Lahat ng Kabanata ng THE FLIRT ป่วนใจนายเจ้าชู้: Kabanata 71 - Kabanata 80

พอประตูห้องปิดลงน้ำตาที่กลั้นไว้มันก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะกลายมาเป็นต้นเหตุของเรื่องบ้าๆ พวกนี้ ถ้าฉันไม่ยอมตกลงเป็นเพื่อนกับเพลินในตอนนั้น ฉันคงไม่ต้องมารับรู้เรื่องพวกนี้ ความจริงฉันไม่สมควรได้มาเรียนที่นี่ด้วยซ้ำหลังจากนี้ไปฉันควรจะวางตัวยังไงดี ทุกอย่างมันยังจะเหมือนเดิมอยู่ไหม เรายังจะสนิทใจที่จะเป็นเพื่อนกันต่อไปไหม รับรองเลย ถ้าฉันเห็นหน้าเพลิน ฉันต้องรู้สึกผิดกับมันไม่มากก็น้อย มันเองก็คงรู้สึกเหมือนกัน ฉันทำให้คนสองคนที่คบกันมาหลายสิบปีแตกหักกันแบบเชื่อมต่อไม่ได้เลย นี่มันเป็นเรื่องที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตฉันเลยนะ แล้วต่อไปฉันจะกล้าสนิทสนมกับใครได้อีกว่ะเนี่ยก๊อกๆ ๆฉันสะดุ้งสุดตัวเอามือทาบอกด้วยความตกใจเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากด้านนอกก่อนจะมีเสียงผู้ชายดังตามมา‘เฮียยูตะให้ผมซื้อนมกะขนมมาให้ แขวนอยู่ด้านนอกนะ’พอเสียงฝีเท้าห่างออกไปจนแทบจะไม่ได้ยินแล้ว ฉันก็ลุกขึ้นไปเปิดประตู เอื้อมหยิบถุงที่แขวนอยู่ตรงลูกบิดแล้วปิดประตูลงกดล็อกทันทีฉันชูถุงของกินขึ้นตรงหน้า นี่ก็อีกคน ทำไมต้องทำเพื่อฉันมากมายขนาดนี้ ถ้าไม่ได้เขาวันนี้ฉันไม่รู้จะไปต่อยังไงเลย

ฉันวางสายจากเพลินตาแล้วพ่นลมออกจากปากด้วยความโล่งอกเพราะได้เคลียร์อะไรหลายๆ อย่าง เพลินเองก็เหมือนกัน ความเป็นเพื่อนของเรายังเหมือนเดิม เหลือก็แต่กับพิ้งค์ คงจะยากเลยแหละเพราะเธอไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉันแล้ว คำพูดของพิ้งค์ยังลอยวนอยู่ในหัวฉันตลอดเวลาห้าชั่วโมงก่อน….“ได้ งั้นกูจะบอกให้มึงเก็ท จะได้เลิกโง่ เลิกทำตัวอ่อนแอให้คนอื่นคอยปกป้องสักที” พูดจบพิ้งค์ก็สะบัดแขนออกจากมือฉันอย่างแรง ก่อนจะเริ่มพูดสิ่งที่ฉันไม่คาดฝันว่าจะได้ยิน“กูรักเพลิน รักมานานแล้วด้วย ก่อนจะมีมึงเข้ามาด้วยซ้ำ ทำไมมึงต้องเข้ามาเป็นเพื่อนกับเพลิน ทำไม ฮะ!” พิ้งค์ผลักฉันอย่างแรงจนเซถอยไปชนของอ่างล้างหน้า ฉันรีบใช้มือยึดขอบอ่างนั่นไว้ แขนขาฉันมันไม่มีแรงอีกต่อไปแล้ว ชาวาบไปทั้งตัว หัวใจก็เกือบหยุดเต้น นี่มันเรื่องอะไรกัน“ทำไมเพลินต้องคอยปกป้องมึง เป็นห่วงเป็นใยมึงตลอดเวลา มึงรู้มะ...ว่ามันพูดถึงมึงตลอดเวลาที่อยู่กับกู กูเจ็บ มึงรู้ไหมว่ากูเจ็บ ให้มันมีแฟนเป็นผู้ชายกูยังไม่เจ็บเท่ามันมีเพื่อนเป็นมึงเลย เพราะอะไรรู้มะ เพราะมันคิดว่ามึงเป็นเด็กกำพร้าไม่มีใคร คิดว่ามันเป็นเพื่อนรักและก็หวังดีคนเดียวของมึงยังไงล่ะ”พูดจ

​วันต่อมา….ผมเดินกอดคอมิณาเข้ามาใต้ตึกบัญชี นี่กลายเป็นกิจวัตรที่ผมต้องทำในทุกๆ เช้าวันที่มีเรียน เพราะผมไม่ไว้ใจสายตาของตัวผู้ทั้งหลายที่คอยแอบมองเมียผมอยู่เลยเวลาผมเผลอ ใจก็อยากโอนย้ายมาเรียนบัญชีด้วยซ้ำ แต่อีกแค่เทอมเดียวก็จะจบแหละ ทางมหาลัยต้องไม่สะดวกทำเรื่องให้ผมแน่ๆ เลยมานั่งเฝ้าตอนว่างๆ เอาแทน“อ้าว เฮียทำไมมานั่งนี่อะ” มิณาเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัยเมื่อเห็นผมนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ เธอ เพราะปกติผมส่งเธอถึงที่หมายเรียบร้อยก็จะตรงดิ่งไปที่ตึกวิศวะทันที แต่วันนี้เป็นไรไม่รู้ คิดถึงเมีย ยังไม่อยากห่าง แต่ความจริงก็คือมันมีกิจกรรมของชมรมห่าไรไม่รู้มาจัดอยู่หน้าตึกบัญชี และผู้แม่งก็เยอะฉิบหาย“เฝ้าเมีย” ผมพูดขึ้นพลางหันมองซ้ายมองขวาด้วยอารมณ์ที่โคตรจะหงุดหงิด ก่อนจะหันไปเห็นเพลินตานั่งอมยิ้มอยู่ เออลืมเลยว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย แต่ก็ช่าง ตอนนี้โคตรโมโหชมรมห่านี่เลย ที่อื่นมีเยอะแยะไม่ไปจัด มาจัดทำห่าอะไรตรงนี้วะ น่ารำคาญฉิบ“หยุดเลยมึง ไม่ต้องพูด” มิณาพูดดักพลางเอามือขึ้นชี้หน้าเพื่อนรักที่กำลังจะอ้าปากแซว ที่ผมพูดเมื่อกี้ ก่อนที่เพลินตาจะเม้มปากแน่นและก้มหน้าเล่นมือถือตัวเองต่อ“เอ่อ มึงรู้

“ไหนมาให้เฮียดูก่อนดิ” เฮียยูตะเอ่ยขึ้นหลังจากที่ปลดสายเบลล์ตัวเองแล้วเอื้อมมือมารั้งท้ายทอยฉันที่กำลังจะเปิดประตูลงจากรถเข้าไปใกล้ๆ แล้วยกมืออีกข้างขึ้นเกลี่ยเช็ดตามแก้มนวลอย่างแผ่วเบา“ตาบวมหมดแล้ว ต่อไปนี้จะไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องเสียน้ำตาอีกแล้วนะ”ฉันมองหน้าแฟนตัวเองน้ำตาซึม เขาทำทุกอย่างให้ฉันด้วยความรักและความจริงใจ ฉันสัมผัสได้ถึงความรู้สึกพวกนั้น ไม่เคยเสียใจเลยสักนิดที่เปิดรับเขาเข้ามาอยู่ในชีวิต“โอ้ๆๆๆ ขวัญเอ๊ยขวัญมานะเมียจ๋า” เฮียยูตะดึงฉันเข้าไปกอดแน่บอกพลางเอ่ยขึ้นเสียงทะเล้นพร้อมกับลูบผมฉันเบาๆ ฉันเหลือบตาขึ้นมองตนตัวโตที่ฉีกยิ้มกว้างอย่างร่าเริง อารมณ์แปรปรวนเหลือเกิน คือเมื่อกี้ยังซึ้งอยู่เลย ฉันต้องเป็นไบโพร่าตามเขาเข้าสักวันแน่ๆ“หาหมอไหม”“ฮึ้ย ไม่เอา” เฮียยูตะรีบผลักฉันออกพลางทำท่าขยะแขยงแบบสุดๆ เมื่อฉันพูดถึงหมอ แล้วหันไปเปิดประตูลงจากรถเดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้าทันทีฉันหลุดขำกับท่าทีของเขาพลางเปิดประตูลงจากรถแล้วรีบเดินตามไปคล้องแขนเฮียยูตะอย่างออดอ้อนออเซาะ เฮียยูตะเอามือขึ้นโยกหัวฉันเบาๆ ด้วยความเอ็นดู“อยากได้ไรครับเมีย”“อยากรักเฮีย” ฉันแกล้งตอบกลับเขาเสียง

หลายวันต่อมา…..ฉันเปิดประตูลงมาจากรถแบบงงๆ คือเฮียยูตะพาฉันมาบ้านใต้แสงจันทร์ก็เรื่องปกตินั่นแหละ...แต่ทำไม พ่อกับแม่ของเขาถึงตามมาด้วย พวกเขาจะมาทำอะไรกันที่นี่ ถ้าจะมาบริจาคเงินต้องเอาฉันมาด้วยเหรอ เฮียยูตะเดินมาจูงมือฉันเดินตามท่านทั้งสองไปจนถึงห้องคุณแม่อธิการ“สวัสดีค่ะ” คุณแม่อธิการเอ่ยทักพ่อกับแม่ของเฮียยูตะ ก่อนท่านทั้งสองจะตอบกลับไปอย่างนอบน้อมและพากันไปนั่งโซฟากลางห้อง“สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ”ฉันกับเฮียยูตะก็ได้แต่ยกมือไหว้คุณแม่อธิการก่อนจะพากันไปนั่งโซฟาตรงข้ามท่านทั้งสอง คิ้วบางเริ่มขมวดเป็นปมเมื่อคุณแม่อธิการหยิบเอกสารใบรับอุปการะให้ท่านทั้งสองอ่าน อุปการะใครกัน ฉันเกินวัยที่จะต้องรับไปเลี้ยงแล้วนี่นา ไม่ใช่ฉันแน่ๆแกร่ก….แอ็ดดดดจู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดเข้ามาอย่างถือวิสาสะ ฉันรีบหันไปทางต้นเสียงทันที และก็ได้คำตอบให้คำถามที่ค้างคาอยู่ในหัวเมื่อครู่ เมื่อเด็กหญิงมิเชลเดินเข้ามาในห้องยกมือไหว้ทุกคนตามมารยาทก่อนจะเดินมานั่งลงบนตักเฮียยูตะอย่างสนิทสนม เหอะ...คือสองคนนี้ไปสนิทกันตอนไหน แต่มิเชลไม่เคยยอมไปอยู่กับใครเลยนะ มีพวกคนใหญ่คนโตจะมารับอุปการะตั้งหลายครั้งแต่มิเชลก็ไม่ยอมไป