“ธาร...ทำไมสภาพแกถึง...”วันต่อมา ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องเรียน วารีที่เห็นสภาพอิดโรยของธาราถึงกับทักขึ้น ก่อนจะหันไปมองยังโรมันที่นั่งสบายใจมองออกไปนอกหน้าต่างห้องเรียน“ฉันขอโทษนะธาร...รู้อย่างนี้ฉันไม่ช่วยนายนั่นซะก็ดี”วารีได้แต่เอ่ยขอโทษออกมาพร้อมกับมองเพื่อนอย่างเวทนา เพราะคงเจอมาหนักถึงมีสภาพแบบนี้“แกสองคน! ต่อไปนี้เราไม่ได้เป็นเพื่อนกัน!”บ๊อบบี้ที่พึ่งเดินเข้ามาพูดขึ้น พร้อมกับสะบัดตูดไปนั่งอีกฝั่งที่ห่างไกลจากเพื่อนสาวทั้งสอง เมื่อเรื่องที่เกิดขึ้นตลอด 1 อาทิตย์ตัวเองพึ่งมารู้จากเพื่อนสาขาอื่นเพราะมัวแต่ยุ่งกับงานศพที่ต่างจังหวัด พอกลับมาก็เจอเรื่องที่ชวนตะลึงเมื่อเพื่อนของเธอดันไปคบกับพวกลูกเทพโดยไม่คิดจะบอกเธอเลยสักนิดนี่สิ“เอายังไงดี บ๊อบบี้ยิ่งง้อยากด้วยสิ”สองสาวได้แต่มองหน้ากันอย่างหนักใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ในตอนนี้ เพราะอาจารย์เริ่มสอนแล้ว ส่วนโรมันก็เอาแต่แอบชำเลืองมองธาราจนศิวะที่เริ่มสังเกตเห็นต้องถามขึ้น“ที่แกเอาแต่มองไปตรงนั้น...”โรมันถึงกับต้องรีบหันหนีเมื่อคิดว่าศิวะจับได้ว่าเขาเอาแต่มองธารา“สงสัยเหมือนฉันใช่ไหมว่ายัยอ้วนนั่นทำยังไงไอ้เทพถึงตกหลุมพรางได้...ด
“หยุด!! วางมันลงเดี๋ยวนี้!”วารีที่กำลังจะยกชาไข่มุกขึ้นดื่มถึงกับตกใจ เมื่อเสียงห้ามของเทวาดังขึ้นมาแต่ไกล ก่อนเขาจะเดินหน้าบึ้งตึงเข้ามาหาเธอ“บอก...ให้...วาง...มัน...ลง!”เทวาเดินมายืนต่อหน้าของวารีแล้วสั่งขึ้นอย่างชัดเจนโดยเน้นทุกคำพูด ก่อนที่วารีจะทำตามอย่างสับสนและมึนงง“มีอะไรรึเปล่า...หรือว่ามียาพิษ!”วารีถึงกับตกใจวางแก้วน้ำลงอย่างรวดเร็ว ส่วนเทวาพอเสร็จทางนี้เขาก็หันไปมองรามินทร์อย่างโกรธเคืองเพราะดันคิดว่าจะมาแย่งยัยอ้วนของตัวเองไปแล้วเดินเข้าไปหยุดยืนตรงหน้าเพื่อน“ไอ้ราม! นี่แกคิดจะจีบยัยอ้วนของฉันใช่ไหมห๊ะ!?”อ่าาา บ้าไปแล้ว...อีตานั่นมันบ้าไปแล้วจริงๆ...วารีที่มองแฟนหนุ่มถึงกับส่ายหน้าอย่างเอือมกับความรักที่เขามีให้กับเธอ มันช่างมากมายจนน่ารำคาญเสียจริงๆ คิดได้ไงว่าจะมีคนอื่นมาแย่งเธอไปจากเขา มาแย่งเขาไปน่ะน่าจะเป็นไปได้มากกว่าอีกส่วนรามินทร์เองก็มีอาการไม่ต่างจากคนอื่นๆ เขาก้มลงไปมองหนังสือตรงหน้าอย่างไม่คิดสนใจอาการของเทวา“บอกมาสิ แกจะจีบยัยอ้วนใช่ไหม!?”“เปล่า ยัยแว่นต่างหากที่ฉันสนใจ”“ห๊ะ!? อ่าว ไม่ใช่ยัยอ้วนของฉันหรอกเหรอ...โทษทีๆ”และจากที่จะสงบกลับวุ่นวายมากก
“เฮ้อ เอาไงดี...หนีกลับเลยดีไหม...หรือลาออกจากมหาลัยเลยดีกว่า...เฮ้อออออ”ธาราที่ไม่กล้าเข้าไป ได้แต่ยืนอยู่หน้าห้องของเขาอย่างคิดหนัก ตอนนี้เธออยากหนีไปให้ไกลๆเหลือเกิน“ก็ลองดูสิ เชียงรายจะใหญ่แค่ไหนกัน”“ว๊าย! เอ่อ นายออกมาตั้งแต่ตอนไหน...ทำไมไม่เห็นได้ยินเลย...”อยู่ดีๆธาราก็ร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อโรมันโผล่หน้าออกมาพูดด้วย เพราะเขารู้ตั้งแต่เธอมาถึงแล้วแต่รอเท่าไหร่เธอก็ไม่เข้าไปด้านในสักทีทั้งๆที่มีรหัสอยู่แล้วเขาเลยเปิดประตูออกมาดู“จะไม่เข้ามาเหรอ?”“เข้า...ว่าแต่นายคงจะไม่...ทำ เอ่อ ทำอะไรฉันใช่ไหม?...”“ทำสิ...ถ้าเข้ามาช้ากว่านี้เจอหนักเป็นสองเท่าแน่”พอได้ยินแบบนั้น ธาราก็รีบเดินเข้าไปในห้องของโรมันทันที ส่วนโรมันจากหน้าเฉยๆตอนนี้บึ้งตึงจนดูน่ากลัว“ฉันสั่งพิซซ่ามา คิดว่าเธอคงหิว”พอเข้ามาในห้อง โรมันก็บอกขึ้น ธารารีบเดินมานั่งเมื่อตอนนี้เธอทำตัวไม่ถูกแล้ว“กินสิ”“ฉันไม่หิว...นาย...นายรู้แล้วใช่ไหมว่าราม...”“อื้อ...”โรมันบอกขึ้นพร้อมกับหยิบพิซซ่าขึ้นมากิน ทำเอาธาราที่แทบไม่อยากกินอะไรถึงกับมองตามอย่างไม่อยากเชื่อไอ้บ้าโรม! ไม่หึง ไม่หวงฉันเลยรึไงห๊ะ! ฉันกำลังจะถูกเพื่อนข
“นั่นมันอะไรน่ะ ทำไมโรมถึงมากับยัยนั่น...”“แล้วนั่น! จับมือกันด้วยเหรอ...เฮ้ย! จับมือกันจริงด้วย!”“อะไรกัน เมื่อวานก็ราม วันนี้ก็โรม ยัยแว่นนั่นจะเอาไปหมดทุกคนเลยรึไงกัน!!”วันต่อมา โรมันก็ประกาศก้องให้โลกรู้ว่าธาราเป็นผู้หญิงของเขาด้วยการมาเรียนกับเธอ แถมยังเดินจับมือกันตั้งแต่หน้ามหาวิทยาลัยจนถึงตึกคณะ“ปล่อยเถอะ...คนมองกันหมดแล้วนะ...”ธาราที่พยายามห้ามเท่าไหร่โรมันก็ไม่ยอมฟัง เขาเอาแต่จับมือของเธอแน่นแล้วพาเดินฝ่าผ่าฝูงคนอย่างไม่แคร์สายตาใคร จนคนตัวเล็กยิ่งเล็กลงไปเรื่อยๆทั้งที่ตัวตนของเธอมันกลับเริ่มใหญ่ขึ้นมา เมื่อเริ่มถูกขุดคุ้ยเรื่องส่วนตัวมาแชร์สู่สาธารณะหมับ! ฉึบ!โรมันก้มลงมาดึงแว่นสายตาของเธอออก แล้วเก็บเข้ากระเป๋าของเขา ทำเอาธาราถึงกับอ้
“นายพาฉันมาที่นี่ทำไม...ฉันไม่ได้ เอ่อ เจ็บ...”ธารามองโรงพยาบาลตรงหน้าอย่างรู้สึกอาย เมื่อครั้งหนึ่งเคยถูกลากมาที่นี่“ฉันมีธุระที่นี่ เดี๋ยวเธอไปรอที่ร้านกาแฟนะ เสร็จแล้วเดี๋ยวฉันกลับมา”โรมันบอกขึ้น พร้อมกับพาเธอไปรอที่ร้านกาแฟในโรงพยาบาล ก่อนจะขอตัวไปทำธุระ ซึ่งธาราได้แต่มองตามเขาไปก่อนจะกวาดตามองไปรอบๆโรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่ ซึ่งเธอคงไม่มีโอกาสได้เข้ามาทำงานที่อย่างแน่นอนด้วยเกรดเฉลี่ยอันต่ำเตี้ยเรี่ยดินแค่ฝึกงานยังหมดโอกาสเลย “หรือว่าเขามายื่นขอฝึกงานที่นี่...เฮ้อ...เรียนเก่งมันดีอย่างนี้นี่เองสินะ”ธาราอดคิดไปแบบนั้นไม่ได้ เพราะเธอคงไม่มีทางได้เลือกโรงพยาบาลฝึกงานอย่างแน่นอน คงต้องรอเหลือจากคนอื่นๆนั่นแหละส่วนทางด้านโรมัน ตอนนี้เขากำลังยืนอยู่หน้าห้องประธานของโรงพยาบาลแห่งนี้ ซึ่งก็คือบิดาของเขาก๊อก ก๊อก ก๊อก“เข้ามา”เสียงคนในห้องอนุญาตขึ้น ก่อนที่โรมันจะเปิดประตูเข้าไป คุณดาวิชย์ เจ้าของโรงพยาบาลใหญ่โตและมีสาขามากกว่าสิบสาขาทั่วโลกกำลังมองมาที่บุตรชายคนเดียวด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ซึ่งใบหน้าอันเริ่มเหี่ยวย่นแต่กลับไม่ได้ดูแก่ลงเลยสักนิด เมื่อเขายังคงคมคายและหล่อเหลา และคนที่พึ
“มีเรื่องอะไรรึเปล่า? อยู่ดีๆหมอนั่นก็โทรมาบอกให้ออกไปแบบนั้น หรือว่าจะเลิกกับเพื่อนของฉัน...สองคนนั้นมีปัญหากันรึเปล่าถึงออกไปดื่ม”วารีที่เห็นเทวาเดินกลับเข้ามาในห้องด้วยท่าทางเมาได้ที่อดถามขึ้นอย่างสงสัยไม่ได้ เพราะก่อนหน้านี้เธอโทรไปคุยกับธารา ซึ่งธาราเองก็พูดถึงอาการแปลกๆของโรมันให้เธอฟัง เลยอดเป็นห่วงไม่ได้“ไม่รู้เหมือนกัน...แต่หมอนั่นมันเอาแต่บอกให้ดูแลยัยตัวเล็กให้หน่อย เฮ้อ...ที่รัก ผมเมา...”เทวาที่นอนหราอยู่บนเตียงบอกขึ้น“อะไรกัน หรือหมอนั่นจะเลิกกับยัยธารจริงๆ...”“อย่าไปสนใจเรื่องของมันเลยนะ...มาต่อกันดีกว่านะที่รัก”เทวาที่ขนาดเมายังไม่คิดจะลืมเรื่องที่เขาทำค้างเอาไว้ เขาพลิกตัวมามองวารีด้วยสายตาอันหวานเชื่อม เมื่อยัยอ้วนของเขาช่างนุ่นนิ่ม หนุบหนับทำให้เขาตื่นเต้นเวลาที่ได้
“คุณหมอคะ ห้องผ่าตัดพร้อมแล้วค่ะ”“ค่ะ เดี๋ยวฉันเข้าไป”7 ปีต่อมา ธารา หรือ แพทย์หญิงธารา ศัลยแพทย์ออร์โธปิดิกส์หรือศัลยแพทย์กระดูกและข้อ กำลังนั่งมองข้อมูลการเอ็กซเรย์ของคนไข้ที่รออยู่ในห้องผ่าตัด ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องทำงาน เมื่อเคสนี้เป็นเคสสุดท้ายของวันนี้ ถ้าไม่รวมเคสฉุกเฉินที่อาจเข้ามาตอนไหนก็ได้“ธาร! เลิกงานแล้วไปกินหมูย่างกันนะ ฉันจองโต๊ะเอาไว้แล้วด้วย”“จ้า ยัยอ้วย ไม่สิ ยัยผอมมมม ไปล่ะ มีผ่าตัด”“ชิส์ ยัยเพื่อนบ้า”ธาราหันไปยิ้มกว้างให้กับ วารี หรือ แพทย์หญิงวารี แพทย์อายุรกรรมทั่วไป ที่ตอนนี้ผอมลงจนกลายเป็นสาวสวยประจำแผนกอายุรกรรมทั่วไปของโรงพยาบาลแห่งนี้ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องผ่าตัด“คุณหมอลมคะ เห็นคุณหมอคิมตามหาอยู่ที่แผนกน่ะค่ะ”“อ้อ เหรอคะ ขอบคุณค่ะ”เอ่ยขอบคุณเสร็จวารีก็เดินตรงไปที่แผนกของเธอทันที ก่อนจะเจอเข้ากับ คุณหมอคิม หรือ นายแพทย์คิมหันต์ นายแพทย์แผนกศัลกรรมทั่วไปที่กำลังตามหาเธออยู่“หมอคิม ตามหาลมอยู่เหรอคะ?”“อ่าว ไปไหนมาครับ ไหนว่าเลิกงานแล้ว”“ค่ะ แค่แวะไปหาหมอธารมา ว่าแต่หมอคิมมีอะไรรึเปล่าคะ?”“ก็ผมคิดถึง...แฟน...ผิดด้วยเหรอ?”พอได้ยินคำว่าแฟน วารีก
“พร้อมแล้วใช่ไหม?”“ครับ ศาสตราจารย์”ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาในห้องผ่าตัด เมื่อทุกอย่างถูกเตรียมพร้อมหมดแล้ว ก่อนเขาจะเดินเข้ามายืนที่ตำแหน่งหมอผ่าตัดแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองที่ห้องกระจกชั้นบน ที่กำลังมีพวกผู้บริหารระดับสูงและนายแพทย์หลายคนมองมาที่เขาอยู่“ผมจะเริ่มแล้ว”พูดเสร็จเขาก็ยื่นมือไปขอมีดผ่าตัดจากพยาบาล จากนั้นการผ่าตัดก็เริ่มขึ้น ทำเอาทุกคนต่างมองการกรีดมีดผ่าตัดของเขาอย่างรู้สึกตื่นเต้น เมื่อเขาแทบไม่เคยอนุญาตให้ใครได้เข้ามาดูการผ่าตัดของเขา แต่นี่ถือเป็นกรณีพิเศษเมื่อเป็นการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจเทียมแบบใหม่ครั้งแรกของวงการแพทย์ เขาเลยเลี่ยงไม่ได้เพราะถ้าประสบความสำเร็จมันจะกลายเป็นกรณีศึกษาให้กับนักศึกษาแพทย์และวงการแพทย์เฉพาะทาง“เฮ้อ เขาทำเหมือนทุกอย่างมันดูง่ายไปหมด ดูสิครับ ขนาดการผ่าตัดในครั้งนี้มีแต่คนปฏิเสธแต่เขากลับตอบตกลงอย่างไม่ต้องคิดเลยล่ะครับ”“ดูมือนั่นสิครับ เร็วเกินกว่าจะหาดูได้ง่ายๆ สมแล้วที่เป็นหมอศัลฯระดับโลก”“แถมยังเป็นศาสตราจารย์ที่อายุน้อยที่สุดด้วยนะครับ”“เก่ง แถมหล่อมากด้วยนะครับ”“ได้ยินว่ากำลังจะได้เฉพาะทางใบที่ 2 เกี่ยวกับระบบประสาทและสมองด้วยนะ”“อืม
หมับ!“ออกไปห่างๆ ยัยนี่แฟนฉัน”เสียงห้ามอันเย็นเยียบบอกขึ้น เมื่อมือของชายหนุ่มที่อยู่ในงานเลี้ยงกำลังจะแตะต้องถูกตัวของวารี เทวารีบเอื้อมมือจับมันเอาไว้แน่น“เอ่อ ขอโทษที พอดีแค่จะทักทาย”หนุ่มหล่อบอกขึ้นพร้อมกับรีบดึงมือกลับ“ไม่จำเป็น ยัยนี่ของฉัน”เทวายังคงแสดงความเป็นเจ้าของ โดยมีวารียืนอมยิ้มอย่างถูกใจกับอาการหึงหวงของคนรักก่อนหนุ่มคนนั้นจะเดินหนีออกไป“ชอบจัง”เธอบอกขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้เขา“เลิกยิ้ม! คนอื่นมองอยู่”“อะไร หวงแม้กระทั่งยิ้ม แล้วนี่บ่าวสาวจะไม่ลงมาจริงๆเหรอ เริ่มดึกแล้วนะ”
“ธาร...นี่มันอะไรกัน...แล้วนี่...มันเกิดอะไรขึ้น ฉันงงไปหมดแล้ว...”ไม่กี่วันต่อมา ธารากลับมาที่โรงพยาบาลพร้อมกับโรมันเพื่อบอกข่าวดีแก่วารีและคนทั้งโรงพยาบาล เมื่อเธอกับโรมันตัดสินใจแล้วว่าจะแต่งงานกันก่อนที่ลูกในท้องจะคลอดออกมา ทำเอาช็อกไปตามๆกันรวมทั้งวารีเองก็ด้วย เมื่อเธอกำลังมองตรงท้องที่นูนเด่นของธาราอย่างตกใจ เพราะเวลาเพียงแค่เดือนกว่าๆที่ไม่เจอกันแต่ทำไมท้องถึงใหญ่ได้ขนาดนี้“ฉันท้อง 6 เดือนแล้ว”“ห๊ะ! 6 เดือน!”“อื้อ...ส่วนนี่ เดือนหน้าฉันจะแต่งงาน”“นี่มันบ้าไปแล้ว...”วารียกการ์ดงานแต่งงานที่ธารายื่นให้ขึ้นมาดูอย่างไม่อยากเชื่อ ทำเอาธาราอดขำไม่ได้เมื่อเธอเองก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน“ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้บอกแกเรื่องที่ฉันท้อง&rd
หลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว ธาราก็เดินลงมาที่ห้องนั่งเล่น ซึ่งตอนนี้มีเพียงมารดาของเธอนั่งอยู่“มานั่งนี่สิ พ่อกับคุณหมออยู่นอกบ้านกัน...เรามาคุยกันหน่อยไหม?”แม่เลี้ยงนาราพูดขึ้นเมื่อเห็นธาราเดินลงมาจากบนห้องแล้ว ทำเอาเธอถึงกับแปลกใจ เมื่อบิดาขอคุยกับโรมันเป็นการส่วนตัว“มันเกิดอะไรขึ้น ลูกทะเลาะกับคุณหมอเหรอถึงได้หนีกลับมาที่นี่”“คะ? เปล่าค่ะ เราไม่ได้ทะเลาะอะไรกัน”ธาราบอกออกมาตามความจริง จนคนเป็นแม่ได้แต่มองอย่างนึกแปลกใจ เพราะทั้งการที่ธารากลับมาที่นี่คนเดียวและการที่โรมันโผล่มาโดยไม่บอกสถานะที่มีกับธาราอีก นอกจากทะเลาะกันก็ไม่มีคำอื่นที่ใช้ได้ดีกว่านี้แล้ว“เล่าให้แม่ฟังได้รึเปล่า ยังไงแม่ก็อยากรู้สาเหตุว่าทำไมลูกถึงหอบท้องกลับมาคนเดียวโดยไม่พูดอะไรเลย”
“นี่มันเรื่องอะไรกัน...ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ ถ้าจะมาก็ควรติดต่อมาก่อนสิ เกิดอะไรขึ้น แล้วเราจะทำยังไง”ทางด้านธารา พอเดินเข้าห้องนอนมาเธอแทบหมดเรี่ยวแรงเมื่ออยู่ดีๆโรมันก็โผล่มาที่บ้านโดยไม่คิดแม้แต่จะโทรมาบอกเธอก่อน“แล้วจะทำยังไง...ถ้าเกิดเขารู้ว่าเราท้อง เขาจะดีใจ...หรือเสียใจ...จะเชื่อไหมว่าเด็กในท้องเป็นลูกของเขา...แม่ควรทำยังไงดี...”ธาราเอาแต่คิดฟุ้งซ่าน เมื่อสิ่งที่เธอกลัวที่สุดคือเขาไม่ยอมรับว่าเป็นพ่อของลูกเธอ เมื่อเขาหายไปตั้ง 4 เดือนแบบนั้นแต่เธอดันมาท้อง ยิ่งคิดธาราก็ยิ่งหนักใจจากนั้นเวลาอาหารเย็นก็มาถึง จากที่คิดว่าจะปฏิเสธแต่ลูกในท้องดันเอาแต่ประท้วงหิวจนธาราต้องยอมร่วมโต๊ะอาหาร ซึ่งมีอาหารเต็มโต๊ะไปหมด เมื่อแม่เลี้ยงนาราอยากขอบคุณที่โรมันช่วยชีวิตสามีของเธอ“เชิญตามสบายเลยนะคะคุณหมอ ถือซะว่าเป็นการขอบคุณที่ช่วยชีวิตพ่อเลี้ยงเ
3 เดือนต่อมา“ลาออก! เกิดอะไรขึ้น...ธาร นี่ทำไมแกถึงตัดสินใจอะไรโดยไม่ปรึกษาฉันก่อนล่ะ”“ฉันคิดมาดีแล้วล่ะ อีกอย่างพ่อกับแม่ก็แก่มากแล้วด้วย ฉันคงต้องกลับไปดูแลงานในไร่ต่อ”“เฮ้ออออ แล้วฉันจะอยู่โดยไม่มีแกได้ยังไงกัน...”วารีที่พึ่งรู้เรื่องการลาออกของธาราจากผู้อำนวยการของโรงพยาบาลถึงกับตีโพยตีพาย“ฉันไม่ได้ไปไหนไกลสักหน่อย จากนี่ไปก็แค่ชั่วโมงเดียว แกไปกลับทุกวันได้สบายเลย”ธาราที่ทั้งเก็บของทั้งแกล้งพูดเล่นกับวารีเพื่อไม่ให้เพื่อนรักของเธอโศกเศร้ากับการลาออกจากงานในครั้งนี้“เวลานอนยังแทบไม่มี แล้วฉันจะเอาเวลาที่ไหนบินไปกลับได้ทุกวันล่ะ...ว่าแต่...ไม่ได้มีเรื่องอะไรใช่ไหม?”“หือ?
“ไอ้เทพ ผู้หญิงที่แกถ่ายรูปด้วยคือใครวะ ดูคุ้นๆ”ศิวะ ที่ข้องใจจนทนไม่ไหวถึงกับต้องถ่อมาหาเทวาที่โรงพยาบาล เมื่อเห็นรูปในโซเชียลมีเดียที่เทวาอัพโหลดลงไป“เมียฉันเอง”เทวาบอกออกมาอย่างไม่ต้องคิด เมื่อเขาจงใจจะประกาศบอกทั้งโลกอยู่แล้ว“เมียเหรอ? แกไปมีเมียตั้งแต่ตอนไหน...แล้วใครกันเมียแก”ศิวะถามขึ้นอย่างแปลกใจ“นั่นไง เมียฉันกำลังเดินมาโน่นแล้ว”เทวาบอกขึ้นพร้อมกับมองไปยังทางเดิน ที่มีใครอีกคนกำลังเดินมา“ไอ้เทพ...อย่าบอกนะว่าแกกับคุณหมอ...ไอ้นี่ ไม่บอกกันก่อนวะ ไวเหมือนกันนะแก”“ก็ธรรมด๊า ฉันรักของฉัน ไม่อยากให้ใครมายุ่งนี่หว่า”
“อะไรนะ! นายนั่นไม่อยู่อีกแล้วเหรอ? หายตัวไปอีกใช่ไหม?”“เปล่า มีเรื่องจำเป็นต้องไปน่ะ”“แล้วแกล่ะ จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”“อื้อ คิดว่าไม่...เขาบอกจะกลับมาให้เร็วที่สุด”“เร็วที่สุด? ไม่ใช่แกต้องรอจนแก่หงำเหงือกหมอนั่นถึงกลับมาหรอกนะ”“.................”ไม่กี่วันต่อมา โรมันที่เคลียร์ทุกอย่างจนเรียบร้อยก็ทำเรื่องลายาวโดยให้นนนน์เป็นคนดูแลงานแทนเขา ทำเอาเรื่องที่เขาหายตัวไปเกิดเป็นเสียงวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนัก เพราะตั้งแต่เขาเริ่มทำงานมา ก็ดูเหมือนจะติดขัดไปหมด ทั้งเรื่องที่อยู่ดีๆเขาก็บินไปเชียงใหม่ พอกลับมาก็กลับมาด้วยร่างกายที่เกือบจะไม่หายใจอีก แล้วยังมาขอลายาวทั้งๆที่พึ่งเริ่มทำงานได้จริงจังเพียงไม่กี่วัน ทำเอาพวกผู้บริหารพากันจัดประชุมขอถอดถอนโรมันกันจ้าละหวั่น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก“ขอเข้าไปได้ไหม?...”“................”หลังจากจัดการงานเสร็จ วารีที่รู้สึกผิดเดินมาหาเทวาที่ห้องทำงาน เธอเคาะประตูหน้าห้องแต่เขากลับไม่ตอบรับ เธอเลยเปิดประตูเข้าไปและก็พบว่าเขานั่งทำงานอยู่ไม่เงยหน้าขึ้นมาสนใจเธอเลยสักนิด“นาย ฉัน เอ่อ ฉัน...”“................”เอาไงดีเนี่ย! หรือควรกลับออกไป ไม่ๆๆๆทำผิดก็ต้องกล้ารับผิดสิ...แต่ถ้าหมอนี่ไม่หายโกรธล่ะ...“ฉันขอ...”“ไปกินข้าวมาคงอร่อยจนลืมเวลางานเลยงั้นสิ”นั่นไง อีตาบ้านี่โกรธจริงๆด้วยวารีที่ยังพูดไม่ทันจบแต่เทวาพูดขึ้น
“คุณหมอคะ โน่นค่ะ แฟนคลับคุณหมอมาอีกแล้ว”“คะ?...”เวรแล้ววววว ทำไงดีๆๆ หลบๆๆๆ อ๊ายยย ไม่ทันแล้ววววารีที่กำลังยืนเช็คเอกสารอยู่มองไปตามที่พยาบาลสาวบอก ก่อนจะเจอเข้ากับศิวะที่เดินยิ้มร่าตรงมาหาเธอ ในมือถือช่อดอกไม้เล็กๆน่ารักมาด้วย“คุณหมอครับ นี่ครับผมเอามาฝาก”ศิวะรีบยื่นดอกไม้ในมือให้กับวารี ที่มองหน้าเขาพร้อมยิ้มฝืดๆส่งไปให้“ฉันไม่ค่อยชอบดอกไม้ ถ้าจะเป็นของฝากก็ขอเป็นกระเป๋าหลุยส์คอลเลคชั่นใหม่ที่พึ่งออกจะดีมากเลยค่ะ”หลุยส์คอลเลคชั่นใหม่...2 ล้าน 5 ! โอ้วววแม่เจ้า!!พอได้ยินของที่เธออยากได้ ศิวะที่เป็นเจ้าพ่อแฟชั่นถึงกับอ้าปากค้างเมื่อของที่เธออยากได้มันพึ่งเปิดตัวเม