หนึ่งวันหลังจากนั้นคุณไบรอันก็ถูกส่งตัวไปรักษาที่กรุงเทพฯพร้อมกับจอห์นส่วนไรอันต้องสะสางเรื่องที่คาสิโนและต้องให้ความร่วมมือกับพวกตำรวจสากลที่ต้องการตรวจสอบธุรกิจของเขารวมทั้งบริษัทผลิตอาวุธอีก เลยทำให้วุ่นกันไปหมดเพราะพอที่นี่เสร็จต้องบินไปที่อังกฤษอีก ไรอันแทบไม่ได้หยุดพัก เมื่อจอห์นตัดสินใจแล้วว่าจะขายคาสิโนทิ้งเหลือเอาไว้แค่บริษัทที่อังกฤษ ส่วนไรอันตกลงแล้วว่าจะกลับมารับช่วงต่อที่โรงพยาบาล เมื่อไรอาไม่ยอมที่จะขึ้นบริหารที่นั่น ก็คงเหลือเพียงแต่ชายหนุ่มที่ต้องกลับไปรับตำแหน่งต่อจากบิดา
“นายครับ ทีมงานจากประเทศไทยพึ่งกับมาถึง น่าจะเข้ามาทำงานกันพรุ่งนี้”
“อืม แจ้งไปทางตำรวจสากลให้เข้าตรวจพรุ่งนี้ได้เลย ส่วนเรื่องที่ฉันให้ไปสืบเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่มีข้อมูลหรือข่าวของเธอเพิ่มเติมเลยครับนาย คุณมนัสไม่ได้ติดต่อหรือไปหา ส่วนที่อเมริกาก็ไม่มีครับยากมากที่จะหาข้อมูลของเธอที่นั่น เพราะแทบไม่มีใครพูดเรื่องส่วนตัวกันเลย บอกแค
“จะไม่กลับไปกับพ่อจริงๆเหรอ ท้องโตอย่างนี้แถมไม่มีคนดูแลอีก กลับไปกับพ่อเถอะนะ”“พราวดูแลตัวเองได้ค่ะไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เจสซี่ก็อยู่ คุณพ่อน่าจะอยู่เล่นกับหลานๆนานกว่านี้หน่อย ตั้งแต่คุณพ่อมาเด็กๆก็ไม่ค่อยเกเร...คุณตาจะกลับแล้วบอกลาคุณตาสิครับ”“อุ๊ย ดิ้นกันใหญ่เลย ฮ่าฮ่าฮ่า เดี๋ยวตาจะบินมาบ่อยๆนะ อย่าดื้ออย่าซนให้มันมากนักไอ้เสือน้อยของตา เข้าใจไหมครับ”“ฮึก คุณพ่ออ่ะ อย่าทำให้พราวร้องไห้สิคะ ไม่ต้องกลับได้ไหมคะ พราวคิดถึงคุณพ่อแล้ว”“โธ่ เด็กขี้แย จะเป็นแม่คนแล้ว”คุณมนัสดึงร่างอวบของบุตรสาวเข้ามากอดพลางน้ำตาซึมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อในตอนนี้ไม่ใช่มีแค่ลูกสาวเขาคนเดียวแล้วแต่ยังมีหลานน้อยเพิ่มมาอีกสามคน แล้วจะไม่ให้เขาห่วงเพิ่มเป็นทบเท่าทวีคูณได้ยังไง“เดี๋ยวจะถ
“นายครับ มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ...”เตชินที่เดินตามไรอันถามขึ้นอย่างแปลกใจกับท่าทีของเจ้านายหนุ่ม หลังจากออกมาจากห้องทำงานของคุณมนัสได้พักใหญ่ๆไรอันก็เดินเหมือนกับว่าไร้วิญญาณในมือถือกรอบรูปอันเล็กเอาไว้จนเตชินที่ทั้งแปลกใจและสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านายของเขากันแน่อดถามขึ้นไม่ได้“นายครับ นั่นมัน เอ่อ ห้องทำงานไปทางนี้ครับ”“หือ? อือ...”“เป็นอะไรของเขาล่ะเนี่ย หรือว่าคุณมนัสพูดอะไรมา แต่ไม่น่าจะทำให้นายเป็นอย่างนี้ได้นี่”ยิ่งคิดเตชินยิ่งสับสน เมื่อนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นไรอันเป็นแบบนี้ ก่อนไรอันจะเดินเข้าไปในห้องทำงานแล้วบอกไม่ให้ใครรบกวนเป็นอันขาด“มันเกิดอะไรขึ้น...ทำไมเธอถึง...”ชายหนุ่มยกรูปที่ขอยืมมาจากคุณมนัสขึ้นดู มันเป็นเพียง
“บอกให้ไรอันกลับมา เดี๋ยวนี้!”“คุณพ่อ ไรอา...ไรอาไม่รู้ว่าพี่ไรอันอยู่ไหนจริงๆนะคะ”“คุณคะ ฮึก! ใจเย็นๆก่อน บางทีไรอันอาจไปหาเพื่อน เดี๋ยวคงกลับมาเอง ใจเย็นก่อนนะคะ”เสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นไม่หยุด เมื่อผู้เป็นสามีเอาแต่เกรี้ยวกราดเพราะบุตรชายเพียงคนเดียวของตนก่อเรื่องทะเลาะวิวาทร้ายแรงจนคู่อริเกือบตายทั้งๆที่อยู่เพียงมัธยมปลายกันเท่านั้น และตอนนี้ก็มาหนีหายหลังจากโดนทำโทษอย่างหนักจากผู้เป็นบิดา“ถ้ามันไม่ยอมกลับมาภายในคืนนี้ ผมกับมันขาดกัน!”“คุณพ่อคะ แต่พี่ไรอันไม่ผิด พี่ไรอันแค่...”“ผิดไม่ผิดก็ไม่มีสิทธิทำร้ายคนอื่นเกือบถึงตายแบบนั้น! ส่วนเรา กลับขึ้นห้องไปได้แล้ว เตรียมตัวไว้เลย พ่อจะย้ายเรากับพี่เราไปเรียนที่อังกฤษ!”“คุณ! ฮือๆๆๆ ไม่นะไบรอัน!!!!”ร่างใหญ่ของผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวไม่แม้แต่จะหันกลับมามองภรรยากับบุตรสาวที่ยืนกอดกันร้องไห้อย่างหนักที่เขาทำโทษบุตรชายโดยที่ไม่ฟังเหตุผลจากใครเลยอย่างนั้น“ทำยังไงดีคะคุณแม่ ป่านนี้ไม่รู้พี่ไรอันไปอยู่ไหน เจ็บตัวขนาดนั้น ฮึก ไรอาเป็นห่วงพี่ไรอันจังเลยคะ”“โธ่ แม่ก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วลูก พี่ชายเราก็ร้อน พ่อเราก็ร้อน เดี๋ยวแม่ลองคุยกับคุณพ่อ
“อ๊ะ! อ๊า! นาย อื้อ นายคะ ลูกน้ำจะไม่ไหวแล้ว อ๊ะ อื้อ เจ็บ นะ...นาย...”เสียงร้องครวญครางทรมานดังขึ้นไม่ขาดสายเมื่อวันนี้ลูกน้ำ เด็กใหม่ในคาสิโนถูกเรียกให้ขึ้นมาบำเรอกามให้กับไรอัน ด้วยความด้อยประสบการณ์เพราะพึ่งจะอายุแค่ยี่สิบปี ทำให้หญิงสาวแทบทานทนต่อบทรักอันรุนแรงและหนักหน่วงของมาเฟียหนุ่มไม่ไหว แต่ไรอันกลับไม่ได้สนใจ มือใหญ่กอบกำสะโพกผายเอาไว้แน่นพร้อมกับกระหน่ำกระแทกแก่นกายใหญ่เข้าใส่อย่างเอาเป็นเอาตายตามความต้องการอันมากมายและดุดันของตัวเองพับ!พับ! พับ! พับ! พับ!พับ!พับ!พับ! “ฮึ่ม! หยุดแหกปากสักที หรืออยากให้พวกนั้นลากออกไปต่อ ห๊ะ!”เสียงแหบแห้งจากการออกกำลังกายอย่างหนักหน่วงมาร่วมครึ่งชั่วโมงเอ่ยขึ้น ทำเอาลูกน้ำรีบดึงผ้าขึ้นมากัดเอาไว้แน่นกันเสียงของตัวเองเล็ดลอดออกมา เมื่อก่อนที่จะขึ้นมาที่นี่พวกเพื่อนๆที่ทำงานด้วยกันเตือนเอาไว้ว่าอย่าขัดใจมาเฟียหนุ่มเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นอาจโดนโทษหนักกว่าแค่ทนมอบความสุขให้แก่เขาก็ได้ตอนไหนจะเสร็จสักที จะทนไม่ไหวอยู่แล้วลูกน้ำได้แต่คิดขึ้นมาในใจ เมื่อแรงที่มีกำลังจะหมดลงพร้อมกับตากลมเริ่มปรือหลับเล็กลงเรื่อยๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป“อ๊
“มีอะไรครับ เห็นเด็กบอกว่าให้ตามผม”“อืม นั่งก่อนสิ”เช้าวันต่อมา ไรอันที่ถูกเรียกตัวมาหาเอ่ยถามขึ้นอย่างแปลกใจ เพราะนานแล้วที่จอห์นไม่ได้เรียกเขามาคุยเป็นการส่วนตัวแบบนี้“ไม่คิดจะกลับบ้านบ้างรึไง”“อ่าว ทำไมพ่อถามผมแบบนั้นล่ะก็นี่ไงบ้านผม จะให้ผมไปไหนอีก”ไรอันตอบออกมาพร้อมกับเสไปมองที่อื่นเหมือนกับไม่สนใจที่จอห์นพูดออกมาทั้งๆที่รู้ดีว่าในคำพูดนั้นหมายถึงอะไร ส่วนจอห์นได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ“ฉันรู้ว่าแกรู้ว่าฉันหมายความว่ายังไง นี่ก็สิบปีแล้วที่แกหนีมา ยังไม่ถึงเวลาต้องกลับอีกเหรอ หรือแกคิดจะตัดขาดพ่อกับแม่ของแกจริงๆ”“............”“ทุกอย่างมันมีเวลาของมันไรอัน อย่าคิดทำอะไรในวันที่มันสายเกินไป เพราะคนที่จะเสียใจที่สุดก็คือแก ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย”“............”ไรอันไม่ได้พูดอะไรออกมาก่อนจะเดินออกมาจากห้องของจอห์นโดยไม่มีคำเอื้อนเอ่ยใดใดอีก ส่วนจอห์น เขาไม่สามารถบังคับอะไรไรอันได้นอกจากแค่พูดให้ได้คิดบ้าง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออก“ผมคิดว่าบางทีนายอาจต้องมาหาไรอันด้วยตัวเอง”“แกคิดว่ามันจะฟังฉันเหรอ ถ้ามันยอมฟังฉันมันคงไม่หนีออกจากบ้านเป็นสิบๆปีอย่างนี้หรอก”“แล้วนาย
และสุดท้ายไรอันก็ดื้อจนถึงที่สุด เมื่อตั้งแต่วันนั้นจนกระทั่งวันนี้ก็สามวันแล้วที่คุณไบรอันต้องรอคำตอบจากบุตรชาย เมื่อไรอันไม่ยอมกลับไปกับเขาแถมยังตีเนียนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ขนาดจอห์นที่พยายามแล้วก็ยังไม่สำเร็จแถมโดนไรอันโกรธเข้าให้อีกคน“ไรอันไปไหน”“อยู่ห้องทำงานครับนาย”“อืม ไปบอกมาหาฉันที่สระน้ำหลังคาสิโนหน่อยไป”“ครับ”พอสั่งเสร็จก็เดินกลับเข้าห้องทำงานไป เมื่อนี่คงเป็นวิธีสุดท้ายที่จะทำให้ไรอันกลับไปกับคุณไบรอันแล้ว ส่วนไรอัน เมื่อลูกน้องเดินไปบอกว่าจอห์นให้ไปพบเขาก็แทบอยากหนีออกจากคาสิโนไป แต่ก็ทำไม่ได้เมื่อหนีไปไหนก็คงหนีไม่พ้นอยู่ดี เลยตัดสินใจเดินออกไปหาบิดาตามที่สั่งมา“ลูกว่าอะไรนะ! คุณแม่...คุณแม่หกล้มเข้าโรงพยาบาลเหรอ! แล้วตอนนี้คุณแม่เป็นยังไงบ้าง! งั้นเดี๋ยวพ่อจะบินกลับไปวันนี้เลย ใจเย็นๆแล้วคอยรายงานพ่อ ไม่นานพ่อคงถึง โอเคๆ”“คุณแม่...คุณแม่เป็นอะไร...”ไรอันที่เดินเข้ามาเหมือนกับคนละเมอ เมื่อเขาได้ยินที่คุณไบรอันคุยโทรศัพท์เมื่อกี้“แกสนใจด้วยเหรอ ตั้งแต่แกหนีออกจากบ้าน แม่แกก็ร่างกายย่ำแย่ไม่แข็งแรง เข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น ตอนนี้ฉันหมดเวลาที่นี่แล้ว ถ้าแกไม่กลับไ
“ได้ข่าวว่าแกจีบลูกสาวเจ้าของโรงบาลติดเหรอวะ ฮ่าฮ่าฮ่า คิดยังไงยอมคบกับคนอย่างแกวะเนี่ย”“โธ่ หล่อๆแบบฉันหายากนะเว้ย”“ฉันก็เข้าใจ แต่ผีพนันอย่างแก มีหวังยัยนั่นได้หมดตัวในหนึ่งเดือนแน่”“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่หรอก แกรู้ไหมว่าครอบครัวไรอารวยขนาดไหน ฉันรู้มานะว่ารวยแบบโคตรๆ รวยจริงรวยจังแถมเธอยังเป็นลูกคนเดียวอีกนะเว้ย คิดดูสิถ้าฉันได้มาเป็นเมียนะ สบายไปทั้งชาติ”“อ่าวไหนบอกมีพี่ชาย”“ตายไปแล้วมั้ง ไม่เคยมีใครเห็นนี่ สงสัยตายไปแล้วล่ะ”“!!!!!!”ขณะที่ไรอันกำลังจะเดินไปทางบันไดหนีไฟ เขากลับได้ยินการสนทนาที่แค่ได้ยินก็รู้ได้ทันทีเลยว่ากำลังพูดถึงครอบครัวของเขาอยู่ ชายหนุ่มหยุดฟังจนกระทั่งทนไม่ไหวก่อนจะเดินเข้าไปยืนต่อหน้าของทั้งสองคน ทำเอาคนที่กำลังพูดอยู่ถึงกับตกตะลึงตาค้างเมื่อเห็นมาเฟียหนุ่ม“เมื่อกี้แกพูดว่าอะไร”ไรอันกดเสียงต่ำพร้อมกับกัดฟันแน่น จับจ้องไปที่ผู้ชายสองคนที่มองมาที่เขาอย่างตะลึงงัน เมื่อมาเฟียหนุ่มนั้นมีหน้าตาพิมพ์เดียวกันกับน้องสาวฝาแฝดไม่มีผิดเพี้ยน เพียงแค่ส่วนสูงและทรงผมเท่านั้นที่ต่างกัน“ฉันถามว่าพวกแกพูดว่ายังไง!”ไรอันตะโกนถามอย่างไม่สนใจว่าที่นี่คือที่ไหน สองขาก้าวเข้า
“อืม ไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้ ฉันจัดการได้”“ครับ ผมคงต้องอยู่นี่นานหน่อย ถ้าเกิดมีปัญหาอะไรก็โทรมาเลยนะผมจะได้ขึ้นไป”“อืม พ่อของแกน่ะ ยกโทษให้ได้แล้ว แกลงโทษเขามานานมากพอแล้วนะไรอัน”“มันก็นานพอกับที่ผมลงโทษตัวเอง งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ ผมต้องจัดการอีกหลายอย่าง ไว้เดี๋ยวผมจะโทรหาอีกที”ไรอันกดวางสายทันทีที่พูดจบเมื่อไม่อยากฟังที่จอห์นบ่น ก่อนจะหันมาหาหาเตชิน ที่พาลูกน้องอีกสี่ห้าคนตามมาคอยปกป้องไรอันตามที่จอห์นสั่งเอาไว้“ไปหาซื้อคอนโด เอาที่ปลอดภัยและกว้างขวางพอที่จะอยู่ได้หมดนี่ ฉันคงต้องอยู่ที่นี่นานหน่อย”“ครับนาย เดี๋ยวผมจัดการให้เลย น่าจะไม่เกินพรุ่งนี้”“ต้องได้วันนี้”“ครับ...”เตชินรีบรับคำสั่งก่อนจะเดินออกไปทันที ส่วนไรอันตอนนี้เขาคงต้องคอยรับมือกับอีกหลายเรื่อง เมื่อยังไงก็ตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่ที่นี่วันต่อมา ไรอันก็เข้ามาทำงานที่สำนักงานใหญ่ของโรงพยาบาล ที่แยกออกมาตั้งอยู่ที่ตึกสูงเสียดฟ้าไม่ไกลจากโรงพยาบาลใหญ่เท่าไหร่นัก“อะไรนะ! ลูก...ลูกชายของท่านประธานอย่างนั้นเหรอ? ไหนใครว่าตายไปแล้ว ไหนว่า...”“อย่าพูดออกมานะครับท่าน เห็นว่าเมื่อวานมีคนโดนซ้อมเพราะดันไปโม้ว่ากำลังคบกับค
“นายครับ มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ...”เตชินที่เดินตามไรอันถามขึ้นอย่างแปลกใจกับท่าทีของเจ้านายหนุ่ม หลังจากออกมาจากห้องทำงานของคุณมนัสได้พักใหญ่ๆไรอันก็เดินเหมือนกับว่าไร้วิญญาณในมือถือกรอบรูปอันเล็กเอาไว้จนเตชินที่ทั้งแปลกใจและสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านายของเขากันแน่อดถามขึ้นไม่ได้“นายครับ นั่นมัน เอ่อ ห้องทำงานไปทางนี้ครับ”“หือ? อือ...”“เป็นอะไรของเขาล่ะเนี่ย หรือว่าคุณมนัสพูดอะไรมา แต่ไม่น่าจะทำให้นายเป็นอย่างนี้ได้นี่”ยิ่งคิดเตชินยิ่งสับสน เมื่อนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นไรอันเป็นแบบนี้ ก่อนไรอันจะเดินเข้าไปในห้องทำงานแล้วบอกไม่ให้ใครรบกวนเป็นอันขาด“มันเกิดอะไรขึ้น...ทำไมเธอถึง...”ชายหนุ่มยกรูปที่ขอยืมมาจากคุณมนัสขึ้นดู มันเป็นเพียง
“จะไม่กลับไปกับพ่อจริงๆเหรอ ท้องโตอย่างนี้แถมไม่มีคนดูแลอีก กลับไปกับพ่อเถอะนะ”“พราวดูแลตัวเองได้ค่ะไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เจสซี่ก็อยู่ คุณพ่อน่าจะอยู่เล่นกับหลานๆนานกว่านี้หน่อย ตั้งแต่คุณพ่อมาเด็กๆก็ไม่ค่อยเกเร...คุณตาจะกลับแล้วบอกลาคุณตาสิครับ”“อุ๊ย ดิ้นกันใหญ่เลย ฮ่าฮ่าฮ่า เดี๋ยวตาจะบินมาบ่อยๆนะ อย่าดื้ออย่าซนให้มันมากนักไอ้เสือน้อยของตา เข้าใจไหมครับ”“ฮึก คุณพ่ออ่ะ อย่าทำให้พราวร้องไห้สิคะ ไม่ต้องกลับได้ไหมคะ พราวคิดถึงคุณพ่อแล้ว”“โธ่ เด็กขี้แย จะเป็นแม่คนแล้ว”คุณมนัสดึงร่างอวบของบุตรสาวเข้ามากอดพลางน้ำตาซึมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อในตอนนี้ไม่ใช่มีแค่ลูกสาวเขาคนเดียวแล้วแต่ยังมีหลานน้อยเพิ่มมาอีกสามคน แล้วจะไม่ให้เขาห่วงเพิ่มเป็นทบเท่าทวีคูณได้ยังไง“เดี๋ยวจะถ
หนึ่งวันหลังจากนั้นคุณไบรอันก็ถูกส่งตัวไปรักษาที่กรุงเทพฯพร้อมกับจอห์นส่วนไรอันต้องสะสางเรื่องที่คาสิโนและต้องให้ความร่วมมือกับพวกตำรวจสากลที่ต้องการตรวจสอบธุรกิจของเขารวมทั้งบริษัทผลิตอาวุธอีก เลยทำให้วุ่นกันไปหมดเพราะพอที่นี่เสร็จต้องบินไปที่อังกฤษอีก ไรอันแทบไม่ได้หยุดพัก เมื่อจอห์นตัดสินใจแล้วว่าจะขายคาสิโนทิ้งเหลือเอาไว้แค่บริษัทที่อังกฤษ ส่วนไรอันตกลงแล้วว่าจะกลับมารับช่วงต่อที่โรงพยาบาล เมื่อไรอาไม่ยอมที่จะขึ้นบริหารที่นั่น ก็คงเหลือเพียงแต่ชายหนุ่มที่ต้องกลับไปรับตำแหน่งต่อจากบิดา“นายครับ ทีมงานจากประเทศไทยพึ่งกับมาถึง น่าจะเข้ามาทำงานกันพรุ่งนี้”“อืม แจ้งไปทางตำรวจสากลให้เข้าตรวจพรุ่งนี้ได้เลย ส่วนเรื่องที่ฉันให้ไปสืบเป็นยังไงบ้าง”“ไม่มีข้อมูลหรือข่าวของเธอเพิ่มเติมเลยครับนาย คุณมนัสไม่ได้ติดต่อหรือไปหา ส่วนที่อเมริกาก็ไม่มีครับยากมากที่จะหาข้อมูลของเธอที่นั่น เพราะแทบไม่มีใครพูดเรื่องส่วนตัวกันเลย บอกแค
ทางด้านเพชรพราว วันนี้เธอต้องเข้าไปรายงานตัวในสำนักงานวันแรกหลังจากพึ่งกลับมาถึงเมื่อวาน และพอเดินเข้าไปทุกสายตาต่างก็มองมาที่หญิงสาวอย่างแสดงความยินดี เมื่อต่างก็รู้ว่าถ้าเธอกลับมาและงานสำเร็จหญิงสาวจะได้เลื่อนขั้นเพราะนี่เป็นงานแรกที่เธอถูกส่งออกไปทำคนเดียว“พราว! ยินดีด้วยนะ หัวหน้ารอพบเธออยู่ ไปเร็วเข้า!”สำเนียงภาษาอังกฤษชัดเจนเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามากอดเพื่อนสนิทอย่างยินดี ก่อนเพชรพราวจะเดินเข้าไปยังห้องทำงานของหัวหน้าของเธอ“อ่าว มาแล้วเหรอนั่งก่อนๆ ครั้งนี้คุณทำงานได้ดีมากเลยนะเพชรพราว ข้อมูลที่ส่งมาให้ค่อนข้างละเอียดตอนนี้ผมได้ให้รัฐบาลส่งเจ้าหน้าที่ไปลงพื้นที่เพื่อจับกุมพวกเลวนั่นแล้วและผมพร้อมทำตามสัญญา สิ้นเดือนนี้คุณจะได้เลื่อนตำแหน่ง อื้อ อีกอย่าง ผมอนุญาตให้พักยาวได้หนึ่งเดือนเลยแล้วค่อยกลับมาทำงาน”“ขอบคุณค่ะ เอ่อ หัวหน้าคะดิฉันอยากตรวจสอบข้อมูลเพิ่มเติม จะเป็นไ
“อะ...อะไรนะ! ที่แกมาหาฉัน...ก็เพื่อจะบอกว่าแกจะไปแล้วอย่างนั้นเหรอ”“ค่ะ พราวแค่แวะมาลา เหลือเวลาอีกชั่วโมงก็ต้องไปแล้ว คุณพ่อดูแลสุขภาพตัวเองบ้างนะคะ เอาแต่ทำงานหนักอย่างนี้ พราวเป็นห่วง”“ฉันละเชื่อแกจริงๆเลย นี่ตกลงแกเป็นลูกสาวของฉันจริงๆใช่ไหม”“โธ่ ถ้าคิดถึงก็บินไปหาพราวได้นี่คะ ลาออกเถอะนะคะคุณพ่อ พราวเลี้ยงคุณพ่อได้สบายมากค่ะ”คุณมนัสหันไปมองบุตรสาวด้วยสายตาผิดหวังอย่างชัดเจน เมื่อที่เขาทำทุกวันนี้ก็เพื่อคนตรงหน้าที่วันๆไม่ทำการทำงานเอาแต่เที่ยวเล่นไปวันๆโดยไม่รู้เลยว่าเพชรพราวนั้นเริ่มทำงานตั้งแต่เรียนจบใหม่ๆแล้วแค่ไม่ได้บอกเพราะไม่อยากให้บิดาเป็นห่วง“อย่าไปเลยนะ ถึงลูกจะไม่ทำงานพ่อก็จะไม่บังคับอีก ขอแค่อยู่นี่...”“หนูทำงานให้หน่วยข่าวกรองสหรัฐ...ทำตั้งแต่เรียนจบ...”“ห๊ะ!! กะ...แกว่ายังไงนะ! หนะ...หน่วยข่าวกรองสหรัฐ แกไม่ได้โกหกพ่อเพื่อที่จะหนีไปหรอกใช่ไหม”คุณมนัสไม่คิดอยากเชื่อ เมื่อบุตรสาวที่เขาคิดมาตลอดว่าไม่เอาไหนกลับบอกว่าทำงานกับรัฐบาลสหรัฐเสียได้“หนูไม่อยากให้คุณพ่อไม่สบายใจเลยไม่ได้บอก ขอโทษนะคะ แต่หนูต้องกลับไปทำงาน ถ้าคุณพ่อว่างก็ไปหาหนูบ้างนะคะ”“โธ่แล้วทำไมแก
ทางด้านไรอัน ตอนนี้กำลังเดินลงจากเฮลิคอปเตอร์ด้วยร่างกายที่เรียกได้ว่าอ่อนแรงเต็มทน เมื่อเขาได้รับการรักษาห้ามเลือดเพียงอย่างเดียวก่อนที่จะมาถึงที่นี่“นายใหญ่เป็นยังไงบ้าง รายงานมาให้หมด”“ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วแต่ยังอยู่ในห้องไอซียูเพราะท่านอายุเยอะและมีภาวะแทรกซ้อนหลายโรคครับ น่าจะต้องรอดูอาการไปอีกสักพัก”“อืม ส่งคนไปคุ้มกันอย่าให้มีใครที่ไม่ใช่หมอและพยาบาลเข้าไปเด็ดขาดจนกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย”“ครับนาย แล้วก็...”พอได้ยินประโยคสุดท้ายจากปากของลูกน้อง ไรอันถึงกับรีบถลาเดินออกไปทันที“มาทำอะไรที่นี่...ผมถามว่ามาทำอะ อ๊ะ! อะไรที่นี่!”ไรอันตะโกนถามเสียงดังทันทีที่มาถึงคาสิโนแล้วพบร่างสูงใหญ่ของคุณไบรอันที่นี่“ฉันควรถามแกมากกว่านะสภาพแบบนี่จะมาเป็นภาระเพิ่มอีกรึไง...พาไปหาหมอ”“ไม่! พ่อต่างหากที่ต้องกลับไป ผมจัดการเองได้”คุณไบรอันบอกขึ้นแต่ไรอันก็ดื้อหัวชนฝาจนคนเป็นพ่อถอนหายใจออกมา“สภาพแกเป็นแบบนี้แล้วแกจะไปทำอะไรใครได้ เดี๋ยวฉันจัดการเอง”“ผมจัดการ...”“บอกให้ไปหาหมอไง! พาออกไปเดี๋ยวนี้! ก่อนที่ฉันจะจัดการพวกแกรายตัว พาไปสิวะ!!!!”คุณไบรอันตะโกนสั่งออกมาสุดเสียงจนพวกที่ยืนอยู่ร
“นายครับ ตอนนี้ลูกน้องของไอ้ไรอันกำลังตามหาตัวมันครับ แสดงว่าตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน นายจะให้ทำยังไงต่อครับ”“พวกมึงยังตามมันอยู่ใช่ไหม”“ครับ มันอยู่ที่โรงแรมครับนาย”“แสดงว่าไม่มีคนคุ้มกันมัน งั้นจัดการได้เลย เอาให้ตาย เพราะถ้ามันไม่ตายรับรองมึงได้ตายแทนแน่”“ครับ”พอวางสายยิ้มร้ายก็ปรากฏขึ้น เดชาที่รอโอกาสมาเป็นเดือนไม่นึกว่าอยู่ดีๆมันก็ถึงเวลาที่เขารอคอยก่อนจะยืนขึ้นแล้วสั่งออกมา“ไปรวบรวมคนมาให้หมด ฉันจะไปถล่มคาสิโน เอาให้ยับอย่าให้เหลือซาก มันจะได้จำไว้ว่าอย่ามากร่างกับกูอีก”พอสั่งเสร็จเดชาก็เดินยิ้มอย่างมีความสุขออกไปเมื่อเหลือแค่จอห์นคนเดียวและแก่ขนาดนั้นคงทำอะไรเขาไม่ได้ เสือเฒ่าที่ใ
“คุณเป็นบ้าไปแล้วรึไง! ปล่อยฉันนะ คุณ!”ทางด้านเพชรพราวตอนนี้เจ็บข้อมือจนแทบทนไม่ไหวเมื่อไรอันบีบมันแน่นจนแทบแตกหัก ก่อนจะอดเหลือบไปมองอีกคนที่นอนหมดสติหน้าตาบวมช้ำจนดูไม่ได้อย่างนึกสงสาร เธอไม่น่าใช้เขาเป็นเครื่องมือในการประชดเลยจริงๆ“หึ! ยังกล้ามองมันอีกเหรอ เธอกล้ามากเพชรพราวที่ท้าทายฉันแบบนั้น”ไรอันกัดฟันพูดออกมา เขาไม่นึกว่าแผนการที่วางไว้จะเป็นแผนการที่เอาไว้ทำลายเขาโดยเฉพาะ จากที่อยากพิสูจน์ความรู้สึกของหญิงสาวนั้นตอนนี้ความรู้สึกของเขากลับดูชัดเจนจนเขาเองแทบไม่อยากยอมรับมัน“คุณมันบ้า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”เพชรพราวบอกขึ้นพร้อมกับยกขาขึ้นเพื่อหวังทำลายจุดอ่อนของเขาแต่ไรอันรู้ทันจับขาเล็กเอาไว้พร้อมกับดึงเข้าหาตัวเขาอย่างรวดเร็ว“จำเอาไว้ ว่าห้ามแตะต้องใครอีก!”พอสิ้นสุดคำพูดปากร้อนก็กดจูบลงมาที่ปากเล็กอย่างรวดเร็วและรุนแรงจนเพชรพราวได้กลิ่นคาวเลือดจากปากของเธอ“อื้อๆๆๆๆๆๆ อ่อย อื้อออ ไอ้อ้า! อื้ออ”เพชรพราวพยายามร้องห้ามในลำคอและใช้ทุกแม่ไม้วิธีต่อสู้ดิ้นรนเพื่อให้เขาปล่อย แต่ร่างสูงแข็งแกร่งอย่างกับเหล็กแทบไม่สะท้าน ความโกรธนั้นมีมากจนเขาไม่สนใจความเจ็บปวดทางร่างกายเลยแม้แต่
“เอ่อ ขอโทษนะคะ พอดีทีมงาน...”“ให้เข้ามาเลย ส่วนคุณ...จะเข้าหรือไม่เข้าก็ได้”เพชรพราวเดินเข้ามาทันทีที่เห็นคุณไบรอันเดินหน้าตาไม่รับแขกออกจากห้องไป เธอเลยเดินเข้ามาเพื่อบอกว่าตอนนี้ทีมงานที่ตามไปทำงานที่สาขาพึ่งเดินทางมาถึง และก็ขอเข้าพบไรอันเพื่อรายงานการทำงาน“ค่ะ...”เพชรพราวตอบรับออกมาอย่างน้อยใจ ก่อนจะเดินหันหลังออกไปเพื่อบอกให้พวกด้านนอกเข้ามา และพอประตูห้องทำงานของไรอันปิดลงหญิงสาวก็ได้แต่นั่งห่อเหี่ยวเหมือนเดิม“ทำไมมันรู้สึกว่าไม่อยากทำอะไรเลย...แล้วทำไมเราจะเข้าไปฟังด้วยไม่ได้ เราเป็นเลขานี่น่า”พอนึกได้เพชรพราวก็ตัดสินใจลุกเดินเข้าไปในห้องทำงานของไรอันทันทีจะมองทำไม ทำเป็นหูหนวกตาบอดไม่รู้ไม่เห็น ไม่ได้เลยรึไงอีตาบ้าเอ้ย!พอเดินเข้าไปทุกสายตาต่างหันมาจับจ้องที่หญิงสาวจนอดประหม่าไม่ได้ ก่อนจะเดินไปนั่งที่ว่างซึ่งมันก็ดันข้างไรอันอีก จากนั้นเพชรพราวก็เริ่มตั้งสติแล้วฟังทีมงานที่ไรอันเคยบอกว่ายอดเยี่ยมรายงานถึงการทำงานเกือบเดือนตามสาขาต่างๆโอ้วแม่เจ้า นี่มันสุดยอดอัจฉริยะทั้งนั้นเลยรึเปล่าเนี่ย ทำไมถึงละเอียดรอบคอบแถมยังพูดแต่เรื่องระดับบริษัทยักษ์ใหญ่ในต่างประเทศเขาทำกัน