All Chapters of เล่ห์รัก พันธะร้อน: Chapter 11 - Chapter 20

วันต่อมา หลังจากได้พักกันทั้งวันสองสาวก็ดีขึ้น แต่กลับไม่ได้เล่าเรื่องราวทุกอย่างให้กันฟัง ต่างคนต่างคิดที่จะเก็บเป็นความลับแล้วทำตัวเหมือนปกติ“แกจะใส่ทำไมธาร ใส่คอนแทคเลนส์ก็ดีอยู่แล้ว...อีกอย่างแว่นนั่นน่ะ น่าเกลียดกว่าอันเก่าอีกนะ”ธาราหยิบแว่นมาใส่หลังจากใส่คอนแทคเลนส์แล้วเพราะอยากปิดบังใบหน้าจะได้ไม่มีคนสนใจอีก ทำให้วารีอดที่จะว่าออกมาไม่ได้“ก็ฉันไม่อยากให้คนมอง...”ธาราบอกออกมาตามความจริง เพราะตั้งแต่ไม่มีแว่นเหมือนชีวิตของเธอนั้นเริ่มวุ่นวาย เธอเลยไปซื้อแว่นตาอันใหญ่โตมาใส่เพื่อรออันที่เธอสั่งตัดอยู่จากนั้นสองสาวก็ไปเข้าเรียน และทำเหมือนไม่ได้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ขนาดเดินไปเจอพวก 4 หนุ่มสองสาวก็ไม่ได้ทักทายหรือมีท่าทีผิดปกติเลยสักนิด ทำเอาทั้งโรมัน ทั้งเทวาถึงกับอ้าปากค้าง“เมื่อวานพวกแกสองคนหายหัวไปไหนมา นี่จะไม่ตอบฉันจริงๆเหรอ?”ศิวะที่ยังคงคาใจและสงสัยหันมาถามเทวาและโรมันอีกครั้ง ตั้งแต่มาเรียนเขาก็ถามมันออกมาไม่ต่ำกว่าสิบรอบแล้ว แต่ก็ไม่ได้คำตอบส่วนรามินทร์ เขาไม่ได้พูดหรือถามอะไรนอกจากคอยสังเกตโรมันที่เอาแต่หงุดหงิด ส่วนเทวาก็เหมือนประหม่าอยู่ตลอดเวลา และยิ่งสองสาวเดิน

“เฮ้อ...จะเอายังไงดี...อีกแค่ 2 วัน...หรือจะถอดใจเรื่องเรียนแล้วไปทำงานกับเตี่ยกับม๊าดี...โอ๊ยๆๆๆๆ ทำไมฉันต้องเกิดมาโง่ๆๆๆ แถมอ้วนแล้วยังขี้เหร่สุดๆอีกเนี่ย! ฮือๆๆๆ เอาไงดีๆๆๆ”ทางด้านวารีที่เอาแต่นั่งมองกระดาษแผ่นเล็กที่ทั้งยับยู่ยี่และมีแต่รอยปะติดต่อกันเต็มไปหมดอย่างคิดหนัก เมื่อตอนนี้เธอยังหาทางออกเรื่องสอบซ่อมที่กำลังจะมาถึงไม่ได้เลย ก่อนหน้านี้เธอนั้นถึงกับถอดใจเรื่องเรียนหมอแล้วคิดจะกลับไปทำธุรกิจร้านอาหารกับบิดามารดา แต่ถ้าเทวายอมสอนเธอจริงๆ เธอก็ยังมีหวังในการเรียนหมอ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อนทำให้เธอคิดหนัก ขนาดแค่เจอหน้าเขาเธอยังอยากวิ่งหนีเลย นี่ให้ไปนั่งสอนตัวต่อตัวจะเกิดอะไรขึ้น“โอ๊ย!! ไม่รู้ด้วยแล้วโว๊ย!”และสุดท้ายเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเบอร์ที่อยู่ในกระดาษแล้วโทรออก“ฮัลโหล...ใครอ่ะ...”แต่กลับเป็นเสียงผู้หญิงรับสาย วารีถึงกับไปต่อไม่เป็น“เอ่อ คือว่า เอ่อ ฉัน...โทรผิดน่ะ”และสุดท้ายเธอก็ไม่กล้าพอที่จะพูดต่อเลยกดวางสายไป“อ๊าย! ตาบ้า! อยู่กับผู้หญิงก็ไม่บอก ฉันเกือบโดนตบแล้วไหมล่ะ!”วารีที่ก่นด่าเขาผ่านโทรศัพท์ได้แต่มองมันอย่างสิ้นหวัง ความหวังเดียวนั้นหลุดลอ

“ทำไมห้องเงียบแบบนี้ หรือว่ายัยนั่น...”ทางด้านโรมันที่พึ่งกลับมาถึงห้องด้วยสองมือเต็มไปด้วยถุงอาหารที่เขาแวะซื้อมา แต่ห้องกลับดูเงียบผิดปกติเขาเลยเดินเข้าไปมองหาอีกคนที่บอกให้อยู่ที่นี่ และก็มาเจอเธอนอนหลับอยู่ที่เตียงของเขา พลันความรู้สึกแปลกๆที่ไม่เคยมีกลับตีตื้นขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้เพียงเพราะมีคนนอนรอเขากลับมาอย่างนี้“ยังไม่ตื่นสินะ”เขาพูดขึ้นเมื่อเห็นธารานอนหลับอยู่ เธออาจหลับไปเพราะยาหรืออาจหลับเพราะเหนื่อยจากเมื่อคืน แต่เหนื่อยยังไงเขากลับรู้สึกดีเวลาเธอนอนอยู่บนเตียงของเขาอย่างนี้“อื้อ...นายกลับมาแล้วเหรอ...โทษที พอดีฉันรู้สึกเพลียๆ”ธาราที่รู้สึกตัวหลังจากได้นอนหลับอย่างเต็มอิ่ม เธอลุกขึ้นมองโรมันอย่างรู้สึกอายที่มานอนห้องเขาอย่างสบายใจแถมหลับสนิทยาวมาจนถึงตอนนี้“ยังเจ็บอยู่ไหม”“ห๊ะ? เอ่อ เจ็บ เฮ้ย! ไม่เจ็บ...แล้ว...”“งั้นคืนนี้คงต่อได้ ฉันซื้อของมา ออกมากินสิ”“...............”คำพูดของเขาทำเอาเธอถึงกับหน้าแดงแจ๋ และโรมันที่เดินหันหลังออกไปก็ได้แต่ยิ้มอย่างรู้สึกขำในความไร้เดียวสาของเธอส่วนธารา เธอหมดสภาพอย่างไม่น่าให้อภัย เธอพยุงร่างกายที่ดีขึ้นกว่าเมื่อเช้าอย่าง

“ปล่อยเลย...เพราะนายนั่นแหละฉันถึงถูกพวกนั้นเรียกไปตบ...อยากให้ทั้งมหาลัยเรียกฉันไปตบด้วยรึไง มองกันใหญ่แล้ว...”พอเดินออกมาเพื่อจะไปขึ้นรถ วารีรีบดันเขาออกจากการพยุง เพราะมีแต่คนมองมาที่เขาและเธอ แต่เทวาไม่สนใจกลับเข้าไปพยุงเธอต่อ“ช่างหัวพวกมันสิ รู้ก็รู้ไป จะได้ไม่กล้ามายุ่งกับเธออีก”“อีตาบ้า...งั้นก็ประกาศให้รู้กันให้หมดๆไปเลยสิ”“ไม่ต้องประกาศเขาก็รู้กันหมดแล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะรู้ว่าเธอถูกพวกนั้นเรียกไปได้ไงล่ะ”เวรแล้วไง...วารีได้แต่คิดในใจ เมื่อตอนนี้เธอรู้แล้วว่าทำไมทุกคนถึงมองเธอแปลกๆ ที่จริงก็รู้เรื่องระหว่างเธอกับเทวากันแล้วนี่เอง“ฉันไม่เป็นอะไร..แค่ถูกตบน่ะ ไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก ไปเอายาแก้ปวดมาให้ก็พอแล้ว”“ไม่ได้ เธอต้องไปหาหมอ”“ไม่เอา ฉันอาย แค่นอนพักก็พอ”“งั้นไปห้องฉัน ฉันต้องแน่ใจว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ”และเทวาก็พาวารีไปที่ห้องของเขา เมื่อไม่สบายใจที่จะให้เธอกลับไปที่หอพักของเธอส่วนทางด้านโรมันกับธารา เขาพาเธอเดินหลบมาทางที่ไม่ค่อยมีคน ก่อนจะพามาที่รถ“เป็นอะไรมากไหม?”เขาถามขึ้นพร้อมกับมองร่างเล็กที่นั่งก้มหน้า สองตาบวมฉ่ำจากการร้องไห้อย่างหนัก“ไม่...ฉันไม

“ธาร...ทำไมสภาพแกถึง...”วันต่อมา ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องเรียน วารีที่เห็นสภาพอิดโรยของธาราถึงกับทักขึ้น ก่อนจะหันไปมองยังโรมันที่นั่งสบายใจมองออกไปนอกหน้าต่างห้องเรียน“ฉันขอโทษนะธาร...รู้อย่างนี้ฉันไม่ช่วยนายนั่นซะก็ดี”วารีได้แต่เอ่ยขอโทษออกมาพร้อมกับมองเพื่อนอย่างเวทนา เพราะคงเจอมาหนักถึงมีสภาพแบบนี้“แกสองคน! ต่อไปนี้เราไม่ได้เป็นเพื่อนกัน!”บ๊อบบี้ที่พึ่งเดินเข้ามาพูดขึ้น พร้อมกับสะบัดตูดไปนั่งอีกฝั่งที่ห่างไกลจากเพื่อนสาวทั้งสอง เมื่อเรื่องที่เกิดขึ้นตลอด 1 อาทิตย์ตัวเองพึ่งมารู้จากเพื่อนสาขาอื่นเพราะมัวแต่ยุ่งกับงานศพที่ต่างจังหวัด พอกลับมาก็เจอเรื่องที่ชวนตะลึงเมื่อเพื่อนของเธอดันไปคบกับพวกลูกเทพโดยไม่คิดจะบอกเธอเลยสักนิดนี่สิ“เอายังไงดี บ๊อบบี้ยิ่งง้อยากด้วยสิ”สองสาวได้แต่มองหน้ากันอย่างหนักใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ในตอนนี้ เพราะอาจารย์เริ่มสอนแล้ว ส่วนโรมันก็เอาแต่แอบชำเลืองมองธาราจนศิวะที่เริ่มสังเกตเห็นต้องถามขึ้น“ที่แกเอาแต่มองไปตรงนั้น...”โรมันถึงกับต้องรีบหันหนีเมื่อคิดว่าศิวะจับได้ว่าเขาเอาแต่มองธารา“สงสัยเหมือนฉันใช่ไหมว่ายัยอ้วนนั่นทำยังไงไอ้เทพถึงตกหลุมพรางได้...ด