All Chapters of เล่ห์รัก พันธะร้อน: Chapter 41 - Chapter 50

“ได้ยินว่าแกไม่ยอมรักษาตัวเหรอ หรือว่าอยากนอนง่อยแบบนี้ไปตลอดชีวิต”เสียงอันแหบแห้งและแผ่วเบาของคุณดาวิชย์ถามขึ้น เมื่อนี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่เขามาเยี่ยมลูกชายเพราะล่าสุดที่มาก็ทะเลาะกับโรมัน เมื่อคุณดาวิชย์จับได้ว่าที่โรมันถ่อไปถึงเชียงใหม่เพราะผู้หญิงจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดมันยิ่งทำให้เขาโมโหลูกชายเข้าไปอีก“แล้วที่พ่อไม่ยอมเข้ามาตรวจมันต่างกันตรงไหน”“โรม! แกก็รู้ว่าฉันมีแกแค่คนเดียว ทุกอย่างที่ฉันมีมันเป็นของแก ถ้าแกจะประมาทจนทำตัวเองเจ็บปางตายอีกแกก็รู้ใช่ไหมว่าคนที่จะตายตามแกคือฉัน!”คุณดาวิชย์หันมามองบุตรชายด้วยสายตาจริงจัง เขาแทบหยุดหายใจเมื่อรู้เรื่องที่โรมันเจ็บปางตายเมื่อ 2 เดือนก่อนส่วนโรมัน เขารู้ว่าทุกอย่างที่บิดาทำนั้นก็เพื่อตัวเขาเอง แต่เขาก็ไม่อยากถูกบังคับเหมือนเด็กอีกแล้วเพราะเขาอายุมากพอที่จะมีความรับผิดชอบตัวเอ

“เกิดอะไรขึ้น มานั่งคุกเข่าแบบนี้ไปทำอะไรผิดมาล่ะ”วันถัดมา คุณดาวิชย์ที่เดินลงมาที่ห้องทำงานหลังจากคนรับใช้ไปบอกว่ารังสรรค์มาหาที่บ้าน และพอเดินเข้าไปคุณดาวิชย์ถึงกับมองคนที่นั่งคุกเข่าบนพื้นอย่างนึกแปลกใจ“คุณลุง...ผม...ผมมาเพื่อรับผิด”รังสรรค์ก้มหน้านิ่งแล้วบอกขึ้น ทำเอาคุณดาวิชย์ที่ไม่เข้าใจได้แต่มองอย่างมีคำถาม เมื่อเขาไม่รู้ว่ารังสรรค์พูดเรื่องอะไร“พูดให้เข้าใจหน่อย หรือไปทำอะไรไม่ดีมาล่ะ”“เรื่องที่โรมโดนรถชน...สาเหตุมันมาจากผมเอง...”และคุณดาวิชย์ก็ต้องมองคนที่มีศักดิ์เป็นหลานชายอย่างไม่อยากเชื่อ ว่าคนร้ายที่เขาหาตัวมาเป็นเดือนจะอยู่ใต้จมูกเขามาตลอด“พูดออกมาให้หมด”คนฟังยังทำใจเย็นทั้งๆที่ในใจก

“คุณหมอคะ โน่นค่ะ แฟนคลับคุณหมอมาอีกแล้ว”“คะ?...”เวรแล้ววววว ทำไงดีๆๆ หลบๆๆๆ อ๊ายยย ไม่ทันแล้ววววารีที่กำลังยืนเช็คเอกสารอยู่มองไปตามที่พยาบาลสาวบอก ก่อนจะเจอเข้ากับศิวะที่เดินยิ้มร่าตรงมาหาเธอ ในมือถือช่อดอกไม้เล็กๆน่ารักมาด้วย“คุณหมอครับ นี่ครับผมเอามาฝาก”ศิวะรีบยื่นดอกไม้ในมือให้กับวารี ที่มองหน้าเขาพร้อมยิ้มฝืดๆส่งไปให้“ฉันไม่ค่อยชอบดอกไม้ ถ้าจะเป็นของฝากก็ขอเป็นกระเป๋าหลุยส์คอลเลคชั่นใหม่ที่พึ่งออกจะดีมากเลยค่ะ”หลุยส์คอลเลคชั่นใหม่...2 ล้าน 5 ! โอ้วววแม่เจ้า!!พอได้ยินของที่เธออยากได้ ศิวะที่เป็นเจ้าพ่อแฟชั่นถึงกับอ้าปากค้างเมื่อของที่เธออยากได้มันพึ่งเปิดตัวเม

“อะไรนะ! นายนั่นไม่อยู่อีกแล้วเหรอ? หายตัวไปอีกใช่ไหม?”“เปล่า มีเรื่องจำเป็นต้องไปน่ะ”“แล้วแกล่ะ จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”“อื้อ คิดว่าไม่...เขาบอกจะกลับมาให้เร็วที่สุด”“เร็วที่สุด? ไม่ใช่แกต้องรอจนแก่หงำเหงือกหมอนั่นถึงกลับมาหรอกนะ”“.................”ไม่กี่วันต่อมา โรมันที่เคลียร์ทุกอย่างจนเรียบร้อยก็ทำเรื่องลายาวโดยให้นนนน์เป็นคนดูแลงานแทนเขา ทำเอาเรื่องที่เขาหายตัวไปเกิดเป็นเสียงวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนัก เพราะตั้งแต่เขาเริ่มทำงานมา ก็ดูเหมือนจะติดขัดไปหมด ทั้งเรื่องที่อยู่ดีๆเขาก็บินไปเชียงใหม่ พอกลับมาก็กลับมาด้วยร่างกายที่เกือบจะไม่หายใจอีก แล้วยังมาขอลายาวทั้งๆที่พึ่งเริ่มทำงานได้จริงจังเพียงไม่กี่วัน ทำเอาพวกผู้บริหารพากันจัดประชุมขอถอดถอนโรมันกันจ้าละหวั่น

3 เดือนต่อมา“ลาออก! เกิดอะไรขึ้น...ธาร นี่ทำไมแกถึงตัดสินใจอะไรโดยไม่ปรึกษาฉันก่อนล่ะ”“ฉันคิดมาดีแล้วล่ะ อีกอย่างพ่อกับแม่ก็แก่มากแล้วด้วย ฉันคงต้องกลับไปดูแลงานในไร่ต่อ”“เฮ้ออออ แล้วฉันจะอยู่โดยไม่มีแกได้ยังไงกัน...”วารีที่พึ่งรู้เรื่องการลาออกของธาราจากผู้อำนวยการของโรงพยาบาลถึงกับตีโพยตีพาย“ฉันไม่ได้ไปไหนไกลสักหน่อย จากนี่ไปก็แค่ชั่วโมงเดียว แกไปกลับทุกวันได้สบายเลย”ธาราที่ทั้งเก็บของทั้งแกล้งพูดเล่นกับวารีเพื่อไม่ให้เพื่อนรักของเธอโศกเศร้ากับการลาออกจากงานในครั้งนี้“เวลานอนยังแทบไม่มี แล้วฉันจะเอาเวลาที่ไหนบินไปกลับได้ทุกวันล่ะ...ว่าแต่...ไม่ได้มีเรื่องอะไรใช่ไหม?”“หือ?