PROLOGUE

“ฮึก!”

เสียงสะอื้นไห้ที่ดังมาตามสายลมเย็นฉ่ำช่วงเวลาโพล้เพล้ ทำให้เด็กหนุ่มวัยสิบสองปีถึงกับหยุดฝีเท้าของตนเอง ไรขนอ่อนทั้งร่างลุกเกลียวพร้อมกัน

“ฮือออ~”

ดวงตาสีนิลพยายามมองหาที่มาของเสียง จนกระทั่งเห็นปลายเท้าเรียวเล็กยื่นออกมาจากใต้สไลด์เดอร์กลางสนามเด็กเล่น เขาจึงค่อยๆ เดินเข้าไปดูว่าเจ้าของเสียงนั้นคือใคร

เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กผิวขาวจัดนั่งก้มหน้ากอดเข่า ร่างกายสั่นเทาหนักจากการสะอึกสะอื้น เด็กหนุ่มเกิดความสงสัยว่าทำไมเด็กตัวเล็กแค่นี้ถึงมานั่งร้องไห้คนเดียว

“ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ”

“ฮึก! ฮึก!” ใบหน้าจิ้มลิ้มนองน้ำตาเงยมองเจ้าของเสียงนุ่มทุ้มด้วยความตื่นตระหนก เธอพยายามขยับตัวออกห่างคนแปลกหน้า “ยะ…อย่ามายุ่งกับขิมนะ”

ท่าทางกลัวคนแปลกหน้าของเด็กน้อยเรียกความเอ็นดูจากเด็กชายได้ไม่ยาก เขาย่อตัวนั่งลงแต่ยังคงเว้นระยะห่างจากเธอ

“ให้พี่นั่งเป็นเพื่อนไหม”

“…”

“พี่มีลูกอมนะ” ว่าจบก็หยิบลูกอมคาราเมลจากกระเป๋าเสื้อส่งให้อีกฝ่าย แววตาสั่นไหวของเด็กหญิงเริ่มคล้อยตามลูกอมในมือของเขา “รับไปสิ พี่มีหลายเม็ดเลย”

“ให้จริงเหรอคะ” เธออ้อมแอ้มพร้อมใช้มือเล็กปาดน้ำตาบนพวงแก้ม

“ใช่สิ ลูกอมนี้จะทำให้หายเศร้าด้วยนะ พี่ชอบกินบ่อยๆ เวลาเศร้าน่ะ”

“ขอบคุณค่ะ” เด็กหญิงรับลูกอมมาจากมือของคนโตกว่า แล้วแกะมันใส่ปากตนเอง ความหวานของมันฉุดรั้งให้เธอโผล่ขึ้นมาจากห้วงความเศร้าหมอง

“เป็นไง อร่อยใช่ไหม”

“อร่อยค่ะ ขิมชอบ”

“ชื่อขิมเหรอ”

“ชื่อเพลงขิมค่ะ”

“พี่ชื่อไคท์นะ” เมื่อเห็นว่าเพลงขิมบอกชื่อของตนแล้ว ไคท์จึงแนะนำตนเองบ้าง ก่อนจะทิ้งตัวนั่งขัดสมาธิลงข้างเธอ

“ค่ะ”

“ไปนั่งเล่นชิงช้ากับพี่ไหม นั่งตรงนี้เดี๋ยวยุงกัดนะ” ไคท์ชักชวน ด้วยกลัวว่าเด็กน้อยจะโดนยุงกัด เพราะตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นมืดครึ้มแล้ว

“ขิม…ไม่อยากไปค่ะ” เพลงขิมสั่นส่ายหัวปฏิเสธ แล้วเหลือบมองไปรอบๆ ราวกับกลัวว่าจะมีใครบางคนผ่านมาเจอเธอตรงนี้ สายตาหวาดระแวงทำให้ไคท์จ้องมองด้วยความสงสัย

เด็กชายไม่ถามเซ้าซี้ต่อ แต่เลือกจะลุกเดินไปหาลูกน้องของผู้เป็นพ่อที่ตามมาดูแล เพื่อขอยาทากันยุงที่พกติดตัวไว้ทุกครั้งเวลาไคท์มานั่งเล่นบริเวณสนามเด็กเล่น แล้วเดินกลับมาหาเพลงขิม

“เอาขามาสิ เดี๋ยวพี่ทายากันยุงให้” ด้วยกลัวว่าเด็กน้อยจะเผลอเอามือเข้าปาก เลยเป็นฝ่ายอาสาทายากันยุงให้เธอแทน

ไคท์มองรอยช้ำเป็นทางยาวบริเวณ เมื่อเพลงขิมยืนขามาตรงหน้าของเขา มันคล้ายกับรอยถูกไม้เรียวตี แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเช่นนั้นจริงหรือไม่

เขาเก็บความสงสัยไว้ในใจ แล้วทาครีมสีขาวลงบนเรียวขาเล็กของเธอ “เสร็จแล้ว”

“ขอบคุณค่ะ”

“เอาลูกเอาอีกไหม”

“ขิมขออีกหนึ่งเม็ดได้ไหมคะ ขิมชอบ”

“พี่ให้ทั้งหมดเลย แต่คราวหน้าอย่าร้องไห้อีกนะ” ไคท์ยกลูกอมทั้งหมดในกระเป๋าเสื้อให้เพลงขิม ซึ่งเธอก็ใช้เสื้อยืดรับมันไว้ แล้วยกมือไหว้แทนการขอบคุณ

“มันคือรสชาติอะไรเหรอคะ”

“คาราเมล”

“คาราเมล…ขิมจะจำไว้ค่ะ” เด็กหญิงพึมพำกับตนเอง แล้วพูดต่อ “คราวหน้าขิมจะซื้อมาแบ่งพี่ไคท์บ้าง”

“เพลงขิม!” เสียงแหลมของใครบางคนอื่นสร้างความตระหนกให้เพลงขิมจนเธอตัวสั่นเทา “ใครบอกให้แกหนีออกมาจากบ้านแบบนี้!”

“แม่เหรอ”

“…” เพลงขิมส่ายหัวปฏิเสธ แล้วทำท่าจะลุกจากพื้นหญ้าเพื่อวิ่งหนีไปให้ไกล แต่ยังก็ถูกหญิงสาวคนหนึ่งฉุดกระชากไว้ด้วยแรงมหาศาลจนตัวเธอปลิวล้มลงบนพื้น

เพียะ!

“โอ๊ย! ขะ…ขิมเจ็บ” ต้นแขนของเพลงขิมถูกฝ่ามือฟาดโดยไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บปวดแค่ไหน เธอยกมือไหว้คนตรงหน้าแล้วสะอึกสะอื้นขอร้องอ้อนวอน “ฮึก! มะ…แม่อย่าตีขิม”

“ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้แกออกมาข้างนอก ทำไมไม่ฟัง!” หญิงสาวยังคงตะคอกใส่ด้วยความโมโห ทำท่าจะทุบตีเพลงขิมอีกหน

หมับ!

“ทำแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ” ไคท์รับฝ่ามือของคนโตกว่าไว้ แล้วถามด้วยความไม่พอใจ

“อย่ามายุ่ง แกไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้”

“เป็นผู้ใหญ่ยังไงถึงทำร้ายเด็กตัวแค่นี้” เด็กชายบิดข้อมือของอีกฝ่ายอย่างแรง พร้อมสะบัดจนเธอล้มลงกับพื้น นั่นยิ่งทำเธอเดือดดาลจนรีบลุกขึ้นมาเอาคืนเขา แต่ไคท์กลับเบี่ยงตัวหลบ แล้วรีบดึงเพลงขิมมาอยู่ในอ้อมกอดของเขา

“แกมายุ่งกับเรื่องครอบครัวคนอื่นทำไม ไม่เกี่ยวกับแก!”

“มันไม่เกี่ยวกับผม แต่ผมทนเห็นผู้ใหญ่รังแกเด็กไม่ได้”

“ฉันเป็นแม่มัน”

ไคท์ไม่เชื่อว่าผู้หญิงตรงหน้าคือแม่ของเพลงขิม แต่เขาเลือกจะไม่พูดมันออกไป ด้วยกลัวว่าถ้าเพลงขิมกลับไปที่บ้าน อาจถูกเธอบันดาลโทสะใส่อีกรอบ

“ถ้าเป็นแม่ก็ไม่ควรทำร้ายลูกตัวเองแบบนี้ ขนาดหมายังรักลูกของมันเลย แล้วเป็นคนแท้ๆ ทำไมถึงทำตัวทรามแบบนี้กับลูก”

“นี่แกเอาฉันไปเปรียบเทียบกับหมาเหรอไอ้เด็กเวร!”

“อย่าปากดีกับคุณชาย ฉันขอเตือน” ชายหนุ่มออกปากเตือนด้วยความหวังดี หากอีกฝ่ายพูดจาไร้มารยาทกับเจ้านายของเขาอีกรอบ เขาจะจัดการกับเธอด้วยตนเอง

“เหอะ!” เธอสบถในลำคอ ก่อนจะเดินเข้ามากระชากเพลงขิมไปหาตัวเอง “ถึงบ้านแกเจอฉันแน่!”

ไคท์เตรียมจะก้าวขาเดินตามเพลงขิมไป แต่ถูกลูกน้องใช้แขนบังไว้เสียก่อน “อาห้ามผมทำไม”

“มันไม่ใช่เรื่องของคุณชาย ถ้าเกิดคุณชายเข้าไปยุ่ง เด็กผู้หญิงคนนั้นอาจจะต้องเจ็บตัวมากกว่านี้”

“…” ไคท์กำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันไม่ใช่เรื่องของเขา และสิ่งที่ลูกน้องเตือนมันก็เป็นความจริง เขาจึงทำได้แค่มองเพลงขิมเดินห่างออกไปเรื่อยๆ

และหลังจากวันนั้น…เขาก็ไม่ได้พบเจอกับเธออีกเลย