Semua Bab ย้อนเวลามาเปลี่ยนรัก(Mpreg): Bab 21 - Bab 23

 ณภัทรณภัทรที่อยู่ในชุดลำลองของทางโรงพยาบาลนั่งก้มหน้าจิกเล็บมือลงหลังมือข้างขวาที่มีสายน้ำเกลือของตัวเองแน่นอย่างเคยตัว พลันริมฝีปากได้รูปก็กัดเม้มเข้าหากันพลางก้อนเนื้อด้านซ้ายก็เต้นระส่ำอย่างตื่นกลัวในใจก็พร่ำร้องขอภาวนา ว่าให้คนตัวสูงภายในห้องที่ตอนนี้คุณหมอกำลังปั๊มหัวใจช่วยอยู่นั้นกลับมาทีเถอะอย่าจากเขาไปไหนเลย "หนูจิน...แม่ว่าเรากลับไปรอที่ห้องพักเถอะทางนี้ อึก ให้พ่อกับแม่จัดการเองนะลูก"คุณหญิงวราศิริเดินมาทรุดตัวนั่งลงเก้าอี้ด้านข้างจินพร้อมกับเอื้อมมือที่เหี่ยวย่นเล็กน้อยตามอายุมาแตะลงที่มือของจิน ก่อนจะเอ่ยพูดกับจินด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและติดขัด พลันนัยน์ตาแดงก่ำทั้งสองก็ไม่กล้าที่จะเงยขึ้นมาสบตากับจินโดยตรงเธอทำได้เพียงแค่เบี่ยงสายตาหลบไปอีกทางเพื่อไม่ให้จินเห็นว่าตอนนี้เธอนั้นกำลังอ่อนแอและเศร้าเสียใจมากแค่ไหน เธอไม่อยากให้จินเศร้าเสียใจไปมากกว่านี้เพราะการที่เครียดมากๆมันไม่ส่งผลดีต่อลูกในท้องและอาจเกิดสภาวะตกเลือดได้"คุณแม่...ให้ผมอยู่ต่อเถอะนะครับ ถ ถ้าเกิดภูมิเข้าไม่ไหวแล้วจริงๆ อึก ผะ ผมจะได้อ

 เนื้อหาในตอนนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชีวิตจริง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ณภัทรหลังจากที่ทักษกรกายภาพบำบัดจนร่างกายหายดีกลับมาเดินเหินได้เป็นปกติ ในวันนี้ก็ครบหนึ่งอาทิตย์พอดีที่คนตัวสูงออกจากโรงพยาบาลมาและตลอดระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ภูมิก็ปฏิบัติต่อจินอย่างกับจินนั้นเป็นคนพิการอย่างไงอย่างงั้น ไม่ว่าจินจะเดินเหินไปไหน จะไปหยิบจับอะไรภูมิก็จะเป็นคนอาสาทำแทนทุกอย่าง ขนาดจินไปทำงานที่บริษัทคนตัวสูงนี่ก็ตามไปประคบประหงมเขาถึงที่บริษัท"คุณทักษกรครับ คุณไม่มีงานที่ต้องทำหรือยังไง ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมาผมยังไม่เห็นคุณเข้าบริษัทของคุณเลยนะครับ เอาแต่มาเฝ้าผมที่บริษัทป่านนี้งานคุณไม่ท่วมโต๊ะแล้วหรือไง"ณภัทรที่อยู่ในชุดเสื้อสูทเต็มยศหมุนเก้าอี้หนังราคาแพงหันมาถามคนตัวสูงที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสแลคนั่งปอกผลไม้อยู่ที่โซฟารับรองแขกในห้องทำงานของเขา"ภูมิยังอยู่ในช่วงวันลาป่วยอยู่ครับ อีกประมาณ5วัน วันลาป่วยข