Bad boy 5…

“ได้ข่าวว่าแกจีบลูกสาวเจ้าของโรงบาลติดเหรอวะ ฮ่าฮ่าฮ่า คิดยังไงยอมคบกับคนอย่างแกวะเนี่ย”

“โธ่ หล่อๆแบบฉันหายากนะเว้ย”

“ฉันก็เข้าใจ แต่ผีพนันอย่างแก มีหวังยัยนั่นได้หมดตัวในหนึ่งเดือนแน่”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่หรอก แกรู้ไหมว่าครอบครัวไรอารวยขนาดไหน ฉันรู้มานะว่ารวยแบบโคตรๆ รวยจริงรวยจังแถมเธอยังเป็นลูกคนเดียวอีกนะเว้ย คิดดูสิถ้าฉันได้มาเป็นเมียนะ สบายไปทั้งชาติ”

“อ่าวไหนบอกมีพี่ชาย”

“ตายไปแล้วมั้ง ไม่เคยมีใครเห็นนี่ สงสัยตายไปแล้วล่ะ”

“!!!!!!”

ขณะที่ไรอันกำลังจะเดินไปทางบันไดหนีไฟ เขากลับได้ยินการสนทนาที่แค่ได้ยินก็รู้ได้ทันทีเลยว่ากำลังพูดถึงครอบครัวของเขาอยู่ ชายหนุ่มหยุดฟังจนกระทั่งทนไม่ไหวก่อนจะเดินเข้าไปยืนต่อหน้าของทั้งสองคน ทำเอาคนที่กำลังพูดอยู่ถึงกับตกตะลึงตาค้างเมื่อเห็นมาเฟียหนุ่ม

“เมื่อกี้แกพูดว่าอะไร”

ไรอันกดเสียงต่ำพร้อมกับกัดฟันแน่น จับจ้องไปที่ผู้ชายสองคนที่มองมาที่เขาอย่างตะลึงงัน เมื่อมาเฟียหนุ่มนั้นมีหน้าตาพิมพ์เดียวกันกับน้องสาวฝาแฝดไม่มีผิดเพี้ยน เพียงแค่ส่วนสูงและทรงผมเท่านั้นที่ต่างกัน

“ฉันถามว่าพวกแกพูดว่ายังไง!”

ไรอันตะโกนถามอย่างไม่สนใจว่าที่นี่คือที่ไหน สองขาก้าวเข้าไปกระชากคอเสื้อของคนที่บอกว่าจีบน้องสาวของเขาติดขึ้นมา

“กูถามว่ามึงพูดว่าอะไรไอ้ชั่ว!”

ผลั๊ก! ผลั๊ก! ผลั๊ก!ผลั๊ก!ผลั๊ก! ผลั๊ก!ผลั๊ก! ผลั๊ก!

สุดท้ายความอดทนก็หมดลง หมัดหนักๆถูกส่งใส่หน้าหล่อๆของชายสองคนไม่ยั้ง  ทำเอาคนที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวได้แต่นอนรับชะตากรรมเพราะไม่นึกว่าจะมีคนมาได้ยิน แถมถ้าเข้าใจไม่ผิดน่าจะเป็นพี่ชายฝาแฝดที่ใครๆต่างก็บอกว่าตายไปแล้วของไรอาแน่นอนจนกระทั่งสองหนุ่มหมดสติไปด้วยสภาพหน้าตาบวมจนแทบจำไม่ได้นั่นแหละไรอันจึงหยุดลง

“จำใส่หัวไว้ อย่ามายุ่งกับน้องสาวกูอีก”

เสียงหอบเหนื่อยบอกออกมาพร้อมกับยืดตัวขึ้นจัดเสื้อผ้า ก่อนจะเดินกลับไปทางเดิมที่พึ่งเดินจากมา

“ผมจะไม่ไปไหนอีกแล้ว ผมขอโทษนะครับคุณแม่”

ในขณะที่คุณมิรันยังคงนอนสะอื้นไห้ อยู่ดีๆก็มีแขนเข้ามาโอบกอดพร้อมกับเสียงกระซิบขอโทษที่เธอจำมันได้อย่างดีจะดังขึ้น ก่อนจะค่อยๆหันหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตากลับมามอง

“ฮึก กลับมาทำไม...หรือว่าลูกลืมของ...”

“ผมจะไม่ไปไหนอีกแล้ว”

“พี่ไรอัน!!!!”

ในขณะที่สองแม่ลูกยังคุยกันอยู่ เสียงตะโกนเรียกไรอันดังลั่นห้อง เมื่อไรอาที่พอรู้ว่าพี่ชายกลับมาจากปากของบิดา เธอก็วิ่งกลับมาอย่างไม่สนใจเสียงร้องห้ามของคุณไบรอันเลยสักนิด ก่อนจะโผเข้ากอดร่างใหญ่ของผู้เป็นพี่ชายแน่น

“พี่บ้า! ทำไมพึ่งกลับมา ฮึก หนีไปทำไมทั้งๆที่ไม่ได้ทำผิดฮึก ฮือๆๆ”

เสียงตัดพ้อพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ ทำเอาไรอันรีบหันไปรวบร่างบางของน้องสาวมากอด

“พี่ขอโทษนะที่ทิ้งเราไป ต่อไปนี้พี่จะไม่ไปไหนอีก พี่จะอยู่ปกป้องเราที่นี่ อย่าร้องนะ”

ไรอันยกมือขึ้นลูบหลังน้องสาวอย่างปลอบโยนแบบที่ไม่เคยทำมาก่อนเลยในชีวิต นี่ถ้าพวกลูกน้องมาเห็นเขาตอนนี้คงพากันไม่เชื่อแน่นอนว่าเขาจะทำได้ ก่อนจะเห็นร่างใหญ่ของบิดายืนอยู่หน้าประตู

คุณไบรอันมองภาพนั้นอย่างนึกขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า เวลาที่เสียไปนั้นมันช่างดูมีค่ามากมายสำหรับครอบครัวของเขาในตอนนี้ จากนั้นทั้งห้องคนป่วยก็เต็มไปด้วยเสียงเจื้อยแจ้วของไรอา กับเสียงหัวเราะของคุณมิรัน ส่วนสองพ่อลูกได้แต่นั่งยิ้มอย่างมีความสุข จนกระทั่งมีพนักงานรักษาความปลอดภัยพร้อมกับแพทย์ผู้ดูแลคุณมิรันเดินเข้ามา

“ขออนุญาตครับท่าน พอดีว่าทางเราได้รับแจ้งว่ามีการทำร้ายร่างกายเกิดขึ้น ตอนนี้คู่กรณีพึ่งได้สติและแจ้งกับทางเราว่าเป็นพี่ชาย เอ่อ เป็นลูกชายของท่าน...ผมอยากจะเชิญ...”

“ผมเอง งั้นเดี๋ยวผมกลับมานะครับ”

ไรอันที่รู้ตัวบอกขึ้นพร้อมกับลุกเพื่อที่จะเดินตามเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลไป

“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

และคำพูดของคุณไบรอันก็ทำเอาทุกคนถึงกับนิ่งเงียบแม้แต่ไรอันก็เช่นกัน ที่หยุดนิ่งราวกับถูกสาป ถ้าเมื่อสิบปีก่อนบิดาพูดคำนี้ออกมา เขาคงไม่หนีเตลิดไปแบบนั้น

“ผมโตพอที่จะจัดการเองได้แล้ว”

ไรอันพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเดินออกจากห้องพักของคุณมิรันไปโดยมีสายตาเห็นใจของผู้เป็นมารดาและน้องสาวมองตาม ตอนนี้รู้สึกสงสารทั้งพ่อทั้งลูกอย่างบอกไม่ถูก อีกคนอยากแก้ไขส่วนอีกคนไม่อยากรับรู้

มาเฟียหนุ่มเดินเข้ามาในห้องพักลูกค้าของโรงพยาบาลที่ตอนนี้มีสองร่างสะบักสะบอมนั่งอยู่ พอทั้งสองหันมาเจอเข้ากับร่างใหญ่ของไรอันถึงกับพากันสะดุ้งสุดตัว

“มัน โอ๊ย! ใช่นี่มันเลยที่ทำเราเจ็บ อ๊า อู้ยยยย”

เสียงตระหนกและตกใจเอ่ยขึ้นพร้อมกับพยายามหลบตาอย่างหวาดกลัว

“สองคนนี้บอกว่า เอ่อ จะแจ้งความ”

“หึ! แจ้งความอย่างนั้นเหรอ คนอย่างแกสองคนเนี่ยนะจะแจ้งความจับฉัน ฉันไม่ฆ่าพวกแกทิ้งก็บุญหัวแล้ว!”

ไรอันบอกขึ้นเสียงดังพร้อมกับทำท่าทางจะวิ่งเข้าไปหาสองคนนั่น จนต้องรีบหลบกันจ้าละหวั่นพวกพนักงานรักษาความปลอดภัยต้องรีบเข้ามากันเอาไว้ กลัวว่าจะได้ตายกันจริงๆ

“คุยกันดีๆก่อนนะครับ ที่นี่โรงพยาบาลอย่าใช้ความรุนแรงเลยนะครับ”

“หึ! ถ้าเกิดมีคนมาบอกว่าจะเคลมน้องสาวคุณพร้อมทั้งเอาสมบัติของคุณไปถลุงที่บ่อนการพนัน พวกคุณจะทำยังไงกับพวกมันดี”

ไรอันหันไปถามพวกพนักงานรักษาความปลอดภัย

“อย่าบอกนะว่าที่พวกมันโดนแบบนี้เพราะ...เพราะพูดแบบนั้นถึงคุณไรอา นี่...นี่พวกมันไม่รู้ใช่ไหมว่าที่นี่ที่ไหน”

พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยพากันเริ่มโกรธแทนเจ้านายของตนเอง เมื่อใครๆต่างก็รู้จักไรอา บุตรสาวคนเล็กของเจ้าของโรงพยาบาลนี้ทั้งนั้น

“ไม่จริง มันโก...หก...”

“หึ! แล้วมีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องซ้อมพวกแกขนาดนั้นล่ะ”

สองคนที่นั่งอยู่แทบพูดไม่ออก แต่ก่อนที่จะได้พากันพูดแก้ตัวอะไรออกมาอีก คุณไบรอันที่ยืนฟังอยู่นานก็เดินเข้ามา

“เอาพวกมันไปทิ้งนอกโรงพยาบาลของฉันแล้วอย่าให้กลับเข้ามาที่นี่อีก ถึงกำลังจะตายก็ห้ามรับเข้ามา ไป!”

พอสิ้นคำพูดของคุณไบรอัน พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยก็รีบวิ่งเข้าไปจับชายหนุ่มสองคนนั้นก่อนจะลากออกจากห้องพักแขกไปโดยมีเสียงตะโกนด่าดังขึ้นไม่หยุด

“ผมบอกว่าไม่ต้องมายุ่ง!”

“นี่มันโรงพยาบาลของฉัน แล้วที่พวกมันพูดถึงก็ลูกสาวฉัน แล้วแกคิดว่าฉันควรต้องทำยังไง “

“ก็อยู่เฉยๆเหมือนที่เคยทำไง!”

ไรอันตะโกนออกมาก่อนจะเดินหนีออกไปทันที ทำเอาคุณไบรอันถึงกับถอนหายใจกับสิ่งที่เคยทำผิดพลาด เมื่อบุตรชายเอาแต่ตอกย้ำไม่หยุดจนเขาเองก็ไม่รู้แล้วว่าควรทำยังไงกับไรอันดี