Novels by Jutharat

3 ปีต่อมา“แดดดี๊ฮะ แดดดี๊ ตื่นได้แล้วฮะ มามี้ให้มาตามลงไปทานข้าวฮะ” เสียงเด็กชายตฤณ เทวทัต ร้องเรียกผู้เป็นพ่อออกมาเสียงดังก่อนจะปีนขึ้นไปบนที่นอนแล้วเขย่าร่างใหญ่ไปมา“ฮือออแดดดี๊ยังง่วงอยู่เลยครับ ขอแดดดี๊นอนต่อแปปนึงนะครับ” เขาพูดเสร็จก็มุดหัวลงนอนต่อทันที“มามี้บอกว่าถ้าแดดดี๊ไม่ยอมตื่นคืนนี้มามี่จะไปนอนห้องตฤณคร้าบ”เสียงใสยังเอ่ยออกมาเจื้อยแจ้วคิณฑ์ที่กำลังจะหลับต่อเด้งตัวตื่นขึ้นมาทันที“เดี๋ยวตฤณรอแดดดี๊แปปนึงนะครับแดดดี๊ไปอาบน้ำก่อน” พูดเสร็จชายหนุ่มก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำทันที พออาบเสร็จเขาก็เดินออกมาหาลูกชายที่นั่งรออยู่บนเตียง“ปะแดดดี๊เสร็จแล้วไปกันเถอะครับ” เขาเดินมาจับมือลูกชายก่อนจะเดินลงไปทานข้าวด้านล่างส่วนทางด้านห้องครัวที่ตอนนี้กำลังจัดโต๊ะอาหารกันอยู่“มามี้คะ เอาอันนี้วางไว้ตรงไหนคะ” เสียงเล็กดังขึ้นเมื่อไม่รู้จะวางจานในมือไว้ตรงไหนดี“ต้นข้าวเอามาวางไว้ตรงนี้คะลูก” อรัญญา หรือหมอมิวบอกลูกสาวออกมา“คะมามี้ แล้วทำไมแดดดี๊กับพี่ตฤณยังไม่ลงมาอีกคะมามี้ ต้นข้าวหิวแล้วคะมามี้” เสียงเล็กเริ่มงอแงออกมาเมื่อเริ่มหิวข้าวแล้ว“มาแล้วครับต้นข้าวแดดดี๊มาแล้ว มาให้แดดดี๊จุ๊บหนึ่

อีกหนึ่งอาทิตย์ต่อมา พิธีหมั้นตอนเช้าถูกจัดขึ้นที่บ้านของฝ่ายหญิง โดยจะมีการตักบาตรพระและสวมแหวนหมั้นกันที่นี่ ส่วนงานแต่ถูกจัดขึ้นที่โรงแรมหรูในเครือบริษัทของเจ้าบ่าว“ฉันดีใจด้วยนะแก วันนี้แกสวยมากเลยนะ ทีแรกฉันนึกว่าจะได้แต่งก่อนแกซะอีกแต่ที่ไหนได้แกรีบแต่งก่อนฉันซะงั้น” หมอตาที่มาช่วยเพื่อนสาวแต่งตัวบอกออกไปเพราะที่จริงคู่เขาต้องได้แต่งก่อนคู่ของหมอมิวด้วยซ้ำแต่กลับพลิกผันเป็นหมอมิวแต่งก่อน“แกก็ลองถามหลานแกดูสิว่าทำไมต้องรีบมาเกิด ฮะฮะฮะ” หญิงสาวโบ้ยให้ไปถามลูกในท้องเธอแทน“ย่ะเห็นแกหลานชั้นยอม ปะงั้นออกไปกันเถอะจะถึงเวลาแล้ว แต่ฉันยินดีกับแกด้วยจริงๆนะเพื่อนรัก” ว่าแล้วหมอตาก็เดินเข้าไปกอดเจ้าสาวของงานที่เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเธอก่อนจะพาเจ้าสาวออกมาส่งให้เจ้าบ่าวที่รออยู่ก่อนแล้วทั้งคู่ตอนนี้อยู่ในชุดไทยประยุกต์สีทอง ชายหนุ่มสวมใส่โจงกระเบนเข้าชุด ส่วนหญิงสาวอยู่ในชุดไทยสีทองอร่ามปักมือทั้งชุดอย่างประณีตพุงป่องออกมาเล็กน้อย ซึ่งตอนนี้ครรภ์ของหญิงสาว 17 สัปดาห์แล้ว เธอไปดูเพศของลูกมาปรากฏว่าชายหนึ่งหญิงหนึ่ง เธอได้ลูกแฝดชายหญิง คุณพ่อนี่ยิ้มแก้มแทบฉีกเมื่อรู้เพศลูก พลางคุยอวดคน

เช้าวันรุ้งขึ้น คิณฑ์กับหมอมิวที่กำลังเดินออกจากห้องจะไปทานข้าวเช้าที่ห้องอาหารของรีสอร์ทก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีเสียงทักขึ้นมาจากทางด้านหลัง“มอนิ่งครับคุณมิว”“อ่าวคุณต้น มอนิ่งคะ ไปไหนมาแต่เช้าคะเนี่ย” หมอมิวทักกลับเพราะคนที่ทักทายเธอคือเจ้าของไร่แห่งนี้“ไปเดินดูไร่มาครับ เอ่อแล้วนี่ใครครับ” เขามองไปด้านหลังหญิงสาวที่มีผู้ชายตัวโตหน้าตาหล่อเหลาออกไปทางตะวันตกยืนอยู่“เอ่อ คนนี้คือ คุณคิณฑ์คะ เขาเป็นเอ่อ” หญิงสาวไม่รู้จะบอกชายหนุ่มออกไปยังไงดีเพราะเธอรู้ว่าเจ้าของไร่หนุ่มแอบสนใจเธออยู่“เป็นแฟนมิวครับ” เขารีบพูดออกมาก่อนจะเดินมากอดร่างบางไว้อย่างเป็นเจ้าของ“อ่อแฟนคุณมิวที่เคยเล่าให้ผมฟังว่านอกใจนะเหรอครับ” ต้นพูดขึ้นแบบยียวนออกไป เพราะเขายังคิดว่าคิณฑ์นอกใจมิวจริงๆแล้วตอนนี้ก็กำลังมาง้อขอคืนดีสินะ“นี่มิวบอกเขาไปแบบนั้นเหรอ แบบนี้มันต้องโดนลงโทษให้หนักกว่าเดิม” เขาว่าพลางขู่เธอออกมาเพราะเมื่อวานเขาก็ลงโทษแม่ตัวดีทั้งวันทั้งคืนกว่าจะเสร็จก็เกือบตีสองแล้วเพราะเธอเล่นหลับกลางอากาศเขาจึงต้องหยุดเกมรักลง“แล้วขอโทษนะครับ ผมรักแฟนผมมากกกกก และไม่เคยนอกใจเธอด้วย เข้าใจใหม่นะครับ” ชายหนุ่มร

หมอมิวตอนนี้ตื่นขึ้นมาอาบน้ำอาบท่าเตรียมไปซื้อของใช้ส่วนตัวเธอคิดว่าจะพักที่นี่สักสองคืน แล้วค่อยคิดว่าจะเอายังไงต่อ แต่ก่อนอื่นเธอต้องบอกทางบ้านก่อนเพื่อไม่ให้เขาเป็นห่วงตอนนี้มิวมาพักผ่อน ถ้ามิวพร้อมเดี๋ยวมิวจะกลับไปนะคะ ไม่ต้องห่วงมิวสบายดีเธอพิมพ์ข้อความออกไปแค่นั้นก่อนจะกดส่งให้กับ บิดามารดา พี่ชายทั้งสอง แล้วก็คุณหมอตาเท่านั้นก่อนจะกดปิดเครื่องทันทีเธอเดินออกมาจากห้องพักแล้วเดินเล่นเลียบชายหาดมาเรื่อยๆเพื่อนผ่อนคลายความเครียด หญิงสาวเป็นคนที่ค่อนข้างจะคิดบวกเสมอในเรื่องต่างๆ เธอเสียใจที่คนรักนอกใจ แต่จะให้ทำยังไงจะให้เธอเอาแต่ร้องไห้เก็บตัวนะเหรอเธอไม่เอาหรอก ชีวิตเป็นของเธอ ร้องไห้เสียใจได้แต่ไม่ใช่ว่าต้องทนทุกข์ไปกับมันทุกเวลานี่ เธอเดินเหม่อคิดอะไรมาเรื่อยๆจนมาชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งเข้าจนเซไปเกือบล้ม โชคดีที่เขาคว้าแขนเธอไว้ทัน“อุ๊ยขอโทษคะ ดิฉันไม่ได้ตั้งใจ” เธอรีบพูดขอโทษออกไปทันที“เอ่อไม่เป็นรัยครับ คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ” ชายหนุ่มรีบถามออกไป“อ้อป่าวคะไม่เป็นไร ขอบคุณนะคะที่ช่วย ไม่งั้นฉันต้องล้มลงไปแน่ๆเลย” เธอพูดพร้อมกับส่งยิ้มไปให้ชายหนุ่มคู่กรณีที่ตอนนี้ยืนมองหน้

เป็นเวลาหลายวันแล้วที่ชายหนุ่มไม่ได้เจอคุณหมอสาว เขาพยายามที่จะติดต่อเธอแต่มือถือก็ปิด ไปหาที่โรงพยาบาลก็โดนกีดดันไม่ให้พบได้แต่กลับมานั่งคอตกอยู่ที่บ้านส่วนทางด้านคุณหมอมิวที่ตอนนี้มาสัมมนาที่หัวหินได้สามวันแล้ว ก็พี่ชายเธอนะสิพยายามกีดกันให้เธอมาสัมมนาต่างจังหวัดทั้งที่ไม่ค่อยจำเป็นสักเท่าไหร่ จนวันนี้เป็นวันสุดท้ายในการอบรม เธอคิดถึงคนรักนะแต่ไม่รู้จะติดต่อเขายังไงมือถือพี่ชายก็เอาไปอ้างว่าไปทำงานไม่จำเป็นต้องพกไปเถียงกันอยู่สักพักเธอก็ยอมแพ้พี่ชายทั้งสองคนไป พอกลับมาจากสัมมนาก็เลือกที่จะไปพักที่คอนโดของเธอก่อนเพราะตอนนี้ยังไม่อยากกลับบ้านตั้งแต่วันนั้นพี่ชายทั้งสองก็คุมเข้มไมให้เธอนอนที่คอนโดเธอขี้เกียจจะเถียงเลยทำตามที่ทั้งสองบอกทางด้านคิณฑ์พอกลับมาถึงบ้านเขาก็มานั่งถอนหายใจอยู่ข้างๆมารดาเพราะคิดถึงคุณหมอสาว 'นี่เขาคลั่งเธอขนาดนี้เลยเหรอ ไม่เจอกันแค่สองสามวันยังขนาดนี้ ถ้าวันหนึ่งเธอจากเขาไปมีคนอื่นละ เขาจะทำยังไง' เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็หันหน้าไปหามารดาทันที“มัมครับหน้าผมหายดีแล้วนะครับมัมไปขอมิวให้ผมได้รึยังครับมัม นะนะไปวันนี้เลย นะครับ” เขาพูดพลางขยับไปจับแขนมารดาเขย่าเบาๆ

ชายหนุ่มที่ตอนนี้ยืนมองหน้าหมอสาวอยู่ในห้องนอนของเขา ทีแรกเขาก็รู้สึกโกรธที่เธอปฏิเสธแต่พอได้เห็นหน้าสวยที่งอง้ำอยู่ตอนนี้เขากลับคิดว่ามันตลก ปากเล็กยื่นออกมาแทบชนจมูกสวย“โถ่ที่รัก ปฏิเสธผมทำไม ผมอยากแต่งงานกับมิวจริงๆนะ ตอนนี้ผมก็อายุเยอะแล้วด้วย” เขาบอกออกมาพลางเดินไปโอบกอดร่างบาง“ก็คุณไม่ถามมิวสักคำ อยู่ดีๆพามาบ้านแล้วบอกจะแต่งงาน ใครจะไปตั้งตัวทันเล่า” เธอพูดออกมา คนอะไรไม่โรแมนติกเอาซะเลย“ก็ผมรีบนี่ กลัวคนอื่นมาแย่งมิวไป” เขาอธิบายพลางเอาคางไปเกยอยู่ที่ไหล่ของเธอแล้วดึงเธอเข้ามาแนบชิดยิ่งขึ้น“ใครจะมาแย่ง คุณก็คิดมากไป” เธอว่าพลางเอื้อมมือไปกอดเขาตอบ“มิวรักผมบ้างรึเปล่า” อยู่ดีๆเขาก็ถามออกมาจนหญิงสาวไม่รู้จะตอบยังไง“เอ่อ คือ มิวก็ไม่รู้ว่ามันเรียกว่ารักหรือป่าว มิวหวงเวลาคุณอยู่กับคนอื่น คิดถึงคุณเวลาไม่เจอ” เธอพูดก่อนจะกอดเขาแน่นขึ้น“................” เงียบ ชายหนุ่มไม่พูดอะไร เขาคลายมือออกแล้วเดินไปหยุดยืนริมหน้าต่างแล้วทอดสายตาออกไปข้างนอกหญิงสาวที่ตอนนี้ทำอะไรไม่ถูก ชายหนุ่มคงงอนที่เธอไม่บอกว่ารักเขาสินะ จากนั้นเธอจึงเดินไปกอดเขาจากทางด้านหลัง“มิวรักคิณฑ์นะ” เธอตัดสินใ

และจากนั้นไม่นานพ่อเลี้ยงสายชลก็ฟื้น แถมร่างกายยังปกติดีทุกอย่างเพียงต้องพักฟื้นต่ออีกสักหน่อยกว่าจะออกจากโรงพยาบาลได้ ทำเอาทั้งธาราและแม่เลี้ยงนาราอดโล่งใจไม่ได้“ฝากดูแลพ่อด้วยนะลูก เดี๋ยวแม่จัดการที่ไร่เสร็จจะรีบกลับมา”“ให้หนูไปดีไหมคะ แม่จะได้ดูแลพ่อ”“ลูกแหละอยู่ ยังไงลูกก็เป็นหมอ เผื่อจะได้ช่วยดูแลคนไข้คนอื่นถ้ามีเหตุฉุกเฉินจริงๆเข้ามาด้วย”หลังจากพ่อเลี้ยงสายชลฟื้นและดูท่าจะไม่มีอาการแทรกซ้อนใดใด แม่เลี้ยงนาราก็เลยขอกลับไปดูงานในไร่เมื่อร่วมเดือนแล้วที่ทิ้งมา ถึงแม้จะมีผู้จัดการคอยดูแลให้ แต่ก็ยังเกิดปัญหาอยู่ดี“ทำไมพึ่งมารายงานฉัน ส่งคนไปคอยดูแลก่อนจะเกิดเรื่องขึ้น”“ครับ...”

“อ่าว ลม มาถึงตั้งแต่ตอนไหน...แล้วนี่...”ทางด้านแม่เลี้ยงนาราที่พึ่งเดินเข้ามาในห้องพักฟื้นของสามีเอ่ยทักขึ้นอย่างนึกแปลกใจที่วารีนั่งอยู่ในห้องแถมมีชายหนุ่มหน้าตาดีอีกคนนั่งอยู่ไม่ไกล เมื่ออันที่จริงแล้วว่ารีคิดจะกลับบ้านก่อนแต่เป็นห่วงธาราจนเดินกลับมารอที่ห้องพักฟื้นเหมือนเดิม“สวัสดีครับ ผมเทวา เพื่อนของธารครับ”เทวารีบลุกขึ้นแนะนำตัวพร้อมรอยยิ้มอันแสนมีเสน่ห์จนแม่เลี้ยงนาราต้องยิ้มตอบอย่างนึกเอ็นดู“คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ หมอที่ผ่าตัดให้กับคุณพ่อน่ะเป็นหมอชื่อดังระดับโลก เขาไม่เคยผ่าตัดผิดพลาดเลยสักครั้ง”วารีรีบบอก เมื่อไม่อยากให้แม่เลี้ยงนารากังวล“จ๊ะ แม่รู้แล้ว แล้วนี่กินอะไรกันมารึยัง”“เรียบร้อยแล้วค่ะ”

ส่วนทางด้านธารา ตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่ในสถานการณ์ที่อึดอัดเป็นที่สุด พ่อเลี้ยงดนัยที่กำลังแนะนำและพรีเซนต์ตัวเองกับมารดาของเธอโดยไม่รู้กาลเทศะเมื่อบิดาเธอก็ยังนอนป่วยอยู่แท้ๆ“เฮ้อ กลับไปสักทีนะ ผู้ชายอะไรพูดเป็นต่อยหอยเลย”แม่เลี้ยงนาราอดที่จะเสียมารยาทไม่ได้เมื่อสุดท้ายก็สามารถไล่พ่อเลี้ยงดนัยกลับไปได้สักที หลังจากทนนั่งฟังเขาเล่าประสบการณ์ชีวิตตั้งแต่เด็กจนโตมาเป็นชั่วโมงๆ“ขอโทษนะคะ พอดีเขาบอกอยากมาเยี่ยมพ่อ...แล้วคุณหมอคนนั้น...เขาว่ายังไงบ้างคะ?”ธาราที่พึ่งหาคำพูดของตัวเองเจอถามขึ้น“เขาก็บอกว่าอาการคุณพ่อน่ะพร้อมผ่าตัด เขาเข้ามาเช็คดูโน่นนี่นั่นหลายอย่างเลยล่ะ เขาดูเก่งมากเลยนะลูก...แต่ว่าดูเงียบๆ แต่ไม่เคยเจอหมอคนไหนหล่อขนาดนี้มาก่อนเลยนะ แม่น่ะถึงกับหัวใจเต้นแรงเลยตอนเขาเดินเข้ามาหา”แม่เลี้

“คะ? เขา...เขาตกลงจะผ่าตัดให้เหรอคะ...”“ใช่แล้ว เขาพึ่งตอบตกลงมา และอีกอย่างเขาต้องการผ่าตัดที่นี่เลย ตอนนี้ผมกำลังให้คนเตรียมห้องผ่าตัดอยู่ ส่วนเรื่องที่คุณขอลา 2 เดือน ผมให้ได้แค่ เดือนเดียว ไปจัดการงานที่เหลือให้เรียบร้อยแล้วค่อยลงวันลามา”“ขอบคุณนะคะผู้อำนวยการ...แล้ววันผ่าตัด...”“พรุ่งนี้เช้า”“คะ? เอ่อ ค่ะ...”ธาราที่ถูกเรียกมาเพื่อแจ้งเรื่องการผ่าตัดแทบไม่อยากเชื่อว่าเขาจะตอบตกลง เมื่อเธอรู้ดีว่าถ้าเขาเห็นนามสกุลของบิดาเธอเขาต้องจำได้อย่างแน่นอนว่าเป็นนามสกุลเดียวกันกับเธอหรือเขาจำมันไม่ได้…ไม่มีทาง เขาต้องการอะไรกันแน่...ธาราเอาแต่คิดหาเหตุผลที่เขายอมรักษาให้กับบิดาของเธอ เมื่อมันดูไม่สมเหตุสมผลเ

“ทำไมติดต่อไม่ได้เนี่ย หรือกำลังสนุก ยัยเพื่อนบ้า จะโทรมาบอกหน่อยก็ไม่ได้ว่าถึงแล้ว เฮ้อ...”ทางด้านธารา ที่เดินออกมานอกระเบียงห้องนอนแล้วพยายามโทรหาวารี แต่กลับไม่มีคนรับสายเธอเลยไม่คิดเซ้าซี้ ก่อนจะมองออกไปยังความมืดมิดของไร่ชา ที่ตอนนี้มองไม่เห็นอะไรนอกจากดาวบนฟ้าที่ส่องสวางอยู่“เขาจะเป็นยังบ้างนะ...คงสบายดีและคงมีความสุขอยู่ที่ไหนสักที่...”ตลอด 7 ปีที่ผ่านมา คำถามที่ผุดขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าคือคำถามนี้ ซึ่งเป็นคำถามที่เธอเองก็ไม่เคยรู้คำตอบติ๊ง...‘นอนรึยังครับคุณหมอ’ติ๊ง...‘คิดถึงคุณหมอจังครับ’ติ๊ง...‘รีบกลับมานะครับ ผมทนคิดถึงไม่ไหวแล้ว’ติ๊ง...‘ฝันดีครับ หวังว่าสักวันคุณหมอจะรับรักผมบ้าง’ขณะยืนคิดถึงอีกคน ข้อความในโทรศัพท์ก็ถูกส่งเข้ามา ธาราเปิดดู และก็พบว่าเป็นข้อความจากคนไข้ของเธอ ซึ่งเขามารักษาอาการแขนหัก ทั้งๆที่เธอรักษาเขาจนหายดีแล้วแต่เขาก็เอาแต่มาหาหมอแล้วบอกเจ็บตรงนั้นบ้าง ปวดตรงโน้นบ้าง จนสุดท้ายก็ยอมสารภาพกับเธอว่าเขานั้นแอบชอบเธอ จากนั้นเขาก็เริ่มส่งข้อความมาหาบ้าง โทรมาบ้าง ขนาดเธอบอกปฏิเสธไป เขาก็ยังคงพยายามจีบจนเธอต้องยอมให้เขาได้ทำตามใจ เมื่อบางครั้งมันก็ท

“นี่เป็นรายชื่อและรายละเอียดของเคสผ่าตัดที่ถูกส่งมาให้ครับ ส่วนนี่เป็นเอกสารเกี่ยวกับโรงพยาบาลทั้งหมด ทั้งที่นี่และตามสาขา ท่านรอง...”“อย่าเรียกฉันแบนั้น แล้วเรื่องท่านประธานล่ะ เป็นยังไงบ้าง”“พึ่งหลับไปครับ เห็นว่าถามถึง เอ่อ คุณโรมด้วย”“อืม วันนี้คุณกลับไปเถอะ ส่วนพรุ่งนี้ผมจะวางรายชื่อคนที่ผมจะผ่าตัดให้เอาไว้บนโต๊ะ ผมอาจเข้างานช้าหน่อย ถ้ามีอะไรฉุกเฉินก็ส่งทิ้งไว้ทางเมล์ได้เลย”โรมันบอกออกมาทั้งๆที่กำลังเปิดอ่านเอกสารที่นนนน์เอามาให้ ซึ่งแต่ละเคสก็มีแต่ด่วนๆทั้งนั้น ส่วนนนนน์ พอโรมันอนุญาตให้กลับ เขาก็เอ่ยลาแล้วเดินกลับออกจากห้องทำงานของเจ้านายหนุ่มไปส่วนคนที่ยังอยู่ในห้อง หลังจากวันนี้ไปเขาคงต้องทำงานอย่างหนัก เพราะพอแถลงข่าวเรื่องการย้ายมาทำงานที่โรงพยาบาลนี้ พวกคนไข้ทั้งในและต่างประเทศก็ขอยื่นเอกสารเข้ามารักษาตัวที่

“นายครับ มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ...”เตชินที่เดินตามไรอันถามขึ้นอย่างแปลกใจกับท่าทีของเจ้านายหนุ่ม หลังจากออกมาจากห้องทำงานของคุณมนัสได้พักใหญ่ๆไรอันก็เดินเหมือนกับว่าไร้วิญญาณในมือถือกรอบรูปอันเล็กเอาไว้จนเตชินที่ทั้งแปลกใจและสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านายของเขากันแน่อดถามขึ้นไม่ได้“นายครับ นั่นมัน เอ่อ ห้องทำงานไปทางนี้ครับ”“หือ? อือ...”“เป็นอะไรของเขาล่ะเนี่ย หรือว่าคุณมนัสพูดอะไรมา แต่ไม่น่าจะทำให้นายเป็นอย่างนี้ได้นี่”ยิ่งคิดเตชินยิ่งสับสน เมื่อนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นไรอันเป็นแบบนี้ ก่อนไรอันจะเดินเข้าไปในห้องทำงานแล้วบอกไม่ให้ใครรบกวนเป็นอันขาด“มันเกิดอะไรขึ้น...ทำไมเธอถึง...”ชายหนุ่มยกรูปที่ขอยืมมาจากคุณมนัสขึ้นดู มันเป็นเพียง

“จะไม่กลับไปกับพ่อจริงๆเหรอ ท้องโตอย่างนี้แถมไม่มีคนดูแลอีก กลับไปกับพ่อเถอะนะ”“พราวดูแลตัวเองได้ค่ะไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เจสซี่ก็อยู่ คุณพ่อน่าจะอยู่เล่นกับหลานๆนานกว่านี้หน่อย ตั้งแต่คุณพ่อมาเด็กๆก็ไม่ค่อยเกเร...คุณตาจะกลับแล้วบอกลาคุณตาสิครับ”“อุ๊ย ดิ้นกันใหญ่เลย ฮ่าฮ่าฮ่า เดี๋ยวตาจะบินมาบ่อยๆนะ อย่าดื้ออย่าซนให้มันมากนักไอ้เสือน้อยของตา เข้าใจไหมครับ”“ฮึก คุณพ่ออ่ะ อย่าทำให้พราวร้องไห้สิคะ ไม่ต้องกลับได้ไหมคะ พราวคิดถึงคุณพ่อแล้ว”“โธ่ เด็กขี้แย จะเป็นแม่คนแล้ว”คุณมนัสดึงร่างอวบของบุตรสาวเข้ามากอดพลางน้ำตาซึมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อในตอนนี้ไม่ใช่มีแค่ลูกสาวเขาคนเดียวแล้วแต่ยังมีหลานน้อยเพิ่มมาอีกสามคน แล้วจะไม่ให้เขาห่วงเพิ่มเป็นทบเท่าทวีคูณได้ยังไง“เดี๋ยวจะถ

หนึ่งวันหลังจากนั้นคุณไบรอันก็ถูกส่งตัวไปรักษาที่กรุงเทพฯพร้อมกับจอห์นส่วนไรอันต้องสะสางเรื่องที่คาสิโนและต้องให้ความร่วมมือกับพวกตำรวจสากลที่ต้องการตรวจสอบธุรกิจของเขารวมทั้งบริษัทผลิตอาวุธอีก เลยทำให้วุ่นกันไปหมดเพราะพอที่นี่เสร็จต้องบินไปที่อังกฤษอีก ไรอันแทบไม่ได้หยุดพัก เมื่อจอห์นตัดสินใจแล้วว่าจะขายคาสิโนทิ้งเหลือเอาไว้แค่บริษัทที่อังกฤษ ส่วนไรอันตกลงแล้วว่าจะกลับมารับช่วงต่อที่โรงพยาบาล เมื่อไรอาไม่ยอมที่จะขึ้นบริหารที่นั่น ก็คงเหลือเพียงแต่ชายหนุ่มที่ต้องกลับไปรับตำแหน่งต่อจากบิดา“นายครับ ทีมงานจากประเทศไทยพึ่งกับมาถึง น่าจะเข้ามาทำงานกันพรุ่งนี้”“อืม แจ้งไปทางตำรวจสากลให้เข้าตรวจพรุ่งนี้ได้เลย ส่วนเรื่องที่ฉันให้ไปสืบเป็นยังไงบ้าง”“ไม่มีข้อมูลหรือข่าวของเธอเพิ่มเติมเลยครับนาย คุณมนัสไม่ได้ติดต่อหรือไปหา ส่วนที่อเมริกาก็ไม่มีครับยากมากที่จะหาข้อมูลของเธอที่นั่น เพราะแทบไม่มีใครพูดเรื่องส่วนตัวกันเลย บอกแค

ทางด้านเพชรพราว วันนี้เธอต้องเข้าไปรายงานตัวในสำนักงานวันแรกหลังจากพึ่งกลับมาถึงเมื่อวาน และพอเดินเข้าไปทุกสายตาต่างก็มองมาที่หญิงสาวอย่างแสดงความยินดี เมื่อต่างก็รู้ว่าถ้าเธอกลับมาและงานสำเร็จหญิงสาวจะได้เลื่อนขั้นเพราะนี่เป็นงานแรกที่เธอถูกส่งออกไปทำคนเดียว“พราว! ยินดีด้วยนะ หัวหน้ารอพบเธออยู่ ไปเร็วเข้า!”สำเนียงภาษาอังกฤษชัดเจนเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามากอดเพื่อนสนิทอย่างยินดี ก่อนเพชรพราวจะเดินเข้าไปยังห้องทำงานของหัวหน้าของเธอ“อ่าว มาแล้วเหรอนั่งก่อนๆ ครั้งนี้คุณทำงานได้ดีมากเลยนะเพชรพราว ข้อมูลที่ส่งมาให้ค่อนข้างละเอียดตอนนี้ผมได้ให้รัฐบาลส่งเจ้าหน้าที่ไปลงพื้นที่เพื่อจับกุมพวกเลวนั่นแล้วและผมพร้อมทำตามสัญญา สิ้นเดือนนี้คุณจะได้เลื่อนตำแหน่ง อื้อ อีกอย่าง ผมอนุญาตให้พักยาวได้หนึ่งเดือนเลยแล้วค่อยกลับมาทำงาน”“ขอบคุณค่ะ เอ่อ หัวหน้าคะดิฉันอยากตรวจสอบข้อมูลเพิ่มเติม จะเป็นไ

“อะ...อะไรนะ! ที่แกมาหาฉัน...ก็เพื่อจะบอกว่าแกจะไปแล้วอย่างนั้นเหรอ”“ค่ะ พราวแค่แวะมาลา เหลือเวลาอีกชั่วโมงก็ต้องไปแล้ว คุณพ่อดูแลสุขภาพตัวเองบ้างนะคะ เอาแต่ทำงานหนักอย่างนี้ พราวเป็นห่วง”“ฉันละเชื่อแกจริงๆเลย นี่ตกลงแกเป็นลูกสาวของฉันจริงๆใช่ไหม”“โธ่ ถ้าคิดถึงก็บินไปหาพราวได้นี่คะ ลาออกเถอะนะคะคุณพ่อ พราวเลี้ยงคุณพ่อได้สบายมากค่ะ”คุณมนัสหันไปมองบุตรสาวด้วยสายตาผิดหวังอย่างชัดเจน เมื่อที่เขาทำทุกวันนี้ก็เพื่อคนตรงหน้าที่วันๆไม่ทำการทำงานเอาแต่เที่ยวเล่นไปวันๆโดยไม่รู้เลยว่าเพชรพราวนั้นเริ่มทำงานตั้งแต่เรียนจบใหม่ๆแล้วแค่ไม่ได้บอกเพราะไม่อยากให้บิดาเป็นห่วง“อย่าไปเลยนะ ถึงลูกจะไม่ทำงานพ่อก็จะไม่บังคับอีก ขอแค่อยู่นี่...”“หนูทำงานให้หน่วยข่าวกรองสหรัฐ...ทำตั้งแต่เรียนจบ...”“ห๊ะ!! กะ...แกว่ายังไงนะ! หนะ...หน่วยข่าวกรองสหรัฐ แกไม่ได้โกหกพ่อเพื่อที่จะหนีไปหรอกใช่ไหม”คุณมนัสไม่คิดอยากเชื่อ เมื่อบุตรสาวที่เขาคิดมาตลอดว่าไม่เอาไหนกลับบอกว่าทำงานกับรัฐบาลสหรัฐเสียได้“หนูไม่อยากให้คุณพ่อไม่สบายใจเลยไม่ได้บอก ขอโทษนะคะ แต่หนูต้องกลับไปทำงาน ถ้าคุณพ่อว่างก็ไปหาหนูบ้างนะคะ”“โธ่แล้วทำไมแก

ทางด้านไรอัน ตอนนี้กำลังเดินลงจากเฮลิคอปเตอร์ด้วยร่างกายที่เรียกได้ว่าอ่อนแรงเต็มทน เมื่อเขาได้รับการรักษาห้ามเลือดเพียงอย่างเดียวก่อนที่จะมาถึงที่นี่“นายใหญ่เป็นยังไงบ้าง รายงานมาให้หมด”“ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วแต่ยังอยู่ในห้องไอซียูเพราะท่านอายุเยอะและมีภาวะแทรกซ้อนหลายโรคครับ น่าจะต้องรอดูอาการไปอีกสักพัก”“อืม ส่งคนไปคุ้มกันอย่าให้มีใครที่ไม่ใช่หมอและพยาบาลเข้าไปเด็ดขาดจนกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย”“ครับนาย แล้วก็...”พอได้ยินประโยคสุดท้ายจากปากของลูกน้อง ไรอันถึงกับรีบถลาเดินออกไปทันที“มาทำอะไรที่นี่...ผมถามว่ามาทำอะ อ๊ะ! อะไรที่นี่!”ไรอันตะโกนถามเสียงดังทันทีที่มาถึงคาสิโนแล้วพบร่างสูงใหญ่ของคุณไบรอันที่นี่“ฉันควรถามแกมากกว่านะสภาพแบบนี่จะมาเป็นภาระเพิ่มอีกรึไง...พาไปหาหมอ”“ไม่! พ่อต่างหากที่ต้องกลับไป ผมจัดการเองได้”คุณไบรอันบอกขึ้นแต่ไรอันก็ดื้อหัวชนฝาจนคนเป็นพ่อถอนหายใจออกมา“สภาพแกเป็นแบบนี้แล้วแกจะไปทำอะไรใครได้ เดี๋ยวฉันจัดการเอง”“ผมจัดการ...”“บอกให้ไปหาหมอไง! พาออกไปเดี๋ยวนี้! ก่อนที่ฉันจะจัดการพวกแกรายตัว พาไปสิวะ!!!!”คุณไบรอันตะโกนสั่งออกมาสุดเสียงจนพวกที่ยืนอยู่ร