Semua Bab รวมเรื่องสั้นโรมานซ์ By ฝ้ายสีคราม (เล่ม 4): Bab 1 - Bab 10

เมื่อความสุขสมจากปลายลิ้นได้ทำให้พวงแสดลืมความเศร้าไปแล้วชั่วขณะ ต่อไปทศก็อยากให้เธอสามารถยิ้มได้เพื่อต่อสู่กับความสูญเสียในครั้งนี้“ตรงนั้นมันรอให้พวงแสดสัมผัสมันอยู่” เขานั่งลงที่ขอบเตียง ดึงเธอให้มานั่งคุกเข่าต่อหน้าแล้วจับมือหญิงสาวไปสัมผัสที่เป้ากางเกงของตนให้มันผงกหัวทักทายเธอ“พวงแสดต้องทำอย่างไรบ้างจ๊ะ”“อมมัน เลียมัน ทำยังไงก็ได้ให้มันสงบลงไป” เขาบอกวิธีที่แสนหฤหรรษ์นั้น“นี่เรียกการปลอบใจเหรอจ๊ะ” เธอถามขณะที่ถอดกางเกงของเขาออกไปอย่างเบามือ“เราก็รู้ๆ กันอยู่ แค่เห็นสายตาพวงแสดเวลามองพี่ก็รู้แล้วว่าจริงๆ วันนี้พวงแสดอยากนอนห้องพี่มากกว่าห้องนังขนุนมัน” เขาพูดเสียงพร่า แลบลิ้นรอบริมฝีปากด้วยความกระหายพวงแสดยิ้มเอียงอาย แต่เมื่อเห็นดุ้นอวบก็ตาลุกวาวด้วยความตื่นเต้น ใช้มือจับมันรูดเบาๆ ก้มหน้าลงไปสูดดมกลิ่นหอมหวนที่ปลายหยักแล้วเลียไปรอบๆปลายลิ้นของหญิงสาวและมือที่รูดขึ้นลงนั้นทำเอาทศสุดปากครางออกมาด้วยความพอใจ แล้วกระซิบสอนขั้นตอนแก่หญิงสาวข้างใบหูเพื่อให้เธอปรนนิบัติเขาให้ถูกวิธี“อมแล้วดูดเน้นๆ อย่าให้โดนฟันนะพวงแสด”เธอพยักหน้าอย่างเข้าใจ ห่อปากเป็นวงกลมแล้วอมดุ้นอวบเข้าไป

สามเดือนผ่านไป พวงแสดก็เข้ากับครอบครัวใหม่ได้เป็นอย่างดีและเตรียมตัวจะผูกข้อไม่ข้อมือแต่งงานกันหลังจากทำบุญร้อยวันให้พี่ชายเธอแล้ว“อีกสองวันก็ทำบุญร้อยวันให้พี่สด จากนั้นวันศุกร์หน้าก็แต่งเลยเหรอจ๊ะ” พวงแสดถามเมื่อตรีบอกกำหนดการแก่เธอ“เร็วไปเหรอ” ตรีถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีท่าทีลังเลเล็กน้อย“เปล่าจ้ะ ฉันแค่ไม่อยากจัดงานให้วุ่นวาย ผูกข้อไม้ข้อมือแล้วก็จดทะเบียนที่อำเภอก็น่าจะพอแล้ว สินสอดอะไรก็ไม่ต้องหรอกจ้ะ” พวงแสดบอกด้วยความเกรงใจ“เงินสินสอดแค่ห้าหมื่นมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ เอ็งยังจะมาเกรงใจข้าอีก ข้าสิต้องเกรงใจที่เอ็งยอมแต่งด้วยสินสอดเท่านี้” ตรีพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายนั้นดูเกรงใจจนจะถูกเอารัดเอาเปรียบ“เอาเถอะพวงแสด ผูกข้อต่อแขนเสร็จก็ทำอาหารเลี้ยงชาวบ้าน หักค่าเงินผูกแขนใส่ซองเราหมดไม่กี่พันหรอก” ทศบอกให้ว่าที่ภรรยาสบายใจ“ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่ลุงตรีเลยจ้ะ พวงแสดแล้วแต่ลุงตรีจะเมตตาเลย” เธอยอมรับแล้วยกมือไหว้เขาเพื่อขอบคุณที่เอ็นดูตนมาตลอดตรียื่นมือไปลูบศีรษะว่าที่น้องสะใภ้ด้วยความเอ็นดู ตั้งแต่เธอมาพักที่นี่ก็ทำงานบ้านทุกอย่าง ตื่นขึ้นมาหุงหาอาหารตั้งแต่เช้ามื

สภาพของยุทธนาที่นอนอยู่บนเตียงเพราะเป็นร่างกายช่วงล่างได้รับบาดเจ็บและขยับไม่ได้ทำให้ภรรยาอย่างศิวาพรรู้สึกเบื่อหน่ายกับการที่ต้องมาดูแลเขาแบบนี้หลังจากเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ยุทธนาก็ต้องนอนติดเตียงแบบนี้ แรกๆ เธอก็ดูแลเขาเป็นอย่างดี คิดว่าความรักที่มีและฐานะที่ร่ำรวยของเขานั้นจะทำให้เธอสามารถดูแลเขาต่อไปได้แต่ยิ่งเวลาผ่านไปแม้เงินทองเขาจะมากมาย มีพยาบาลมาช่วยดูแลในช่วงกลางวันไม่ได้ลำบาก เธอแค่ทำหน้าที่เอาใจเขาและดูแลเรื่องในบ้าน แต่เรื่องบนเตียงที่ขาดหายไปทำให้ศิวาพรไม่สามารถหลับตาลงได้ในแต่ละวัน“คุณจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน เมื่อไหร่ระบบประสาทการเดินของคุณจะหายดี”“พยาบาลบอกว่าถ้าปลุกให้ตื่นได้ก็สามารถขึ้นทำได้แต่ต้องรีบทำ ลองดูสิที่รัก” ยุทธนาบอกภรรยาที่นอนกระสับกระส่ายอย่างรู้ทันก่อนหน้านี้เธอขาดเรื่องอย่างนี้ได้เสียเมื่อไหร่ ขึ้นคร่อมตัวเขาทุกเช้าเย็น ที่เกิดอุบัติเหตุก็เพราะภรรยาขย่มขาอ่อนขับรถไม่ไหว“นี่ก็สองสัปดาห์แล้วนะคะ รถแต่ตกข้างทางทำไมเป็นหนักขนาดเดินไม่ไหวแบบนี้” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เสียดายสามีนอนตรวจร่างกายในโรงพยาบาลแค่ไม่กี่วันก็ออกมานอนพักที่บ้านแล้ว กลางวันม

หลังจากพยาบาลกลับไปในตอนเย็น ยุทธนาก็อยู่ในความดูแลของศิวาพร หลังจากที่รับประทานอาหารเย็นแล้วเธอก็พาเขาอาบน้ำและเข้านอนอย่างเช่นทุกวัน“วันนี้พี่วัฒน์มีประชุมผู้บริหารน่าจะกลับค่ำหน่อย” เขาบอกภรรยาที่ดูตื่นเต้นกับคืนแรกที่จะให้พี่ชายเขามามีส่วนร่วมในการให้ความสุขแทนตนเองที่ทำไม่ได้“ค่ะ ยังไงก็ต้องรอให้คนในบ้านเข้านอนก่อนอยู่ดี” ศิวาพรหมายถึงแม่บ้านและคนรับใช้ที่อยู่บ้านหลังนี้ เพราะครอบครัวเขามีกันอยู่แค่สองพี่น้องเท่านั้น“ตื่นเต้นเหรอ” เขาถามภรรยายิ้มๆ ถามว่าหึงไหมเขาไม่หึงหวงเธอเลย ยุทธนารักเธอและอยากให้เธอมีความสุขมากกว่า อีกทั้งเขาเองก็ถูกเธอร่วมรักแทบทุกวัน การที่เขาป่วยเดินไม่ได้ชั่วคราวแบบนี้เป็นการได้พักจากการถูกภรรยาร่วมหอและเมื่อเขาหายดีก็อยากให้พี่ชายช่วยให้ความสุขกับเธอต่อ เพราะเขาคนเดียวคงรับมือกับแรงปรารถนาของเธอไม่ไหว‘คนเดียวที่ผมจะยอมคือพี่ชายผมคนเดียวเท่านั้น’ เขาคิดในใจ มองดูภรรยาที่อยู่ไม่สุขเพราะความตื่นเต้นในค่ำคืนแรกที่จะเปลี่ยนรสชาติสวาทจากคนน้องไปเป็นคนพี่ด้วยความเต็มใจตามข้อเสนอของเขาเอง“ฉันเปลี่ยนใจตอนนี้ทันไหมคะ” เธอถามเขาเมื่อใกล้เวลาแล้ว“ศิครับ ผมเต็

เกือบสองเดือนแล้วกับการทำกายภาพบำบัดผสานกับกำลังใจจากคนรอบตัว ยุทธนาเริ่มเคลื่อนไหวได้และกำลังฝึกเดินด้วยตนเองแต่ยังต้องใช้วอร์กเกอร์สี่ขาช่วยพยุงในการเดิน“แบบนี้อีกไม่กี่เดือนผมก็จะเดินได้เป็นปกติแล้วนะที่รักดีใจไหม” เขาถามภรรยาสาวด้วยน้ำเสียงที่ดีใจ หลังจากที่วันนี้ลองอาบน้ำด้วยตนเองถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว“ดีใจสิคะ” เธอตอบอย่างตื่นเต้นก่อนจะสลดลงไปเมื่อนึกได้ว่าเวลาของตนกับพี่ชายของสามีก็คงกำลังจะจบลงเช่นกัน“ผมรู้นะว่าคุณคิดอะไรอยู่ อันที่จริงแล้วถึงผมหายดีก็ต้องให้พี่วัฒน์ช่วยอยู่ดี เพราะขืนโดยภรรยาขย่มทุกวันขนาดนั้นผมคงขาอ่อนอีกรอบแน่” เขาพูดอย่างรู้ใจภรรยา แล้วขยับไปนอนบนเตียงข้างๆ เธอ ดึงภรรยามากอดด้วยความรักใคร่“จริงๆ เหรอคะ จะให้พี่วัฒน์ช่วยต่อจริงๆ เหรอคะ” เธอถามด้วยความดีใจแล้วขยับกอดซบอกสามีด้วยความดีใจ“ใช่สิ ผมอยากคุยกับพี่วัฒน์ให้รู้เรื่อง ความลับของเราสามคนผัวเมียจะเป็นความลับกันสามคนตลอดไป ผมเองจะได้มีคนช่วยแบ่งเบาความเหน็ดเหนื่อย พี่วัฒน์ก็จะมีเมียโดยไม่ต้องแต่งงาน ที่รักเองก็จะได้มีคนช่วยบำเรอสวาทให้มีความสุข แบบนี้พอใจไหม” เขาบอกความคิดของเขาให้แก่ภรรยาฟัง“ดี