“มีเรื่องอะไรรึเปล่า? อยู่ดีๆหมอนั่นก็โทรมาบอกให้ออกไปแบบนั้น หรือว่าจะเลิกกับเพื่อนของฉัน...สองคนนั้นมีปัญหากันรึเปล่าถึงออกไปดื่ม”
วารีที่เห็นเทวาเดินกลับเข้ามาในห้องด้วยท่าทางเมาได้ที่อดถามขึ้นอย่างสงสัยไม่ได้ เพราะก่อนหน้านี้เธอโทรไปคุยกับธารา ซึ่งธาราเองก็พูดถึงอาการแปลกๆของโรมันให้เธอฟัง เลยอดเป็นห่วงไม่ได้
“ไม่รู้เหมือนกัน...แต่หมอนั่นมันเอาแต่บอกให้ดูแลยัยตัวเล็กให้หน่อย เฮ้อ...ที่รัก ผมเมา...”
เทวาที่นอนหราอยู่บนเตียงบอกขึ้น
“อะไรกัน หรือหมอนั่นจะเลิกกับยัยธารจริงๆ...”
“อย่าไปสนใจเรื่องของมันเลยนะ...มาต่อกันดีกว่านะที่รัก”
เทวาที่ขนาดเมายังไม่คิดจะลืมเรื่องที่เขาทำค้างเอาไว้ เขาพลิกตัวมามองวารีด้วยสายตาอันหวานเชื่อม เมื่อยัยอ้วนของเขาช่างนุ่นนิ่ม หนุบหนับทำให้เขาตื่นเต้นเวลาที่ได้
“คุณหมอคะ ห้องผ่าตัดพร้อมแล้วค่ะ”“ค่ะ เดี๋ยวฉันเข้าไป”7 ปีต่อมา ธารา หรือ แพทย์หญิงธารา ศัลยแพทย์ออร์โธปิดิกส์หรือศัลยแพทย์กระดูกและข้อ กำลังนั่งมองข้อมูลการเอ็กซเรย์ของคนไข้ที่รออยู่ในห้องผ่าตัด ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องทำงาน เมื่อเคสนี้เป็นเคสสุดท้ายของวันนี้ ถ้าไม่รวมเคสฉุกเฉินที่อาจเข้ามาตอนไหนก็ได้“ธาร! เลิกงานแล้วไปกินหมูย่างกันนะ ฉันจองโต๊ะเอาไว้แล้วด้วย”“จ้า ยัยอ้วย ไม่สิ ยัยผอมมมม ไปล่ะ มีผ่าตัด”“ชิส์ ยัยเพื่อนบ้า”ธาราหันไปยิ้มกว้างให้กับ วารี หรือ แพทย์หญิงวารี แพทย์อายุรกรรมทั่วไป ที่ตอนนี้ผอมลงจนกลายเป็นสาวสวยประจำแผนกอายุรกรรมทั่วไปของโรงพยาบาลแห่งนี้ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องผ่าตัด“คุณหมอลมคะ เห็นคุณหมอคิมตามหาอยู่ที่แผนกน่ะค่ะ”“อ้อ เหรอคะ ขอบคุณค่ะ”เอ่ยขอบคุณเสร็จวารีก็เดินตรงไปที่แผนกของเธอทันที ก่อนจะเจอเข้ากับ คุณหมอคิม หรือ นายแพทย์คิมหันต์ นายแพทย์แผนกศัลกรรมทั่วไปที่กำลังตามหาเธออยู่“หมอคิม ตามหาลมอยู่เหรอคะ?”“อ่าว ไปไหนมาครับ ไหนว่าเลิกงานแล้ว”“ค่ะ แค่แวะไปหาหมอธารมา ว่าแต่หมอคิมมีอะไรรึเปล่าคะ?”“ก็ผมคิดถึง...แฟน...ผิดด้วยเหรอ?”พอได้ยินคำว่าแฟน วารีก
“พร้อมแล้วใช่ไหม?”“ครับ ศาสตราจารย์”ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาในห้องผ่าตัด เมื่อทุกอย่างถูกเตรียมพร้อมหมดแล้ว ก่อนเขาจะเดินเข้ามายืนที่ตำแหน่งหมอผ่าตัดแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองที่ห้องกระจกชั้นบน ที่กำลังมีพวกผู้บริหารระดับสูงและนายแพทย์หลายคนมองมาที่เขาอยู่“ผมจะเริ่มแล้ว”พูดเสร็จเขาก็ยื่นมือไปขอมีดผ่าตัดจากพยาบาล จากนั้นการผ่าตัดก็เริ่มขึ้น ทำเอาทุกคนต่างมองการกรีดมีดผ่าตัดของเขาอย่างรู้สึกตื่นเต้น เมื่อเขาแทบไม่เคยอนุญาตให้ใครได้เข้ามาดูการผ่าตัดของเขา แต่นี่ถือเป็นกรณีพิเศษเมื่อเป็นการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจเทียมแบบใหม่ครั้งแรกของวงการแพทย์ เขาเลยเลี่ยงไม่ได้เพราะถ้าประสบความสำเร็จมันจะกลายเป็นกรณีศึกษาให้กับนักศึกษาแพทย์และวงการแพทย์เฉพาะทาง“เฮ้อ เขาทำเหมือนทุกอย่างมันดูง่ายไปหมด ดูสิครับ ขนาดการผ่าตัดในครั้งนี้มีแต่คนปฏิเสธแต่เขากลับตอบตกลงอย่างไม่ต้องคิดเลยล่ะครับ”“ดูมือนั่นสิครับ เร็วเกินกว่าจะหาดูได้ง่ายๆ สมแล้วที่เป็นหมอศัลฯระดับโลก”“แถมยังเป็นศาสตราจารย์ที่อายุน้อยที่สุดด้วยนะครับ”“เก่ง แถมหล่อมากด้วยนะครับ”“ได้ยินว่ากำลังจะได้เฉพาะทางใบที่ 2 เกี่ยวกับระบบประสาทและสมองด้วยนะ”“อืม
“ห๊ะ! แก...แกบอกว่าไอ้โรมมันกลับมาแล้วอย่างนั้นเหรอ?”“อืม มีคนเห็นมันที่โรงพยาบาลของพ่อมันน่ะ”ศิวะพูดออกมาอย่างตกใจระคนตื่นเต้นเมื่อเทวาโทรมาบอกว่ามีคนเห็นโรมันที่โรงพยาบาล“เฮ้ย! มันยังไม่ตายจริงๆเว้ย ฮ่าฮ่า เดี๋ยวปิดคลินิกแล้วฉันจะไปหามัน แกจะไปด้วยไหม?”ศิวะบอกออกมาอย่างตื่นเต้นดีใจ เมื่อจะได้เจอโรมันอีกครั้ง“ไม่ล่ะ ไอ้เพื่อนนิสัยไม่ดีแบบมัน เลิกคบไปนานแล้ว”ต่างจากเทวา ที่ทำเป็นไม่สนใจ เมื่อยังโกรธโรมันที่อยู่ดีๆก็หายไปแบบนั้นอยู่“โธ่ งอนเหมือนเด็กไปได้ ฉันจะโทรไปชวนไอ้ราม แกไม่ไปก็...แล้วแต่”พูดจบศิวะก็กดวางสายไปทันที เพราะจะโทรไปบอกรามินทร์เรื่องที่พึ่งรู้มา ทำเอาเทวาถึงกับมองผ่านโทรศัพท์อย่างน้อยใจ เพราะอันที่จริงเขาก็ดีใจที่โรมันปรากฏตัวแต่ก็ยังคงโกรธเคืองอยู่“แล้วแกจะลากฉันมาด้วยทำไม ไม่รู้เหรอว่างานฉันยุ่งขนาดไหน”“เอาน่า เดี๋ยวฉันจ่ายค่าจ้างให้แกเอง มาสิเร็วเข้า”ตกเย็น ศิวะที่ไปลากรามินทร์มาจากโรงพยาบาลเพราะอยากมาเจอโรมัน จนคนที่งานยุ่งเอาแต่บ่นกระปอดกระแปดเพราะถูกบังคับให้มาด้วย“แล้วแกรู้เหรอว่ามันอยู่ที่ไหน?”“ไม่รู้ แต่มีคนบอกว่าเห็นมันที่นี่ ก็ถามคนที่นี่เอาสิวะ
และการผ่าตัดของคุณดาวิชย์ก็ผ่านไปด้วยดี ทางโรงพยาบาลได้จัดแถลงข่าวใหญ่โตถึงการกลับมาของว่าที่ท่านประธานคนใหม่พ่วงตำแหน่งหมอศัลยกรรมระบบประสาทและทรวงอกผู้โด่งดังของโรงพยาบาล ทั้งๆที่โรมันบอกว่ายังไม่อยากให้พูดเรื่องนั้นแต่ด้วยเป็นคำสั่งก่อนเข้าผ่าตัดของคุณดาวิชย์ทำให้ไม่มีใครกล้าขัด จากนั้นโรมันก็เป็นที่พูดถึงอย่างกว้างขวาง มีการขุดคุ้นเรื่องราวของเขาออกมาตีแผ่ ซึ่งยิ่งทำให้โรมันเป็นที่สนใจอย่างหนัก“ทำไมต้องทำให้เป็นข่าวใหญ่โตแบบนั้น ผมบอกตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่ต้องการ”“เป็นคำสั่งของท่านประธานน่ะครับ ส่วนนี่คือนนนน์จะมาเป็นเลขาและผู้ช่วยของคุณโรม ถ้าต้องการอะไรก็บอกเขาได้เลย”พอแถลงการณ์ทุกอย่างเสร็จ คุณนครก็ขอตัวกลับไปดูแลคุณดาวิชย์ที่นอนรักษาตัวอยู่ที่ห้องพักผู้ป่วยวีไอพี ส่วนโรมันก็หันไปมองนนนน์ ที่เขาจำได้ว่าเคยเจอกันแล้วก่อนหน้านี้“ทำไมไม่บอกว่านายจะมาทำงานกับฉันล่ะ”เขาถามขึ้น“ผมรอให้ท่านประธานเป็นคนบอกครับ”นนนน์อดตื่นเต้นไม่ได้ เมื่อเขารอเวลานี้มานานแล้ว เขาเฝ้าเรียนรู้และศึกษาเกี่ยวกับโรมันมาตลอด 5 ปี และรู้ด้วยว่าเจ้านายคนใหม่ของเขานั้นทั้งเก่งทั้งมีความสารถอย่างหาตัวเทียบยา
“ดูก็รู้ว่าเธอสบายดี หึหึ ก็นะ บอกเลิก หายตัวไป แล้วไปมีคนใหม่...นี่สินะที่เธอทำกับฉันน่ะ”ทางด้านวารี พอหันหลังกลับเพื่อที่จะเดินเข้าไปในห้องอาหารจีน เธอถึงกับต้องตกใจยืนแข็งเป็นหิน เมื่อคนที่เธอพยายามหนีมาโดยตลอดกำลังยืนมองมาที่เธอนิ่ง“เทพ...นะ...นายมาทำอะไรที่นี่...”เธอถึงกับพูดไม่ออก เมื่อไม่รู้จะเริ่มต้นพูดกับเขายังไงดี“อยากรู้ไปทำไม? เราไม่ได้เป็นอะไรกัน คงไม่จำเป็นต้องบอก”เทวาเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับจ้องมองวารีอย่างโกรธเคือง เธอทิ้งเขาไปอย่างไร้เหตุผล การบอกเลิกทางข้อความทำให้เขาเหมือนคนบ้าที่ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง กว่าจะกลับมาตั้งหลักได้เขาก็เสียเวลาไปหลายเดือน“งั้น...ฉันขอตัว”หมับ!“ว๊าย! ปล่อยนะ จะ
“นี่เป็นรายชื่อและรายละเอียดของเคสผ่าตัดที่ถูกส่งมาให้ครับ ส่วนนี่เป็นเอกสารเกี่ยวกับโรงพยาบาลทั้งหมด ทั้งที่นี่และตามสาขา ท่านรอง...”“อย่าเรียกฉันแบนั้น แล้วเรื่องท่านประธานล่ะ เป็นยังไงบ้าง”“พึ่งหลับไปครับ เห็นว่าถามถึง เอ่อ คุณโรมด้วย”“อืม วันนี้คุณกลับไปเถอะ ส่วนพรุ่งนี้ผมจะวางรายชื่อคนที่ผมจะผ่าตัดให้เอาไว้บนโต๊ะ ผมอาจเข้างานช้าหน่อย ถ้ามีอะไรฉุกเฉินก็ส่งทิ้งไว้ทางเมล์ได้เลย”โรมันบอกออกมาทั้งๆที่กำลังเปิดอ่านเอกสารที่นนนน์เอามาให้ ซึ่งแต่ละเคสก็มีแต่ด่วนๆทั้งนั้น ส่วนนนนน์ พอโรมันอนุญาตให้กลับ เขาก็เอ่ยลาแล้วเดินกลับออกจากห้องทำงานของเจ้านายหนุ่มไปส่วนคนที่ยังอยู่ในห้อง หลังจากวันนี้ไปเขาคงต้องทำงานอย่างหนัก เพราะพอแถลงข่าวเรื่องการย้ายมาทำงานที่โรงพยาบาลนี้ พวกคนไข้ทั้งในและต่างประเทศก็ขอยื่นเอกสารเข้ามารักษาตัวที่
“ทำไมติดต่อไม่ได้เนี่ย หรือกำลังสนุก ยัยเพื่อนบ้า จะโทรมาบอกหน่อยก็ไม่ได้ว่าถึงแล้ว เฮ้อ...”ทางด้านธารา ที่เดินออกมานอกระเบียงห้องนอนแล้วพยายามโทรหาวารี แต่กลับไม่มีคนรับสายเธอเลยไม่คิดเซ้าซี้ ก่อนจะมองออกไปยังความมืดมิดของไร่ชา ที่ตอนนี้มองไม่เห็นอะไรนอกจากดาวบนฟ้าที่ส่องสวางอยู่“เขาจะเป็นยังบ้างนะ...คงสบายดีและคงมีความสุขอยู่ที่ไหนสักที่...”ตลอด 7 ปีที่ผ่านมา คำถามที่ผุดขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าคือคำถามนี้ ซึ่งเป็นคำถามที่เธอเองก็ไม่เคยรู้คำตอบติ๊ง...‘นอนรึยังครับคุณหมอ’ติ๊ง...‘คิดถึงคุณหมอจังครับ’ติ๊ง...‘รีบกลับมานะครับ ผมทนคิดถึงไม่ไหวแล้ว’ติ๊ง...‘ฝันดีครับ หวังว่าสักวันคุณหมอจะรับรักผมบ้าง’ขณะยืนคิดถึงอีกคน ข้อความในโทรศัพท์ก็ถูกส่งเข้ามา ธาราเปิดดู และก็พบว่าเป็นข้อความจากคนไข้ของเธอ ซึ่งเขามารักษาอาการแขนหัก ทั้งๆที่เธอรักษาเขาจนหายดีแล้วแต่เขาก็เอาแต่มาหาหมอแล้วบอกเจ็บตรงนั้นบ้าง ปวดตรงโน้นบ้าง จนสุดท้ายก็ยอมสารภาพกับเธอว่าเขานั้นแอบชอบเธอ จากนั้นเขาก็เริ่มส่งข้อความมาหาบ้าง โทรมาบ้าง ขนาดเธอบอกปฏิเสธไป เขาก็ยังคงพยายามจีบจนเธอต้องยอมให้เขาได้ทำตามใจ เมื่อบางครั้งมันก็ท
“คะ? เขา...เขาตกลงจะผ่าตัดให้เหรอคะ...”“ใช่แล้ว เขาพึ่งตอบตกลงมา และอีกอย่างเขาต้องการผ่าตัดที่นี่เลย ตอนนี้ผมกำลังให้คนเตรียมห้องผ่าตัดอยู่ ส่วนเรื่องที่คุณขอลา 2 เดือน ผมให้ได้แค่ เดือนเดียว ไปจัดการงานที่เหลือให้เรียบร้อยแล้วค่อยลงวันลามา”“ขอบคุณนะคะผู้อำนวยการ...แล้ววันผ่าตัด...”“พรุ่งนี้เช้า”“คะ? เอ่อ ค่ะ...”ธาราที่ถูกเรียกมาเพื่อแจ้งเรื่องการผ่าตัดแทบไม่อยากเชื่อว่าเขาจะตอบตกลง เมื่อเธอรู้ดีว่าถ้าเขาเห็นนามสกุลของบิดาเธอเขาต้องจำได้อย่างแน่นอนว่าเป็นนามสกุลเดียวกันกับเธอหรือเขาจำมันไม่ได้…ไม่มีทาง เขาต้องการอะไรกันแน่...ธาราเอาแต่คิดหาเหตุผลที่เขายอมรักษาให้กับบิดาของเธอ เมื่อมันดูไม่สมเหตุสมผลเ
“พยาบาลออม เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?”“คนไข้เจ้าปัญหาน่ะสิคะ ไม่ยอมทานอาหารอีกแล้ว ยาก็ด้วย แล้วช่วงบ่ายมีกายภาพอีก น่าจะไม่ได้ทำอีกตามเคย”ธารามองพยาบาลผู้ช่วยของเธออย่างเข้าใจ“งั้นเดี๋ยวธารเอาเข้าไปเอง พยาบาลออมช่วยไปดูคนไข้ห้อง 8 ให้หน่อยนะคะ”“ได้ค่ะ นี่ค่ะคุณหมอ”พยาบาลสาวรีบยื่นถาดในมือไปให้ ก่อนจะเดินจากไปปล่อยให้ธาราได้แต่มองถาดในมืออย่างเริ่มหนักใจ เมื่อเธอนั้นรู้ดีว่าคนไข้เจ้าปัญหานั้นคือโรมันเธอเปิดดูข้อมูลการรักษาของเขาตลอด 2 เดือนที่ผ่านมามันแทบไม่มีข้อมูลอะไรเลย เมื่อเหมือนกับว่าเขาปฏิเสธการรักษา ทั้งๆที่ถ้าเขาตั้งใจป่านนี้เขาคงเริ่มดีขึ้นแล้วแท้ๆ“ธาร ไปกินข้าวกันไหม วันนี้ฉันจองโต๊ะที่ร้านอาหารแถวนี้เอาไว้ แล้วนี่...ยัยอ้วนไปไหนล่ะ หรือยังทำงานอยู่”เทวาที่พึ่งเสร็จงานเดินเข้ามาหาธาราแล้วถามขึ้น เมื่อตอนนี้ถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้ว“ยัยลมไม่อยู่หรอก ออกไปกินข้ากับหนุ่มหล่อ สงสัยนายคงต้องไปกินคนเดียวแล้วล่ะ พอดีฉันต้องทำงานอีก ขอตัวนะ”พอวางระเบิดเสร็จธาราก็เดินหนีออกไป ปล่อยให้เทวาได้แต่ยืนอึ้ง เมื่อทำงานวันแรกยัยอ้วนของเขาก็ถูกหมายตาเสียแล้วเหรอเนี่ย“อะไรวะเนี่ย...ขนาดพามาน
“โหหหหห นี่คือห้องที่เราจะได้พักตลอดเวลาที่อยู่นี่จริงๆเหรอ? ทำไม...ถ้าเป็นแบบนี้ฉันขออยู่ตลอดไปเลยได้ไหมแก”วันต่อมา พอมาถึงที่พัก วารีที่เดินเข้ามาก่อนถึงกับร้องออกมาอย่างไม่อยากเชื่อกับห้องพักที่โรงพยาบาลจัดให้กับเธอสองคน ซึ่งเป็นห้องชุดที่ทั้งใหญ่และหรูหราแถมยังมีวิวแม่น้ำเจ้าพระยาอันสวยงามอีก“งั้นแกก็อยู่ไปเลยสิ จะได้ไม่ต้องกลับไปเจอหมอคิมไง”ธาราที่เดินตามเข้ามาพูดขึ้น เมื่อเธอรู้เรื่องความสัมพันธ์ของวารีมาโดยตลอด“ได้ก็ดีสิ เฮ้อ ฉันจะทำยังไงกับหมอคิมดีอ่ะแก”“เอาน่า มีเวลาคิดตั้ง 1 เดือน ค่อยๆคิดไป งั้นเดี๋ยวฉันเอาของไปเก็บก่อน เห็นว่ามีสองห้อง เอาคนละห้องแล้วกัน”ธาราบอกขึ้นพร้อมกับลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ไปยังประตูที่ปิดสนิทอยู่ ส่วนวารีเองก็ไม่ต่างกันลากกระเป๋าเดินเข้าไปดูห้องนอนอีกห้องวันต่อมา สองสาวก็เดินไปทำงานเมื่อห้องของพวกเธออยู่ห่างจากโรงพยาบาลแค่ 5 นาทีเท่านั้น และพอไปถึง วารีถึงกับแทบลืมหายใจเมื่อคนที่ออกมารับพวกเธอนั้นคือคนที่ไม่อยากเจอที่สุดทำไมอีตานี่มาอยู่ที่นี่ล่ะ...เขาทำงานอยู่ที่เซนต์จอห์นไม่ใช่เหรอ?...เธอคิดขึ้นเมื่อยังไม่รู้เรื่องที่เทวาย้ายมาทำงานที่โรง
1 เดือนต่อมาเพล้ง! เพล้ง! ปึก! ปัก!“ออกไป! ฉันบอกให้ออกไปให้หมด! ออกไป!!”เสียงไล่ดังขึ้นพร้อมกับสิ่งของตกดังกระทบพื้นเมื่อเจ้าของห้องไม่ต้องการให้ใครเข้ามายุ่งวุ่นวายกับตัวเองจนทั้งหมอและพยาบาลต่างรีบหอบอุปกรณ์ต่างๆกลับออกไป เหลือก็เพียงแค่นนนน์ ที่ตอนนี้ยืนทำหน้าเศร้าอยู่ที่มุมห้อง“นายด้วย ออกไป”“แต่...เอ่อ ครับ...”และเขาก็ถูกไล่ออกมาไม่ต่างจากคนอื่น“เฮ้อ...ออกมาก็ถูกด่า อยู่ในนั้นก็ถูกไล่ เอาไงกับชีวิตดีวะเนี่ยเรา”พอเดินออกมานอกห้องของเจ้านายหนุ่ม นนนน์ถึงกับต้องถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ เมื่อนี่ก็เป็นเวลากว่า 1 เดือนแล้วหลังจากที่โรมันเข้ารับการรักษาจนอาการเริ่มดีขึ้น ซึ่งก็ถือว่าเป็นปาฏิหาริย์ที่รอดมาได้ แต่หลังจากรอดมาได้โรมันกลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เมื่อสมองที่คาดว่าจะได้รับการกระทบกระเทือนและเสียหายอย่างหนักนั้นดูท่าจะเจาะจงไปที่ความเสียหายด้านอารมณ์มากกว่าด้านอื่นๆ เพราะตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาโรมันก็มีอารมณ์ฉุนเฉียวจนไม่มีใครเข้าหน้าติด เขาไม่ยอมให้ใครเข้ามารักษาแถมไม่ยอมทำกายภาพบำบัดในส่วนของขาข้างซ้ายที่หักจากอุบัติเหตุนั่นอีก“นายถูกไล่ออกมาอีกแล้วเหรอ?”“ครับ...คุณเทพช่วย
และจากนั้นไม่นานพ่อเลี้ยงสายชลก็ฟื้น แถมร่างกายยังปกติดีทุกอย่างเพียงต้องพักฟื้นต่ออีกสักหน่อยกว่าจะออกจากโรงพยาบาลได้ ทำเอาทั้งธาราและแม่เลี้ยงนาราอดโล่งใจไม่ได้“ฝากดูแลพ่อด้วยนะลูก เดี๋ยวแม่จัดการที่ไร่เสร็จจะรีบกลับมา”“ให้หนูไปดีไหมคะ แม่จะได้ดูแลพ่อ”“ลูกแหละอยู่ ยังไงลูกก็เป็นหมอ เผื่อจะได้ช่วยดูแลคนไข้คนอื่นถ้ามีเหตุฉุกเฉินจริงๆเข้ามาด้วย”หลังจากพ่อเลี้ยงสายชลฟื้นและดูท่าจะไม่มีอาการแทรกซ้อนใดใด แม่เลี้ยงนาราก็เลยขอกลับไปดูงานในไร่เมื่อร่วมเดือนแล้วที่ทิ้งมา ถึงแม้จะมีผู้จัดการคอยดูแลให้ แต่ก็ยังเกิดปัญหาอยู่ดี“ทำไมพึ่งมารายงานฉัน ส่งคนไปคอยดูแลก่อนจะเกิดเรื่องขึ้น”“ครับ...”
“อ่าว ลม มาถึงตั้งแต่ตอนไหน...แล้วนี่...”ทางด้านแม่เลี้ยงนาราที่พึ่งเดินเข้ามาในห้องพักฟื้นของสามีเอ่ยทักขึ้นอย่างนึกแปลกใจที่วารีนั่งอยู่ในห้องแถมมีชายหนุ่มหน้าตาดีอีกคนนั่งอยู่ไม่ไกล เมื่ออันที่จริงแล้วว่ารีคิดจะกลับบ้านก่อนแต่เป็นห่วงธาราจนเดินกลับมารอที่ห้องพักฟื้นเหมือนเดิม“สวัสดีครับ ผมเทวา เพื่อนของธารครับ”เทวารีบลุกขึ้นแนะนำตัวพร้อมรอยยิ้มอันแสนมีเสน่ห์จนแม่เลี้ยงนาราต้องยิ้มตอบอย่างนึกเอ็นดู“คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ หมอที่ผ่าตัดให้กับคุณพ่อน่ะเป็นหมอชื่อดังระดับโลก เขาไม่เคยผ่าตัดผิดพลาดเลยสักครั้ง”วารีรีบบอก เมื่อไม่อยากให้แม่เลี้ยงนารากังวล“จ๊ะ แม่รู้แล้ว แล้วนี่กินอะไรกันมารึยัง”“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
ส่วนทางด้านธารา ตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่ในสถานการณ์ที่อึดอัดเป็นที่สุด พ่อเลี้ยงดนัยที่กำลังแนะนำและพรีเซนต์ตัวเองกับมารดาของเธอโดยไม่รู้กาลเทศะเมื่อบิดาเธอก็ยังนอนป่วยอยู่แท้ๆ“เฮ้อ กลับไปสักทีนะ ผู้ชายอะไรพูดเป็นต่อยหอยเลย”แม่เลี้ยงนาราอดที่จะเสียมารยาทไม่ได้เมื่อสุดท้ายก็สามารถไล่พ่อเลี้ยงดนัยกลับไปได้สักที หลังจากทนนั่งฟังเขาเล่าประสบการณ์ชีวิตตั้งแต่เด็กจนโตมาเป็นชั่วโมงๆ“ขอโทษนะคะ พอดีเขาบอกอยากมาเยี่ยมพ่อ...แล้วคุณหมอคนนั้น...เขาว่ายังไงบ้างคะ?”ธาราที่พึ่งหาคำพูดของตัวเองเจอถามขึ้น“เขาก็บอกว่าอาการคุณพ่อน่ะพร้อมผ่าตัด เขาเข้ามาเช็คดูโน่นนี่นั่นหลายอย่างเลยล่ะ เขาดูเก่งมากเลยนะลูก...แต่ว่าดูเงียบๆ แต่ไม่เคยเจอหมอคนไหนหล่อขนาดนี้มาก่อนเลยนะ แม่น่ะถึงกับหัวใจเต้นแรงเลยตอนเขาเดินเข้ามาหา”แม่เลี้
“คะ? เขา...เขาตกลงจะผ่าตัดให้เหรอคะ...”“ใช่แล้ว เขาพึ่งตอบตกลงมา และอีกอย่างเขาต้องการผ่าตัดที่นี่เลย ตอนนี้ผมกำลังให้คนเตรียมห้องผ่าตัดอยู่ ส่วนเรื่องที่คุณขอลา 2 เดือน ผมให้ได้แค่ เดือนเดียว ไปจัดการงานที่เหลือให้เรียบร้อยแล้วค่อยลงวันลามา”“ขอบคุณนะคะผู้อำนวยการ...แล้ววันผ่าตัด...”“พรุ่งนี้เช้า”“คะ? เอ่อ ค่ะ...”ธาราที่ถูกเรียกมาเพื่อแจ้งเรื่องการผ่าตัดแทบไม่อยากเชื่อว่าเขาจะตอบตกลง เมื่อเธอรู้ดีว่าถ้าเขาเห็นนามสกุลของบิดาเธอเขาต้องจำได้อย่างแน่นอนว่าเป็นนามสกุลเดียวกันกับเธอหรือเขาจำมันไม่ได้…ไม่มีทาง เขาต้องการอะไรกันแน่...ธาราเอาแต่คิดหาเหตุผลที่เขายอมรักษาให้กับบิดาของเธอ เมื่อมันดูไม่สมเหตุสมผลเ
“ทำไมติดต่อไม่ได้เนี่ย หรือกำลังสนุก ยัยเพื่อนบ้า จะโทรมาบอกหน่อยก็ไม่ได้ว่าถึงแล้ว เฮ้อ...”ทางด้านธารา ที่เดินออกมานอกระเบียงห้องนอนแล้วพยายามโทรหาวารี แต่กลับไม่มีคนรับสายเธอเลยไม่คิดเซ้าซี้ ก่อนจะมองออกไปยังความมืดมิดของไร่ชา ที่ตอนนี้มองไม่เห็นอะไรนอกจากดาวบนฟ้าที่ส่องสวางอยู่“เขาจะเป็นยังบ้างนะ...คงสบายดีและคงมีความสุขอยู่ที่ไหนสักที่...”ตลอด 7 ปีที่ผ่านมา คำถามที่ผุดขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าคือคำถามนี้ ซึ่งเป็นคำถามที่เธอเองก็ไม่เคยรู้คำตอบติ๊ง...‘นอนรึยังครับคุณหมอ’ติ๊ง...‘คิดถึงคุณหมอจังครับ’ติ๊ง...‘รีบกลับมานะครับ ผมทนคิดถึงไม่ไหวแล้ว’ติ๊ง...‘ฝันดีครับ หวังว่าสักวันคุณหมอจะรับรักผมบ้าง’ขณะยืนคิดถึงอีกคน ข้อความในโทรศัพท์ก็ถูกส่งเข้ามา ธาราเปิดดู และก็พบว่าเป็นข้อความจากคนไข้ของเธอ ซึ่งเขามารักษาอาการแขนหัก ทั้งๆที่เธอรักษาเขาจนหายดีแล้วแต่เขาก็เอาแต่มาหาหมอแล้วบอกเจ็บตรงนั้นบ้าง ปวดตรงโน้นบ้าง จนสุดท้ายก็ยอมสารภาพกับเธอว่าเขานั้นแอบชอบเธอ จากนั้นเขาก็เริ่มส่งข้อความมาหาบ้าง โทรมาบ้าง ขนาดเธอบอกปฏิเสธไป เขาก็ยังคงพยายามจีบจนเธอต้องยอมให้เขาได้ทำตามใจ เมื่อบางครั้งมันก็ท
“นี่เป็นรายชื่อและรายละเอียดของเคสผ่าตัดที่ถูกส่งมาให้ครับ ส่วนนี่เป็นเอกสารเกี่ยวกับโรงพยาบาลทั้งหมด ทั้งที่นี่และตามสาขา ท่านรอง...”“อย่าเรียกฉันแบนั้น แล้วเรื่องท่านประธานล่ะ เป็นยังไงบ้าง”“พึ่งหลับไปครับ เห็นว่าถามถึง เอ่อ คุณโรมด้วย”“อืม วันนี้คุณกลับไปเถอะ ส่วนพรุ่งนี้ผมจะวางรายชื่อคนที่ผมจะผ่าตัดให้เอาไว้บนโต๊ะ ผมอาจเข้างานช้าหน่อย ถ้ามีอะไรฉุกเฉินก็ส่งทิ้งไว้ทางเมล์ได้เลย”โรมันบอกออกมาทั้งๆที่กำลังเปิดอ่านเอกสารที่นนนน์เอามาให้ ซึ่งแต่ละเคสก็มีแต่ด่วนๆทั้งนั้น ส่วนนนนน์ พอโรมันอนุญาตให้กลับ เขาก็เอ่ยลาแล้วเดินกลับออกจากห้องทำงานของเจ้านายหนุ่มไปส่วนคนที่ยังอยู่ในห้อง หลังจากวันนี้ไปเขาคงต้องทำงานอย่างหนัก เพราะพอแถลงข่าวเรื่องการย้ายมาทำงานที่โรงพยาบาลนี้ พวกคนไข้ทั้งในและต่างประเทศก็ขอยื่นเอกสารเข้ามารักษาตัวที่