่าทำไม่ได้หรือทำไม่ไหวก็บอกพี่ได้ตามตรงเลย”

“ขอบคุณพี่พันดาวมากนะคะที่รับขิมเข้าทำงาน” สองมือเรียวประนมไหว้อย่างอ่อนน้อม ซึ่งอีกฝ่ายก็ยกมือรับไหว้เธอ

“ช่วงแรกงานอาจจะหนักนิดหน่อยนะ ถ้าปรับตัวได้ก็คงสบาย”

แกร๊ก~

“ทำอะไรอยู่ ทำไมส่งข้อความมาแล้วไม่ตอบ” เสียงเปิดประตูที่มาพร้อมกับคำถามของชายแปลกหน้าคนหนึ่ง ทำให้เพลงขิมหันมองด้วยความสงสัย

“เค้าสัมภาษณ์พนักงานใหม่อยู่ มาร์คไปรอที่ห้องทำงานวิวก่อนก็ได้ เดี๋ยวเค้าตามไป”

“อีกนานไหม”

“ไม่นาน”

“เร็วๆ ล่ะ”

“ออกไปได้แล้ว อย่ามากวน” พันดาวออกปากไล่แฟนหนุ่ม ก่อนจะดึงสายตากลับมาที่เพลงขิมอีกครั้ง “โทษทีนะ แฟนพี่ชอบวุ่นวายน่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ขิมเข้าใจ”

“อ้อ พี่ลืมบอกไปว่าที่นี่มีเจ้าของสองคนนะ ชื่อมาร์คัสกับวิเวียน มาร์คัสก็คือคนเมื่อกี้”

“แล้วคุณวิเวียนล่ะคะ”

“อืม…ก็หน้าเหมือนคนเมื่อกี้แหละ แต่เป็นผู้หญิง ถ้าเราเจอก็น่าจะเดาได้ไม่อยาก”

“แล้วขิมต้องเริ่มงานวันไหนเหรอคะ”

“เอาเป็นวันจันทร์หน้าแล้วกันจ้ะ คนไม่เยอะมากเหมือนวันนี้ พี่จะได้ช่วยแนะนำงานให้เราด้วย”

“ค่ะ งั้นขิมขอตัวกลับเลยนะคะ”

“จ้ะ ไว้เจอกันวันจันทร์นะ”

“สวัสดีค่ะ” เพลงขิมยกมือไหว้พร้อมกับกล่าวลาสั้นๆ จากนั้นก็ลุกจากเก้าอี้อย่างสุภาพ แล้วเดินออกมาจากห้องทำงานนั้น และพบว่าเพื่อนสนิทยืนรอเธออยู่

“เป็นไงบ้างแก พี่ดาวรับเข้าทำงานไหม”

“พี่เขาบอกว่าให้ฉันมาเริ่มงานวันจันทร์”

“เจ๋ง! ในที่สุดฉันก็มีเพื่อนกลับหอด้วยกันแล้ว”

“เออ ฉันต้องซื้อชุดทำงานยังไง”

“ไม่ต้องซื้อๆ เดี๋ยวฉันเอาเสื้อไปให้แกเอง ปกติเด็กเสิร์ฟจะใส่เสื้อยืดสกรีนโลโก้คลับอยู่แล้ว”

“ก็ดี จะได้ไม่ต้องเปลืองเงิน” เธอพยักหน้าขึ้นลงหนึ่งครั้ง “งั้นฉันกลับเลยนะ เพราะแกต้องทำงานต่อ”

“ฝากซื้อข้าวกล่องไว้ให้ทีนะ ฉันจะกลับไปกินที่ห้อง”

“อือ ได้”

“เออ งั้นกลับดีๆ” เพลงขิมยื่นมือไปขยี้หัวเพื่อนรักแทนการให้กำลังใจ ก่อนจะเดินออกมาจากที่ทำงานใหม่ของตน และด้วยความที่สถานบันเทิงดังกล่าวตั้งอยู่ด้านในสุดของอาณาเขตสนามแข่งรถ ทำให้เพลงขิมต้องเดินผ่านด้านหลังของสนาม

สายตาเลื่อนไปหยุดอยู่ที่ใบหน้าของชายคนหนึ่ง ซึ่งกำลังยืนสูบบุหรี่เล่นโทรศัพท์ของเจ้าตัว ดูเหมือนว่าการจ้องมองของเธอจะทำให้อีกฝ่ายรู้ตัว ถึงได้เงยหน้าขึ้นมาสบตากันตรงๆ

‘พี่ไคท์’ ริมฝีปากบางเอ่ยชื่อชายดังกล่าวเสียงหลบในลำคอ หากสนิทกันก็คงจะทักทายเขา แต่เพราะไม่ใช่จึงเลือกที่จะก้าวขาเร็วๆ เพื่อเดินผ่านเขาไป

“มีลูกอมไหม”

“คะ?” คนตัวเล็กร้องถามด้วยความงุนงง

ไคท์ถามย้ำอย่างชัดเจนอีกครั้ง “ลูกอมรสคาราเมล…มีไหม”

“อ้อ มีค่ะ” เธอพยักหน้ารัวๆ

“ขอหน่อย”

“พี่ไคท์จะเอากี่เม็ดคะ”

“จะให้พี่กี่เม็ดก็แล้วแต่เรา” ไคท์พูดพร้อมกับพ่นควันบุหรี่ออกจากปาก ก่อนจะแบมือไปตรงหน้าเพลงขิม ขณะที่เธอกำลังเปิดกระเป๋าสะพายค้นหาลูกอมดังกล่าว

“ขิมเหลือประมาณหกเม็ด พี่ไคท์จะเอาหมดเลยไหมคะ”

“สามเม็ดน่าจะพอ เราจะได้มีไว้กิน”

“งั้นขิมให้พี่ไคท์ห้าเม็ดนะคะ ขิมขอเก็บไว้กินระหว่างกลับหอเม็ดนึง” เพลงขิมวางลูกอมลงบนฝ่ามือหนา ในจังหวะที่เธอชักมือออก อีกฝ่ายดันงอนิ้วจนทำให้ปลายนิ้วมือสัมผัสกันโดยไม่ได้ตั้งใจ

“พี่ก็กำลังจะกลับ เดี๋ยวพี่ไปส่งเป็นค่าลูกอม”

“เรื่องเล็กน้อยเองค่ะ” หญิงสาวกุมมือทั้งสองข้างของตนไว้ “เดี๋ยวขิมกลับเองดีกว่า”

“งั้นก็ควรให้ลูกอมพี่มากกว่านี้ เป็นค่าที่เราอ้วกเลอะเสื้อกับรถพี่เมื่อวาน”

“ขะ…ขิมอ้วกด้วยเหรอ” เมื่อวานเธอเมาจนภาพตัด แถมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองกลับมาถึงหอพักได้อย่างไร แม้แต่น้ำมนต์ที่ไปด้วยกันก็มีสภาพไม่ต่างจากเธอ “แปลว่าพี่ไคท์ไปส่งขิมกับน้ำมนต์ที่หอเหรอคะ”

“อืม”

“ขิมขอโทษค่ะ” เพลงขิมรีบขอโทษขอโพยด้วยความรู้สึกผิด ไม่คิดว่าตนจะสร้างวีรกรรมน่าอายแบบนั้นกับคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก “เดี๋ยวขิมจ่ายเงินค่าล้างรถกับซื้อเสื้อให้ใหม่นะคะ”

“ลูกอมคาราเมลห่อใหญ่” ไคท์บอกความต้องการของตนเอง “ซื้อมาให้พี่”