Semua Bab แค้นรักทาสสวาท: Bab 41 - Bab 50

“คนสวยเป็นอะไรครับ”เสียงเข้มกวน ๆ ของพี่บาสเอ่ยขึ้น เมื่อฉันที่ยืนมองเท้าตัวเอง ก็วันนี้เล่นเดินไปเดินมาทั้งวันเท้าเลยบวม ส่วนพี่เปอร์เดี๋ยวผลุบเดี๋ยวโผล่จนตอนนี้ก็ใกล้จะค่ำแล้วหายไปไหนอีกไม่รู้“พอดีดาวเจ็บเท้านิดหน่อย” สายตาพี่บาส มองมายังเท้า“พี่ว่าไม่นิดนะแดงขนาดนี้ ไปนั่งพักตรงโน้นเดี๋ยวไอ้เปอร์ก็มาแล้ว เหลือฉากสุดท้าย ก็ได้กลับบ้านแล้วครับ!”“จะว่าไปคนทั้งกองต้องขอบคุณน้องดาวนะที่จริง” พี่บาสพูดยิ้ม ๆ ไม่เครียดเหมือนช่วงเช้า“เพราะดาว?” ฉันชี้นิ้วใส่ตัวเองมันเกี่ยวอะไรกัน วันนี้ก็แค่เดินไปเดินมาช่วยพี่ ๆ เขานิด ๆ หน่อย ๆ พอเวลาพี่เปอร์เดินผ่านก็นั่งนิ่ง ๆ กลัวโดนดุ“เพราะวันนี้คุณเปอร์เขาพาแฟนมาด้วยเลยไม่ดุเท่าไร ถ้าปกตินะบอกเลย หึ…ตายยกกอง”“พี่ไปแล้วไปนั่งรอมันทางโน้นเดี๋ยวมันก็มา” พูดจบพี่บาสก็เดินไปทันที“เพราะฉันเหรอ” ได้แต่ส่ายหัวแล้วเดินไปตามที่พี่บาสบอก ตอนนี้มันเดินไม่ไหวแล้ว อีกอย่างไม่ชอบเลยสายตาที่ทุกคนมองมาที่ฉัน โดยเฉพาะสายตาพวกผู้ชาย เจ้าชู้ที่สุด“ทำไมเจ็บแบบนี้นะ” พอมาถึงฉันก็ถอดรองเท้าดูทันทีมันแดงและถลอก ปกติก็ใส่ประจำแต่ทำไมวันนี้ถึงเป็น“ถ้าเป็นแบบนี้อีก

“ก็มันเจ็บ อ๊ะ บะ...เบา ๆ ดาวเจ็บ!”“อีกนิดเดียว จะเสร็จแล้วแหกปากอยู่ได้ น่ารำคาญ”“ก็พี่ทำแรง ดาวก็บอกอยู่ว่ามันเจ็บ!”“เออ! เสร็จแล้วแค่นี้ทำเป็นร้องโวยวาย ไปแต่งตัวทีหลังเดินน่ะดูทาง จะได้ไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้”“ก็เพราะพี่นั่นแหละเดินเร็ว ดาวขาก็สั้นแค่นี้ไม่รู้จักรอกันบ้าง”หมับ!“เถียง!!”“เปล่า ดาวไม่ได้เถียงแล้วนี่พี่จะไปแล้วใช่ไหม เที่ยวให้สนุกนะคะ”“……”พี่เปอร์เงียบจ้องหน้าฉันอย่างเอือมระอา ท่อนแขนแกร่งคว้าดึงเอวคอดเข้าไปกอด หน้าแนบชิดติดแผงอกแกร่งหลังจากที่กินข้าวเสร็จเราก็เดินขึ้นห้องกันปกติ แต่พี่เปอร์เดินไวเลยวิ่งตามแต่เท้ามันดันพลาดลื่นล้มหัวเข่าแตกพี่เปอร์เลยทำแผลให้ แต่มือหนักเป็นบ้าเจ็บจะตาย คนเจ็บจะไม่ให้ร้องได้ไง“มะ...ไม่เอาหยุดเลยวันนี้พี่ทำไปแล้ว” ฉันเอามือปิดปากพี่เปอร์เมื่อเขาทำท่าจะจูบ จะไปเที่ยวกับเพื่อนแต่ไม่ยอมไปสักที พี่บาสโทรมาหลายสายแล้วแต่พี่เปอร์ไม่ยอมรับ“ทำแล้วก็ทำอีกได้” เสียงพูดราบเรียบเย็นเยือกจนชวนขนลุก ปลายจมูกโด่งคลอเคลียเกลี่ยพวงแก้ม“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ให้เวลา 5 นาที ถ้าช้าเธอโดนแน่นับดาว”ฉันได้แต่มองหน้าหล่อ ๆ อย่างอ้อนวอน คือไม่อยากไปเหน

หลายวันผ่านไป“ขอบคุณนะคะ และดาวก็ต้องขอโทษพี่ด้วย ที่คิดว่าพี่เป็นคนแบบนั้น”“ดาวผิดเองที่คิดมากไปทั้ง ๆ ที่พี่ก็ดีกับดาวทุกอย่าง”“……” พี่เปอร์เอาแต่เงียบไม่พูดอะไร นั่นสินะเขาก็นิ่งแบบนี้อยู่แล้วฉันเองที่คิดมากคิดบ้า ๆ ไปคนเดียวตอนนี้เราอยู่ที่โรงพยาบาลเพราะพี่บาสแนะนำให้ฉันมาตรวจสุขภาพจิต กลัวว่าจะเป็นเหมือนพี่เดือน วันนั้นที่ผับพี่เปอร์ไม่พูดอะไรเขานิ่งมาก นิ่งจนทุกคนกลัว แต่อยู่ ๆ พี่เปอร์ก็พูดออกมาว่าจะไม่เอาเรื่องพี่เดือนเพื่อเป็นการขอโทษที่ทำไม่ดีกับฉันถึงเขาจะไม่พูดแต่ฉันน่าจะรู้ว่าที่จริงพี่เปอร์ห่วงฉันมากแค่ไหนแต่ตัวฉันเองกลับชอบเอาตัวเองไปเปรียบกับพี่ซอนบี ชอบดูถูกตัวเองทั้ง ๆ ที่พี่บาสกับพี่อชิ ก็บอกว่าที่พี่เปอร์ทำกับฉันเขาไม่เคยทำกับพี่ซอนบี ไม่ว่าจะพาไปกอง ไปเที่ยวกับเพื่อน เพราะรู้ว่าพี่ซอนบีไม่ชอบแต่พี่เปอร์เขากลับไม่ใช่แบบนั้น จากที่พี่สองคนเล่า เท่าที่ฟังมันทำให้ได้รู้จักตัวตนพี่เขามากขึ้น มุมขี้อ้อนอยากให้แฟนตามไปด้วยทุกที่“ไปทำอะไรผิดมา ถึงต้องมาขอโทษฉัน” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปม“ขอโทษที่ดาวดูถูกน้ำใจพี่ วันนั้นดาวคิดว่าพี่คงไม่ยอมยกโทษให้พี่เดือนเพราะพี

20.00 น.กาญจนบุรี“ดาวไปทำอะไรอยู่ตรงนั้นลูก ไหนบอกวันหยุดถึงจะกลับ มา ๆ ขึ้นบ้านก่อนแล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง ขึ้นมา ๆ พ่อทำของโปรดให้”“มาซะค่ำมืด มันอันตราย พ่อเป็นห่วงนะรู้ไหม ตะวัน!”“ตะวันเอ้ย! หาน้ำให้พี่ดาวหน่อยลูกนอนหรือยัง”ทันทีที่เห็นลูกสาวยืนอยู่หน้าบ้านคนเป็นพ่อ ก็รีบเดินเข้าไปจูงมือเข้าบ้าน สายตาที่มองลูกสาวนั้นมันเต็มไปด้วยความรักความห่วงใย“พะ...พ่อไม่ต้องหรอกหนูกินมาแล้วแค่คิดถึงพ่อเลยแวะมาหา” ร่างบางพูดเสียงสั่น ดวงตากลมโตสั่นระริกด้วยความน้อยใจ ทั้ง ๆ ที่มาหาพ่อบ่อยแต่พ่อกลับไม่เอะใจว่าลูกสาวอีกคนยังมีชีวิตอยู่ กลับเอาแต่เรียกชื่อนับดาว“เป็นอะไรไป มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” พ่อถามอย่างห่วงใยเมื่อเห็นน้ำตาเม็ดใสไหลอาบสองแก้ม“เดือนอยากกอดพ่อ อยากให้พ่อเรียก พ่อถามเดือนเหมือนที่พ่อถามน้องบ้าง” เดือนอ้ายได้แต่มองหน้าพ่อแล้วคิดในใจ เธออยากจะบอกพ่อ เรื่องที่ตัวเองยังมีชีวิตอยู่ แต่สิ่งที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้มันยากที่จะให้ผู้เป็นพ่อรู้ได้“เดือนไม่อยากเป็นแบบนี้”พรึบ!เดือนอ้ายได้แต่เงียบโผเข้ากอดพ่อแน่น ความรู้สึกหลากหลายในใจ ทั้งรักทั้งเกลียด เกลียดที่มีแต่คนรักนับดาว แต่

Sniper…“ดึกแล้วทำไมยังไม่เข้านอนคะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นขณะที่ผมกำลังสูบบุหรี่ อยู่ที่ระเบียงบ้าน“…….” ผมเงียบหันไปมองหน้าเจ้าของเสียงหวานแว็บหนึ่งแล้วสูบบุหรี่ต่อ ยอมรับว่าไม่โอเคเท่าไรที่ตื่นมาเจอผู้หญิงคนนั้นกอดพ่อ กอดน้องร้องไห้ ขอโทษสำหรับทุกเรื่องที่ผ่านมา“พี่เป็นอะไรหรือเปล่า”พรึบ!!ท่อนแขนเล็กสวมกอดจากด้านหลังแน่น“โกรธดาวเหรอ”“…...” ผมยังคงเงียบและสูบบุหรี่ต่อ ไม่ได้สนใจอะไรเธอที่ยังคงกอดเอวอยู่แบบนั้นทุกคำพูดที่เดือนอ้ายเอ่ยขอโทษที่ทำกับนับดาว มันยังตรึงอยู่ในหัว“พี่ขอโทษ เพราะพี่อิจฉาดาว อิจฉาที่ใคร ๆ ก็รักดาว แต่ไม่มีใครรักและคิดถึงพี่เลย”“ที่พี่ทำอะไร บ้า ๆ แบบนั้นลงไปมันเป็นเพราะพี่ป่วย พี่ขอโทษดาว ขอโทษพ่อพี่ผิดไปแล้วจริง ๆ”ตอนนั้นผมตื่นแล้วและนอนฟังที่เธอพูด พร้อมน้ำตาที่มันไหลออกมาเป็นทาง แน่นอนนับดาวเธอต้องให้อภัยอยู่แล้วเพราะยังไงก็เป็นพี่น้องกัน และผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ถ้าเดือนอ้ายกลับตัวกลับใจคิดดีต่อน้องสาวส่วนพ่อเธอแน่นอนต้องดีใจอยู่แล้วที่ได้เจอหน้าลูก ลูกที่คิดว่าตายไปแล้ว ทุกการกระทำของเดือนอ้ายอยู่ในสายตาผม คำพูดที่เธอเอ่ยการกระทำทุกอย่างมันเชื่ออะไรไม่ไ