Novels by Jutharat

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูดังขึ้น“ขออนุญาตคะ อ่าวคุณหมอหายไปไหน” พยาบาลสาวเปิดประตูเข้ามาพลางมองหาคุณหมอคนสวยไปทั่วห้องตรวจ“คุณหมอไปไหนนะ รึว่ากลับบ้านไปแล้วนี่มันก็ 5 โมงกว่าแล้วนี่น่า แต่ทำไมไม่เห็นเดินออกไปนอกห้อง รึว่าจะออกไปตอนเราไม่เห็น” เธอพูดอยู่คนเดียวแล้วเดินไปปิดไฟในห้องตรวจก่อนจะเดินออกไปจากห้องนี้เมื่อปิดไฟเรียบร้อยแล้วทางด้านคุณหมอสาวที่ตื่นขึ้นมาเพระได้ยินเสียงเคาะประตู เธอพยายามนอนให้เงียบที่สุดเพราะกลัวคนที่มาเคาะจะได้ยินเสียงเธอแล้วเปิดประตูเข้ามาในอีกห้องหนึ่ง พอได้ยอนเสียงปิดประตูดังขึ้น เธอก็เริ่มสำรวจไปรอบๆที่ๆเธออยู่ทันทีเอ๊ะนี่มันห้องรีดน้ำเชื้อนี่ เธอคิดพลางค่อยๆมองรอบห้องช้าๆแล้วเหตุการณ์ต่างๆก่อนหน้านี้ค่อยๆไหลเข้ามาในความคิดของหญิงสาว เธอร่วมรักกับไอ้คนไข้โรคจิตจนสลบไปเลยเหรอเนี่ยเธอมองแขนใหญ่ที่พาดอยู่บนเอวบางก่อนจะค่อยๆยกขึ้นเบาๆแล้วเคลื่อนตัวออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่มซี๊ด โอ้ย ทำไมเธอเจ็บแบบนี้เนี่ย ไอ้บ้านี่ทำกับเธอไปกี่รอบเนี่ยหวังว่าคงไม่ลักหลับเราต่อใช่ไหมเนี่ย เธอคิดพลางค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นยืน ปวดแสบไปหมดกลางร่างกายเธอลุกขึ้นยืนมองร่างหนาที

ส่วนทางด้านคุณหมอมิวหลังจากที่ลงมาจากห้องทำงานพี่ของพี่ชายแล้วเธอก็เดินเข้าตรวจเยี่ยมคนไข้ตามปกติจนกระทั่งเที่ยงวันเธอกะว่าจะเดินไปชวนเพื่อนสาวของเธอออกไปทานข้าวด้วยกันเพราะเธอพยายามโทรหาแล้วแต่ไม่มีคนรับสายสงสัยเพื่อนเธอจะยุ่งจนไม่มีเวลารับโทรศัพท์เป็นแน่“สวัสดีคะหมอมิว มาหาหมอตาเหรอคะ” พยาบาลสาวที่ทำงานประจำหน้าห้องตรวจของคุณหมอตาพูดขึ้น“ใช่คะ หมอตาอยู่รึเปล่าคะ พอดีมิวว่าจะชวนไปทานข้าวเห็นโทรมาไม่มีคนรับสายเลยมาตามเองคะ” เธอพูดพร้อมกับมองไปยังประตูห้องทำงานของเพื่อนสาว“อ้อ พอดีหมอตาไปพบท่านประธานยังไม่กลับมาเลยคะ” พยาบาลสาวบอกออกไป“อ้อ งั้นเหรอคะ ไม่เป็นรัยเดี๋ยวมิวไปทานคนเดียวได้คะ พอดีบ่ายโมงมีตรวจคนไข้ด้วย งั้นมิวไปนะคะ” หญิงสาวพูดพร้อมกับเดินออกมาเพื่อจะไปทานข้าวแถวๆหน้าโรงพยาบาลหน้าโรงพยาบาลแห่งนี้มีร้านอาหารหลากหลายอย่างให้เลือก และหญิงสาวเลือกที่จะมาทานร้านอาหารเจ้าประจำของเธอกับเพื่อนสาวซึ่งมีทั้งข้าวและก๋วยเตี๋ยวให้เลือกทาน เธอเป็นคนทานง่ายและจะชอบทานอาหารที่รสชาติจัดจ้านพอทานอาหารเสร็จหญิงสาวก็ขึ้นมาตรวจคนไข้ตามปกติ แต่ช่วงบ่ายนั้นมีตรวจคนไข้แค่รายเดียวซึ่งจองคิวตรว

และแล้ววันหยุดของสองคุณหมอสาวก็ผ่านไป เข้าสู่โหมดของการทำงานอีกครั้ง คุณหมอสาวมาทำงานด้วยความสดชื่นหลังจากได้ปลดปล่อยความเมื่อยล้าจากการทำงานติดต่อกันมาหลายปี พอกลับเข้ามาทำงานที่โรงพยาบาลก็อดนึกถึงเรื่องวันนั้นไม่ได้ หญิงสาวรีบสลัดภาพนั้นทิ้งแล้วกลับมาตั้งใจทำงานอย่างเดิมเพราะคิดว่า ผู้ชายคนนั้นคงจะไม่มาติดตามสนในเธอหรอกมั้ง เพราะเขาก็หน้าตาหล่อเหลา เรื่องวันนั้นคงแค่คิดเล่นๆกับเธอเพียงแค่นั้นแหละ ว่าแล้วหญิงสาวก็เดินออกจากห้องทำงานเพื่อไปตรวจคนไข้ตามปกติ ก่อนจะแวะเข้าไปหาพี่ชายในห้องทำงานของชายหนุ่มก๊อก ก๊อก ก๊อก คุณหมอสาวเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไปทันทีโดยไม่ได้ขออนุญาตเจ้าของห้อง“เห้ย ยัยมิว จะเข้ามา ทำไมไม่ขออนุญาต ห๊ะ โธ่เอ้ย” ชายหนุ่มรีบจัดระเบียบเสื้อผ้าของตนเองให้เข้าที่ ก่อนที่จะเก็บอุปกรณ์ต่างๆเข้าไว้ในกระเป๋าตามเดิม“โธ่พี่มาร์กคะ ทำไมไม่ไปออกกำลังกายที่ฟิตเนสดีๆละคะ นี่มันห้องทำงานนะคะพี่มาร์ก เดี๋ยวสาวๆคนอื่นมาเห็นก็ใจแตกกันพอดี ที่นี่ยิ่งมีแต่พยาบาลสาวๆสวยๆอยู่ด้วย” หญิงสาวพูดพลางทำหน้ายู่ใส่พี่ชาย“ก็พี่มีเวลาที่ไหนละ เราก็รู้นี่ วันๆทำแต่งานที่โรงพยาบาลเวลาพี่ก็หมดแล้ว

คิณฑ์ เทวทัต เจ้าของรูปร่างที่แสนจะเพอร์เฟค ด้วยความสูง 189 เซนติเมตร เจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์และโรงแรมซึ่งมีสาขาต่างๆอยู่ทั่วโลกเกือบร้อยแห่ง กำลังนั่งมองออกไปนอกตึกสูง 89 ชั้น กลางกรุงโรม ด้วยความคิดต่างๆมากมาย และหนึ่งในความคิดนั้นคือ เรื่องครอบครัวของเขา เมื่อวานมารดาของเขาโทรสายตรงมาจากประเทศไทยเรื่องการหาคู่ครองให้แก่เขาซึ่งเป็นบุตรชายคนเดียวของตระกูล ด้วยอายุขนาดเขาสมควรจะต้องมีครอบครัวได้แล้ว นั่นคือความคิดของมารดาเขา แต่ชายหนุ่มเองกลับยังไม่คิดแบบนั้น ชีวิตโสดแบบนี้เขาก็มีความสุขดี มีเพื่อน เฮฮา สังสรรค์กันบ้าง และมีสาวๆเข้ามาให้ควงไม่เว้นในแต่ละวัน แล้วทำไมเขาจะต้องมีครอบครัวด้วย“นีน่า เข้ามาพบผมหน่อย” ชายหนุ่มกดโทรศัพท์เรียกเลขาหน้าห้องเข้ามาพบ“สวัสดีคะ ท่านประธาน มีอะไรให้นีน่ารับใช้คะ” หญิงสาวเป็นเลขาให้กับชายหนุ่มได้ประมาณ 2 ปีแล้ว นีน่าเป็นผู้หญิงสวยมีรูปร่างดี และทำงานเก่ง“พรุ่งนี้เช้าผมจะกลับประเทศไทย เตรียมเครื่องให้พร้อม แล้วคุณมีงานอะไรด่วนที่ค้างรีบเอามาให้ผมเซ็นเลยนะ อ้อ อีกอย่าง ถ้ามีใครมาถามหาผมบอกว่าผมไปต่างประเทศไม่มีกำหนดกลับนะ ถ้ามีงานด่วนก็ส่งให้ผมท

หมับ!“อึ๊ อื้อ...”หลังจากดื่มต่อกับซาร่าพักใหญ่ๆ ทั้งสองก็เดินออกมาจากงานปาร์ตี้ เมื่อต่างก็พอรู้ถึงความต้องการของกันและกัน ซาร่าพาโรมันมาที่หอพักของเธอ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย พอมาถึงห้องทั้งสองก็ไม่ได้รีรอสวบ!!“อ๊ะ!...”โรมันที่รูดซิบกางเกงลงมาแล้วสวมใส่อุปกรณ์ป้องกัน ก่อนจะดันมันเข้าไปในรูรักแสนหวานของซาร่าอย่างรวดเร็วและรุนแรงจะเธอถึงกับอ้าปากค้างด้วยความเจ็บจุกปึก!“อ๊ะ! โรม...โรมคะ ซาร่า อ๊ะ!...”ซาร่ารีบเอามือไปดันท้องเขาเอาไว้ เมื่อขนาดที่เขาส่งเข้ามานั้นมันใหญ่จนเกินที่เธอจะรับไหว ร่างสาวงองุ้มอย่างเจ็บจุก แต่โรมันไม่สนใจ เขาเริ่มกระหน่ำแทงหนักหน่วง เมื่อตอนนี้ต้องการจนแทบบ้าอยู่แล้วปึก! ปึก!“โอ๊ย! โรม อ๊ะ! โรมคะ อื้อ โรม อ๊า ซาร่าเจ็บ อึก! โรม...”ซาร่าไม่ได้มีความสุขร่วมด้วยกับเขาเลยสักนิด เมื่อหน้าสวยเหยเก เต็มไปด้วยความเจ็บและทรมาน สองมือกำเข้าหากันแน่น เมื่อเคยได้ยินว่าเขาดุดันเรื่องบนเตียง แต่ไม่คิดว่าจะมากมายขนาดนี้ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!ส่วนโรมัน เขาเอาแต่กระแทกเข้าใส่เธอเหมือนกับเห็นเธอเป็นแค่ที่รองรับความต้องการที่เกิดขึ้น เขาไม่แม้แต่จะโอ้โลม หรือพาเธอไปม

“ถึงห้องแล้ว เอ่อ นายเข้าไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันค่อยเดินตามเข้าไป”ธาราบอกขึ้นเมื่อเดินมาถึงห้องเรียนแล้ว“อ่าว ทำไมล่ะ เธอจะไปไหน?”“ฉันไม่อยากให้คนอื่นมอง นายพอเข้าใจใช่ไหม ถ้าเกิดฉันเดินเข้าไป เอ่อ กับนาย ชีวิตฉันอาจไม่สงบสุขอีกต่อไป...”และรามินทร์ก็เข้าใจ เขามองท่าทางวิตกของเธออย่างรู้สึกหงุดหงิด เมื่อเขานั้นไม่ได้ต้องการให้เกิดเรื่องแบบที่เธอพูดแต่ก็คงเลี่ยงไม่ได้เมื่อลับหลังเขานั้นเธออาจถูกรังแกได้“งั้นก็ได้”เขายอมเดินเข้าไปคนเดียว ส่วนธาราก็รอเวลา ก่อนจะเดินตามเขาเข้าไป“ใครน่ะ?...”“เด็กใหม่เหรอ?”“เข้าผิดห้องรึเปล่า?”“หรือว่าหลงทางมา”“แต่คุ้นๆอยู่นะ...”และพอธาราเดินเข้าไปในห้องเรียน คำถามมากมายก็หลุดออกมาจากปากของเพื่อนๆเมื่อดันจำเธอไม่ได้กันเสียอย่างนั้น เพราะตลอด 5 ปีที่เรียนที่นี่เธอมักบดบังหน้าตาด้วยแว่นตาอันใหญ่ยักษ์นั่นเอง“ธาร! ทางนี้ๆๆ”เป็นวารีที่กวักมือเรียกเพื่อนสนิท เมื่อเธอนั้นมาถึงห้องเรียนก่อน ทำเอาพวกเพื่อนในห้องเรียนต่างพากันมองจ้องธาราอย่างไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เห็น“ธารเหรอ?”“เฮ้ย! ใช่เหรอ?”“โอ้มายก๊อด!”“ทำไมไม่เหมือน”“ใช่จริงเหรอ?”ธาราเดินผ่านกลุ่ม

“อ๊ายๆๆๆ แก! ฉันนึกว่าฉันฝันไป 5 ปีที่ผ่านมาฉันไปทำอะไรอยู่ที่ไหนมาถึงไม่เคยเห็นเทพบุตรอย่างราม คนอะไร ยิ้มทีเหมือนสวรรค์”พอการเรียนจบลง วารีก็เอาแต่พูดถึงรามินทร์อย่างเพ้อฝัน เพราะพึ่งเคยพูดกับเขาทั้งๆที่เรียนด้วยกันมาตั้ง 5 ปี จากที่รู้สึกไม่ชอบเธอกลับกำลังหลงรักเขาเข้าอย่างจัง ด้วยความน่ารัก สุภาพแถมขี้เล่น ทำให้สาวๆอดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กันเป็นแถบๆ ไม่เว้นแม้แต่ธารา ที่แอบยิ้มแทบทุกครั้งที่เขาเล่นมุกตลกๆและแอบเขินทุกครั้งที่เขาหันมามองหรือพูดกับเธอ“เขาก็เป็นแบบนั้นมาตั้งนานแล้ว...แกแค่ไม่เคยสังเกตเองต่างหาก”ธาราอดพูดขึ้นไม่ได้“อะไรๆๆ แสดงว่าแกแอบมองเขามาตั้งนานแล้วสิใช่ไหม? ฮั่นแน่ ธาร แกก็ชอบรามใช่ไหม? บอกฉันมานะ ใช่รึเปล่า...”วารีที่จับสังเกตได้พยายามคาดคั้นเอาคำตอบ จนธาราเขินจนต้องรีบเดินหนี ส่านวารีก็เอาแต่เดินตามเพื่อล้อเพื่อนสนิทจนธาราต้องรีบวิ่งซ่อนพลั๊ก!“โอ๊ย! เอ่อ ขอโทษ...!?”ธาราที่เอาแต่มองไปด้านหลังเพราะกลัววารีจะวิ่งตามมาทันจนไม่ทันได้ดูเลยชนเข้ากับใครอีกคน และพอเงยหน้าขึ้นมองเธอก็ต้องตกใจถอยหลังหนี“ไม่มีตาเหรอ...แว่นก็ใหญ่เท่าใบลาน”โรมันพูดออมาอย่างรู้สึกหงุดหงิ

พลั๊ก!“ว๊าย! เอ่อ...ขอโทษนะ...”“ขอโทษแล้วมันหายเจ็บไหม?”ศิวะที่นั่งยื่นขายาวออกไปนอกโต๊ะเพราะอยากนั่งเรียนแบบสบายๆแต่กลับเกะกะทางเดินจนคนที่เดินผ่านสะดุดเกือบล้ม ดีที่เกาะเพื่อนอีกคนเอาไว้ทัน“เอ่อ ฉัน...ฉันมองไม่เห็น...”เธอรีบเอ่ยขอโทษอย่างหวาดกลัว เพราะต่างก็รู้กิตติศัพท์ของหนุ่มๆกลุ่มนี้“จะมองเห็นได้ไงใส่แว่นซะใหญ่กว่าหน้าขนาดนี้! เรียนห้องนี้เหรอ?”ส่วนคนที่ถูกกระทำยังคงพูดออกมาอย่างไม่พอใจพร้อมกับมองผู้หญิงตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอย่างรู้สึกเคืองสายตา“อื้อ...”“ฮ่าฮ่าฮ่า เธอเข้าห้องผิดรึเปล่า นี่มันนักศึกษาแพทย์นะ ไม่ใช่วรรณกรรมดึกดำบรรพ์ ดูสภาพ เชยสิ้นดี”ศิวะดึงขาหลบพร้อมกับดูถูกเธอออกมา จนคนที่ถูกดูถูกถึงกับก้มหน้าหนีความอาย เมื่อเพื่อนๆทั้งห้องกำลังจ้องมองมาที่เธออยู่“พอได้แล้ว! ขอโทษแล้วก็แล้วๆไปสิ จะต้องมาพูดดูถูกคนอื่นทำไม?”เพื่อนสนิทที่ยืนฟังอย่างไม่พอใจอดต่อว่าขึ้นไม่ได้“นี่ยัยอ้วน! มาแส่อะไรด้วยห๊ะ! ดูสารรูปแต่ละคน แน่ใจเหรอว่ามาเรียนหมอ!”“นี่!...”“พอได้แล้ว! เสียงดังออกไปนอกห้องโน่น ไปนั่งที่ก่อนจะถูกหักคะแนน”และเสียงของอาจารย์ก็ดังขึ้นห้ามศึกที่ไม่มีท

“แก! ฉันรักเขา อ๊ายยยยย ผู้ชายอะไรหล่อเว่อร์วังขนาดนั้น”“ใช่...หล่อ รวย เรียนก็เก่ง แถมเป็นแบดบอยอีก โอ๊ย! ฉันอยากได้เขาอ่ะแก”“เฮ้อ ถ้าไม่ใช่ระดับดาวมหาลัยก็แทบไม่มีสิทธิ์ได้คุยกับเขาหรอก”“ขนาดดาวอย่างยัยพิมพ์ยังถูกไล่ออกมาเลยอ่ะแก อย่างพวกเรานี่ ได้มองไกลๆแบบนี้ก็บุญแล้ว”เสียงสาวๆมหาลัยที่พากันนั่งจับกลุ่มอยู่ในสวนดังขึ้นไม่ขาดสาย เมื่อมีนักศึกษาหนุ่มกลุ่มหนึ่งเดินผ่านพวกเธอไป“มาตึกนี้ทีไรเป็นต้องรำคาญทุกที”ศิวะ นักศึกษาแพทย์ปี 5 อดพูดขึ้นอย่างรู้สึกรำคาญไม่ได้“แหม เขากรี๊ดแกไหมล่ะ ไอ้สองตัวนี่ต่างหากที่พวกนั้นกรี๊ดอ่ะ”เทวา หนึ่งในหนุ่มฮอตอดหันไปพูดตอกหน้าเพื่อนไม่ได้ เพราะทั้งกลุ่มนั้นศิวะดูท่าจะหล่อน้อยที่สุด หรือเรียกได้ว่าธรรมดาเลยก็ยังได้ ดีแค่มีผิวสีขาวราวน้ำนมก็เพียงเท่านั้นที่ทำให้เขาพอจะดูดีบ้างส่วนอีกสองหนุ่มที่ไม่ได้พูดอะไรออกมานอกจากเดินหน้านิ่งเขาไปในอาคารเรียน ที่วันนี้ต้องเขาเรียนทฤษฎีกับอาจารย์ที่เรียกได้ว่าเข้มงวดที่สุด พวกเขาเลยต้องจำใจมาอย่างเลี่ยงไม่ได้รามินทร์ หรือ ราม หนุ่มหล่อ พ่อรวย แถมเรียนดีจนติดอันดับของมหาลัย นิสัยนิ่งเงียบแต่น่าเข้าหาด้วยรอยยิ้ม